I E G E V E R T I C B « S E R V E - Acehbooks.org

jokt, als je beweert een zoon van Lem Deuha te zijn.'
'Ik ben het heusch,' zeide Nja Ganti kleintjes, 'verge-
ving, ik ben het heusch.'
'Lem Deuha is binnen bij den Koning,' sprak weer
een andere vrouw, 'zal ik het kind bij hem brengen?'
'O, alstublieft,' riep Nja Ganti, 'neem mij mede,
breng mij naar Vader!'
Nu hieven de vrouwen de armen op en lachten hem
uit. Ja, dat zou hij willen, zoo maar binnen gebracht te
worden bij den Koning! Alsof deze zoo maar kleine
jongens van de straat bij zich toeliet!
Het huilen stond Nja Ganti nader dan het lachen.
Als een muur rees de vrouwenschaar rondom hem op.
Onheilspellend glommen de rentjongs op haar zwarte,
lange broeken, maar opeens week de muur uiteen. Een
hooge stem beval:
'Laat hem hier komen,' en Nja Ganti, oprijzend, voel-
de zich door vele handen getrokken en voortgeduwd.
Voor hij het wist, stond hij in een groote tramoe, waar
zitmatten op den grond gespreid lagen en koperen
lampjes aan kettingen van de zoldering hingen. Weder
zag hij vrouwen, niets dan vrouwen, maar deze waren
niet gewapend en niet in het zwart gekleed. Zij droegen
baadjes van zijde en hadden kleurige slendangs over
den schouder. Zij waren zeker even mooi als de prinses
Pomerah en haar vrouwen, waar Grootmoeder van
verteld had. En daar, daar zat Pomerah zelf, een mooie
prinses, die de hand naar hem uitstak...!
-84