MOSKOU AAN DE MAAS - Afdeling

32 JUNI 2003 FNV BOUW MAGAZINE
SCHILDERSBEDRIJF MOONEN KRIJGT
PRIJS VOOR PERSONEELSBELEID
ALLEEN MAAR
WINNAARS
FEEST IN DEN BOSCH. HET CARNAVAL MAG DAN WEER ENIGE MAANDEN ZIJN AFGE-
LOPEN, BIJ MOONEN SCHILDERS LOPEN ZE NOG STEEDS DE POLONAISE. VIERT DE
ONDERNEMING AL ZIJN 75-JARIG BESTAAN, ENKELE WEKEN GELEDEN IS DAAR NOG
EENS EEN FRAAIE PRIJS BOVENOP GEKOMEN: DE KROON OP HET WERK. EEN BELO-
NING VOOR HET OPVALLEND SOCIALE PERSONEELSBELEID. DOOR PETER TE LINTEL
HEKKERT. FOTO CHRIS PENNARTS.
Het zal je maar gebeuren. Je zit bijna dertig jaar
in het schildersvak, staat al vanaf je vijftiende
dag in dag uit met een kwast in je hand. Je bent
een ware vakman. Met liefde bestorm je de
ladder en geef je je over aan deuren, kozijnen en
muren. En dan gaat het mis. Je vergeet ineens
kleine dingetjes en je merkt dat je langzamerhand
minder gaat functioneren. Het gaat van kwaad
tot erger. Tot je nauwelijks nog kunt doen
waarin je altijd zo goed bent geweest. Het is het
verhaal van veel OPS-patiënten. Het Organisch
Psycho Syndroom is een ziekte die veel voorkomt
bij mensen die langdurig hebben gewerkt
met oplosmiddelen, zoals schilders, maar ook
tapijtleggers of mensen in timmerfabrieken.
IN DE PUT De 54-jarige Ad Martens uit Rosmalen
kreeg zo’n tien jaar geleden last van OPS-verschijnselen.
Het greep diep in in zijn leven. Hij
gaf de moed op ooit nog normaal te kunnen
werken. “Ik kon het allemaal niet meer behappen,
ik kon niet meer brengen wat ik moest
brengen.” De met een ringbaardje en zandkleurig
haar getooide Martens stond op het punt de
handdoek in de ring te werpen. Tot zijn baas
ingreep. Die kon niet aanzien dat een trouwe
werknemer zo in de put zat. Hij werkte immers al
twaalf jaar bij Moonen Schilders, was nota bene
voorzitter van de ondernemingsraad. Ze gingen
samen om de tafel zitten. Er moest een oplossing
komen. En die kwam er ook. Martens is gebleven.
Hij werkt nu zo’n vier uur per dag. Niet langer
zwaar cyclisch werk. Hij ‘doet’ kozijnen, schildert
enkel met watergedragen verf - inmiddels ook
verplicht bij wet - en geeft dingen aan. “Heerlijk”,
zucht hij, “zo voel ik me toch gewaardeerd. En ik
blijf bij het bedrijf betrokken.”
HET MOONENGEVOEL Het is een sprekend voorbeeld
van de bedrijfsfilosofie van Moonen. In
1928 nog een eenmans schilderzaakje in het
nabijgelegen Hedel, inmiddels uitgegroeid tot een
honderdvijfig koppen tellende specialist in
binnen- en buitenrenovatie in Den Bosch. Maar,
laat directeur Ben van Eerd weten, ‘de
mens’ staat nog steeds centraal.
“Logisch ook, want de mensen die
daar buiten lopen, zijn ons bedrijf. Die
handjes zijn ons kapitaal. Wij zijn een
geheel, een team.” Hij noemt dat het
‘Moonengevoel’. “Het is onze plicht
om iemand die zich al jarenlang voor
ons inzet te helpen. Het is toch heel
normaal dat wij hem ander werk aanbieden?”
De jury van de Kroon op het
Werkprijs heeft Moonen mede voor
deze instelling beloond met een
cheque van 12 duizend euro en een
bronzen beeld. Een paard dat zijn vallende
berijder weer in het zadel helpt.
De prijs gaat jaarlijks naar een onderneming
die bijzondere toeren uithaalt
om ziekteverzuim en arbeidsongeschiktheid
te voorkomen en die zich
inzet om uitgevallen werknemers
weer aan het werk te krijgen. Ook
wordt gekeken naar het arbobeleid.
DOVE SCHILDERS Het heeft Van Eerd
verbaasd dat zijn bedrijf de Kroon op
het Werk in de wacht heeft gesleept.
“We hebben ons ingeschreven, omdat
we nieuwsgierig waren. Ik bedoel, we
hadden wel het gevoel dat we het
enigszins goed aanpakten hier, maar
we vroegen ons toch af hoe we er echt
voor stonden in vergelijking met
andere bedrijven.” Het balletje ging
snel rollen. Mensen van de beoordelingscommissie
brachten bezoekjes
aan Moonen. Spraken met de directie,
de P&O-functionaris en met de arbeidsgehandicapten.
De arbeidsgehandicapten?
Ja, zo heeft het bedrijf al enkele
jaren drie dove schilders rondlopen.
En mensen met rugklachten. Die
hebben aangepast werk gekregen.
Hoeven bijvoorbeeld niet meer met
zware rolsteigers aan de haal, die ze
zelf iedere keer moeten opbouwen en
afbreken. De vraag is waarom Moonen
zoveel risico’s neemt? Willen ze soms
geen winst maken? “Integendeel, dat
moeten we”, zegt Van Eerd. “Maar, vergeet
niet dat je met zulke mensen
vaak wel een heleboel kennis in huis
hebt. Als je ze aan boord houdt,
kunnen ze anderen weer dingen leren.
Ook motiveer je de rest. Die weet dat
ze niet gelijk op straat gezet worden
als het misgaat. Zeggen: goh, toch fijn
dat ik hier werk. Zo hou je uiteindelijk
alleen maar winnaars over.”
Een deel van het prijzengeld gaat naar
de aanschaf van apparaatjes voor de
dove schilders. Daarmee kunnen hun
collega’s ze inseinen. Een ander deel is
voor goede doelen, zoals de Vereniging
OPS. Iets waar Ad Martens maar
wat blij mee is. “Het is ongelooflijk
wat ze hier voor mij doen. Ik weet het
zeker, bij een ander bedrijf was ik
allang afgeserveerd.”
FNV BOUW MAGAZINE JUNI 2003 33