DE JOURNALIST

148 DB JOURNALIST
Maar overigens is onze knusse tribune in den loop van
mijn parlementaire jaren dezelfde gebleven, en moesten
we, aan alle kanten vastgeklemd, ons werk doe». We
hébben het gedaan. En ik mag niet de keerzij van deze
medaille vergeten. Onze primitieve tribune gaf ons altijd
een sensatie van gezelligheid, van huiskamer-vreugde, en
ik wil eerlijk bekennen, dat ik altijd weer met opgewektheid
m'n knusse steegje inwandelde, waar het werk wachtte.
Raum ist in der kleinsten Hütte Jür ein glücklich Hebend
Paar. De journalist die z'n beroep mint kan overal werken,
en is een aanhanger van die Schilleriaansche philosofie.
Maar een enkelen keer heb ik wel eens aanvechting
gekregen, om de étage-vreugde van onzen knussen griffelkoker
op te sieren met een paar bloempotjes: een welvarende
resida of een doorvoede geranium . . .
Hoe schitterend zijn ook onze couloirs. Niet waar? in
de couloirs van een parlement ontmoeten de Kamerleden
en de journalisten elkaar. De onze ligt beneden achter
de tribune. Het is het ruim van de pers-aak. Er hangt
een vervaarlijke brandslang en een pampier, waarop met
gothische letters wordt verzocht niet te praten, „teneinde
de journalisten niet in hun werk te storen". Het is er
gezellig-donker. Je weet nooit, of je ertegen SUZE aanloopt
of tegen BEUMER. In deze couloir is het gebeurd, dat een
afgevaardigde een bode toevoegde: „Ga jij maar weer
weg, vriendje, 't is nog geheime vergadering!", en zie, het
vriendje bleek de Minister van Koloniën. De vergissing
bleek zelfs bij daglicht alleszins vergeeflijk. Neen, ons
contact met de Kamer heeft meermalen plaats gehad over
den rand van de tribune heen, en, vrienden, mag ik jullie
dringend verzoeken, DUYS niet te laten profiteeren van
mijn afscheid? en hem voor en na de thee te herinneren
aan z'n „studie-reis"?
Ja, royaal hebben we 't nooit gehad. Maar zie, juist nu
ik heenga worden de bij de tribune behoorende appartementen
uitgebreid. Ge krijgt er kamers bij, collega's. Zelfs
werd over de versiering daarvan reeds gemompeld in de
laatste dagen dat ik er was. Het wordt ruim. Het wordt
vorstelijk. Is het geen schrikkelijke pech voor me? Ik heb
den tijd meegemaakt, dat we, als er comité-generaal was,
aan de voeten van den Roomsch-Koning moesten gaan
zitten, op den rand der Binnenhof-fontein. Die dagen van
ballingschap zijn reeds jaren voorbij. Maar nu het nog
beter wordt, nu ge een eigen vleugel van het gebouw
krijgt, nu moet ik weg. Aan de grens van het beloofde
land moet ik blijven staan . . .
* *
*
Ik nam de parlementaire taak van J. E. STOKVIS over,
die naar Het Vaderland was verhuisd. Nog prijs ik mij
gelukkig, dat ik de opvolger mocht zijn van een man als
hij, een van de meest bekwame dagbladschrijvers die ik
ooit ben tegengekomen, een schitterend werker, een kaerel
met een fijnen, sprankelenden geest. De ware journalist is
de geboren journalist, schreef CHARLES BOISSEVAIN eens.
Zulk één is STOKVIS. Reeds vóór ik mijn werk aan de
dagbladpers begon, had ik hem in de sport-journalistiek
ontmoet en groote vriendschap voor hem opgevat. Het
toeval wilde, dat ik zijn parlementaire werk moest overnemen:
mijn taak was er dés te zwaarder om. Aan het
verslaan van groote vergaderingen had ik toen nog niet
veel gedaan. M'n première als zoodanig was van een
merkwaardige pikanterie geweest. In Amsterdam werd een
metaalbewerkers-congres gehouden. De openings-vergadering
moest ik verslaan: het was m'n eerste. En zie! ik werd
door den voorzitter vriendelijk uitgenoodigd onmiddellijk
heen te gaan, aangezien de directie van De Telegraaf, een
zetter had ontslagen en de krant werd geboycot. Terwijl
uit de propvolle zaal vele booze blikken op mij gericht
waren, ging ik heen, en de collega's volgden mij, als
protest, op den voet. Aldus m'n intrede in de verslaggeverij.
Veel ervaring had ik werkelijk niet, toen ik het parlement
binnenkwam.
M'n debuut op de perstribune werd — een flater.
Zooals ik reeds zeide, was de sluitings-zitting in 1905
de eerste die ik bijwoonde. Er waren toen, als gewoonlijk
bij die plechtigheid, slechts weinig collega's op de tribune.
Ik ontmoette er wijlen S. VAS DIAS, die mij een gedrukt
exemplaar van de sluitingsrede overhandigde. In die dagen
was die speech nog héél lang en bevatte een opsomming
van alle eenigszins belangrijke afgedane ontwerpen. Toen
ik haar in handen kreeg, zond ik haar aanstonds naar het
telegraafkantoor, en zij werd, in heel haar eerbiedwaardige
lengte, getrouwelijk geseind. Ik glom van activiteit. Maar
jk wist niet, dat de speech reeds den vorigen avond naar
de bladen was verzonden. Het was een duur, maar leerzaam
debuut, en ik heb dergelijke flaters nooit meer. . .
nu jok ik,
(— ik vertel hier maar, zonder samenhang, en niet lettend
op chronologische volgorde, eenige herinneringen —),
want ik heb nog eens een flater begaan, een leelijke.
Ik moge het dramatische moment vereeuwigen.
Het is een jaar of tien geleden, en het gebeurde op
den avond voor Kerstmis. Den allerlaatsten avond. De
Staatsbegrooting en de Indische Begrooting waren achter
den rug, en in die stille, vredige avondvergadering waren
we bezig het laatste restje af te doen: de begrooting van
Suriname. Nog zie ik de zaal voor me: tien kanonnen
konden afgeschoten worden zonder een grijntje intellect te
raken. Hier en daar bloeide een afgevaardigde op de groene
banken, als een eenzame paardebloem op een weiland.
Maar dóór de za