Intermezzo nummer 3 - Subsidieprogramma van de Europese Unie ...

intermezzo 3.2002
forum voor internationale ontwikkelingen en activiteiten op het gebied van volksgezondheid, welzijn, zorg en sport 3
Column
Mijn vader is in 1946 huisarts geworden en heeft dat
beroep – voor hem meer een roeping – lang beoefend in
een vrij kleine en overzichtelijke plattelandspraktijk. Zo’n
dokter waarvan mijn kinderen zich nauwelijks nog
kunnen voorstellen dat ze bestonden. Over dat
(huisarts)vak van vroeger en nu zou meer gesproken en
gediscussieerd moeten worden. Zonder nostalgie te
bedrijven is het beroep misschien wel te zeer verzakelijkt!
Maar daar wilde ik het nu niet over hebben.
Als mijn vader geen ‘huisdokter’ was geworden, dan zou
zijn tweede keuze geschiedenisdocent zijn geweest. Al
van jongs af aan werd onze opvoeding begeleid door zijn
historische inzichten. Je kan wel zeggen dat die inzichten
en opvattingen ons mede vormden.
Uit al die verhalen die onze jeugd begeleidden staat mij
er één nog als de dag van gisteren bij. Mijn vader is door
de loop der jaren meer dan gefascineerd en verbonden
geraakt met de gehele aanloop naar de 40-er jaren van
de vorige eeuw in Nederland, de oorlogsperiode zelf en
de ontwikkelingen daarna. Naast een grote persoonlijke
en wat emotionele betrokkenheid probeerde hij ook de
meer historische vraag te beantwoorden hoe het in
hemelsnaam zo ver kon komen. In één van zijn vertellingen
over die periode verhaalde hij van tal van
Europese politici met een buitengewoon geringe oriëntatie
over wat zich buiten Europa afspeelde. Er waren
maar weinigen die een goed en precies beeld hadden
van de potenties en militaire macht van vooral Amerika.
Voor velen was dat een onbekend en veraf continent. En
de continenten die cultureel en politiek nog verder van
ons af stonden al helemaal!
Iets van die ervaring waarover mijn vader ons indertijd
vertelde, maakte ik onlangs mee bij mijn reis naar China.
Ik had met name Sjanghai al enkele keren als wethouder
Haven en Economische zaken van Rotterdam bezocht. Nu
had ik de gelegenheid een symposium bij te wonen in
één van de projectsteden in China waar het NIZW met
vele anderen uit de Nederlandse gezondheidszorg
behulpzaam is bij het opstellen van een meer adequate
eerstelijns gezondheids- en ouderenzorg.
Wat ben ik in die week onder de indruk geraakt van de
schaal en omvang van die samenleving, van de enorme
ondernemingslust, de geweldige inhaalrace die men aan
het ondernemen is. Een land met potenties en macht
waar we ons in Europa nog nauwelijks een voorstelling
van kunnen maken.
Met de huidige ambities, het veranderingstempo en de
vernieuwingsgezindheid die ik aantrof zal China de
komende 10 á 20 jaar uitgroeien tot een imposante
machtsfactor.
Terug naar ons project. Hier ligt een schitterende kans
voor de Nederlandse gezondheidszorg om zich te
manifesteren. Het op een goede manier exporteren van
onze kennis wordt door onze Chinese gastheren – ook op
het hoogste ministerie in Peking – zeer op prijs gesteld.
Er liggen naast een meer zorginhoudelijke invalshoek
ook buitengewoon veel kansen voor ons exporterend
bedrijfsleven in health-care business.
Het is de bedoeling de komende periode te werken aan
een gemeenschappelijk op te zetten kenniscentrum. Een
centrum waar intensieve communicatie en training
plaatsvindt van allerlei professionals, betrokken bij de
vernieuwing van de Chinese gezondheidszorg.
De Chinese overheid heeft ons gevraagd naast de twee
projectsteden - Suzhou en Qingdao – de komende jaren
ook in 8 à 10 andere steden actief te worden. Dat kan
lukken met steun van de Nederlandse overheid en het
beoogde kenniscentrum. Zo´n Nederlandse investering is
uiterst zinvol en praktisch: een beperkt aantal jaren een
stevige inzet van onze kant om de zo noodzakelijke
vernieuwing daar een handje te helpen.
Naast de directe steun die we kunnen bieden aan hun
eigen gekozen verbetering is de formule ook een belangrijke
bijdrage voor ons om te zien wat er in dat machtige
land aan het gebeuren is en voor velen van hen een
uitgelezen mogelijkheid meer met Europa vertrouwd te
raken.
Een kenniscentrum zoals wij dat als NIZW samen met
anderen in China willen opzetten, is weer een heel klein
stapje naar de vormgeving van die ‘grote’ maar nog zo
anonieme wereld. En zonder dit soort investeringen is er
altijd weer het risico van een zeker etnocentrisme. Of
hier in Europa, in Amerika of elders.
De ervaring waar mijn vader vroeger over verhaalde –
men wist niet of nauwelijks wat zich elders afspeelde –
zou vandaag niet meer mogen voorkomen.
Hans Simons
algemeen