I E G E V E R T I C B « S E R V E - Acehbooks.org

in jaren niet op het strand geweest. Zij bracht weke-
lijks haar potten naar de markten landwaarts in; bij de
zee kwam zij nooit - en het ruischen klonk haar
vreemd in de ooren, te vreemder en geheimzinniger
omdat zij haar niet kon zien. Zij vertraagde haar tred
in de nabijheid van het groote huis op de hooge palen.
Zij hoorde vele stemmen, zacht ingehouden, nu eens
opdreunend dan weer verflauwend. Zou Aloëdin nog
leven, zou Iskander nog leven? Als beiden dood wa-
ren, dan zou zij zelve, Tjoet Limpah, daar heen gaan
waar de golven ruischten - zij zou weerkeeren naar
Nja Walriam, van wie zij immers afstamde, de golven
zouden haar wegvoeren voor altijd. Het zeewier en de
schelpen zouden haar dekken.
"Wat wilt ge hier, vrouw?' vroeg een stem plotseling.
Zij kwam van een slaaf, die de wacht had bij het klap-
perbosch.
'Breng mij naar Tjoet Nja Mirah,' zeide Tjoet Lim-
pah. 'Zeg haar, dat haar zoogmoeder haar spreken
moet.'
Zij had haar ouden bevelenden toon weder gevon-
den en hoewel de slaaf haar onduidelijk zag, gehoor-
zaamde hij haar. 'Volg mij,' zeide hij, maar dicht bij het
gedeelte van het huis, waar de vrouwen verblijf hiel-
den, vroeg hij: 'Hebt ge geen wapens?'
'Geene,' zeide Tjoet Limpah - 'zie maar.' Zij sloeg
haar roode slendang naar achteren over den rug en liet
den gordel zien, dien zij om het middel droeg.
- 44