het laatste bivak - Stichting Papua Erfgoed

Evenmin zichtbaar, maar toch aanwezig, waren de beide opgesloten
kroonduiven. Je hoorde ze krabben tegen het poreuze hout van
hun kooi en af en toe sidderend hun veren uitslaan. Ze zouden er
wel niet meer zo koninklijk uitzien als die morgen, ofschoon ze
zelfs in gevangenschap koninklijk konden zijn.
De tamme casuaris die bij het huis hoorde wandelde, een grotesk
silhouet, voorstellende de eenzame verwatenheid, over het erf.
Kwasi-deftig, kwasi-wijsgerig, maar waakzaam. En in de verste hoek
van die verdorde, stenige tuin was een vaalbruin rattenpaar bezig,
schimmig en schurftig, met flitsende staarten en eveneens waakzaam.
Er waren die avond geen sterren; omdat het regentijd was, zeiden
ze. Een idioot en belachelijk argument in een land waar het ieder
jaar twaalf maanden regentijd is. Toch regende het niet. Nog niet.
Het was het stadium tussen wel regen en geen regen. Niet droog
en niet nat. Het stadium waarvan iedere pas aangekomen blanda
het op z'n zenuwen krijgt. En ik was pas aangekomen. Drie dagen
geleden. Met alle kou van Holland opgespaard.
De donkere muur van het beginnende bos was nog juist zichtbaar
als achtergrond van de tuin. Die muur had iets dierlijks, iets uitgesproken
vijandigs. Het is een aangename en soms opwindende
bezigheid in een land met gematigde temperaturen over het oerbos
te praten of te schrijven, maar van dat aangename en opwindende
blijft op een van vocht doortrokken tropenavond, met dampende
en stinkende aarde, niets over.
Vleermuizen zwalkten rakelings langs het afdakje van de veranda
en schenen al dat klamme en natte nog te accentueren. En toen was
daar, nog onverwachts, de stem van de pater.
— Bob Reitsma zei je ... ? Wat is daarmee . . . wat wil je daar mee
zeggen?
Ik aarzelde met m'n antwoord. Had er eigenlijk allang spijt van die
naam genoemd te hebben. Het uur deugde er niet voor. We waren
allemaal moe en het was al te laat.
— Ze zeggen dat Reitsma daar naar de bliksem is gegaan, dat hij
in ieder geval nooit terugkwam of gevonden werd. En dat.. .
Ik zag het zware lichaam van Hellinga massief en donker opwellen
uit de lage rotan stoel en hij liet me niet de gelegenheid uit te
spreken.
Hij beet het me toe: — Het interesseert me geen donder wat ze daar
zeggen bij jullie in Holland. En hoor eens, m'n jongen, laat dat
rusten. Er is hierover al teveel gekletst. Als ik je een goede raad
mag geven: bemoei je daar niet mee. Dat is allemaal al veel te lang
geleden; je bewijst er geen sterveling een dienst mee het weer op
te rakelen.
8