Gratis! (maar niet heus) - Ouders Online

niet alles in hun eentje afkunnen. Er zal dus altijd een belangrijke taak voor de ouders blijven als
het gaat om media-opvoeding. En eigenlijk wordt die taak alleen maar groter. We denken daarbij
onder andere aan de (nieuwe) uitdaging van ‘internet op je mobieltje’. Vooralsnog is mobiel
internet door de hoge kosten voorbehouden aan werknemers in de buitendienst (voor wie de baas
betaalt) en kapitaalkrachtige particulieren, en maar het moment dat de prijzen gaan dalen en
mobiel internet ook interessant wordt voor gewone consumenten, inclusief kinderen en jongeren,
is niet ver meer.
Het is belangrijk om ouders zoveel mogelijk te ondersteunen in hun taak. De media-opvoeding in
deze tijd, waarin kinderen ongezien kunnen opereren als media-consumenten maar ook als
media-producenten (denk aan profielpagina’s, weblogs, Web 2.0-toepassingen, etc.), is niet iets
wat ouders zo uit hun mouw schudden. Hun eigen jeugd als referentiekader is immers niet meer
bruikbaar.
We pleiten dan ook voor het uitbreiden (met name door de overheid) van de voorzieningen waar
ouders terecht kunnen met vragen over media-opvoeding in het algemeen en informatie over
media en de geschiktheid van specifieke toepassingen voor kinderen in het bijzonder. Alleen dan
kunnen ouders zelf, naar eigen keuze maar wel heel bewust, vormgeven aan de media-opvoeding
in deze tijd.
4. Adverteerders en reclamemakers mediawijs maken
Veel adverteerders schenden hun eigen gedragsregels, zonder dat ze dat weten. Het is dus lang
niet altijd kwade opzet. Ze zoeken gewoon naar mogelijkheden om geld te verdienen en hebben
vaak weinig weet van datgene wat wel en niet is toegestaan met betrekking tot kinderen.
Als je kijkt naar reclame-vakbladen en marketing-weblogs, discussiëren reclamemakers
nauwelijks met elkaar over de grenzen van het toelaatbare. Hoever ga je met reclame gericht op
kinderen? Hanteer je een eigen fatsoensgrens en waar ligt die? Waar wél over gediscussieerd
wordt, is het meten van de effecten van online reclame voor kinderen. Wat werkt wel en wat werkt
niet, en hoe meet je dat? Hoe succesvol was de Postbank-campagne in het Habbo Hotel? Maar,
zoals gezegd: ethische vragen worden nauwelijks gesteld en dat is in onze ogen een omissie.
Ook lijkt het steeds geaccepteerder te worden om commercie te vermengen met redactionele
inhoud op plekken waar kinderen komen. Ook dat vinden we een onwenselijke ontwikkeling.
Kortom, er lijkt weinig zelfreflectie te zijn bij adverteerders en reclamemakers als het gaat om de
grenzen aan reclamemaken voor kinderen. De Jeugd Reclame Wijzer van stichting Reklame
Rakkers is een eerste aanzet, maar het is niet genoeg.
De meeste adverteerders zijn dus niet zozeer opzettelijk sluw, zoals de ringtone-aanbieders dat in
onze ogen wel zijn, maar tonen een grote onbekendheid met wat kinderen aankunnen en wat niet.
De grens van het toelaatbare wordt niet gemeden, en dat gaat ook gemakkelijk, omdat de regels
met betrekking tot digitale media nu eenmaal veel minder duidelijk zijn dan die bij de traditionele
media. Daarnaast zijn veel content-aanbieders nieuwkomers, die de oude regels en gebruiken niet
kennen.
Gratis! (maar niet heus) – Dossier over digitale reclame voor kinderen - Mijn Kind Online - 2008 55