Think Positive - Hongarije Tiszameer

4 december 2007
Gisteren heb ik afscheid genomen van de therapeuten, de verpleging
en mijn mede revalidanten. Bij een afscheid hoort
traditiegetrouw een traktatie. Ondanks dat het eten hier prima
is, verlangt iedereen natuurlijk toch naar het eten uit eigen
keuken. Ik had vorige week gepolst wat ze op het gebied van
eten nou het meest miste. Dit bleek snert te zijn (dit staat om
de welbekende reden niet op het keuzemenu van het RCL hahahaha).
Dus heeft Jacqueline zondagmiddag een heerlijke pan
snert klaargemaakt. Natuurlijk aten Jacqueline, Janos en Eva
(onze Hongaarse vrienden) en later het verplegend personeel
ook mee. Het was een smaakvol en gezellig „afscheidsetentje‟.
Iedereen, inclusief onze Hongaarse vrienden, vond de snert
heerlijk. Jacqueline had voor later op de avond ook nog een
heerlijke appeltaart gemaakt. Ik heb „s avonds echt genoten.
Toen ik zo rondkeek dacht ik: ik zal ze toch wel gaan missen
hoor, deze 7 medestrijders!
Eenmaal in bed keek ik, onder het genot van mijn laatste „medicinale
borreltje‟, terug op de afgelopen periode. Alles de
revue passerend heb ik toch heel wat meegemaakt zeg, tjonge
jonge. Wat me het meeste bijbleef??? Moeilijk te zeggen.
Maar een aantal dingen springen er, in willekeurige volgorde,
toch wel uit:
10 oktober: na een moeilijke periode, het emotionele afscheid
van mijn collega‟s van de „geminte‟.
16 oktober: het nieuws dat ik een partiële dwarslaesie opgelopen
had. Mijn wereld stortte die dag in.
De hoeveelheid liefde en hulp die ik en Jacqueline van mijn
familie hebben ontvangen.
87