Think Positive - Hongarije Tiszameer

en wil, zoals jullie begrijpen, niet meer van instanties afhankelijk
zijn. Daar heb ik mijn buik van vol.
Woensdag hadden we een ingelast gesprek met de revalidatiearts.
Verschillende therapeuten hadden hem ingefluisterd dat
ik nu toch wel snel achteruit ga. Het was een confronterend
gesprek waarin hij ons de spiegel voorhield. Ik hoop volgens
hem te veel op herstel en vooruitgang. Maar da‟s juist wat me
momenteel op de been houdt!!! Hij vraagt zich nu zelfs hardop
af of wij hier nog wel kunnen blijven wonen?? Misschien een
gelijkvloers appartement…. SLIK, SNIK …..!
Woensdagavond zou ik naar een proefles „rolstoelbadminton‟
gaan kijken. Tja, je moet iets hè? „Zou‟ ik, want net voordat ik
wou vertrekken was het weer zover en kon ik wéér in de douche.
Eenmaal weer gewassen en aangekleed was het al te laat.
Volgende week dan maar weer een nieuwe poging?
Donderdag was weer zo‟n top dag. ‟s Morgens naar het RCL
voor de „staan en loop groep‟. Dit is altijd de zwaarste training
van de week. Daarna naar huis want er kwamen i.v.m.
mijn gehandicaptenparkeervak twee aardige collega‟s van de
geminte langs. Zij gaven mij alle vertrouwen in een goede
afloop. Daarna belde Dr Uitdehaag van het VU Amsterdam
op. Hij is van mening dat de Prednison, ook hij (net als gisteren
de revalidatiearts) spreekt van een erg hoge dosering, inmiddels
toch wel aan zou moeten slaan. Dat het alsmaar achteruit
gaat baart hem dus ook zorgen. Op het gebied van auto
immuun ziekten is er o.a. in Tilburg ontzettend veel onderzoek
verricht. De laatste MRI scan die in het RCL is gemaakt gaat
nu ook Europa in. Ditmaal naar specialisten in Wenen en Parijs.
Ja, aan aandacht geen gebrek maar de tijd begint nu toch
wel in mijn nadeel te werken. Hij (en de halve wereld zo lijkt
het wel) blijft doorzoeken naar een diagnose en zodra hij
nieuws heeft neemt hij contact met mij op. Hem kan ik ten alle
229