het laatste bivak - Stichting Papua Erfgoed

sloten Reitsma bij uitzondering na die expeditie voor bevordering
voor te dragen. En tenslotte ging Sahalatu mee.
Hij zag er tegen op als een berg om het Saskia te vertellen, maar
hij wist dat daar geen ontkomen aan was. En hoe eerder het was
gezegd, des te beter. Ze zou trouwens toch direct merken dat er
iets met hem was.
Ze zat rechtop in het bamboe bed en hij merkte, nu het gele licht
van de olielamp haar omstraalde, hoe mager ze de laatste weken
was geworden. En vandaag weer magerder dan gisteren.
Hij kuste haar en ze kuste hem terug. En toen ze in het licht zijn
gezicht zag vroeg ze: — Is er iets, Bob?
Hij probeerde zo ongedwongen mogelijk te lachen en deed hopeloze
moeite zich de volgorde van de verdraaide en extra-onschuldig
voorgestelde feiten, die hij buiten uit z'n hoofd had geleerd, te
herinneren. Maar het was of er klei en leem in z'n kop zat. En toen
hij haar daar zag zitten, mager en lief, en met de onnatuurlijk
glanzende donkere ogen, wist hij dat er geen lor terecht zou komen
van dat bedachte plan der gecamoufleerde feiten. En hij keek haar
ongelukkig en wanhopig aan.
Hij wist dat hij haar verdriet ging doen en hij deed alles liever
dan juist dit. En in dat ogenblik drong het hevig en klaar tot hem
door dat hij toch verschrikkelijk veel van haar hield. En dat zij
het beste was dat hij bezat. En juist haar ging hij nu een bittere
teleurstelling bezorgen. Voor een stel smerige moordenaars; voor
een bende papoea-binatangs; voor dit rotland.
En door al dat harde, teleurstellende en bittere heen lachte Saskia
hem ontvvapenend toe en ze streelde z'n hand en vroeg hem: —
Wat is er... herrie met de jongens gehad?
In minder dan dertig seconden had hij haar alles verteld.
Haar ogen waren nog groter, donkerder en glanzender geworden.
Eerst dacht hij dat ze zou gaan huilen. Maar ze ging niet huilen.
Ze ging lachen. Heel lief en juist helemaal niet bedroefd. En hij
ging er steeds minder van begrijpen. Deed het haar dan zó weinig?
— Maar ik heb nog niet hoeven te beslissen, Saskia; Hellinga zei
dat er nog een andere mogelijkheid was; en ik moet je eerlijk
zeggen dat ik er eerst nog eens rustig over moet slapen. Tenslotte
kan ik over een maand ook nog gaan.
Hij wist dat hij stond te liegen maar het was de laatste poging de
pil te vergulden.
Langzaam verdween de lach van haar gezicht. Het werd een ernstig
gezicht en wat ze daarna zei was óók ernstig.
— Dat zou desertie zijn, Bob, zoiets kan jij nooit doen.
Hij probeerde zich op te winden, maar het lukte niet. Hij probeer-
26