CLOPPENBÜRG -AMSTERDAM

262 DE VRIJDAGAVOND
MEDEDEELING VAN DE
ADMINISTRATIE
Voor advertenties en abonnementen ge­
lieve men uitsluitend op te bellen No. 2 5243
Het kopje koffie van tante Reggie
door M. G.
Dit is geen wetenschappelijke verhandeling
en ook geen romantisch verhaal, maar een
eenvoudige en ware geschiedenis, al neemt
ook de Redactie er geen verantwoordelijkheid
voor op zich.
Tante Reggie is eigenlijk onze oud- en suikertante
en daarom bezoeken wij haar geregeld.
Wij, dat zijn mijn ouders, die in dit verhaal
geen rol spelen, mijn broer Ben en ik.
Zij is een oude lieve gezellige vrouw en ik
herinner mij haar niet anders dan met glanzend
zilverwit haar onder een kanten mutsje
in een grooten leunstoel voor een ronde tafel
met een zilver servies en sleeds omringd met
de pikante geur van goede koffie.
Zoo kende ik haar als kind, zoo ken ik haar
nog. Tante Reggie en koffie vormen eigenlijk
één begrip, ze zijn onafscheidelijk, behalve
dan dien korten tijd, waarvan ik ga vertellen.
Toen we nog kleine kinderen waren mochten
wc eiken Sjabbos-middag aan de hand van
vader en moeder op visite en onze eerste gang
was naar tante Reggie en het was ons liefste
bezoek, want behalve van de gemoedelijke en
gulle ontvangst genoten wij er steeds van een
heerlijk stuk eigen gebakken boterkoek, die
tante presenteerde uit de groote zilveren
trommel en waarvan zij zelf zoo knusjes kon
meesnoepen bij het onbegrijpelijk groote aanlal
kopjes koffie, die zij dadelijks naar binnen
werkte. No'g weet ik.hoe ik soms, stil in een
heekje gezeten, met verwondering mij afvroeg
of die groote, dikbuikige kan dan nooit ledig
werd. Het was als een zich zelf opgelegde
taak. dat vullen — het een na het andere, —
van haar kopje, waarvan zij het bruine vocht
zorgvuldig dekte met een zwaar vettig geelblank
melkvel, waarna het met kleine kokette
teugjes geledigd werd. En elke week weer
was bet voor mij een belangrijk vraagstuk,
hoe vele er dien middag weder uit de groote
kan in dien kleinen mond zouden verdwijnen.
Vandaar dat ik, waar ik in de wereld ooit
koffiegeuren opsnoof, steeds het gezellige
beeld voor mij zag van tante Reggie voor haar
koffieblad. — Wij werden ouder en lang niet
meer eiken Sjabbos bezochten wij haar, al
wipten wij vaak nog naar binnen om ons zoet
rantsoentje in ontvangst te nemen. Toch gingen
weken, soms maanden voorbij zonder dat
wij bij haar kwamen. Tot opeens het bericht
kwam: ..Tante Reggie is ziek".
Ze sukkelde aan de maag. ,,'n Wonder", zei
vader „een maag is geen koffieketel", ,,'n
Kunststuk", zei moeder. „Ik heb het haar
altijd wel voorspeld".
Maar toch gingen wij allen, als van ouds den
volgenden Sjabbos weer op visite: Vader en
Moeder, Ben, die nu studeerde in de medicijnen
en ik. Ach, dat verschil! Tante was
dezelfde. Het haar even zilverig glanzend in
haar stoel aan de ronde tafel. Maar het blad
was verdwenen en een groote flesch met
kleffig rood vocht stond op de plaats van de
groote kan. En het was alsof daarmede de
gemoedelijke sfeer Verdwenen was en de
gezelligheid gebannen. Met loome handen en
ongewoon gebaar mengde ze de wee-zoete
drank in onze glazen en zelf... dronk ze
niets. En dan begon ze haar klaaglied.—Vele,
vele jaren had ze haar troost gevonden in
haar koffie-uur; het had haar op de been gehouden
in de droevigste omstandigheden van
haar leven en haar genot verhoogd in vroolijke
oogenblikken. Als een dronkaard aan
zijn borrel was zij er aan verslaafd geweest
en nu had de dokter het haar verboden. En
naar een anderen dokter was zij gegaan, niet
kunnende gelooven in dien ramp en die had
liet verbod herhaald, strenger nog en gebiedender,
ja zelfs de professor had kort en goed
gezegd dat het vergif was en zij zeker zou
sterven als zij ooit weder één kopje koffie
drinken zou. — Hoe was het Godsmogelijk, dat
kostelijke heerlijke vocht en haar blikken
dwaalden naar den kamerhoek waar, op het
buffet, eenzaam en verlaten, de groote mooie
kan te prijken stond. Het was een trieste middag.
Zonder troost moesten wij henen gaan.
En nog vele middagen na dien 'bezochten wij
haar, maar wat vroeger een ontspanning
was, werd nu een corvée. Tante ging achteruit.
O, haar kwaal verergerde niet. De pijnen
waren verminderd, voelde ze bijna niet meer,
en de dokter was zeer tevreden, maar als een
vervloeking klonk het haar steeds bij zijn afscheid
in de ooren: „denk er om, vooral geen
drop koffie". — Dan boog ze het hoofd en berustte,
want leven wilde ze, al was, zoo zij
beweerde: „de gijn er voor haar af'.
Ben liep college in Utrecht en op zekeren Vrijdagavond
bij de thee, vroeg hij me den volgenden
dag mee te gaan naar'tante Beggie.
Hij had iets voor haar meegebracht. Hij deed
buitengewoon geheimzinnig, zooals het een
aanstaand semi-arts past en wij konden niets
uit hem krijgen. Gewichtig zei hij slechts:
„ga maar mee, dan zal je hooren en zien".
Zoo gingen we dan samen den volgenden dag
weer op ziekenbezoek. Tante ontving ons lusteloozer
dan ooit. Haar oolijke glanzende
oogen stonden dof en ze was sterk vermagerd.
Ben had al doctorale allures. Hij
informeerde vakkundig naar de verschijnselen.
Veel succes had hij niet. „Blijf me van
me lijf met al jullie geleerdheid", zei tante
Beggie,,,daar is maar één drankje, één lekker
bruin drankje, dat mij beter kan maken". Ben
lachte. Maar tante werd kwaad: „Lach niet,
pettig", zei ze „ik weet het beter dan de heele
academie".
Toen haalde Ben een boekje te voorschijn,
een dun grijs boekje en begon te lezen :
„Van medische zijde is in binnen- en buitenlandsche
vaktijdschriften reeds zooveel geschreven
over de schadelijkheid van koffie en
de nadeelige gevolgen, welke speciaal hart- en
zenuwlijders door het gebruik van caffeïne^
bevattende dranken (in het bizonder koffie en
thee) ondervinden, dat een nauwkeurig onderzoek
omtrent de bestanddeelen der koffie,
welke de nadeelige gevolgen veroorzaken, in
het algemeen belang geacht mag worden".
Tante luisterde nauwelijks, doch Ben las verder
blad na blad over de vergiftige bestanddeelen,
de caffeïne, over de werking daarvan,
vol vreemde en geleerde woorden en ik dacht
al dat tante ingedut was, toen ik haar plotseling
zag opveeren.
Ben las:. . . „Wie echter uit ervaring weet,
dat caffeïnehoudende koffie hem congesties
bezorgt, hartkloppingen veroorzaakt, den
slaap rooft, die zal in caffeïnevrije koffie oen
waardevol surrogaat vinden, dat hem de algeheeile
symboliek van het gemoedelijke koffieuur
laat, hem den vollen goeden smaak van
den origineelen drank verschaft, zopder hem
in eenig opzicht te schaden".
Ben had met duidelijke stem deze woorden
langzaam gelezen en met verwonderlijke vlugheid
was tante Reggie opgesprongen en op
hem toegekomen, had het boekje uit zijn handen
gegrist en schreeuwde: „Wie heeft d i e
narrisjkat verteld?"
En Ben, zeer gewichtig, sprak: „Tante, dat
heeft Professor Storm van Leeuwen geschreven,
waarachtig niet de eerste de beste". —
Toen was zij toch perplex.
„Bennie, jongen, is dat waar, een professor?
een echte professor? Sjonge, sjonge, maar
zijn die andere: doctoren dan zulke gamauriem?
Toe jongen lees nog eens verder". En
Ben las van de onderzoekingen en de proeven
en van de eindelijke resultaten in den vorm
van het product dat door de H. A. G. Maatschappij
in den handel wordt gebracht. De
geheele studie van Prof. Storm van Leeuwen
moest tante hooren en de beoordeelingen, die
de grootste bladen over de H. A. G. koffie
hadden geschreven.
Zij verviel van de eene verbazing in de
andere. Daar stond het toch duidelijk : „De
zieken en anderen, aan wie de gewone koffie
moet worden verboden, behoeven zich het
genot dan toch niet meer te ontzeggen, door de
koffie „H. A. G." te gebruiken".
Hoe was het toch mogelijk, wat een knappe
man en wat een gesjiewes. En zoodra het
„nacht" was liet zij kilo's „H. A. G." komen
en ze is er mee gegaan naar den huisdokter
en den professor en beiden hebben haar het
gebruik van H. A. G. koffie toegestaan, zij
het dan ook in minder groote hoeveelheden
dan zij vroeger gebruikte.
Het boekje van Storm van Leeuwen liet zij in
juchtleder binden, goud op sneê. Ben is haar
verklaarde lieveling. Haar koffieuurtje is in
eere hersteld en vraagt men haar of er nu
geen groot verschil is in den smaak van
gewone en H. A. G. koffie, dan zweert zij bij
hoog en laag dat er niet zoo'n pietsie verschil
is, niet in den geur en niet in den smaak. En
waar dit gezegd wordt door zulk een experte,
behoeft aan de waarheid niet getwijfeld te
worden.
Amsterdam, Juni 1924.
!
i
I
i
In Badstoel
of Hangmat
leest
Y
„De Vrijdagavond"
IwilMllaWIIMMlIHnin
I VEREENIGDE OCTROOIBUREAUX I ^AZAÖTVA^C^
EN DEP0NEE
I le v. d. Boschstraat 1 - Den Haag, Telefoon B 2080, B 2081, B 2082 I « EN
N ^ N
ELSMERKEN
"^PM wÊ. IN ALLE LANDEN
„i
I
i
!
i
i