Succes is een keuze; succes dwing je af! - TeamingNet

De macht van suggestie en conditionering
1. Geloof in jezelf!
Vóór de wedstrijd begint, ‘verkennen’ de trainer en zijn manschappen het groene veld, waarop ze
straks spelen ‘mogen’. Niet, waarop ze spelen ‘moeten’ want het woord ‘moeten’ heeft een lelijke
negatieve, soms zelfs een verlammende, klank. Waarover praten deze mannen, die het speelveld
willen ‘zien’, als je het vorige hoofdstuk hebt gelezen: ze ‘visualiseren’. Vóór een uitwedstrijd
willen ze de geur van het veld opsnuiven, zodat het straks beter op een thuiswedstrijd lijkt! Want
een ‘kat in een vreemd pakhuis’ verliest zijn zekerheid en zijn zelfvertrouwen. Wáárover praten
dus die twaalf of vijftien verre mannen op dat veld? Ik zal het je zeggen! Over de overwinning die
ze straks gaan halen!
Is die overwinning dan zo zeker, vóór de aftrap is gefloten? Voor jou en mij, op de tribune,
misschien niet! Voor deze spelers wèl! Hun trainer weet, dat de kans op een overwinning kleiner
is, als ze het geloof in de overwinning niet hebben. Ze hoeven hun tegenspelers niet te imponeren,
zoals boksers vaak met voortijdig gebral doen. Belangrijker is dat ze zichzèlf imponeren! Geloven
in jezelf, zonder permanente zelfoverschatting, is een voorwaarde van succes op korte en op
lange termijn..
2. Je ‘goede opvoeding’ werkt je vaak tegen
Ik ben niet tegen een ‘goede opvoeding’. Ouders hebben de taak, hun kinderen de grenzen van
hun later wenselijk gedrag bij te brengen. Goede ouders zijn bovendien ‘gezagsdragers’ en
gedragen zich ook zo terecht. Het tijdperk van de onverkwikkelijke ‘antiautoritaire opvoeding’ ligt
gelukkig al enkele decennia achter ons. In onze kinderfase moeten we leren, fouten te vermijden,
en bij verkeerd gedrag zelfs bestraffingen te ondergaan. In onze opvoeding moet toch iemand ons
vertellen dat fout ook ‘fout’ is. Nadeel is echter: vanaf onze geboorte wordt onze geest belast met
negatieve overtuigingen en reacties.
De onderwijzers en leraren tekenen éérst met rode inkt of balpen de ‘fout’ aan. Misschien werd je
leraar woedend als je alwéér een fout maakte. Daarbij niet bedenkend, dat zij die nooit fouten
maken ook geen leraar nodig hebben. De foutenmakers leveren het dagelijks brood van de leraren
en onderwijzers. Door de ‘slachtoffers’ voornamelijk op hun fouten te wijzen, versterken ze het
‘minderwaardigheidsgevoel’ waaraan de psychiater Alfred Adler (1870-1937) vele woorden
wijdde.
Dat ‘bescheidenheid’ een deugd is, wordt ons gewoonlijk bijgebracht, maar dat je het daarvoor vèr
brengt... kan men ons niet garanderen. ‘Zelfoverschatting’ geldt als een soort zonde. Ik stel daar
tegenover: “Een geringe mate van zelfoverschatting brengt je verder dan heel die bescheiden
zelfonderschatting”. Veel volwassenen konden méér presteren en bereiken dan ze zelf
vermoeden!
Als ze minder bescheiden waren ...!
3. De kracht van de zelfsuggestie
Even terug naar onze voetballers vóór de wedstrijd. Ze suggereren eigenlijk hun toekomstige
overwinning. Anders gezegd: ze conditioneren zich voor hun overwinning. De ‘succesvogel’ doet
dit regelmatig, ook in het gewone beroepsleven. Natuurlijk heeft ook hij soms een kleine
depressie, ook hij moet soms tegenslagen incasseren, maar hij ontworstelt zich aan deze situaties.
[15]