DE JOURNALIST

60 D Ë JOURNALIST
De heer BRUNA schreef mij verder „dat deze regeling van
den aanvang aan in het voornelnen van commissarissen der
N. V. De Nieuwe Courant heeft gelegen", maar . . . „zij
konden daaraan niet uitdrukking geven, omdat de vergadering
van aandeelhouders, die haar sanctie aan de plannen der
commissarissen moest geven, nog niet had plaats gehad".
Deze verklaring accepteer ik natuurlijk. Alleen zij mij de
opmerking veroorloofd, dat de aan de redacteuren verzonden
ontslag-circulaire dan toch wel een bijzonder onjuisten indruk
van de situatie heeft gegeven, want daaruit viel volstrekt
dat goede voornemen van commissarissen niet af te leiden.
Integendeel. En juist omdat die circulaire ontsteltenis had
gewekt onder de collega's van de Nieuwe Courant ben ik
als voorzitter van den Kring onmiddellijk opgetreden. Dat
was mijn plicht. Dan verdienen zij een woord van waardeering.
Wanneer nu wordt medegedeeld, dat commissarissen nooit
iets anders dan een goede regeling van plan zijn geweest —
zooveel te béter.
De betrokken collega's hebben ervaren dat in moeilijke
oogenblikken het bestuur van hun vereeniging achter hen
staat, en de meesten van hen hebben niet nagelaten daarvoor
waardeering te betuigen, één zelfs (ten bate van het Gedenkboekfonds)
in stoffelijken vorm. Blijkt nu dat ook zonder dat .
optreden een goede regeling zou zijn getroffen, dan leg ik
mij daarbij neer. Het is mij niet in de eerste plaats om
persoonlijk of organisatorisch succes te doen, maar om het
belang der journalisten. Als dat belang bedreigd wordt, zal
de Kring blijven optreden en dat het door de circulaire
bedreigd werd kan niemand ontkennen.
En ik voor mij hoop dan steeds directies of
commissarissen aan te treffen, die nooit iets anders dan een
gunstige regeling hebben bedoeld.
6 B D. H.
Nadat ik het bovenstaande geschreven had, bereikte mij
ook een brief van eenige redacteuren der Nieuwe Courant,
die.bevestigden dat voor allen inderdaad een gunstige regeling
is getroffen. En ik mag niet nalaten hier uit eigen beweging
bij te voegen, dat den heer H. NIJGH een woord van oprechte
waardeering toekomt voor de wijze, waarop hij (naar mij uit
de thans binnenkomende opgaven blijkt) de salarissen heeft
geregeld.
Tellen — en wegen.
Wèèr twee nieuwe leden in den Kring_. Weer een paar
schreden dichter bij de 500.
Maar: als ik ditmaal niet eens alleen mag tellen, doch ook
wegen, dan zij mij de opmerking veroorloofd dat deze beide
nieuwe leden mij een bijzondere voldoening zijn.
De eerste is de heer H. COLIJN, de nieuwe hoofdredacteur
van De Standaard. Ik begroet deze begaafde figuur, opvolger
van dr. KUYPER, die in onze journalisten-gelederen heeft
plaats genomen, met vreugde. Het is ons allen een oorzaak
tot blijdschap dat hij, die KTJYPER'S journalistieke plaats heeft
vervuld, thans ook is toegetreden tot de vereeniging, welke
zijn voorganger als voorzitter en eere-voorzitter aan haar
hoofd heeft zien staan.
De tweede is de heer H. S. M. VAN WICKEVOORT CROMMELIN,
sinds vele jaren al journalist, redacteur van het Nieuws van
den Dag te Amsterdam. De heer CROMMELIN heeft eenige
jaren geleden voor het lidmaatschap bedankt, omdat hij
bezwaar had tegen de gestie van den Kring als vak-vereeniging.
Thans deelde hij mij mede, dat hij zijn oude plaats weer
komt innemen, aangezien zijn bezwaren in de practijk niet
steekhoudend zijn gebleken.
Bravo —!
Ieder nieuw lid is ons allen welkom. Maar als wij deze
twee nieuwelingen niet alleen tellen, doch ook wegen —
dan is er reden tot bijzondere vreugde.
D. H.
Pers en Taal.
Met volkommen instemming las ik in De Journalist van
6 April de opwekking van Mej. EMMY J. BELINFANTE om
op een volgend perscongres eens aan het onderwerp: „Pers
en Taal" aandacht te wijden. Niet eens ben ik het met haar,
als zij spreekt over „zulk een nietig taal vraagstuk". De Pers
geeft uitdrukking aan hetgeen er in het volk leeft, maar dat
beteekent niet, dat zij gehouden is de zonden van het groote
publiek over te nemen of ze zelf in praktijk te brengen. En
een der zonden van het publiek is toch zeker de schandelijke
verwaarloozing van de Nederlandsche taal.
De periodieke pers is lang niet vrij van deze zonde.
Er zijn redacties, die min of meer angstvallig waken tegen
het misbruik van vreemde woorden, maar daarentegen zijn
er bladen, die wemelen van allerlei -ismen en slordigheden.
Als verontschuldiging beroept men zich op het haastige
werk op een redactie-bureau, waardoor een „slip of the pen"
te vergeven zou zijn en een vertaling wel eens ter perse gaat,
zonder dat het stuk is overgelezen. Maar reeds het herhaaldelijk
voorkomen van ongelukkige uitdrukkingen en afschuwelijke
germanismen bewijst toch, dunkt mij, dat het taalgevoel
van den schrijver niet bijzonder fijn is. Was dat wel
het geval, dan zou het hem onmogelijk zijn menige barbaarschheid
„uit zijn pen te laten vloeien".
Wij hebben nu wel in Charivarius een censor, die ons,
persmenschen, onze feilen toont, maar 't is de vraag, of niet
velen zijn distellezing nagaan, eerder met een glimlach op
de lippen dan met een schaamteblos op de wangen.
Mej. BELINFANTE heeft zich geërgerd aan de herhaalde
„doorvoering". Zij had het ook kunnen doen en heeft het
zeker gedaan aan „een proces van eeuwen terug; aan de
uawereld (lees: Nachtwelt); aan de pijnlijke zorg voor vele
zaken; aan de hooghartige menschenvrienden, op wie een
beroep wordt gedaan (tegenstelling denkelijk van laaghartigen);
aan de ontelbare dingen, die ontrouwbaar zijn en toch maar
blijven bestaan; aan de eindelooze verwarring van destijds
en indertijd; aan de oproeren die tot hongeroproeren teruggebracht
moeten worden; aan de bedienden die voor spoedigst
gevraagd worden; aan de vele maatregelen, waarvoor het
hoogste tijd is; aan het krachtvoer dat ook al niet billijk is:
aan een bijeenkomst, die tot doel had ophejjing van het
bedrijf en daarbij (of desondanks?) rustige ontwikkeling van
de kwekerij; zelfs aan den storm, die heeft afgenomen".
Ik heb maar enkele feilen van den laatsten tijd opgesomd.
De meesten van ons zullen weleens klagen over het slechte
lezen van het publiek; wie van ons goed lezen, kunnen in
een paar dagen de boven aangegeven feilen met een of meer
dozijnen vermeerderen.
NIJMEGEN 13 April 1922 TH. KUIJPER.
Een slechte regeling;
Het behoort tegenwoordig tot de groote uitzonderingen
dat op congressen en groote vergaderingen de vertegenwoordigers
der groote pers niet in staat worden gesteld hun taak
naar behooren te vervullen.
De deputatenvergadering van de Antirev. partij gehouden
op 13 April jl. in Tivoli in Utrecht is een van die uitzonderingen
geweest.
Het begon al bij den ingang naar de zaal. Orde-commissarissen
weigerden enkelen Utrechtschen collega's en mij
beslist den toegang omdat we niet voorzien waren van kaarten.
Ze hadden de opdracht niemand toe te laten zonder kaart;
aan pers-legitimatiebewijzen hadden de heeren geen boodschap.
Gelukkig vielen we toen in de armen van collega BOHLMEIJKR
van De Standaard op dat oogenblik fungeerende als ordecommissaris.
Deze wist de deuren voor ons open te krijgen.
Inmiddels was daarmee zooveel tijd verloopen, dat de vergadering
begonnen was. Tafels zoowel als stoelen voor ons
bestemd waren in beslag genomen door deputaten. Het was
een groote kluwen menschen, op de plaats voor ons journalisten
bestemd. Indien we in de ochtenduren veel hadden
moeten schrijven was dat niet mogelijk geweest in deze
eivolle zaal.
Van copy weg krijgen was geen kwestie, want de paden
naar den uitgang waren meer dan bezet.
Bovendien waren we verstoken van alle faciliteiten. Een
agenda was niet voor ons beschikbaar. Toen ik in de pauze
bij den seretaris, den heer DEN OUDEN, trachtte een agenda
machtig te worden en daarbij natuurlijk mijn kwaliteit meedeelde,
werd mij geantwoord, dat er geen exemplaar meer
was, maar dat ik er ook geen noodig had.
Een dergelijk antwoord van iemand, die ook nog wel eens
iets met de pers te maken heeft gehad, is mij onbegrijpelijk.
Resumeerende: Geen toegang waar - toegang was, geen
behoorlijke plaats, geen enkel stukje papier betrekking hebbende
op de vergadering, geen gelegenheid om copy weg te
krijgen.
En dat in een vergadering, waarin de directeur-redacteur
van De Standaard, voor wien toch persregelingen niet vreemd
zijn, aan de bestuurstafel zat.
J. H. ROGGE.