Augustus - MUGweb

More documents

Recommendations

Info

augustus 2008 | MUG magazine De middelste en rechter fi etser duiden de situatie perfect. Het voormalige ambtenarenfort Wibauthuis, ooit het meest Stalinistische bouwwerk van de stad, is weliswaar in een mum van tijd gesloopt, het resterende staketsel zal dit deel van de Wibautstraat nog zeker een half jaar domineren. Pas dan komen de vereiste vergunningen voor de hier te bouwen Amstelcampus vrij. Wederom een fraai staaltje Amsterdamse stadsplanologie. De illustere stadsbestuurder, van zijn sokkel gehaald, draait zich om in zijn graf. (foto Remco Visser) Zelf kiezen wanneer AOW ingaat Meer dan zestig procent van de mensen wil zelf kunnen kiezen wanneer de AOW ingaat. Dat blijkt uit een onderzoek dat de Stichting Pensioenkijker onlangs heeft laten uitvoeren. Tweederde van de ondervraagden vindt niet dat de AOW-gerechtigde leeftijd verhoogd moet worden. Wel wil men zelf kunnen kiezen wanneer de AOW ingaat. Op de stelling ‘Mensen moeten zelf kunnen kiezen wanneer de AOW ingaat, de uitkering wordt dan aangepast’ geeft 34 procent van de ondervraagden aan het een beetje eens te zijn. 27 procent van de ondervraagden is het geheel eens met de stelling. Het zijn vooral 45-plussers die er de voor- =Staatssecretaris Aboutaleb van Sociale Zaken en Werkgelegenheid stelt voor het komend schooljaar 33 miljoen euro uit het Europees Sociaal Fonds beschikbaar voor leerlingen uit het praktijkonderwijs en het voortgezet speciaal onderwijs. Doel van de gelden is om leerlingen uit genoemde onderwijsvormen beter te laten doorstromen naar een baan of naar het beroepsonderwijs. Het geld gaat naar 162 scholen met in totaal bijna 15.000 leerlingen. Veel leerlingen van het praktijkonderwijs en het voortgezet speciaal onderwijs hebben na afronding van hun school moeite met het vinden van een baan of een vervolgop- keur aan geven zelf te kunnen kiezen wanneer de AOW ingaat. Mensen blijken niet goed op de hoogte van de AOW. Tweederde van de ondervraagden zegt dat de AOW voor iedereen gelijk is. Dit is onjuist. De hoogte van de AOW hangt af van de leefsituatie en van het aantal jaren dat iemand voor zijn 65e in Nederland heeft gewoond. Veertig procent van de ondervraagden denkt dat iedereen die vanaf zijn 65e in Nederland woont AOW krijgt. Ook dit is onjuist. Om AOW te krijgen hoeft men na de 65-jarige leeftijd niet in Nederland te wonen. Ruim zestig procent van de ondervraagden is het een beetje of volledig eens met de stelling dat rijke ouderen mee moeten betalen aan de AOW. leiding. De 33 miljoen euro zijn bestemd voor projecten om de afstand naar werk of naar een beroepsopleiding voor leerlingen van 15 jaar en ouder te overbruggen. Subsidie wordt onder meer verleend aan projecten waarbij leerlingen praktijkervaring kunnen opdoen. Ook is er geld voor onderzoek naar de vaardigheden en interesses van de jongeren. Met die kennis kan vervolgens worden vastgesteld welk werk of welke opleiding het best bij een leerling past. Het nu toegekende bedrag van 33 miljoen euro is aanmerkelijk hoger dan dat van het vorige schooljaar. Toen kregen 112 scholen ongeveer 25 miljoen euro subsidie voor deze projecten. AOW-proefballon Donner Pensionering op 67-jarige leeftijd is voorlopig niet aan de orde. Dit is het offi ciële kabinetsstandpunt. Minister Donners proefballon over langer doorwerken is daarom slecht gevallen, bij zowel coaltiepartijen als de oppositie. In een interview met de Telegaaf, gepubliceerd 20 juli, fi losofeerde de minister over de betaalbaarheid van de AOW tot 2040. Die kan volgens hem alleen gefi nancierd worden als tegen die tijd iedereen pas op 70-jarige leeftijd met pensioen gaat. Deze proefballon werd keihard omlaag geknald. Het CDA, de partij van Donner, hield zich zoveel mogelijk op de vlakte. Coalitiegenoot PvdA was uitgesprokener. Woordvoerder Jacques Tiche- Volgens het ministerie van Sociale Zaken zijn er slechts algemene adviezen te geven bij hitte op de werkplek. Een werkgever moet zorgen voor een zo behaaglijk mogelijk klimaat, rekening houdend met de aard van de werkzaamheden. Als de temperatuur op de werkplek boven de veertig graden (Celsius) stijgt, is er bijna altijd een risico voor de gezondheid en moeten er maatregelen genomen worden. Ook bij lagere temperaturen dan veertig graden kan gezondheidsschade optreden als er sprake is van bijvoorbeeld zwaar werk, zwangerschap, slechte lichamelijke conditie, hoge luchtvochtigheid en invloed van zonnestraling. laar: ´Door nu al hardop na te denken over mogelijke toekomstige opties en aan te geven dat zelfs doorwerken tot 67 jaar ontoereikend zou zijn, doet Donner afbreuk aan zijn eigen inzet. Ook al zijn het geen concrete voorstellen, het leidt tot niets en maakt mensen ongerust.´ Fractievoorzitter Agnes Kant van de SP spreekt van een ´onzinnig plan´ Volgens haar heeft ´Donner nu hij de discussie rond het ontslagrecht zo goed als verloren heeft, een nieuw speeltje gevonden’. VVDwoordvoerder Stef Blok is volgens eigen zeggen stomverbaasd. ´Je kunt zulke uitspraken alleen doen wanneer je alles in het werk hebt gezet om de problemen van vandaag op te lossen. Momenteel werkt van de mensen ouder dan 55 jaar minder dan de helft.’ 33 miljoen euro voor onderwijs Werken in de zomer, hoe warm? Er moeten zowel structurele maatregelen genomen worden om in de toekomst gezondheidsschade te vermijden, als maatregelen die direct genomen kunnen worden, zoals aanpassen van het werkrooster, het houden van extra pauzes op een koele plaats, het verstrekken van extra drinken, het installeren van ventilatoren of airco’s. Het is belangrijk, dat een werkgever overlegt met zijn werknemers (zoals een Ondernemingsraad) over maatregelen. Een eventueel advies van de Arbodienst of Arbodeskundige is vaak zinvol, speciaal als het gaat om individuele problemen. Extra last van de warmte kunnen hebben: zwangere vrouwen, mensen met longaandoeningen, mensen met hartaandoeningen en die medicijnen gebruiken. ACTUEEL 5 In deze rubriek vertelt een sociaal advocaat over juridische problemen van minima in Nederland. ZKA-vergoeding Zoals menig Amsterdammer weet, kunnen mensen met een handicap, ook wel beperking genoemd, voor voorzieningen terecht bij de gemeente. Het gaat dan om vervoer, een woningaanpassing of hulp bij het huishouden. Vervoer met het Stadsmobiel, de verstrekking van een Canta, scootmobiel of traplift: de gemeente kan er voor zorgen. Vroeger gebeurde dat op grond van de Wet voorzieningen gehandicapten (Wvg), sinds 1 januari 2007 op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo). De gemeentelijke Dienst Zorg en Samenleven (DZS) voert de wet uit. Op www.dzs.amsterdam.nl staat het hele aanbod. Elke gemeente heeft de vrijheid om zelf te beslissen op welke wijze zij alles regelt. Uiteindelijk controleert de rechter of de gemeente genoeg haar best heeft gedaan. Omdat sommige voorzieningen, zoals een scootmobiel, duur zijn, had de gemeente Amsterdam voor mensen die maar een klein stukje kunnen lopen een nieuwe voorziening in het leven geroepen. Die mensen konden voor vervoer over de zeer korte afstand een vergoeding van 150 euro krijgen. Dit heet de ZKAvergoeding. Daar kon men dan een taxi voor laten komen of een bloemetje voor de buurman kopen als die je ergens naar toe bracht. Vandaag de dag is de ZKA wat hoger en op 260 euro bepaald. Het gebeurde regelmatig dat mensen die een Canta of een scootmobiel aanvroegen die niet kregen, maar wel de ZKA van 150 euro. Een aantal menen was het daar niet mee eens. Met die 150 euro bleef je afhankelijk van anderen terwijl de Wvg en de Wmo er nu juist zijn om ervoor te zorgen dat mensen zelfstandig blijven. De hoogste rechter in dit soort zaken heeft hen gelijk gegeven. Eerst komt de scootmobiel of de Canta, afhankelijk van het geval. Pas als laatste kan een fi nanciële vergoeding een oplossing zijn. Alleen zo kunnen mensen met een ernstige loophandicap op een min of meer normale manier aan het dagelijks leven blijven meedoen. Als u vindt dat het aanbod van de gemeente tekort schiet, dien dan rustig een bezwaarschrift in of stap naar de rechter. Zoals u ziet kan het best wat opleveren. Matthijs Vermaat Van der Woude De Graaf Advocaten
ACHTERGROND 6 MUG magazine | augustus 2008 Van fototoestel tot gouden ring Vroeger liepen er op de zolders van de Stadsbank van Lening muizen rond Plotseling is je televisie stuk. Je wilt meteen een nieuwe kopen, maar daarvoor heb je geen geld. Voor veel mensen is dit een herkenbare situatie. In zo’n geval kan de Stadsbank van Lening uitkomst bieden. tekst Marjan ten Broeke foto Hilco Koke Ruim dertig jaar werkt Henk Janson (61) bij de Stadsbank van Lening. Begonnen als administratief medewerker, is hij inmiddels al 25 jaar taxateur. Hij weet zo’n beetje alles over de bank en vertelt geanimeerd zijn verhaal. Stel je hebt geen geld om een nieuwe wasmachine te kopen, of je komt in de laatste week van de maand huishoudgeld te kort. Wat je wel hebt, is een kostbare gouden ‘Hoeveel armbanden moet ik afgeven om 100 euro te lenen?’ ring. Dan kun je met de ring en je legitimatiebewijs naar één van de zes fi lialen van de Stadsbank van Lening gaan. Als het een beetje meezit, sta je na tien minuten weer op straat: zonder ring, maar mét geld. Dit heet belenen. Behalve het bedrag waarop je ring is getaxeerd, krijg je ook een zogenaamd pandbewijs of pandbriefje. Geen winstbejag In onderpand gegeven goederen en sieraden kun je ophalen als je weer genoeg geld hebt. Je levert dan je pandbriefje in en je betaalt de beleensom, plus rente en taxatiekosten. Een groot verschil met particuliere instellingen is, dat de bank een gemeentelijke instelling zonder winstbejag is. De rente is daardoor laag: 1,4 procent per maand. Na zes maanden moet je je spullen ophalen, of moet je de belening verlengen. Janson: ‘Dit zogenaamde herbelenen gebeurt in de helft van de gevallen. Veel ligt hier al jaren, soms wel 20 tot 25 jaar.’ Bij gebruiksartikelen, zoals bijvoorbeeld audio-apparatuur, moet je rekening houden met een waardedaling van tien procent bij iedere verlenging. Spullen die niet door de eigenaar worden opgehaald, komen op de eigen veiling terecht. Het zijn mensen met een krappe beurs die op deze manier geld lenen. De bank Voorafgaand aan de veiling is er veel moois te zien heeft veel vaste klanten. Janson: ‘Dat zijn mensen die wekelijks spullen komen brengen en weer ophalen. Mensen hebben bijvoorbeeld geld tekort voor het huishouden. Dan brengen ze hun televisie naar de Stadsbank van Lening; Bank 4 in De Pijp is de enige plek waar je met diverse goederen terecht kunt. Wat je wel moet weten is dat die tv heel snel in waarde daalt.’ Onder de klanten van de bank zitten vooral Surinamers, Antillianen, Turken en Marokkanen. ‘Ga maar eens bij Bank 5 in Zuidoost kijken. Voor hen is het niets bijzonders, zij zijn het gewend.’ Janson vervolgt: ‘Het heeft te maken met het feit dat veel van deze mensen er vroeger weinig vertrouwen in hadden om hun geld op de bank te zetten. Dus kochten ze er sieraden en goud voor. Zo konden ze laten zien hoe goed ze het hadden. En ook niet onbelangrijk: goud had over het algemeen een vrij vaste waarde.’ Hij beschrijft beeldend hoe het er vroeger aan toe ging: ‘Als je bijvoorbeeld 100 gulden nodig had om tot de volgende salarisuitbetaling rond te komen, dan ging je naar de Bank van Lening. Daar vertelde je eerst een heel verhaal over je familie, om uiteindelijk over te gaan tot de vraag: hoeveel armbanden moet ik afgeven om 100 gulden te lenen?’ Op deze manier geld lenen is niet nieuw. Al in de dertiende eeuw hielden bankiers uit Noord-Italië, Lombardije, zich hiermee bezig. Uit deze tijd stamt onze bijnaam ‘de Lommerd’. De Amsterdamse Stadsbank van Lening bestaat bijna vier eeuwen. In 1614 richtte het stadsbestuur de bank op, om de wildgroei van de vele particuliere pandjeshuizen tegen te gaan. De rente was veel te hoog en daar wilde de gemeente een stokje voor steken. ‘Wat niet betekent dat alle pandjeshuizen verdwenen’, zo voegt Janson toe. Klanten van de bank waren niet alleen particulieren die in geldnood zaten. Jan- son: ‘Ook handelaren deden er zaken. Zij verpandden hun goederen om een periode van tijdelijke geldnood te overbruggen.’ Aan het einde van de 18e eeuw verdween deze zakelijke kredietverlening vrijwel geheel. Het verpanden van goederen voor particulieren bleef over. Dat was in vorige eeuwen noodzakelijker dan tegenwoordig. Weinig mensen hadden namelijk een regelmatig inkomen. Ziekte kon leiden tot werkloosheid, waarvoor geen sociale voorzieningen bestonden. Zondagse pak Vanaf het begin van het bestaan van de bank waren er mensen die uit schaamte niet naar de bank durfden te gaan. Het belenen ging dan via tussenpersonen: inbrengsters. Dat waren vrouwen die een vertrouwenspositie in een buurt bekleedden. In 1863 werd dit beroep afgeschaft. In de crisistijd, jaren ’30, en ook nog na de Tweede Wereldoorlog, was het voor veel klanten gewoonte om op maandag het zondagse pak van vader naar de bank te brengen. Dat haalden ze dan de volgende zaterdag, als ze hun salaris kregen, weer op. Zo hadden ze door de week geld voor hun dagelijkse boodschappen en zat vader er zondag weer keurig bij. In en na de Tweede Wereldoorlog kon je via de bank ook een voorschot op je pensioen krijgen. De bank speelde toen in feite een rol in het kader van de armoedebestrijding. In de Tweede Wereldoorlog maakte de bank een dieptepunt door. Janson verklaart dit: ‘Men kon voor geld weinig of niets kopen. Goederen werden door schaarste juist waardevoller. Mensen hadden toen dus behoefte aan een plek waar ze goederen, vooral huishoudelijke spullen, konden ruilen. De bank was dus in feite een ruilbeurs geworden. Belenen stond op een laag pitje.’ Goud De klantsamenstelling is vooral na de Tweede Wereldoorlog opmerkelijk veranderd. ‘Eerst waren het mensen uit voor- malig Nederlands-Indië die hier naartoe kwamen. Vaak brachten ze alleen hun sieraden mee. Verder waren zij gewend aan een goed georganiseerd pandhuiswezen en aan het beleggen in goud van hun overtollige geld. In tijden van geldgebrek konden ze dat dan belenen of verkopen. Dit zorgde voor een opleving van de bank, die anders misschien al eind jaren ’50 zou zijn opgeheven’, aldus Janson. Daarna, eind jaren ’60, waren het vooral Surinaamse en Antilliaanse mensen die hier naar toe kwamen. Weer later kwamen ook Turken en Marokkanen. Zij zorgden en zorgen ondermeer nog steeds voor het voortbestaan van de bank. ’Niet dat zij veel spullen hadden, maar ze hadden wel sieraden. Zonder hen had de bank nu wellicht niet meer bestaan’, zo vervolgt Janson. Vooral de laatste 25 jaar is er bij de bank veel veranderd. Vroeger werden er veel meer goederen dan tegenwoordig beleend. Janson: ‘Nu zijn het vooral sieraden en juwelen.’ De gemeente verlangt vandaag de dag wel van de bank dat die ook openstaat voor het belenen van andere spullen. Niet alle mensen die willen belenen hebben namelijk sieraden. Janson: ‘Tegenwoordig zie je dan ook naast sieraden audioapparatuur, digitale foto- en fi lmapparatuur, gereedschap en muziekinstrumenten.’ Niet alleen het type goederen is anders geworden, ook de werkwijze is sterk veranderd. Janson: ‘Daarbij kun je denken aan een andere manier van opslag en administratie en natuurlijk het gebruik van de computer. Vroeger was het werk ook veel smeriger. Op de zolders liepen duiven en muizen rond.’ De sfeer is inmiddels ook veranderd volgens Janson. ‘Het is harder geworden. Vroeger was het allemaal veel opener. Men vertelde zonder schroom dat er een tekort aan geld was. Het ging er gemoedelijker aan toe.’ Meer informatie: www.sbl.nl.
Page 1 and 2: magazine Tijdens het Kwakoe-festiva
Page 3: augustus 2008 | MUG magazine Oversc
Page 7 and 8: augustus 2008 | MUG magazine ACHTER
Page 9 and 10: WIJKAANPAK | TRANSVAALBUURT | INDIS
Page 11 and 12: augustus 2008 | MUG magazine Het Co
Page 13 and 14: augustus 2008 | MUG magazine Er zij
Page 15 and 16: augustus 2008 | MUG magazine orop
Page 17 and 18: augustus 2008 | MUG magazine BETOOG
Page 19 and 20: augustus 2008 | MUG magazine naar e
Page 21 and 22: augustus 2008 | MUG magazine ACHTER
Page 23 and 24: SERVICE 28 MUG magazine | augustus
Page 25 and 26: SERVICE 30 MUG magazine | augustus

Augustus - MUGweb

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?