Over Unentse soldaten overzee - t schoor udenhout - biezenmortel

dolfijnen en scholen vliegende vissen. De boot voer door de Straat van Gibraltar met links
Zuid-Europa en rechts de woestijnachtige kust van Noord-Afrika. In de Middellandse zee
konden de soldaten de zwaardere battledress-uniformen inleveren voor het veel lichtere
alledaagse tropenkostuum.
Een van de Udenhoutse soldaten hield een dagboek bij. Hier volgt een citaat.
Om zes uur in de namiddag kwam Port Saïd in zicht en om zeven uur voeren we de haven
binnen. Bij de ingang van de haven stond een groot standbeeld (Ferdinand de Lesseps) in
het water. Verder zag je gebouwen van de KLM, ESSO en tal van andere gebouwen en
mooie wegen met aan weerszijden palmbomen. We lagen nog maar net stil of de Arabieren
waren er al met hun koopwaar. Ons schip lag minstens 50 meter van de wal en rond het hele
schip lagen de bootjes van waaruit de Arabieren hun handel lieten zien. De afstand van het
water naar het dek was vrij ver, maar toch wisten ze hun waar aan te prijzen met alle
mogelijke gebaren. Na onderhandelingen over de prijs door gebaren te maken met je vingers
werd een touw naar boven gegooid en kon je een mandje naar boven trekken. Hier dan eerst
het geld in doen, weer laten zakken en hopen dat ze de gekochte spullen ook echt in het
mandje deden. Het gebeurde wel, dat bij het naar boven halen van het mandje er plots
vanuit een lager gelegen patrijspoort een arm naar buiten kwam en het mandje leeg maakte,
dan had je pech. De havenpolitie was aan boord gekomen en controleerde het hele schip.
Het was twaalf uur ’s nachts geworden. We konden de post afhalen. In een grote kring
stonden we rond een stapel brieven en wachtten tot je naam afgelezen werd. Voor mij waren
er zeven brieven bij. Tijdens het lezen ben je toch weer even thuis. Na het lezen nog even
naar boven naar de verlichte stad kijken en daarna naar de hangmat. Bij het opstaan
vanmorgen hoorden we dat het schip vannacht om één uur was vertrokken en ik zie dat we
al een eindje in het Suezkanaal zitten. Het lijkt wel of je door een woestijn vaart, aan
weerszijden van het kanaal is het zand en nog eens zand. Verderop aan de kant van Port
Saïd loopt een weg, hier en daar staan hutten waar Arabieren met hun kamelen
overnachten. Het Suezkanaal is niet zó breed dat schepen elkaar kunnen passeren, dit
gebeurt dan in de meren die tussen Port Saïd en Suez liggen, ze varen dan in konvooi door
het Suezkanaal en dan wordt er in de meren gewacht en gepasseerd. Om vijf uur in de
namiddag passeerden we de stad Suez en voeren we de Rode Zee op. De vaart door het
Suezkanaal is bijzonder mooi, echt om nooit meer te vergeten. Je ziet in de verte de berg
Sinaï, de Karavaansweg, de Arabieren in hun lange kleding met een touw over hun schouder
en zo lopen ze voor de kamelen. Dan zie je ze weer op de knieën vallen en buigend op en
neer naar de grond gaan. Je ziet in gedachte Mozes door de Rode Zee gaan, de hele
Bijbelse geschiedenis passeert in je gedachten de revue. Midden in de Rode Zee is het
bloedheet, de wind komt over de woestijn geblazen, brengt zand en hitte mee en het
bovendek met zijn ijzeren vloer is gloeiend heet. Om zeven uur is het al donker en steeds
moeten we de tijd bijstellen. De volgende dag is er nog niets anders te zien dan de Rode Zee
met zijn verschrikkelijke hitte, je weet gewoon niet waar je het moet zoeken. Beneden in de
ruimte is het 55º C. en boven veel wind en brandende zon.
Varen door de eindeloze Indische Oceaan
De bootreis gaat verder door de Golf van Aden naar de Indische Oceaan. Vanaf Aden naar
Tandjong Priok op Java duurt die al gauw, afhankelijk van het type boot, tien tot vijftien
dagen. Je ziet van de vroege ochtend tot de late avond, dagen lang niets dan water en water
en het wordt saai. Het geeft een beetje een verlaten gevoel. Voor de meeste soldaten sloeg
de verveling toe. Af en toe werd via de scheepsomroep meegedeeld dat bijvoorbeeld aan
stuurboord op afstand een Nederlands vrachtschip of een Amerikaanse kruiser te zien was
of zou passeren. Ook de nabijheid van een walvis of potvis was nieuws. De soldaten konden
wat sporten aan dek, Maleise lessen volgen en kaarten, kaarten en nog eens kaarten. ’s
Avonds klonk dikwijls het stokoude zeurderige liedje “Ik heb ‘n potje met vet”. Ook de
dagelijks verschijnende scheepskrant ging van hand tot hand. De echte lezers hadden geluk
als er op het schip een bibliotheek was. Tweemaal daags, ’s ochtends en in de late middag
16