Axel POELS - Faro

Er bestaan verschillende manieren om kunstmatig ivoor van echt ivoor te
onderscheiden. Om te beginnen heeft authentiek ivoor een nerfstructuur, die heel
moeilijk na te maken is. Daarnaast is het mogelijk het verschil bloot te leggen, door
een warme naald op de materie te drukken: bij de authentieke stukken kan men deze
naald niet in de materie steken en bij de kunstmatige wel (zelfs bij de recente
kunstmatige stukken, die steviger zijn, zal er toch nog een geur van verbrand plastic
opstijgen).
2.Nijlpaard- of walrusivoor wordt verkocht voor olifantenivoor
Soms wordt het (veel goedkopere) nijlpaard- en walrusivoor verkocht als
olifantenivoor. Het is veel moeilijker om hier een verschil te maken, maar werken in
olifantenivoor worden meestal in één stuk gemaakt, terwijl het werk in nijlpaard- en
walrusivoor uit samengestelde stukken bestaat.
Vermelden we ook dat er ook nog mamoettand bestaat, die donkerder is dan ivoor.
3.Sculpturen in been worden als ivoren sculpturen verkocht
Sinds een vijftiental jaar, worden er verschillende sculpturen, die uit dierenbeenderen
gemaakt zijn, op de markt gebracht als ivoren stukken. Men kan ze onderscheiden van
echt ivoor door kleine zwarte puntjes in de structuur en de afwezigheid van nerven.
We vermelden hier ook een oplichtingstruc waarmee wijzelf en de Franse politie reeds jaren
geconfronteerd worden. Professionele Franse oplichtersbendes slagen erin waardeloze
voorwerpen, zogezegd in jade en ivoor te verkopen aan nietsvermoedende slachtoffers en hen
op die manier vele tientallen miljoenen euro te ontfutselen.
Er bestaan vele varianten op de klassieke werkwijze, maar meestal start de affaire met een
rondreizende handelaar (dikwijls in oosterse tapijten), die het vertrouwen wint van potentiële
slachtoffers. Op een gegeven ogenblik vertrouwt hij hen een collectie Chinese beelden in
“jade” en “ivoor” toe, zogezegd gewoon om enkele dagen te bewaren.
Vervolgens duikt “geheel toevallig” een kunstexpert ter zake op, die de slachtoffers van de
enorme waarde van de stukken overtuigd.
De eerste oplichter komt opnieuw bij de slachtoffers aankloppen en hoort met “verbazing”
aan dat een expert de beeldjes zo hoog in waarde geschat heeft. Hij brengt hen op het idee om
zelf te investeren in de handel en om meteen daarop de beelden met grote winst verder te
verkopen via de expert.
Zodra de daders het geld in handen hebben, duiken er allerlei “onvoorziene” complicaties op:
de expert belandt bijvoorbeeld in het ziekenhuis of wordt in het buitenland gearresteerd.
Uiteindelijk verdwijnen alle betrokkenen spoorloos en blijft het slachtoffer achter met duur
betaalde beelden van inferieure kwaliteit. Veel slachtoffers dienen geen klacht in, omdat ze
zich ofwel van geen kwaad bewust zijn, ofwel zwart geld geïnvesteerd hebben ofwel
gewoonweg de beschaamd zijn omdat ze met open ogen in de val gelopen zijn.
50