VOX4 Open Huis 2005 v01 - USG Vox

De vader van Paulus Schuckink Kool bezocht het Stedelijk Gymnasium in de tijd dat de school nog aan het
Janskerkhof gevestigd was, achter het standbeeld van Professor Donders. Zelf kwam hij in 1947 op de
school terecht op advies van zijn grootvader, bij wie hij met zijn moeder en broer in huis kwam na repatriëring
uit Indië. Het hoofd van de lagere school was er bijzonder op tegen dat voor Paulus het gymnasium
werd gekozen. "Maar aan het advies van het schoolhoofd werd in die tijd niet zo'n belang gehecht",
zo geeft de heer Schuckink Kool aan, "mijn vader had op die school gezeten, mijn ooms waren erop
geweest, dus mijn broer Bill en ik, wij gingen er ook heen. Geen discussie!"
Zeker in de tijd van Clara en Paulus kende de school een bloeiend verenigingsleven. Legendarisch was de
opvoering van "Antigone" ter gelegenheid van de lustrumviering in 1949, met in de hoofdrollen Olga
Dijkman, Louise Wierda en Ab van den Heuvel. Het Utrechts Nieuwsblad schreef er destijds een lovende
recensie over.
AMOR bestond toen ook al, en gaf regelmatig uitvoeringen. In die tijd was AMOR een koor, dat feestelijkheden
opluisterde met een muziekje, en zo nu en dan een leuke operette uitvoerde. Mevrouw Schuckink Kool
was enige tijd bestuurslid.
Dat bloeiende verenigingsleven was er ook in de jaren '50 nog. De heer Wagenaar sr. vertelt met glimmende
ogen van zijn rol in "The reluctant debutante", in vertaling: "De ware David". "Ik had de rol van de
charlatan", verhaalt hij, "zo'n man die volstrekt niet deugt! Maar wat was nu het geval: er waren twee
personages met de naam David, een goede en een slechte. Natuurlijk bleek dat de goede eigenlijk de
slechte was - en omgekeerd. Daarop sloeg de titel. Uiteindelijk was ik dus de goede, de ware David!"
"Mijn tegenspeelster in dat stuk, overigens, was Jetje Van Dam Van Isselt. Haar tante was docente klassieke
talen; zij had nog zo'n monocle. Als dat glas tijdens de les plotseling naar beneden viel, dan was er iets
hélemaal mis!"
In de jaren '80 was het schoolverenigingsleven een stuk minder bloeiend. "Ten eerste was het nogal suf als
je aan verenigingsactiviteiten meedeed", zegt Joost, "maar zoveel verenigingen waren er niet meer. De heer
Marcelis, oud-leerling, die in de jaren '70 terugkwam op school - eerst als leraar klassieke talen, en later als
rector - heeft de afzonderlijke verenigingen eigenlijk opgeheven; hij bracht ze onder een soort overkoepelend
orgaan en noemde dat Alibas, naar de beginletters. Daarmee was eigenlijk de schoolcultuur de
nek omgedraaid. Maar de vraag die nooit beantwoord wordt is: heeft hij met die ingreep wellicht de
verenigingen van de ondergang gered?" Zoals gezegd, in de jaren '70 en '80 liepen die verenigingen niet zo
erg; leerlingen ontleenden er geen status aan zoals in de tijd van de heer en mevrouw Schuckink Kool en
in die van de heer en mevrouw Wagenaar wél het geval was. Beide echtparen geven aan dat je door die
buitenschoolse activiteiten een hele carrière, met bijpassend fraai c.v. kon opbouwen.
Het echtpaar Schuckink Kool herinnert zich nog goed dat de school deelnam aan de GOTA; de Gymnasia
Onderling Te Arnhem, want in Arnhem was dat concept bedacht. Er deden alleen zelfstandige, categorale
gymnasia aan mee. Rector Van der Veer stimuleerde deze beweging enorm; "hij besteedde veel aandacht
aan sport", zo zegt mijnheer Schuckink Kool; "hij was zelf sportief en had enige tijd in de Verenigde Staten
doorgebracht, waar op de colleges natuurlijk ook erg veel aan sport werd gedaan". Mevrouw vult aan: "de
rector heeft daarmee de school misschien een bijzondere plaats willen geven".
9