opportuun - Openbaar Ministerie

26 ZES VRAGEN AAN...
Zes vragen aan Ronald Snijder
Honkbalprof
als droom
Een blessure maakte een professionele carrière onmogelijk,
maar nu probeert hij als coach zijn pupillen naar het honkbalgekke
Amerika te “brengen”. Zes vragen aan Ronald Snijder,
medewerker Service en beveiliging AP Breda. ‘Alles gegeven en
toch verloren? Ook dat hoort bij het leerproces.’
Waar droomde je van als jongen?
‘Ik ben opgegroeid op steenworp afstand
van de velden van honkbalclub De Twins
uit Oosterhout. Als klein ventje heb ik heel
wat trainingen en wedstrijden gezien vanaf
de zijlijn. Op mijn 8ste werd ik lid, ging van
pupillen B naar A, en werd pitcher bij de
aspiranten. Als 11-jarig talent werd ik geselecteerd
voor het WK in Japan. Het was mijn
eerste vliegreis en we logeerden bij gastgezinnen.
Reuze spannend allemaal en al
die tempels, zoveel had ik nog nooit gezien.
De concurrentie tijdens het toernooi was
te groot om wat te winnen maar die reis
vergrootte wel mijn wereld. Honkbalprof
worden was voortaan mijn droom. Wel het
liefst in Amerika natuurlijk.’
Wat is daarvan terecht gekomen?
‘In Nederland waren er in die tijd nog niet
de honkbalscholen, clinics of scouts zoals
nu. Daardoor was de kans om internationaal
ontdekt te worden maar heel klein.
Een blessure aan mijn schouder en rug
maakte een professionele carrière helaas
onmogelijk. Op mijn 26ste, ik speelde in de
eerste klasse van de Twins, stond ik voor
de keus om met het honkbal te stoppen.
Naar aanleiding van een internationaal
toernooi werd ik gevraagd om een jeugdteam
te gaan coachen en daar ontstond
een nieuwe droom. De overstap van speler
naar coach/trainer was snel gemaakt. In
2006 startte de Bixie honkbalschool, de
eerste opleiding voor aankomend honkbaltalent
in Noord-Brabant met als doel
spelers (uit de regio) op te leiden voor
minimaal 1e klasse niveau. Daar ben ik
nu coach en leid jongens op om minimaal
1e of hoofdklasse te gaan spelen. En als ze
echt supergoed zijn, wellicht in het honkbalgekke
Amerika.’
Wat heb je als coach geleerd?
‘Geleerd om het spel te spelen. Om te winnen
en te verliezen of verslagen te worden
Het overbrengen van kennis en de wil om
te winnen. Dat kun je dus leren.
Het allerbelangrijkste is een andere manier
van denken. Dat is wat ik de jongens als
eerste leer. Het grootste deel van deze
spelers heeft namelijk nog nooit op hoog
niveau een wedstrijd gespeeld, en nu staan
ze ineens tegenover de top van Nederland
in hun leeftijdsklasse. Het gaat niet alleen
om de scherpe slider, de snelle fastball. In
plaats van een beetje aankloten moeten ze
nu serieus met een wedstrijd omgaan en
de wil hebben om te winnen. “Spuug in je
handschoen, hoofd omhoog en doorgaan
voor die ultieme inning”, zeg ik altijd. De
beste manier om daar als coach aan bij te
dragen is betrouwbaar zijn en recht door
zee.’
Wat is je mooiste homerun ooit?
‘Oei, als aspirant heb ik veel homeruns
geslagen. Maar de mooiste is wel mijn eer-
ste als senior. We speelden tegen UVV in
Utrecht op het (inmiddels oude) professionele
veld van 125 meter. Een veld waar ooit
een WK was gespeeld en dat er dus mooi
uit zag. Iedere homerun is al een kick op
zich natuurlijk, Maar die homerun tegen
UVV was mijn kippenvelmoment. De bal
heb ik bewaard.’
Wat vind je het belangrijkste om je
junioren mee te geven?
‘Een mooi motto vind ik: winnaars hebben
een plan, verliezers een excuus (hockeycoach
Marc Lammers). Je kunt zover
komen als je zelf wil, maar je moet wel
willen leren. Wat je daarvoor nodig hebt is
discipline. Verder is het belangrijk dat de
jongens beseffen dat ze zelf verantwoordelijk
zijn voor groei. Maar de mentaliteit van
“Hier ben ik, en ik wil no matter what deze
pot winnen” komt er snel uit. Wanneer dat
niet lukt staan ze soms met tranen in de
ogen: alles gegeven, en toch verloren. Kijk,
dat hoort ook bij het leerproces, en daar
worden de spelers alleen maar beter van.’
Hoe zou jij als coach het OM slagvaardiger
maken?
‘Formuleer je doelen scherp en evalueer
tijdig om doelstellingen bij te stellen.
Verder is goede begeleiding heel belangrijk
om mensen gemotiveerd te houden.’
Tekst: Judith de Valk