Think Positive - Hongarije Tiszameer

Trouwe webloglezers hebben een beetje een idee gekregen wat
er de afgelopen periode allemaal door me heen is gegaan. Ik
schrijf met nadruk een „beetje‟, want wat er echt door me heen
gaat…… je hebt werkelijk geen idee! Gewoon naar het toilet,
gewoon lopen, gewoon werken, gewoon sporten, gewoon een
(huishoudelijk) klusje, gewoon dingen doen die spontaan in
me opkomen. Gewoon, gewoon… niets in mijn verdere leven
zal nog „gewoon‟ zijn…
Door mij open en kwetsbaar op te stellen, ik schreef zonder
enige schroom (nou ja…..) over zowat alles wat me overkwam,
heb ik jullie een kijkje gegund in een wereld die jullie
(en ik) niet kenden. Jullie weten het inmiddels hè, terugkijken
doe ik niet graag, daar heb je geen invloed op. Ik kijk liever
vooruit, in de toekomst, en als ik dan achterover leun en mijn
ogen sluit, weet je dan wat ik zie? Ik zie mezelf en Jacqueline
STRALEN! Beiden een brede glimlach op onze bruingekleurde
snoetjes. We zitten in onze tuin in Hongarije. Zon, biertje,
wijntje erbij. Jacqueline op haar zonnebed verdiept in een
boek. Ik, rondkijkend door onze tuin daarbij luisterend naar
het getjilp van de vele vogeltjes. RUST! Heerlijk! Onverwacht
staat Jacqueline naast me, ze aait over mijn bolleke en fluistert
zachtjes in mijn oor: „wè hebbu wut tog goed soamkus hè?‟
Tegelijkertijd glimlachen en knipogen we naar elkaar. Ze reikt
me nog een nieuw koud flesje bier aan. Hier jongen.
Mmm…..lekker. We klinken met onze glazen en zeggen egészségedre
(Hongaars voor, gezondheid). Gezondheid, dat zo‟n
klein woordje voor mij zo veel betekenis heeft gekregen……….
Het einde van de weblog betekent niet dat er een einde aan
mijn revalidatie is gekomen. Niemand kan in de toekomst
kijken, ook ik niet. Na de dagbehandeling, die nog wel even
zal aanhouden, zal ik mijn leven zo in moeten richten dat ik
een goede afstemming vind tussen belasting en belastbaarheid.
307