MOSKOU AAN DE MAAS - Afdeling

More documents

Recommendations

Info

ZIJN KINDEREN ZEIDEN VROEGER ALTIJD: WIJ WONEN IN ARNHEM, MAAR ONZE PAPA IN ELDEN. HET GELDERSE DORP TEN ZUIDEN VAN DE RIJN IS AL LANG GELEDEN BIJ DE GEMEENTE ARNHEM GETROKKEN. MAAR TIMMERMAN GEORGE BERENDS (48) BLIJFT EEN ELDENAAR IN HART EN NIEREN. “HET IS HIER EEN HECHTE GEMEENSCHAP. IK ZOU NOOIT WEG WILLEN.” DOOR MANDY BEEKMAN. FOTO’S TON POORTVLIET. HET DORP VAN GEORGE BERENDS Zondag, vroeg in de middag. Het is rustig op het plein. Achter de ramen van de dorpskroeg is het nog donker. Houten stoelen staan omgekeerd op tafel, in afwachting van de middagopening. In de verte naderen wolken vol regen. Precies op de grens tussen blauw en grijs vliegt een zwerm vogels lawaaierig over. Het huis van George Berends, waar drie generaties Berends woonden en hijzelf vanaf zijn zesde, ligt een eindje buiten de dorpskern. Vijfentwintig jaar geleden ging hij er met zijn vrouw wonen en hun drie kinderen groeiden er op.Vroeger stonden er aan die weg een paar boerderijen en vrijstaande huizen en dat was het. Veel rust, leegte, weiland en een vrij uitzicht. Inmiddels zijn er een flink aantal moderne villa’s aan de weg bijgebouwd en wordt het vroegere buitengebied omsloten door oprukkende nieuwbouwwijken. “Er is veel import bijgekomen, mensen van buiten Elden. Zo gaat dat nu eenmaal”, zegt Berends. “Maar het verandert wel de sfeer. Vroeger kende je iedereen en voelde je je met elkaar verbonden. Want je kwam hier allemaal vandaan. Je stond gewoon voor elkaar klaar. Dat is bij de oude kern nog steeds. Gelukkig is er een hecht gemeenschapsgevoel onder de Eldenaren. Maar ik kan er maar niet aan wennen dat er hier wel eens iemand uit de straat langs loopt, die verderop in een villa woont, zonder gedag te zeggen. Pas als ik groet, mompelen ze met moeite wat terug. Ik snap best dat niet iedereen behoefte heeft aan dat gemeenschapsgevoel in zo’n dorp, maar je kan toch gewoon gedag zeggen? Mensen raken steeds meer op zichzelf gericht, het wordt allemaal zo anoniem. Dat vind ik jammer.” GEEN DAG HETZELFDE George Berends is timmerman en heeft bijna zijn hele loopbaan in het onderhoud gezeten. In opdracht van woningbouwverenigingen doet hij allerhande klussen in huurwoningen. “Ik doe eigenlijk van alles: ramen afhangen, een keukenblok plaatsen, klein metselwerk. Geen dag is hetzelfde. Toen ik op mijn zestiende van de lts afkwam, ben ik begonnen bij een grote aannemer. Daar had ik het snel gezien. Het was niets voor mij. Je bent daar maar een nummer en een loopjongen, zeker als zestienjarige. Bovendien sta je daar vaak de hele dag hetzelfde te doen. Het onderhoud is veel afwisselender. En nee, ik ben niet iemand die graag de hele dag met zijn voeten in de modder staat. Ik vind het veel leuker om bij mensen thuis te komen, te zien hoe verschillend mensen zijn en reageren. Ik heb twee jaar lang in de volksbuurten van Arnhem gewerkt. We hadden een eigen werkplaats in de buurt. Het was de mooiste periode in mijn werk. Mensen hadden niet veel, sommigen waren behoorlijk asociaal, maar je hoefde je auto er nooit op slot te doen. Er is al die tijd geen spijker gejat. Ik voelde me daar snel thuis, werd geaccepteerd door de bewoners.” Hij kijkt naar zijn vrouw Loes. “Weet je nog dat we ook gewoon uitgenodigd werden op bruiloften? Ik hoorde er voor die mensen helemaal bij. Nee, ik ben mijn werk ook nooit zat geweest. Ik heb altijd in de bouw willen werken. Mijn vader was metselaar, dat wilde ik ook. Maar ik bleek tijdens de opleiding meer met hout te hebben. Dus werd ik timmerman. Er was ook geen keuze. Je kon leren of je kon het niet. Als je als jongen niet kon leren, ging je naar de lts.” MOEILIJK ‘NEE’ ZEGGEN Er is veel veranderd in zijn werk, vindt Berends. “Nou ja, niet het werk zelf, maar de tijdsdruk is toegenomen. Je moet hetzelfde werk doen in steeds minder tijd. Dat vind ik wel eens lastig. Ik zou namelijk het liefst bij anderen dezelfde zorg en aandacht aan mijn werk willen besteden, als ik bij mij thuis doe. Als ik hier iets verbouw, zoals op het moment het toilet, dan doe ik daar wel lang over, maar dan wordt het ook perfect. Die kwaliteit kan ik op mijn werk niet leveren. Helaas, maar het is niet anders. Je NEE, LEDEN ZIJN GEEN NUMMER BIJ FNV BOUW. MAAR ZE HÈBBEN ER WEL EEN: EEN LIDMAAT- SCHAPSNUMMER. DE REDACTIE VAN FNV BOUW MAGAZINE PRIKT VOLSTREKT WILLEKEURIG IN HET LEDENBESTAND EN ZOEKT NAAR DE MENS ÀCHTER HET NUMMER. 34 JUNI 2003 FNV BOUW MAGAZINE FNV BOUW MAGAZINE JUNI 2003 35 SERIE
kunt namelijk geen ijzer met handen breken. Ik doe wat ik kan binnen de hoeveelheid tijd die ik heb.”Eén van de ‘problemen’ van Berends is dat hij moeilijk ‘nee’ kan zeggen. “Het komt nogal eens voor dat oudere mensen naar me toe komen als ik bezig ben met de vraag of ik misschien ook even een schilderijtje kan ophangen. Dat ga ik dan niet weigeren als ik mijn boormachine naast me heb liggen. In mijn privé-leven geldt hetzelfde. Ik ben zeker geen heilige, maar ik vind het normaal om iets voor een ander te doen. Mijn overbuurman heeft zijn rug gebroken, maar heeft wel een fruitbedrijf. Ik help een keer in de week met de kisten voor de aardbeien. Dat soort dingen doe je voor elkaar. Als ik eens hulp nodig heb, hoop ik dat een ander het ook voor mij doet. Mensen weten me altijd te vinden. Ik heb wel meer geleerd de afgelopen jaren om niet meer overal ‘ja’ op te zeggen. Voor je het weet, sta je een groot deel van je vrije tijd bij anderen klusjes te doen.” MOTORPASSIE In de schuur achter het huis staan nog drie ‘kindjes’ van George Berends: zijn toer-, crossen veteranenmotor. Iedere week is hij er mee in de weer. De paarsblauwe BMW glimt ons tegemoet. “Ik heb een vaste ploeg vrienden met wie ik al jaren iedere week ga rijden. We toeren, crossen of gaan trailen. Dan leggen we met de crossmotor heel langzaam een parcours af, over allerlei obstakels.” De motorsport is zijn grote passie. “Ja, het bekende verhaal. De vrijheid van het motorrijden, is met niets te vergelijken. Het gaat er om dat je zelf je eigen weg kunt bepalen. Ooit wil ik nog wel eens Route 66 in Amerika rijden, dat is echt een droom. Maar voorlopig rijd ik iedere zondagochtend met mijn vrienden. Dat zou ik voor geen geld willen missen. Ik ben een tevreden man. Zolang het met mijn gezin goed gaat, zolang we allemaal gezond blijven, ben ik gelukkig. Ik hoef niet zo nodig naar verre bestemmingen op vakantie. We gaan heus wel op vakantie, naar Frankrijk bijvoorbeeld. Dat vind ik ook leuk, maar een net zo groot hoogtepunt voor mij is de TT in Assen en de vier dagen toeren met vrienden. Daar kan ik echt naar uitkijken.” «OOIT WIL IK NOG WEL EENS ROUTE 66 IN AMERIKA RIJDEN, DAT IS ECHT EEN DROOM» PRINS CARNAVAL Berends is in zijn dorp betrokken bij allerlei activiteiten. “We organiseren bijvoorbeeld ook een Eldense toertocht. Ik vind het leuk om actief te zijn in het dorp. Ik ben bijvoorbeeld al vanaf mijn zestiende lid van de carnavalsvereniging. Dit jaar was ik voor het eerst prins Carnaval. In Elden word je voor twee jaar gekozen en iedereen komt in aanmerking. Dus niet alleen de notabelen, zoals je dat in andere gemeenten wel ziet. Mijn dochter was hofdame. Dat vond ik ontzettend leuk. Ik voelde me heel trots toen ik samen met haar daar in het middelpunt van de belangstelling stond. Als prins Carnaval ben je vier dagen een soort van gastheer. Wat er nou zo leuk aan carnaval is? Ja, dat valt niet uit te leggen. Het is gewoon vier dagen feest voor jong en oud. Met veel gebruiken en tradities. Prins Carnaval bezoekt bijvoorbeeld de oudste inwoner van het dorp en de jongsgeborene. Dan kom je bij mensen over de vloer, heb je even contact. Daar geniet ik van. Ik ben een echt sociaal dier.” DOOR PETER NOORDERMEER PANFLUITGEZIN In een rapport over de bevolking van Nederland las ik dat er nu een half miljoen minder twintigjarigen zijn dan tien jaar geleden. Dat komt omdat de generatie van de naoorlogse babyboom, onder wie schrijver dezes, het in de jaren tachtig qua voortplanting aardig heeft laten afweten, suggereert het rapport. We deden het wel, en niet zo zuinig ook, maar we pasten geholpen door de pil goed op dat er niks van kwam. En als het eens mis ging (of juist raak was, het is maar hoe je het bekijkt), kon je altijd nog ‘een afvloeiingsregeling treffen’, zoals dat destijds in mijn vooruitstrevende kennissenkring werd genoemd. Als je je toen in links-progressieve kringen openlijk tegen abortus verklaarde, liep je het gevaar op zijn minst voor ‘fascist’ te worden uitgemaakt. Liever vruchtafdrijving, dan je op straat vertonen met een optocht aan nageslacht, was toen de moraal. Dat lieten we over aan de orthodox-gereformeerden op de Veluwe, Tholen en de Hoekse Waard. Begin jaren tachtig woonde ik in Gouda, op de grens van wat destijds, omdat de bewoners ervan zich om godsdienstige redenen niet tegen ziektes lieten inenten, ‘het poliobuurtje’ werd genoemd. Zeg maar het Staphorst aan de Gouwe. ‘s Zondags zag je ze vier keer langs komen. Twee keer naar de kerk, en twee keer terug. Vader in het zwart met hoed voorop, gevolgd door moeder, ook met hoed, met daarachter in aflopende grootte een kind of tien, twaalf. De jongens met opgeschoren koppen, de meisjes met lang haar of staarten en een hoedje. (Ik heb daar het woord ‘panfluitgezin’ voor bedacht en ook wel eens in geschrifte naar buiten gebracht. Maar het woordenboek heeft het nooit gehaald.) Wij met ons standaard twee-kindergezin keken destijds toch wel met enig ontzag naar die grote huishoudens. Ze zagen er zo ordelijk uit. Ik heb destijds eens kennis gemaakt met zo’n echtpaar met veertien kinderen. Pa en moe maakten elke zaterdagmiddag de ‘dienstroosters’ voor de komende week, zodat iedereen wist wat hem of haar te doen stond in huis. Er was nooit gezanik over, terwijl die twee van ons elke avond weer een nieuwe smoes hadden om niet te hoeven afdrogen. NEDERIGE TOPMENSEN “Succesvolle topmensen combineerden volgens het onderzoek twee eigenschappen: wilskracht en nederigheid. Zij halen hun voldoening uit goede producten of een prettige organisatie. Ze zitten niet de hele dag over geld te lullen.” Managementexpert Fons Trompenaars over Amerikaans onderzoek in De Volkskrant. GEEN LEF “Het probleem is dat de normvervaging algemeen is. Niets helpt, zolang criminaliteit geen criminaliteit mag heten en het OM het lef niet heeft om de wet te handhaven – of er de mogelijkheid niet toe krijgt. De bouwers hebben weinig méér te vrezen dan de publieke opinie, en dat weten ze.” Elsevier. TE DIK “Werkgevers en scholen moeten gezonder voedsel serveren in de kantine om te voorkomen dat Nederlanders massaal te dik worden (…) Als we vet blijven eten en weinig blijven bewegen, is in 2015 één op de vijf Nederlanders ernstig te dik.” De Telegraaf citeert uit een brief van de Gezondheidsraad aan het kabinet. UITZENDWERK GEVAARLIJK “Een uitzendkracht brak zijn knieschijf en liep kneuzingen aan rug en borst op bij een val van zes meter. Hij moest met een collega roosters uit een vloer op de eerste verdieping halen en verloor zijn evenwicht. De werkgever kreeg een boete voor de gevaarlijke werkomstandigheden.” Dagblad van Rijn en Gouwe over uitzendkrachten in de bouw. SPELLETJES “Het spel moet met collega’s worden gespeeld, zodat een discussie oplaait. Pas dan is de gedragscode geslaagd. Dan wordt het levend en meer dan alleen maar een stuk papier met regels.” Heijmans-topman Bemelmans in De Telegraaf over het aanleren van gedragsregels door zijn personeel. VERANTWOORDELIJKHEID “De politiek roept steeds dat wij onze verantwoordelijkheid moeten nemen als het economisch slechter gaat. Wij nemen die wel. Maar hoe zit het eigenlijk met de verantwoordelijkheid van de politiek zelf ? Die heeft het de laatste jaren flink laten afweten.” Voorzitter Henk van der Kolk van FNV Bondgenoten in De Twentsche Courant Tubantia. VERGRIJZING “Maar stel dat de vergrijzing zo toeslaat dat er in 2050 extreem veel tachtigjarigen zijn, dan moet je nu toch echt wat gaan doen. Mijn collega uit Italië, waar het probleem heel erg speelt, trok zelfs een vergelijking met het Romeinse rijk, dat volgens hem aan zijn einde kwam door vergrijzing.” Nout Wellink, president De Nederlandsche Bank, in Vrij Nederland. PAPA’S JAS “Als hij al indruk maakt, is het de indruk dat hij in een verkeerde rol is beland. Een te grote. Hij is de jongen die de jas van zijn vader heeft aangetrokken, diens schoenen, diens hoed heeft opgezet, en zo tot vertedering van de visite tussen de schuifdeuren verschijnt. Hij verdrinkt in de pose die hij aanneemt.” Balkenende door de ogen van mediajournalist Bas van Kleef in De Volkskrant GOUDEN HANDDRUK “De vakbonden kunnen zo met hun klachten over gouden handdrukken naar de Ondernemingskamer van het Amsterdamse gerechtshof stappen en daar uitspraken uitlokken. (…) Ik zag De Waal vorige week bij Nova, die zat met zijn handen in het haar. Maar dat is niet nodig.” Advocaat G. Hoff in NRC Handelsblad. 36 JUNI 2003 FNV BOUW MAGAZINE FNV BOUW MAGAZINE JUNI 2003 37
Page 1 and 2: MAANDBLAD VAN JAARGANG 2 NUMMER 6 J
Page 3 and 4: BOUWFRAUDE TREFT KINDERKAMER Ook de
Page 5 and 6: INTERVIEW DE WONINGMARKT ZIT OP SLO
Page 7 and 8: MINISTER WAARSCHUWT VOOR HARDE AANP
Page 9 and 10: IN BEELD Het opknappen van de buite
Page 11 and 12: ken, Kelten en Romeinen: oude bijbe
Page 13 and 14: REPORTAGE RUSSEN BOUWEN KERK VOOR O
Page 15 and 16: lippen zijn knalroze gestift. Ze mo
Page 17: 32 JUNI 2003 FNV BOUW MAGAZINE SCHI
Page 21 and 22: EEN KWART EEUW FNV EN LEVENSBESCHOU
Page 23 and 24: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15

MOSKOU AAN DE MAAS - Afdeling

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?