Succes is een keuze; succes dwing je af! - TeamingNet

Een gedetailleerd praktijkgeval
1. Het praktijkgeval: Karsten Erikson
Om je een voorbeeld ter aanmoediging te geven, beschrijf ik gedetailleerd het wèrkelijke
praktijkgeval van Karsten Erikson, wiens naam ik hier op zijn verzoek heb veranderd. Daarin kun je
zien, dat het succes je niet aangewaaid komt, en dat je er zelf hard voor moet werken, en dat
teleurstellingen onderweg je niet bespaard blijven.
2. Uitgangspunt: geen fraaie toekomst
Op school was Karsten geen uitblinker, hoewel hij eerder een ‘meegaand’ dan een ‘weerbarstig’
kind was. Zijn beide ouders waren ‘academisch gevormd’ zoals het heet, twee oudere zusters
waren vrij briljant op het gymnasium, maar Karsten leed, zoals de onderwijzer zei, aan
‘gedachtevlucht’. Hij concentreerde zich moeilijk, hoewel hij helemaal niet dom was. Daarom ging
hij na de basisschool ‘slechts’ naar het VMBO, ongeveer 16 km ver weg gelegen. Hij fietste zomer
en winter trouw naar school en terug, haalde daar ook zijn diploma. Toen ging hij naar de HAVO.
Logisch, nietwaar?
3. Eerste breek- en keerpunt.
Deze school brak hij na een jaar af (of hij kon een jaar overdoen). Véél te veel theoretisch gezwam,
saai en ‘zoetekoekerig’ vond hij zelf. Te slap tegenover de leerlingen en tegenover hem in het
bijzonder. Als hij ‘harder’ aangepakt werd zou hij het verder brengen, vond hij. Hij vroeg, hem naar
een autovakschool te sturen, waar de leerlingen in een krachtig, -zoals hij zelf zei ‘krachtdadig’-,
lerarenbewind bij de kraag werden gepakt. Op die school kwam hij glorieus door zijn eindexamen.
Daarna, wederom uit eigen initiatief, wilde hij graag nog een jaar naar de ‘Polytechnic’ in Londen
als aanvullende opleiding. Van het vriendelijke jongetje was een jongeman geworden, die zelf
koos. Hij leefde bescheiden in het arme East End, en kwam met vele ‘exotische’ mensen in
contact.
4. Tweede keerpunt, hij zag zijn toekomst ineens
Naar Nederland teruggekeerd, werd hij vanzelfsprekend autoverkoper, eerst bij Volkswagen,
naderhand overstappend naar BMW, waar hij een grondige bedrijfstraining kreeg, ook voor zijn
algemeen klantengedrag. Als verkoper kwam hij in contact met nabij Schiphol wonende piloten.
Toen kwam de bliksemstraal, die zijn landschap verlichtte: hij wist, dat hij lijnpiloot ging worden.
Dat stond vast!
5. De eerste grote klap. Wat nu?
Voor een pilotenopleiding werd hij in Nederland, België en Duitsland afgewezen, omdat zijn
basisopleiding véél te zwak was. Hij kon géén piloot worden. Punt! Uit! Nee: niet punt uit! Karsten
wilde tòch doorgaan!
6. Volharden: nieuwe mogelijkheden zoeken
De wil, piloot te worden liet hem niet los. Hij vroeg zijn ouders, hem het geld voor te schieten voor
een pilotenopleiding in de USA. Daar vroeg men niet naar papieren over een ‘deugdelijke’
basisopleiding. Men keek éérst, of men kon vliegen, wist hij! Na gelukte overtuigingsarbeid vertrok
hij naar de USA met luttel zakgeld om te overleven. Hij haalde zijn pilotenlicentie met vlijt en
talent, werd zelf vlieginstructeur op een vliegerschool nabij New York. Verdiende daarbij het geld
voor een nieuwe stap: de ‘typerating’ voor de Fokker 100, het vliegtuig dat hem bijzonder aantrok.
[49]