DE JOURNALIST

More documents

Recommendations

Info

$ve l\atholieke * Journalist$

148 DB JOURNALIST Maar overigens is onze knusse tribune in den loop van mijn parlementaire jaren dezelfde gebleven, en moesten we, aan alle kanten vastgeklemd, ons werk doe». We hébben het gedaan. En ik mag niet de keerzij van deze medaille vergeten. Onze primitieve tribune gaf ons altijd een sensatie van gezelligheid, van huiskamer-vreugde, en ik wil eerlijk bekennen, dat ik altijd weer met opgewektheid m'n knusse steegje inwandelde, waar het werk wachtte. Raum ist in der kleinsten Hütte Jür ein glücklich Hebend Paar. De journalist die z'n beroep mint kan overal werken, en is een aanhanger van die Schilleriaansche philosofie. Maar een enkelen keer heb ik wel eens aanvechting gekregen, om de étage-vreugde van onzen knussen griffelkoker op te sieren met een paar bloempotjes: een welvarende resida of een doorvoede geranium . . . Hoe schitterend zijn ook onze couloirs. Niet waar? in de couloirs van een parlement ontmoeten de Kamerleden en de journalisten elkaar. De onze ligt beneden achter de tribune. Het is het ruim van de pers-aak. Er hangt een vervaarlijke brandslang en een pampier, waarop met gothische letters wordt verzocht niet te praten, „teneinde de journalisten niet in hun werk te storen". Het is er gezellig-donker. Je weet nooit, of je ertegen SUZE aanloopt of tegen BEUMER. In deze couloir is het gebeurd, dat een afgevaardigde een bode toevoegde: „Ga jij maar weer weg, vriendje, 't is nog geheime vergadering!", en zie, het vriendje bleek de Minister van Koloniën. De vergissing bleek zelfs bij daglicht alleszins vergeeflijk. Neen, ons contact met de Kamer heeft meermalen plaats gehad over den rand van de tribune heen, en, vrienden, mag ik jullie dringend verzoeken, DUYS niet te laten profiteeren van mijn afscheid? en hem voor en na de thee te herinneren aan z'n „studie-reis"? Ja, royaal hebben we 't nooit gehad. Maar zie, juist nu ik heenga worden de bij de tribune behoorende appartementen uitgebreid. Ge krijgt er kamers bij, collega's. Zelfs werd over de versiering daarvan reeds gemompeld in de laatste dagen dat ik er was. Het wordt ruim. Het wordt vorstelijk. Is het geen schrikkelijke pech voor me? Ik heb den tijd meegemaakt, dat we, als er comité-generaal was, aan de voeten van den Roomsch-Koning moesten gaan zitten, op den rand der Binnenhof-fontein. Die dagen van ballingschap zijn reeds jaren voorbij. Maar nu het nog beter wordt, nu ge een eigen vleugel van het gebouw krijgt, nu moet ik weg. Aan de grens van het beloofde land moet ik blijven staan . . . * * * Ik nam de parlementaire taak van J. E. STOKVIS over, die naar Het Vaderland was verhuisd. Nog prijs ik mij gelukkig, dat ik de opvolger mocht zijn van een man als hij, een van de meest bekwame dagbladschrijvers die ik ooit ben tegengekomen, een schitterend werker, een kaerel met een fijnen, sprankelenden geest. De ware journalist is de geboren journalist, schreef CHARLES BOISSEVAIN eens. Zulk één is STOKVIS. Reeds vóór ik mijn werk aan de dagbladpers begon, had ik hem in de sport-journalistiek ontmoet en groote vriendschap voor hem opgevat. Het toeval wilde, dat ik zijn parlementaire werk moest overnemen: mijn taak was er dés te zwaarder om. Aan het verslaan van groote vergaderingen had ik toen nog niet veel gedaan. M'n première als zoodanig was van een merkwaardige pikanterie geweest. In Amsterdam werd een metaalbewerkers-congres gehouden. De openings-vergadering moest ik verslaan: het was m'n eerste. En zie! ik werd door den voorzitter vriendelijk uitgenoodigd onmiddellijk heen te gaan, aangezien de directie van De Telegraaf, een zetter had ontslagen en de krant werd geboycot. Terwijl uit de propvolle zaal vele booze blikken op mij gericht waren, ging ik heen, en de collega's volgden mij, als protest, op den voet. Aldus m'n intrede in de verslaggeverij. Veel ervaring had ik werkelijk niet, toen ik het parlement binnenkwam. M'n debuut op de perstribune werd — een flater. Zooals ik reeds zeide, was de sluitings-zitting in 1905 de eerste die ik bijwoonde. Er waren toen, als gewoonlijk bij die plechtigheid, slechts weinig collega's op de tribune. Ik ontmoette er wijlen S. VAS DIAS, die mij een gedrukt exemplaar van de sluitingsrede overhandigde. In die dagen was die speech nog héél lang en bevatte een opsomming van alle eenigszins belangrijke afgedane ontwerpen. Toen ik haar in handen kreeg, zond ik haar aanstonds naar het telegraafkantoor, en zij werd, in heel haar eerbiedwaardige lengte, getrouwelijk geseind. Ik glom van activiteit. Maar jk wist niet, dat de speech reeds den vorigen avond naar de bladen was verzonden. Het was een duur, maar leerzaam debuut, en ik heb dergelijke flaters nooit meer. . . nu jok ik, (— ik vertel hier maar, zonder samenhang, en niet lettend op chronologische volgorde, eenige herinneringen —), want ik heb nog eens een flater begaan, een leelijke. Ik moge het dramatische moment vereeuwigen. Het is een jaar of tien geleden, en het gebeurde op den avond voor Kerstmis. Den allerlaatsten avond. De Staatsbegrooting en de Indische Begrooting waren achter den rug, en in die stille, vredige avondvergadering waren we bezig het laatste restje af te doen: de begrooting van Suriname. Nog zie ik de zaal voor me: tien kanonnen konden afgeschoten worden zonder een grijntje intellect te raken. Hier en daar bloeide een afgevaardigde op de groene banken, als een eenzame paardebloem op een weiland. Maar dóór de za
les lazen, meedeelden dat er van „een seinfout" geen sprake was geweest, en mij verzochten hen in het openbaar te rehabiliteeren. Ik op m'n achtersten zolder. De toon van den brief vond ik zoo scherp, dat ik op staanden voet een protest-schrijven ontwierp aan den directeur van het telegraafkantoor. Met den ambtenaren-brief en mijn protest begaf ik mij naar de Eerste Kamer (waar dien dag vergadering was) en aan de daar verzamelde collega's las ik beide stukken voor. Toen — eensklaps — barstte er een luid gelach los. Ik was er ingeloopen. De brief-van-de-ambtenaren was een brief-van-eenige-collega's .... Zulke vroolijkheidjes waren vroeger (tegenwoordig gaat het wat bezadigder toe) niet zeldzaam. Kort voor bovenstaand incident b.v. had ik, met medewerking van de geheele tribune, onzen vriend NARDUS VAS DIAS (ridder van wijlen den Rooden Adelaar en wijlen de Stanislaus-orde, maar zélf tot op heden levend en . . . levendig) er met een gefingeerd-berichtje zoo „tusschen"-genomen, dat hij zijn evenwicht ganschelijk kwijt was en alle autoriteiten van de residentie opbelde om te informeeren. En dan onze ontgroenings-methode. Ook die is tegenwoordig uit de mode. Doch in vroeger jaren hadden we, in twee naast-elkaar gelegen kamertjes, een telefoontoestel. Als een nieuwe parlementaire verslaggever dan had gedebuteerd, werd hij (door één onzer die, omringd van alle anderen, in de eene kamer bij het toestel stond) in de andere kamer aan de telefoon geroepen, en ontving hij een geweldige schrobbeering van zijn „hoofdredacteur" over zijn verslag van den vorigen dag. Onze goede, altijd opgewekte vriend BON was specialist in het uitdeelen van zulke standjes. Hoe vaak heb ik een debutant, ganschelijk verslagen, bleek om den neus, bij ons zien terugkeeren, waar we met gemeene gezichten hem zaten op te wachten, vol vreugde om z'n leed. Zöo kreeg VAN MEURS na zijn eerste optreden telefonisch een geweldig standje van PLEMP (alias BON), ZÖO ontving RITMAN een DE J O U R N A L I S T 149 scherpe critiek van het Kamerlid LIMBURG (alias BON) die een groote speech had gehouden, „waarvan in de krant niets was terechtgekomen". Maar de collega, die probeerde, in den oorlogstijd, mij — re/egraa/-redacteur — met een opdracht van den Duitschen gezant te belasten, had toch wat al te veel op m'n argeloosheid gespeculeerd. Intusschen: wij waren humaan genoeg, om het slachtoffer niet te lang in z'n ontgroenings-leed te laten. En het was een verkwikking, om de opluchting te zien als wij het geheim hadden onthuld . . . Grapjes. Zeker. Maar die een bewijs waren van de uitstekende stemming onder ons. Van de goede verstandhouding en genegen collegialiteit. Redactie-geheim. Indische belangen. De Java Bode wist onlangs mede te deelen dat een assistentresident eervol ontslagen werd, die in zijne qualiteit van gemeenteraadsvoorzitter zijn gemeente groot financieel nadeel had berokkend door een transactie, waarbij hij zelf een douceurtje opstak. De zegsman van het blad moest zijne gegevens uit een geheim stuk hebben geput. En nu werd de hoofdredacteur van de Java Bode, DE VRIES, door de justitie ontboden om gehoord te worden in een aanklacht tegen den onbekenden schrijver. De heer DE VRIES weigerde getuigenis af te leggen, met een beroep op het redactie-geheim, waarop de meer geuite bedreiging met gijzeling tegen den weerspannigen getuige volgde. Het N. v. d. D. v. N.-l. en het Bat, Nbl. protesteerden tegen dit optreden der justitie, eerstgenoemd blad er op wijzende, dat de justitie zich hier in dienst der wraak stelt, wat niet op haren weg ligt, laatstgenoemd blad o. a. in herinnering brengend, dat de heer VIERHOUT, omstreeks 15 jaar geleden, inderdaad voor veertien dagen de straf der
Page 1: N^ 354 Int. 'nstitüut Soc Gesch 'e

DE JOURNALIST

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?