het laatste bivak - Stichting Papua Erfgoed

het binnenland was ingegroeid. Enkele malen meende hij trommen
te horen. Helemaal zeker was hij er echter niet van.
— Het is er iedere nacht, al maanden lang, — zei Nyhoff zacht. —
Soms is het heel dicht bij. En soms zijn ze er uit gekomen.
De druk van de hand om Reitsma's arm werd minder hevig. De
zendeling keek de controleur aan. Toen zei hij: — Kom, we gaan
naar binnen ik zal je er alles van vertellen.
Het was al verscheidene maanden geleden begonnen en Nyhorf's
fout was geweest dat hij veel te laat van al die dingen kennis had
gegeven. Dat was een der eerste feiten die Reitsma vaststelde.
Er was een hele tijd rust geweest op de zendingspost en het werk
verliep daar zoals het al een paar jaar verliep. Regelmatig werden
mannen en vrouwen gedoopt en dominee Nyhoff kon met tevredenheid
op de vruchten van zijn arbeid neerzien.
En toen was het begonnen.
Het viel de zendeling ineens op dat er aanzienlijk meer sago werd
geklopt dan voor normaal verbruik nodig was. Hij kende dit verschijnsel,
maar weigerde te geloven dat de kampong, waarvoor hij
met z'n beide goeroes al zo lang had gewerkt, nog eens zou terugvallen
tot de barbaarse adat, die hij met zoveel succes bezig was
te bestrijden.
Als papoea's meer sago kloppen dan ze voor hun directe behoeften
nodig hebben, is dat een vrijwel mathematisch zeker teken dat een
sneltocht wordt voorbereid. Nyhoff probeerde er achter te komen
en dat probeerden de twee Ambonnese goeroes, Tupusouw en
Hakatita, ook. Ze kwamen niets te weten hoewel het sagokloppen
doorging.
Daarna kreeg Nyhoff een paar hevige malaria-aanvallen. Hij had
altijd al met de malaria overhoop gelegen, maar het leek wel of de
aanvallen steeds frequenter en heviger werden. Eenmaal had hij
twee weken lang onder zijn klamboe gelegen en het werk moeten
overlaten aan de goeroes.
Er waren nachten geweest, vol getrommel en gezang. De oude adat
scheen toch nog niet helemaal afgezworen te zijn. En er verdwenen
mannen uit de kampong, zonder dat de zendeling te weten kwam
waar ze gebleven waren.
En toen was dat met Hakatita gebeurd.
Die was voor een paar dagen het bos ingegaan om enkele afgelegen
families te bezoeken. Dat gebeurde periodiek en niemand had een
ogenblik aan gevaar gedacht. Na vier dagen was Hakatita nog niet
terug. Na zeven dagen evenmin. En ineens ontdekte Nyhoff dat
de bewoners van de kampong een soort koortstoestand vertoonden.
Er kwamen steeds minder bezoekers naar de diensten luisteren en
38