CLUBKAMPIOEN! - Sluiskade 11

PAMPUS
Zaterdag 25 oktober werden de vrijwilligers
van onze vereniging uitgenodigd tot een
dagje Pampus. Voor zover u het nog niet
wist: het Fort Pampus werd eind 19e eeuw
gebouwd. Het was een van de 42 Forten
die Amsterdam moesten beschermen tegen
vijandelijke invallen.
Wel, Betsie en ik hadden echt wel
weer eens zin in een dagje uit. Maar voor alle
zekerheid bekeken wij op vrijdagavond 24
oktober nog even de weersverwachting voor
de volgende dag. De weerman van Nederland
1 wist ons enthousiasme aanmerkelijk
te bekoelen: ‘harde wind, later op de dag
aangroeiend tot storm’. ‘Dat wordt niks’,
mompelde Betsie, die toch al niet vast ter
been is. Wij besloten desondanks naar de
havenkom te gaan om op het laatste moment
een beslissing te nemen.
De weerman bleek het echter, voor de
zoveelste keer, mis te hebben. Krijgt hij
wellicht van de milieuorganisaties opdracht
om de bevolking tijdens het weekeinde
binnenshuis te houden? Kortom, het was
stralend weer. De zon stond uitnodigend aan
de hemel en wij werden aan boord van de
Moby Queen gastvrij ontvangen met koff ie
en gebak. Om 11 uur vertrokken we richting
IJburg en sloegen met genoegen de talrijke
zeiljachten gade waarvan de bemanning zich
eveneens niet door de weerman om de tuin
hadden laten leiden. IJburg viel mij , eerlijk
gezegd, een beetje tegen, maar Pampus
maakte alles weer goed. Pampusbewoonster
Maartje Terwindt heette ons hartelijk welkom
en verdeelde ons in drie groepen. Onze groep
kreeg als gids de heer Leo Fessl toegewezen,
die zich op een fantastische wijze van zijn taak
kweet.
Volgens de heer Fessl ontstond
het gezegde ‘Voor Pampus liggen ‘ als
volgt: Tijdens het VOC tijdperk kwamen de
volbeladen en diep liggende schepen uit Indië
en bleven dan voor de ondiepe vaargeul naar
Amsterdam voor Pampus liggen. Voor en achter
30
het schip werden dan twee enorme houten
bakken geschoven, met elkaar verbonden en
vervolgens leeggepompt. Het schip kwam dan
omhoog en werd over de ondiepte gesleept.
(Ik dacht dat ‘ie dan nog zwaarder zou zijn.
Maar goed, wie ben ik?)
Ludwina Travels geeft de volgende
lezing. Namelijk dat er tijdens het VOC tijdperk,
wanneer de schepen volbeladen terugkeerden
uit Indië, het niet mogelijk was de haven
van Amsterdam binnen te varen, omdat
er ondiepten waren, die de zwaar beladen
en zeer diep liggende schepen de toegang
belemmerden. De schepen bleven dan voor
Pampus, een ondiepe vaargeul, liggen en
de goederen werden dan overgeladen op
kleine schepen. Dit kon dagen duren en daar
komt het spreekwoord “Voor Pampus liggen”
vandaan.
Waar ik geen f lauw benul van had
is, dat er zo enorm veel bezoekers zouden
zijn. Fort Pampus ontvangt maar liefst 35 tot
40.000 bezoekers per jaar( van maart t/m
oktober) en beschikt over meer dan tachtig
vrijwilligers!
De bezoekers kunnen via een passagiersschip
van Connexxion vanaf Muiden boeken voor
een trip naar Pampus. De rondleiding duurt
ongeveer een uur en dat is lang genoeg, dunkt
mij. Al die lange sombere gangen en ‘verblijven’.
De vakkundige en somtijds humoristische
uitleg van de gids hielden mij echter bij de les.
Bij het afslaan naar links zag ik rechts een wel
zeer donkere, ontstellend lange gang met heel
aan het einde een spleetje daglicht. Fotootje
maken. Op het moment dat ik afknipte stond
er plots een verbijsterde dame voor mij in
beeld. Geschrokken staarden wij elkaar aan:
Mijn excuses mevrouw!
Even later stonden we in een
‘nachtverblijf’ met een nis in de wand,
waarvan ik op de vraag van Betsie waarvoor
dat diende, antwoordde dat daar soldaatjes in
sliepen. Die waren destijds namelijk lang niet
zo groot als tegenwoordig. “Ja, daar stonden
de stapelbedjes in”, viel de heer Fessl mij
bij. Teneinde het leven voor de manschappen
toch nog enigszins aantrekkelijk te maken
verscheen er zo nu en dan een schip met
drank en…prostituées, waardoor de soldaten
de volgende dag zelf voor Pampus lagen, aldus
de heer Fessl.
Een der heren van onze groep vroeg
belangstellend of dat schip er nog steeds
kwam.
Na dit vrolijke incident begaven wij ons
naar de Oostelijke geschutstoren. Hiervoor
moesten we via een tamelijk hoge afstap weer
de gang in, waarbij tot mijn grote schrik Betsie
ten val kwam. De gang was modderig, glad en
haar schouder en hand waren erg pijnlijk, maar
dank zij de vriendelijke bezorgdheid van onze
clubgenoten behield zij haar goede humeur
en toonde haar gevoel voor humor door op te
merken: “Nu lag ik ook eens voor Pampus!”
(Er zal onder die tachtig vrijwilligers toch wel
één zijn die in staat is om in de muur bij die
afstap een stevige handgreep te maken?)
Tijdens de bootreis terug naar Almere
Haven genoten wij van een heerlijke lunch.
Kort voor de aankomst verraste de voorzitter
ons met de mededeling dat de VRIJWILLIGER
VAN HET JAAR bekend gemaakt zou worden.
Vol verwachting wachtten we af, maar met een
gezicht van dat ben IK toch niet. Na langdurig
beraad was de jury gemeenschappelijk tot het
besluit gekomen: de Vrijwilliger Van Het Jaar
is……….Henny Rijneker!
Applaus!! Een mooi boeket voor zijn partner,
die hem zo dikwijls heeft moeten missen en
een fraai kunstwerk 'Samen staan we sterk'
van de kunstenaar Frans Steginga ( Helmond
22-07-1953) voor de heer Rijneker.
Circa 15.30 uur arriveerden we in de
Almere Havenkom na een leuke, gezellige
dag met helaas een onplezierige af loop voor
echtgenote Betsie. Na een zeer pijnlijke nacht,
schouder en rechterhand, linkerhand sterk
gezwollen, achtte de huisarts het noodzakelijk
daar een foto van te laten maken. Resultaat;
een scheurtje in het polsgewricht zodat de
linkerarm thans in het gips zit. Kan wel zes
weken duren, was de trieste voorspelling van
de gispspecialist.
Jan Mens
Na zacht gevley van goede dagen
Is ’t juck van rampspoên zwaer te draegen.
(Joost van den Vondel)
DECEMBER 2008 SLUISKADE 11 NR 23