Gratis! (maar niet heus) - Ouders Online

3. Wetten en regels
In de Verenigde Staten zijn er wettelijke beperkingen op het gebied van digitale reclame voor
kinderen. Volgens de zogenaamde COPPA (Children’s Online Privacy Protection Act), die in 2001 is
ingevoerd, zijn adverteerders bijvoorbeeld verplicht om toestemming aan de ouders te vragen
wanneer de adverteerder ‘een relatie’ aangaat met een kind dat jonger is dan 13 jaar.
In Nederland bestaan zulke specifieke wetten helaas niet. Hier hebben we alleen:
• reclameverboden voor bepaalde producten (Tabakswet, Geneesmiddelenwet, etc.);
• een verbod op sluikreclame op radio en tv (Mediawet);
• algemene privacy-wetgeving (Wet bescherming persoonsgegevens);
• bescherming tegen spam (Telecommunicatiewet).
Vooralsnog vertrouwt de Nederlandse overheid dus vooral op zelfregulering door de industrie.
Hieronder zullen we aangeven wat dat inhoudt. Achtereenvolgens bespreken we de reclamecode,
de Pegi, de SMS-gedragscode, en overige initiatieven. Daarna volgt een overzicht van Europese
richtlijnen en de status daarvan. Het hoofdstuk besluit met een overzicht van privacybeschermende
maatregelen en een algemene conclusie.
Reclamecode
De reclamecode is een gedragscode die de reclamebranche zichzelf heeft opgelegd. Hij wordt
gehandhaafd door de Reclame Code Commissie. Dat is de klachteninstantie van de Stichting
Reclame Code, een zelfreguleringorgaan van ‘het adverterend bedrijfsleven’, oftewel
adverteerders, reclamebureaus en media. De Reclame Code Commissie en de bijbehorende
stichting zijn dus geen overheidsorganen, zoals de Consumenten-autoriteit en het Commissariaat
voor de media.
Wie vindt dat een bepaalde reclame-uiting in strijd is met de reclamecode (zie
www.reclamecode.nl) kan een klacht indienen bij de Reclame Code Commissie.
Opzet van de reclamecode
Op de site van de Reclame Code Commissie wordt uitgelegd wat de reclamecode behelst:
“In de Nederlandse Reclame Code is een veelheid van regels vastgelegd waar reclame aan moet
voldoen. De regels zijn opgesteld in overleg met partijen die samen het adverterend bedrijfsleven
vormen te weten, adverteerders, reclamebureaus en media.
De Code bestaat uit een Algemeen Gedeelte en een Bijzonder Gedeelte. In het Algemene Gedeelte
wordt onder meer bepaald dat reclame niet mag misleiden en niet in strijd met de waarheid mag
zijn. Ook subjectieve normen zijn in dit gedeelte opgenomen. Zo mag reclame niet nodeloos
kwetsen en niet in strijd zijn met de goede smaak en het fatsoen. Het Bijzondere Gedeelte bevat
bijzondere reclamecodes met de bijbehorende bepalingen ten aanzien van specifieke producten
en diensten. Deze bepalingen gelden als aanvulling op het Algemene Gedeelte van de
Nederlandse Reclame Code.”
Gratis! (maar niet heus) – Dossier over digitale reclame voor kinderen - Mijn Kind Online - 2008 11