Tijdschrift Gezondheid en Politiek jaargang 1990 nr 2

Europese binnengrenzen.
Onbekendheid met en onduidelijkheid over
de werkelijke gang van zaken rond deze
Europese richtlijn leidde ertoe dat er van 7
tot 9 april 1989in Nederland een conferentie
was, met financiële steun van het ministerie
van wvc, georganiseerd door de
Nederlandse Vereniging van Hemofilie-
Patiënten.
Op deze conferentie bleek duidelijk dat de
hemofilie-verenigingen in de diverse landen
op de korte termijn een tegengesteld belang
hebben. De Europese landen, die voor de
behandeling van hemofilie voor een zeer
groot deel afhankelijk zijn van commerciële
import uit Amerika, vreesden dat de termijn
tot 1 januari 1993 veel te kort zou zijn om
een systeem van zelfvoorziening op te zetten.
Strikt vasthouden aan.een eis van zelfvoorziening
met onbetaalde donoren zou
voor hen kunnen betekenen dat er een tekort
aan produkten voor de behandeling van
hemofilie optreedt. Een vanzelfsprekend
ongewenste situatie. Vandaar dat zij willen
vasthouden aan de mogelijkheid van
Amerikaanse import. De Europese landen
daarentegen die nu al vrijwel geheel zelfvoorzienend
zijn, vrezen het vrije verkeer
van op commerciële basis vervaardigde
bloedprodukten. Zij wensen in die zin een
zekere handhaving van hun landelijke,
beschermende wetgeving.
Uiteindelijk resulteerde deze Europese discussie
in de unanieme stelling dat het streven
van de Europese Gemeenschap naar
zelfvoorziening met vrijwillige, onbetaalde
bloeddonaties ondersteund dient te worden.
Alleen zou de ingangsdatum van 1 januari
1993 niet strikt vastgelegd moeten worden.
Ook wensen de Europese hemofilie-verenigingen
in de verdere besluitvorming en
implementatie betrokken te worden.
Cees Smit is
Vereniging
Amsterdam.
coördinator van de Nederlandse
van Hemofilie-Patiënten te
zalllelen van bloed
erland mag een donor drie á
vier maal per jaar een hal
hloed afSlaan; vo
er;olr:,i~~k:~~~i~lP~
darnloede,
alhumine hij shock en ernstige hrandwonden,
stollingseiwitten hij hemofilie.
Omdat hloed voor de helft uit plasnla
hestaat, en juist daarin de nleest
gevraagde hestanddelen zitten, kent
een aa landen het systeenl van
plasnla se. Hierhij staat een donor
eerst vol hloed af, Waaraan vervolgens
het plasnla wordt onttrokken. Na
eer twee uur wordt de rest van
oed, de rode cellen, weer terugeht
in de hloedsomloop Van de
donor. Het voordeel hiervan is dat het
Noten
Staten, waar een groep van
weenlaai
10 dollar
1. Dit citaat is afkomstig uit het eerste nummer van
het tijdschrift Europa Regionaal, januari 1990.
2. R. Titmuss. Tne Gift Relationship: from human blood
to social policy, z.p. (Allen & Unwin) 1971.
3. P.J.Hagen, Blood: Gift or merchandise,towards an
international blood policy, New York (Alan R. Liss)
1982.
per keer, plasma afstaat.
De farmaceutische industrie, die het
grootste deel van de markt voor- plasma-produkten
in handen heeft,
maakt voor zij dstof vrijwel uitsluitend
gehr ze 300.000
Amerikaanse donoren. Amerika heeft
zo de naam gekr de OPEC voor de
levering van hlo sma te zijn. Na
afnurne wordt he asma door deze
hedrijven grootschalig verwerkt,
zodat aan ieder eindprodukt door
duizenden hetaaide donoren is hijgedragen.
Zo zijn er in de wereld twee markten
ontstaan mot.verschillende produktieprocessen
en een verschillende herkOlllst
Van het hloed. Het 'non-profit'-cÏreuit
van Rode-Kruisorganisaties
werkt rrret onhetaalde vrijwillige
donoren, die slechts enkele malen per
jaar 'vol' bloed geven. Deze organisaties
als hun taak om aan elke
voo te voldoen en
leveren 00 n, die
beperkt nodi e gezcln
zorg. De op profit ' gerichte
maceutische industrie werkt met een
groep hetaaide plasmaferese-donoren,
die nleerdere lllalen per lllaand
hun plasma verkopen. Zij beperken
zich daarbij vooral tot de levering
van veel gevraagde en winstgevende
bloedprodukten.
Foto: F. van Wijk