Over Unentse soldaten overzee - t schoor udenhout - biezenmortel

Purmerend maar we wonen al lang in Oss”. “Is dat niet het land van Toon de Soep (een
leider van een groepje mensen uit Oss dat voor de oorlog regelmatig de krant haalde met
misdaden, diefstallen etc)?”. “Dat klopt maat, maar die naam wil ik hier niet meer horen, wij
praten in Oss over Antoine de Bouillon. En bij ons staat de grootste margarinefabriek van
Nederland en de grootste varkensslachterij van Europa”. Kortom, het was kennismaken met
een mannenwereld die veel jongens nog niet kenden en waarin ze moesten zien te
overleven. Gelukkig lukte dat aardig, de harde roepers waren niet altijd helden, zo bleek
later.
De eerste maanden werden de jongens als rekruten gedrild. Ze moesten van alles leren, de
wijze van groeten, in de houding staan, marcheren, wapenkennis en met wapens omgaan en
in teamverband leren werken, vooral bij gevechtsoefeningen. De leuze was: “je geweer is je
meisje, die moet je binnen handbereik houden en er goed voor zorgen, zij kan je leven
redden”. Afhankelijk van het onderdeel leerde men naast het omgaan met het geweer ook
het gebruik van een revolver, sten- of brenmitrailleur en handgranaten. Een van de
Udenhoutse jongens was ingedeeld bij het regiment anti-tank-artillerie. Hij leerde met
vlakbaangeschut omgaan. Bij vlakbaangeschut moest je de vijand eerst zien en op korte
afstand uitschakelen. Dit in tegenstelling tot de veldartillerie, die werkte met
krombaangeschut en op veel grotere afstand schoot. De leiding vertelde dat hun
legereenheid een zeer belangrijk onderdeel was. In gecamoufleerde staat moest de eenheid
tanks tot op minder dan 1 kilometer laten naderen alvorens het vuur te openen. Het was dan
“jij of ik”. In het Ardennenoffensief in 1944 was 70 % van het anti-tank-personeel gesneuveld,
luidde de toevoeging. Dat was niet bemoedigend voor soldaten. Al snel volgde de opdracht
dat het legeronderdeel zou worden uitgezonden naar Nederlands-Indië. Dat betekende
taallessen Maleis volgen en wat leren over het volk en de zeden (adat) in het verre land. Na
enkele maanden kregen de soldaten volgens een bepaald schema allerlei inentingen. De
laatste, tegen pokken, kwam juist vóór een weekje verlof, waarin de soldaten voor de laatste
keer naar huis mochten. Dat was door de legerleiding handig bekeken. Tijdens het verblijf
thuis konden ze van die inenting uitzweren, daarna terug naar de kazerne en gereedmaken
voor inscheping.
Afscheid thuis
Het afscheid thuis in het gezin was niet gemakkelijk. Alle oud-Indiëgangers zeggen dat als
emotioneel ervaren te hebben, ook voor de achterblijvers in de familie. Er werd menige traan
weggepinkt. Thuisblijvers dachten hun zonen en broers nooit meer terug te zien! Velen van
de eerste lichting, 21 jaren oud, hadden al verkering. In veel gevallen beloofden ze elkaar
nog eens eeuwige trouw en dat ze elkaar per luchtpost op de hoogte zouden houden van het
wel en wee, hier thuis en in het verre land.
7-Decemberdivisie
De eerste divisie soldaten die naar Nederlands-Indië werd uitgezonden was de 7-
Decemberdivisie. De naam verwijst naar de datum van de toespraak die Koningin
Wilhelmina hield over de toekomst van het koninkrijk. Dat was op 7 december 1942. De
koningin zei: “Ik stel mij voor, zonder vooruit te lopen op de adviezen van de rijksconferentie,
dat zij zich richten zullen op een Rijksverband, waarin Nederland, Indonesië, Suriname en
Curaçao samen deel zullen hebben, terwijl zij ieder op zichzelf, de eigen inwendige
aangelegenheden in zelfstandigheid en steunend op eigen kracht, doch met de wil elkaar bij
te staan, zullen behartigen.” De 7-Decemberdivisie in Nederlands-Indië bestond uit 18.544
personen waarvan 880 officieren, 1.300 onder-officieren en 16.364 korporaals en soldaten.
De divisie bestond voor het merendeel uit dienstplichtigen die in 1925 waren geboren en die
ruim 3 jaar in Indië verbleven. Generaal-majoor H.J.J.W.Dürst Britt was van 1 september
1946 tot 2 september 1949 de eerste commandant van de divisie. Op 1 september 1946
vertrokken de kwartiermakers naar Indië. De rest volgde kort daarna. Eind 1949 keerde het
eerste troepenschip met leden van de 7-Decemberdivisie terug in Nederland. De volledige
14