Over Unentse soldaten overzee - t schoor udenhout - biezenmortel

Huijbergen. Na zijn terugkeer uit Pontianak kreeg Peter de leiding over een bakkerij in
Buitenzorg. Hij werd toen bevorderd tot sergeant.
Nog een leuk verhaal over brood in het leger. Een soldaat zei tegen zijn kapitein: “Dit brood
is zo oud, het is niet meer te eten!”. De kapitein antwoordde: “Ook Napoleon moest in
Rusland dit brood eten”. Waarop de soldaat antwoordde:”Ja, maar toen was het nog vers”.
Een Udenhoutse chauffeur voor de minister en voor Soekarno
De adjudant-generaal van de Generale Staf, P. Alons, beschikte voor zijn Chrysler over een
Udenhoutse chauffeur, namelijk Christ Heerkens. Zo’n chauffeur mocht de wagen ook
gebruiken om gezinsleden van de generaal ergens naar toe te brengen voor bijvoorbeeld
bezoek aan kennissen of voor boodschappen naar de pasar. Ook als Christ dorpsgenoten op
wilde zoeken was er wel een mouw aan te passen. Zo kreeg hij ’n keer de wagen van de
adjudant-generaal mee voor een bezoek aan dorpsgenoot Peter van Oene, die nog maar
kort in Indië was. Op een gegeven moment zei Christ tegen Peter: “Kom, we gaan wat
rijden”. Juist voor ze bij een legerplaats arriveerden, zei Chris: “Nou moet jij achterin gaan
zitten, daar ligt de pet van de generaal. Die trek je wat dieper over je oren en als de
slagboom omhoog gaat, zal ik gewoon doorrijden en als de wacht groet dan moet je officieel
terug groeten”.
In december 1949 schreef Christ Heerkens aan het Katholiek Thuisfront dat hij in zijn dure
Chrysler verschillende hoge heren had vervoerd zoals bijvoorbeeld Minister Van Schaik,
Soekarno en Hatta.
Een warm thuisplekje in Buitenzorg
Veel Udenhoutse militairen gingen regelmatig op bezoek bij Broeder Winfried in Buitenzorg.
Broeder Winfried was lid van de Congregatie van de Broeders van Onze Lieve Vrouw van
Lourdes in Dongen. Hij was een geboren Udenhouter, Kees, de zoon van Adrianus Dekkers
en Elisabeth Schuurmans. Hij trad als juvenist in op 27 april 1926 en ontving op 19 maart
1929 het kloosterkleed en kreeg de naam broeder Winfridus Maria. Hij legde twee jaar later
voor de eerste maal de geloften af. Hij volgde de onderwijzersopleiding en slaagde in 1933
voor een acte lager onderwijs. Op 23 juli 1936 vertrok hij naar het toenmalige Buitenzorg in
Nederlands-Indië waar de broeders de leiding hadden over een Hollandse - Chinese school.
Als Nederlander werd hij na de verovering van Indië door de Japanners geïnterneerd, na de
capitulatie bevrijd, maar onmiddellijk door de extremistische nationalisten gevangen
genomen, vervolgens door de Brits-Indische soldaten ontzet en ondergebracht in een
beschermingskamp. Nadat door de politionele actie de rust was weergekeerd, ging hij met
verlof naar Nederland voor de gouden bruiloft van zijn ouders. Die woonden in de huidige
Kreitenmolenstraat, een paar woningen voorbij de houtwerf van Van de Voort. Hij keerde
terug naar Buitenzorg als hoofd van de Sint-Jozefschool op de Bantammerweg 20. Gezien
zijn levenservaring, was broeder Winfried de man in Indië waar de Udenhoutse soldaten mee
konden praten. Hij fungeerde daar dan ook als hun gastheer. Via het maandblad wisten de
soldaten waar ze hem konden vinden en ze hebben hem meermalen bezocht. In het
januarinummer van het Katholiek Thuisfront stond dat soldaat C. Weijtmans enige tijd in het
ziekenhuis doorgebracht had en dat hij Broeder Dekkers en nog 12 andere dorpsgenoten
ontmoet had. Vermoedelijk is dat een record aantal dorpsgenoten in de tropen bijeen. Peter
van Oene schreef aan het Katholiek Thuisfront dat hij aan broeder Dekkers in Buitenzorg
een bezoek had gebracht en een hartelijke ontvangst kreeg. Het was echt een warm
thuisplekje voor Udenhoutse jongens.
Op 15 september 1950 trad broeder Winfried uit de congregatie, ging terug naar Nederland,
trouwde Antonia Delaere en werd leraar aan de Lagere Technische School in Druten.
De militaire operatie bleef levensgevaarlijk
Het dagboek van een van de Udenhoutse soldaten:
48