I E G E V E R T I C B « S E R V E - Acehbooks.org

achten, waarbij de omstanders wedden. Anderen
dobbelden en pruimden sirih. Kleine kinderen speel-
den schreeuwend en lachend, kropen onder de menig-
te door, sommigen gingen naar hun Moeders en vielen
tegen haar schouder in slaap. Het wachten duurde
lang, totdat daar eindelijk de schoten uit de vesting
over de stad dreunden. Hoor! hoor! daar naderde de
Koning! - De bloedende hanen werden in hun kooien
geborgen, de spelers wierpen de dobbelsteenen in hun
kleurigen sirihdoek, de oude vrouwen lieten hun gaar-
keukens in den steek, alles drong naar voren, naar den
weg waarlangs de optocht zou komen. Zooveel moge-
lijk schaarden zich de mannen op de voorste rij - de
Vaders met hun zoons. Zij gaven hun de linkerhand en
in de rechter hielden zij het ontbloote zwaard. Dit zou
de Sultan zien als eerbewijs, als het symbool van de
trouw van het volk - want het wil zeggen: 'Zie,
Grootmachtige, hier is mijn zwaard dat U verdedigen
zal en hier is mijn nakomeling wiens leven het Uwe is.'
De zon was op haar hoogtepunt gekomen toen de
olifanten in het gezicht kwamen. De schaduw was on-
der hun breede zuilenpoten verzwolgen. Pomerah's
kopversierselen fonkelden in de zon, want de pajong
werd nu niet meer boven haar gehouden daar de hoog-
ste, de Sultan, nu in het gouden huis op haar rug troon-
de. Hij die zelf alles overschaduwde. 'Daulat! Daulat!'
juichte het volk. De schoten dreunden, donderden
over elkaar tot de stoet de moskee, het met drie daken
- 50