het laatste bivak - Stichting Papua Erfgoed

ASSISTENT-RESIDENT HELLINGA ZAT ACHTER
z'n bureau, half in de lichtkegel van een ouderwetse
schemerlamp die achter hem stond. Het viel Reitsma op
dat hij er nog ouder uitzag dan gewoonlijk. Nog taniger,
nog verdroogder, geler en verdorder.
Hellinga wees hem met een verstrooid gebaar een stoel en ging
vervolgens met z'n werk door. Er lagen smerige, door vocht en
ouderdom half verteerde en vermolmde rapporten voor hem, drie
of vier grote stafkaarten en dan de bekende requisieten op het
bekende bureau. Reitsma kende dat kantoor en dat bureau heel
goed. Hij was hier al zo vaak geweest.
Hij had zich natuurlijk afgevraagd waarom Hellinga hem had
laten roepen, maar er verder weinig aandacht aan geschonken.
Het was heel normaal als de baas je op ongelegen ogenblikken
riep. Die hield er nu eenmaal geen afgepaste kantooruren op na
en nam als vanzelfsprekend aan dat zijn ambtenaren 't daarmee
eens waren.
Het was doodstil in het huis. Buiten hoorde hij de troep kale,
armetierige dingen die ze hier de naam kip gaven, krabben en
ruziën. Een scheepsklok, afkomstig van een al lang geleden uit de
vaart genomen KPM-boot, tikte bedaard en nadrukkelijk de tijd.
De kaarten kraakten en ritselden onder de handen van Hellinga.
En toen kreeg controleur Reitsma ineens 't gevoel dat Hellinga
anders was en anders deed dan gewoonlijk. Hij zou niet kunnen
zeggen waaruit dat bleek, maar er was iets aan hem dat hij niet
helemaal kon thuisbrengen. Maar het bleef allemaal vaag en onduidelijk
en het was veel te warm in die kamer om er je hersens
mee te vermoeien.
Met een bruuske beweging schoof Hellinga ineens de kaarten over
elkaar, sloeg een rapport open en een ander nogal demonstratief
dicht, en begon zachtjes in zichzelf te vloeken. Met steeds meer
belangstelling sloeg Reitsma hem gade. Er was absoluut gedonder
met de een of andere kwestie.
22