De Journalist

Mijnheer de Redacteur....
BAZEN-CURSUS NODIG
Wordt het aantal bazen in de
journalistiek langzamerhand niet wat
al te groot ? ».
Deze vraag houdt geen critiek in
op het beleid van hoofdredacteuren
en directeuren. Integendeel, ze is bedoeld
als een waarschuwing. Want
er lopen in ons lieve land allerlei
heren rond, die zich sterren wanen
in de journalistiek en dus recht menen
te hebben op stoelen, bestemd
voor hoofdredacteuren en directeuren,
te gaan zitten.
Een paar voorbeelden:
Een journalist krijgt opdracht een
babbeltje te maken met graaf Bernadotte,
die uit New York terugkomt.
Hij gaat naar Schiphol, praat
met de K.L.M.-persdienst, die z'n
best heeft gedaan om een goede regeling
te ontwerpen en komt terecht
in de wachtkamer voor passagiers.
Daar staat dan z'n baas in de uniform
van een korporaal der Kon. Marechaussee.
—! Bernadotte spreken? Ik zal wel
eens zien, of hij iemand ontvangen
wil!
Prompt wordt de tussendeur gesloten
en de hoogmogende heer
draagt de jeugdige kellner een
bleeks..;... van een jaar of zestien,
zeventien — op te zorgen, dat niemand
die deur openmaakt. Zelfs kijken
naar het gezelschap van Bernadotte
is verboden. De baas beveelt!
Op zo'n moment mogen journalisten
elkaar vertellen, dat een zekere
minister Lieftinck opdracht heeft
gegeven de journalisten op Schiphol
faciliteiten te verlenen En als
dan de AVRO met haar reportagedienst
stukken te laat arriveert, mogen
ze er getuige van zijn, dat deze
vorm van publieke voorlichting zo
maar zonder briefje van hele hoge
bazen het „platform" op wandelt. Och
ja, rangen en standen zijn. er.
Ander geval:
Een krant geeft opdracht foto's te
maken van Christiansen. Mag niet!
De advocaat-fiscaal heeft beslist, dat
Christiansen een dag te voren zal
poseren. Fotograaf van de krant
wordt dus geweerd.
Nou ja, wat doe je als je een opdracht
hebt ? Je maakt toch een
plaat. En wordt officieel gearresteerd
met alle gevolgen van dien: in
beslagneming van toestel, van film,
proces-verbaal. Met aan 't slot een
onderhoud met de advocaat-fiscaal,
die betoogt, dat het in hoge mate onbehoorlijk
is en oncollegiaal een
foto te maken als de anderen er niet
zijn. Hij zal dus de film zenden aan
het A.N.P.
Weer een baas in de journalistieke
wereld er bij. Een hele hoge, wien
het alleen maar ontbreekt aan kennis
van ons vak en aan 'begrip voor
wat een krant nodig heeft. Maar hij
zit toch maar eventjes breed-uit op
de stoel van de hoofdredactie, totdat
er na wat heen en weer praten overeenstemming
wordt bereikt. Voor
het zo ver is, zijn echter vijf politiemannen
en de advocaat-fiscaal in
hevige actie geweest.
Of dit:
Je hebt iets gezegd in de krant
over een hoogedelachtbaar politiecorps.
Het was geen politienieuws,
maar een bericht over de interne organisatie.
Dan zegt de hoofdcommissaris:
„Meneer, dat verbied ik. U
hebt zich 't-e onthouden van allle
nieuws, dat U Aiet van mijn dienst
krijgt."
Weer een baas ontdekt. Een hoge
en een beste, als tot hem doordringt,
dat een journalist in laatste instantie
alleen orders aanneemt van zijn
hoofdredacteur. Doch je moet eerst
heel correct en toch een beetje parmantig
zeggen: „Ik zal met Uw wensen
en bevelen stipt rekening houden,
zodra U hoofdredacteur bent geworden
van mijn krant!"
Al die directeuren en hoofdredacteuren
buiten ons vak worden zo-etjes-aan
een tikkeltje irriterend. Zou
de Kring niet eens in overweging
kunnen nemen een cursus te organiseren
voor al die buiten het vak
staande bazen. Een schriftelijke cursus,
die langer duurt dan de beroemde
cursus in bezettingstijd, waar
ze iemand in een week klaarstoomden
voor een belangrijk ambt. Want
de heren zijn verduveld hardleers.
HEIN VAN DE WEG
SLECHTE rKKSMAJNLEBJflJN.
Met enige ophef maakt de redactie
van „De Nederlander" in haar nummer
van 20 Juli gewag van een onjuiste
propaganda-methode, welke
door een colporteur van „Trouw"
zou zijn toegepast. In grote opmaak
signaleert zij enkele weken later (5
Aug.) een soortgelijk geval van een
colporteur van „De Rotterdammer",
waarbij de naam van „Trouw" opnieuw
in het geding wordt gebracht.
De zaak is, dat een colporteur van
„Trouw" tegen een abonné van „De
Nederlander" gezegd moet hebben,
dat dit blad nog hoogstens één maand
kon verschijnen en slechts 7000
abonné's had. Een brief van deze
abonné wordt in extenso gepubliceerd
met een opschrift van de redactie,
dat zij deze wijze van con­
curreren „hoogst bedenkelijk vindt
en opheldering verwacht van de directie
van Trouw".
Wij weten niet, hoe de verhoudingen
bij „De Nederlander" liggen, maar de
kolommen van „Trouw" staan niet
open voor een polemiek, die de
directie zou willen voeren. Evenmin
zou de redactie zich inlaten met
zaken, die niet de redactie maar de
directie behoort te behandelen. Dit,
om de verhouding directie-redactie,
zo zuiver mogelijk te houden. Wél
hebben wij ons — wat ook de
directie maar niet de redactie van
De Nederlander vóór haar publicatie
had kunnen doen, — tot de directie
van „Trouw" gewend, die ons verzekerde,
dat alle colporteurs in haar
dienst uitdrukkelijk opdracht hebben
ontvangen de naam van „De
Nederlander" bij hun werving zelfs
niet te noemen. Er blijkt bij oWerzoek
één zwart schaap te zijn geweest.
De schuldige is inmiddels ter
verantwoording geroepen.
Veel belangrijker en — van journalistiek
standpunt bezien — zéér
gevaarlijk, lijkt ons de door de redactie
van „De Nederlander" gevolgde
methode. Wij zouden zelfs de
woorden „hoogst bedenkelijk", die
deze redactie in de mond neemt, hier
willen herhalen.
De redactie van „De Nederlander"
schrijft, dat het nauwelijks mogelijk
is zich tegenover de toegepaste
methode (van één colporteur!) te -
verweren, maar inmiddels gebruikt
zij de opening van de krant voor
een verweer, dat die naam niet meer
mag hebben, met een onderschrift,
waarin zij zegt overtuigd te zijn, dat
hier sprake is van een systematische
campagne. Een verweer en een insinuatie
dus, waartegenover de
directie van „Trouw" machteloos
staat, omdat zij hiervoor haar krant
niet kan en mag misbruiken.
Zou ooit de directie van „Trouw"
zich met een soortgelijk geval tot
haar redactie wenden met het verzoek
tot publicatie hiervan over te
gaan, dan zou de redactie van dit
blad haar ongetwijfeld het advies
geven, zich met haar klacht tot de
directie van „De Nederlander" te
wenden, een methode, die ons zowel
fatsoenlijk als juist lijkt.
A. A. K.
„peRSBeUnQen" •
VRAAGT
L \WJM-JM- t_>