Over Unentse soldaten overzee - t schoor udenhout - biezenmortel

Thuisfront dat er elke morgen in de kerk mensen baden voor de jongens in Indië. In de
kerkboeken van alle moeders zat wel een devotieprentje met een passende tekst.
Een Udenhoutse oorlogsvrijwilliger schreef begin januari 1947 een brief met
nieuwjaarswensen aan Arthur Le Mire en familie. Dit is weliswaar niet een brief aan het
Katholiek Thuisfront, maar de inhoud van de brief toont wel aan hoe belangrijk
correspondentie was en het Katholiek Thuisfront nodigde de soldaten actief uit te schrijven.
Het gaat mij nog steeds goed. Steeds nog in Semarang en vol ongeduld nog eens verderop
te kunnen trekken naar oorden, waar het zo uitzonderlijk prachtig moet zijn, de binnenlanden
in en dan tevens met de wetenschap, dat we weer mensen kunnen gaan bevrijden. U
noemde verschillende bezienswaardigheden op. Maar of er ooit de kans zal komen als
soldaat dat allemaal te bewonderen is misschien iet of wat gering. En als burger, dat staat
ook nog te bezien. Dat komt allemaal door dat politiek geharrewar. Ik voor mij denk dat het
nog jarenlang een heksenketel zal blijven en ik ben nu niet bepaald van plan om mede in die
ketel gebrouwd te worden. Eerst had ik ernstige plannen hier te blijven maar het mooie en
het lekkere is van de soep, maar het kan misschien nog keren. Misschien worden we dit jaar
afgelost. Maar eerst moet ik in Amsterdam op de kade staan voor ik het geloof. Ik zou de
kwestie het liefst met wapengeweld opgelost zien. Met die extremisten valt niet te praten.
Stom en echt Oost-Indisch doof. Van de NIWIN ontvingen we ieder een pakket (NIWIN is
een afkorting van Nationale Inspanning Welzijnsverzorging Indië, redactie). Zeer aardige
attentie van Nederland, vooral voor ons, de eerste tijd een vergeten bataljon. Nu moet ik nog
een pakket ontvangen van het Thuisfront te Udenhout. Zo is me tenminste medegedeeld,
toen ik van die commissie met Sinterklaas een filmrolletje ontving. Maar de post heeft het
tegenwoordig ook zo druk. En geduld hebben we reeds lang geleerd. Dat is nog wel de enige
deugd die je in een leger kunt aanleren. En ook niet te vergeten kameraadschap. Die mag er
wezen. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. U leeft zeker heel rustig de winterperiode
door? De langste tijd heeft Udenhout mij wel gezien en zoals ik van u hoor nog steeds
dezelfde Unentse heisa-hopsa. Hoe kan het ook anders. Ze leren het toch nooit. Ik hoop er
totaal van te vervreemden.
Kennelijk is de schrijver om wat voor reden dan ook Udenhout ontvlucht door als
oorlogsvrijwilliger te tekenen. Uit de brief blijkt, dat de familie Le Mire, waarvan enkele
familieleden ook in Nederlands Indië hadden gewoond, hem het nodige verteld had over het
vroegere Indië en valt het avontuur hem niet mee. Heel nuchter bekeken, op het moment dat
hij de brief schreef, zat de man in zak en as. Wat was het geval? Hij had zich gemeld als
vrijwilliger en na zijn opleiding bij de Tijgerbrigade en bevordering tot sergeant wilde hij net
als zijn brigadekameraden zich waarmaken in Indonesië. Echter, de geallieerde legerleiding
in het Verre Oosten bepaalde dat de Tijgerbrigade (het eerste Nederlandse contingent) nog
zo’n 5 maanden op het Brits-Indische Malakka moest verblijven. Waarom juist op Malakka is
niet duidelijk. Pasten ze nog niet in het aflossingsschema of lag de Nederlandse politiek bij
de geallieerden zeer gevoelig? Vandaar de vele gefrustreerde “tijgers”. Gelukkig is het met
hem weer goed gekomen en hij heeft later regelmatig gecorrespondeerd met het Katholiek
Thuisfront in Udenhout. Na een half jaar tropen was een dergelijke dip niets bijzonders.
In elk nummer van het Katholiek Thuisfront stond een artikeltje onder het hoofd “Rubriek
voor Geest en Hart”, geschreven door pater Fidentius (kapucijn) of kapelaan A. van
Leeuwen. In het januari nummer van 1947 schreef de pater het volgende:
Udenhoutse Jongelui. De meeste van jullie zullen wel niet gedacht hebben, dat zij Indië,
waar ze in hun jeugd zoveel over hoorden, ooit zouden zien. De oude Indische ambtenaren
stamden immers doorgaans niet uit onze Brabantse dorpen, koloniaal worden had geen
beste naam en de missionarisroeping is een vrij zeldzame genade van Boven. Maar toch,
jullie zitten er. En je zit er warm, iets wat wij, nu de zuidooster weer fel op onze ramen blaast,
ons nauwelijks kunnen voorstellen en waarom we jullie ook een beetje benijden. In je taak
30