o - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

Of> de laatste pagina een oud minneliedje van 

ftaoul. Comte de Soissons* met yûaiek van Hax 'Tok

...-■ • .■< .^^^^mmiîmvmmti^mmmmmmsmm • ' ' • ' -'W^^PPip^pippiip^ 

HBOEN EN 

TOEKOMST 

op het Filmscherm en de Planken 

't Is voor uw overzichtschrijver 

op 't oogenblik den tijd om wanhopig 

te worden. Wanneer er teekenen 

zijn, dat het goede seizoen voor de 

amusementsgelegenheden aanbreekt, 

komt er onverwacht een mooi-weer- 

golf die illusie verstoren, 't Zou een 

hittegolf zijn, zooals de geleerden 

op weerkundig gebied hadden voor- 

speld, maar tot hitte kwam het nog 

niet tot op 't oogenblik, dat we 

deze regelen schrijven, 't bepaalde 

zich tot een temperatuur niet hooger 

dan die welke elk mensch aange- 

naam moet vinden. 

Wie slachtoffer van de danswoede 

is, zal geen minder prettige gevolgen 

ondervinden van de warmte, ook al 

zou de eerste fox-trot 's ochtends 

om negen en de laatste step 's avonds 

om twaalf uur worden gedanst — 

daarbij natuurlijk overwegend dat 

ook de tusschenliggende uren dan- 

sende worden doorgebracht. 

Er zijn toch amusementsgelegen- 

heden, die van een dergelijke weers- 

gesteldheid de groote voordeelen ge- 

nieten en wel die, welke op de 

•kermissen worden aangetroffen. Of 

't een schouwburg of een bioscoop, 

een danstent of een stoomcarousel 

is, doet niets ter zake, kermis- 

gangers willen genieten van alles wat 

geboden wordt; ze houden er van 

om eerst in de comedie een knallend 

drama te zien, daarna een beetje 

tot zichzelve te komen in een 

poffertjeskraam om ten slotte het 

pleizier uit te gillen in caroussel 

of cake-walk. ^ 

Een hollander zal altijd vertellen, 

dat z'n landgenooten zoo saai en 

doodsch zijn en dat ze nooit eens 

echt los komen. Praatjes van dien 

hollander. Z'n landgenooten zijn juist 

de meest ongebonden wezens, die 

men zich kan denken. Het toeval 

bracht ons juist den veertienden Juli 

in Frankrijk's hoofdstad. 14 Juli, 

de groote nationale feestdag! Drie 

dagen werd er feest gevierd, werd 

er gedanst, werd genoten van een 

geweldige kermis, die in alle deelen 

van Parijs was opgebouwd en de 

groote knooppunten had op de kilo» 

meterslange boulevards van Mont- 

martre en de Place de la Republique. 

En nergens was ook maar één 

oogenblik de uitgelaten vroolijkheid 

op te merken, die onze nederlandsche 

kermissen kenmerkt. De kalmte der 

feestvierenden deed ons, noorder- 

lingen, soms zelfs wat lachwekkend 

aan. Men zal 't daar heusch niet zien 

gebeuren, dat iemand met tranen 

nog in de oogen van de doorgestane 

gemoedsaandoeningen bij het drama 

CEMT 

\ SPECIAL 

SIGARET 

ONZE HELDEN ifê? WITTE DOEK 

FERN ANÖRA 

Fern Andra, de Duitsche film- 

artiste, die langen tijd zeer in den 

smaak van het duitsche publiek 

viel,is onlangs in ongenade gevallen 

en heeft er in de duitsche pers 

geducht van langs gehad. Langen 

tijd heeft niemand eigenlijk geweten 

of liever gezegd er aandacht aan 

geschonken, dat Fern geen duitsche 

was. Ze was zoo met de duitsche 

filmkunst saamgeweven.dat ze ook 

als duitsche filmster naam heeft 

verworven. Maar van huis uit is ze 

een amerikaansche; ze stamt af van 

een kunstenaarsfamilie, voor haar 

geboorte was haar moeder al een 

bekende zangeres, die vooral haar 

triomfen vierde in New-York.Ook 

ging ze wel eens op tournee en het 

was op een dezer tochten, dat ze den 24sten November 1895 het levenslicht 

schonk aan een dochtertje genaamd Fern. Zij bevond zich toen in Watseka, 

een plaatsje in het gebied der Indianen, en 't was in een klein landhuis, 

dat het kind haar eerste geluiden deed hooren, die gedempt werden door 

de sneeuw, die meters hoog rondom haar geboortehuis lag. Of dit alles 

invloed gehad heeft op 't karakter der kleine, valt niet te zeggen, maar wel 

is het een feit, dat Férn van klein kind af lastig en veeleischend was. Dat 

haar artistenbloed door de aderen vloeide, bleek al spoedig, want niets 

liever deed zij dan het tooneel betreden en op tienjarigen leeftijd kon men 

haar al zien acteeren in het Globetheater te Chicago.Ze maakteergroeten 

opgang en ging zich daardoor zoo zelfstandig gevoelen, dat ze op haar 

veertiende jaar al meeging op tournee tegen den zin harer moeder. Geheel 

Canada en de Vereenigde Staten reisde zij af, te New York trok de operette 

haar aan en daarmee ging zij naar Londen. Een ongekend succes mocht 

zij boeken in de eerste ragtime-revue. Van Londen ging het naar Berlijn 

en zeker zouden heel wat meer europeesche steden van beteekenis de 

bekoorlijke Fern binnen haar vesten geherbergd hebben, ware niet de oorlog 

uitgebroken. Dat was de oorzaak, dat zij te Berlijn bleef, er aanhetfilmen 

raakte en naam maakte als duitsche filmster. Jarenlang heeft zij bevrediging 

gevonden in de duitsche rollen, tot op zekeren keer haar hart weer trok 

naar het land van den dollar, waar zij toch ook vandaan gekomen was en 

zij den Oceaan overstak. Wat Fern Andra daarginds eigenlijk bezield heeft 

is niet goed na te gaan, of het zucht was tot reclame of iets anders, maar 

zij schijnt zich meer dan onvriendelijk te hebben uitgelaten over de duitschers, 

in wier midden zij zoo langen tijd vertoefde en in wier kunst zij toch ook 

zoo volle bevrediging vond. Volgens de duitsche cinematografische bladen 

moet zij gezegd hebben zich in New-York eerst veilig te gevoelen en haar 

hart te durven uitstorten. Zij heeft zich daar aan het publiek laten voor- 

stellen als „een duitsche barones, weduwe van een bloedverwant van de 

Hohenzollerns, sensatie-vliegenierster, filmdiva, bekende schoonheid, die o.a. 

graaf Salm, die op het oogenblik zijn wittebroodsweken viert met een 

erfgename van 40 millioen, bij de film geïntroduceerd heeft." Verder doet 

zij mededeeling van het feit,dat zij tijdens den oorlog is aangehouden als 

spion en na een kort verhoor tot de doodstraf veroordeeld. Door haar 

huwelijk met baron Weichs, die intusschen overleden is, was zij evenwel 

in verwantschap geraakt met het huis Hohenzollern.Zij stond daardoor in 

het groote hofleven en was de vertrouwde vriendin van den gewezen kroon- 

prins; leden van het huis Habsburg, diplomaten en geldmagnalen uit alle 

landen kenden geen grooter eer dan den omgang met haar, de gevierde 

vrouw. Vanderbildt, Rotschild, de duitsche kroonprins, graaf Salm, baron 

Raven, Roger, lord Douglas, prins Karl en prins Leopold von Habsburg, 

Turksche prinsen en personen uit zweedsche hofkringen weeft zij meteen 

vaardigheid, een kunstenaar eigen, door al hetgeen zij beleefd heeft. 

Het zal wel de zucht geweest zijn om voor zichzelf een opzienbarende 

reclame te maken — iets wat er in Amerika gewoonlijk zoo grif ingaat — 

die Fern bewogen heeft al deze interessante mededeelingen aan de ameri- 

kaansche oers te doen. De duitschers, die hef bovefcdien niet prettig zullen 

vinden, dat zij hun kunst verlaten heeft, zullen haar echter wel niet zoo 

gauw vergeven, te meer daar zij sterk getroffen zijn door een scène, 

die plaats gegrepen heeft meteen 

amerikaansche vlag en die mis- 

schien door de omstandigheden wel 

eenigszins verkeerd is uitgelegd. 

Volgens haarzelf is aanleiding tot 

deze scène geweest het feit, dat 

iemand haar op zekeren keer een 

groote amerikaansche vlag zond, 

die geheel uit bloemen bestond, ten- 

gevolge waarvan in den foyer van 

het theater waar deze neergezet 

was een onloopje ontstond. Aan- 

wezige duitschers waren van plan 

de vlag uit elkaar te rukken, waar- 

op zij naar voren stormde, zich 

beschermend voor het bloemstuk 

olaatsteen luide uitriep: ,,Maaktdaf 

je wegkomt ruwe kerels, dit is mijn 

vlag en ik zal haar verdedigen". 

Hoé het dan ook zij, het winnen 

van de gunst der amerikanen heeft 

deze eens zoo in Duitschland ge- 

vierde actrice haar populariteit in 

dat rijk gekost. 

in de schouwburgtent, de stoom- 

carousel binnenholt en daar direct 

zoo begeesterd wordt, dat een groote 

papieren toeter en eenige handen vol 

serpentines noodig zijn om uiting 

te kunnen geven aan de opborrelende 

vroolijkheid. 

Ons plankenland en ons witte doek 

vinden op 't oogenblik de meeste 

aandacht in ongeriefelijke houten en 

linnen tenten. Daar gevoelt men 

thans nog gedurende eenige weken 

den polsslag van het-leven-van-jolijt. 

Dank zij het gunstige weer, want 

als 't regent en waait is 't ook daar 

misère. 

Dit zijn de laatste weken van den 

„hoogtijd" van de kermissen. Na de 

vacantie is de daling sterk waar te 

nemen en als September voorbij is, 

eigenlijk al in den loop dier maand, 

hernemen de theaters hunne rechten, 

waar door tegelijk het belangrijkste 

en nieuwste wordt opgediend. 

De zomer is steeds de tijd der 

reprises geweest op het tooneel en 

de bioscooptheaters zijn dit voor- 

beeld gevolgd. 

Elders hebben we reeds vroeger 

er de aandacht op gevestigd, dat in 

de cinematografie te weinig aandacht 

geschonken wordt aan het belang- 

rijkste dat vroeger op het witte 

doek werd gebracht. Waarom zou 

men wel gesteld zijn op een reprise 

van een tooneelwerk en niet van 

een film? We hebben steeds de 

overtuiging met ons gedragen, dat 

het een evengoed waardeering zou 

ondervinden als het andere. En de 

proeven, die in de afgeloopen weken 

zijn genomen, hebben ons in het 

gelijk gesteld. Zelfs eerste-rang-thea- 

ters zijn gekomen met filmwerken, 

die in vorige jaren een sensatie waren 

bij de verschijning, waarnaar ieder 

bioscoopliefhebber ging kijken. Die 

films hebben hun vroegere aantrek- 

kingskracht behouden en 't is in 

zeker opzicht een gelukkig verschijn- 

sel. Men vreesde al zoo'n beetje, 

dat 't ten slotte dood moest loepen 

met de belangstelling voor de bio 

scoop, omdat het publiek steeds meer 

eischte, steeds heviger sensaties ver- 

langde en altijd ingrijpender tech- 

nische verzorging. 

Maar wanneer straks het „seizoen" 

aanbreekt, zal 't voorloopig met de 

reprises wel gedaan zijn en zulten 

tooneelgezelschappen en bioscopen 

de nouveauté's opdisschen. 

Dan zullen de beloften worden 

ingelost van de oude en nieuw- 

gevormde tooneel-enseml)les en op 

het witte doek de beelden gepro- 

jecteerd, waarvan de verschijning 

reeds aangekondigd is. 

Een overzichtsschrijver kan naar 

die opleving verlangen. Ook hem 

wordt dan het werk gemakkelijker 

gemaakt. Liever overvloed van stof 

dan een tekort! 

(/als CIRCUS 

HEL-D. 

ANN TYLER, de moeder van den kleinen Toby, is weduwe en eet 

het genadebrood met haar kind bij haar zuster en haar man Lern. 

Telkenmale wordt zij ermee bedreigd, dat men hen niet zal kunnen 

houden en Toby's woelige natuur is bovendien zeer lastig in huis. Op 

zekeren keer, als hij weer wat op zijn kerfstok heeft en oom Lem 

hem achterna zit, komt hij bij een reizend circus terecht, en de eige- 

naar van een ijs- en limonadetent daar in de buurt neemt hem in 

dienst, waardoor Toby in staat is zijn moeder zijn verdienste van 

een dollar per week te doen toekomen. Hij sluit vriendschap met de 

kleine Babette, kunstrijdster van beroep en haar grootvader, den clown 

Pietro, een vriendschap, die steeds inniger wordt. Op een keer kantelt 

de kermiswagen in een stormachtigen nacht om en Babette verstuikt 

daarbij haar voet, zoodat zij niet kan optreden en doodsbang is ont- 

slagen te worden. Maar Toby weet raad. Pruik, poeder en schmink 

doen veel en hij zal in haar plaats het paard berijden. Zijn optreden 

wordt een uitbundig succes en de directeur, die aanvankelijk dacht 

dat het groote succes de zieke Babette gold, is zakenman genoeg, nu 

hij ontdekt, dat het de kleine ijsco-jongen is, om te begrijpen, dat 

dit nummer een nieuwe attractie voor zijn zaak zal zijn en wil den 

jongen direct engageeren. Toby stelt de conditie, dat de kleine Babette 

en haar grootvader ook aan het gezelschap zullen blijven en zoo wordt 

hij geëngageerd als kunstrijder tegen een salaris van 75 dollar per 

week. Voor zijn moeder waren intusschen werkelijk moeilijke tijden 

aangebroken. Lem wilde haar niet langer houden en zij moest ver- 

trekken. Waarheen? Dat wist ze zelf nog niet. Toby kwam echter juist 

bijtijds om zijn moeder voor nog erger ellende te bewaren. Hij nam haar 

mee en bracht haar bij zijn vrienden, die haar, evenals hem, zouden lief- 

hebben. — Het zuiver en gevoelvolle spel van den kleinen Jackie Googan, 

dat al zooveel belangstellenden naar zijn vorige films heeft getrokken, 

zal ook dezen keer weer velen een gang naar het theater doen maken. 

In Cinema Palace te Amsterdam, die de film hier te lande heeft 

geïntroduceerd, heeft zij reeds vier weken achtereen geloopen en 

tegelijkertijd nog drie weken in het Rialto-theater aldaar.

i>Bisi»isi«lsi«lSi»i 

lbeia|s»a>sMiSi«l3ËW

1 MatchXerxes-V.O.C.teR'dam | \ 

Spelkielc. 

-^^-^^—— wmmî^^^^^m—^^^^^^^^m^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^mmmm 

Eerste serie van hettanse afstand-kampioenschap 

Maas heeft den kop. 

OP HET VLUGGE RAD 

^1 

Onze zesde Ardennendag voert 

ons van Namen via Huy (Hoei) 

en Seraing naar Luik terug. 

De totale afstand bedraagt 64,1 

K.M., die, omdat de weg vlak 

blijft, geen bijzondere vermoeie- 

nis veroorzaken. Het Maasdal 

is mooi, vol afwisseling, niette- 

genstaande de talrijke fabrieken 

en marmergroeven. Bebouwde 

berghellingen, naakte rotsen, kas- 

teelen en schilderachtig gelegen 

dorpen wisselen elkaar ai. 

De talrijke rails, die uit berg- 

werken naar de rivier leiden en 

dwars over den weg liggen, eischen 

eenige oplettendheid. 

De qualiteit van den weg laat 

hier en daar veel te wenschen 

over. In regenachtigen tijd is 

het stuk tusschen Andenne en 

Huy met een dikke slijklaag 

bedekt. Het traject Riendotte— 

Huy is bovendien keiweg (en 

dan welk een). Gelukkig is dit 

deel van den weg slechts ± 8 

K.M. lang. 

Even voor Andenne passeert 

men de bron van Karel Martel, 

waarachter een steen met uit- 

gehouwen beer. In Andenelle 

een zeer merkwaardig oud Ro- 

maansch kerkje, de kerk der 

Suracencn. 

Dicht bij Huy ziet men in de 

rivier eenige eilandjes, o.a. ile 

de Java en ile des Malades. Het 

park Ahin bij Huy is voor vreem- 

delingen toegankelijk. Huy is 

een stad van ± 17000 inwoners. 

Ze heeft eveneens een citadel. 

In de omstreken der stad ver- 

bouwt men wijn. Dit is de eenige 

plaats in België, waar zulks 

geschiedt. 

Voorbij Huy in Neuville pas- 

seeren we het kasteel van den 

prins de Ligne. Tot Yvoz is de 

weg weder macadam, daarna 

keiweg. In Seraing gaan we 

natuurlijk het Etablissement 

John Cocherill bezichtigen. Ge- 

sticht in 1816, behoorde het tot 

1H30 voor de helft aan Koning 

Willem 1, na welken datum Co- 

cherill dit aandeel afkocht. Na 

1840, Cs dood, ging het Eta- 

blissement aan een maatschappij 

Finale van professionals 1200 Meter 

Van Nek, van Duyn. ï. d. Bogaard. 

DE KAMPIOENSCHAPPEN OP DE RI3SWI3KSCHE PAAN 

Tijdens den strijd, 

Van Nek. ». d. Bogaerd. »an Duyn 

DE WEDSTRIJD OP DE TIL6URGSCHE BAAN f 

Kampioen lange afstand. 

Hljzelendoorn slaat Leene 

en wordt kampioen korte afstand. 

OM DEN VAN STIRUM-BEKER • VELDLOOP TE NOORDWOIC GEHOUDEN | 

De heer Zegers aan 

den kop. 

De duinen op. 

De N.A.U -leden aan het strand. 

-j ZWEMWEDSTRI3DEN IN DEN REGENI 

De heer Zesers met 

den beker. 

Mevr. Triebels (N.Z.B.) en de heer Kopp.nburg (BondSof«c.al)m he^ bootje tijdens de 

zwemwedstrijden om het kampioenschap »an Nederland te Oouda. 

Kampioen heeren 400 M. 

de heer Jac. Köhler. 

Kampioen dames 200 M. 

de dames Vierdag en Baron. 

Tijdens den strijd 

Bekkenng en Paymans. 

Achter de motoren 

Wedstrijd 100 ICH. 

over met een kapitaal van I2V2 

millioen francs. Met een schrif- 

telijk verlof van den directeur, 

tot wien men zich ± 14 dagen 

te voren wendt, kan men de 

fabrieken Dinsdags en Vrijdags 

om 10 en 2 uur bezichtigen. 11000 

menschen vinden er arbeid. Het 

geheel beslaat eene oppervlakte 

van 198 H.A. In 1871 heeft men 

te Seraing voor Cocherill een stand 

beeld opgericht. 

Na dit bezoek bereiken we een 

7,5 KM. verder Luik, passeeren de 

Maas over de Pont-du-Val-Be- 

noit en gaan de stad binnen 

langs de boulevards d'Arroy en 

de la Souvinière. 

De zevende en laatste dag 

van onzen fietstocht wordt benut 

om van Luik, ditmaal via Her- 

stal, naar Maastricht te peddelen 

± 33 KM., vanwaar we den 

middagtrein pakken naar onze 

haardstede, om daar wel vol- 

daan over ons prachtig uitstapje, 

naar we hopen, gezond en wel 

aan te komen. 

VETERAAN. 

EEN AVONTUURLIJKE REIS 

(Vrij naar het Engelsch) 

door Hester. 

Vervolg en slot. 

Hg nam glimlachend de klei- 

ne, geknoopte zgden beurs, die 

zij hem angstig toestak. „Het 

schijnt," zeide hij met een diepe 

buiging, „dat ge mij herkent." 

„Ik heb van u gehoord," ant- 

woordde zij met haperende stem. 

„Men zegt, dat ge zijt.. ., dat 

uw naam is ... . Blake !" — „Zoo 

is het," zei hij met een bewonde- 

renden blik, „maar wees niet 

verschrikt, ik wilde u alleen de 

gunst vragen om in uw koets te 

mogen mederrjden naar Londen,. 

O ! sta mij dit toe, ge weet niet, 

welken grooten dienst ge me daar 

mede bewijst." 

Millicent stond verslagen voor 

hem, met een hand haar japon 

bijeenhoudend, de andere pein- 

zend tegen haar wang. — Ah ! 

dat was het dus. Hg had uit 

het noorden weten te ontsnappen, 

had deze verlaten weide bereikt 

en zij, dom gansje, moest den 

—^— 

Een interessante partij. 

beruchten straatroover nu hel- 

pen om aan de hand der gerech- 

tigheid te ontkomen. Zij beproef- 

de een laatste wanhopige poging 

tot heldhaftigheid. „En als ik 

weiger ?" vroeg zij beslist met 

opgeheven kin. Hij zuchtte : 

„Ja, dan," zei hij spijtig, „vrees 

ik, dat ge uw reis niet zult kun- 

nen vervolgen !" — „De postil- 

lon," begon zij op hoogen toon. 

Hij stak zyn hand in den zak : 

„O, ik heb hier iets, dat meer dan 

een postillon zal overwinnen. 

Kom, vrees niet, neem weer 

plaats in uw koets, en" — met 

een diepe buiging — „op mgn 

woord van eer, ik zal zelfs niet 

het woord tot u richten, als ge 

het niet wenscht. Ik wil zelfs wel 

buitenop meerijden, bij den pos- 

tillon, als ge dat liever hebt." 

Millicent keek hem aan en, daar 

ze jong was, werd ze zachter 

gestemd. O, wat kunnen een paar 

mooie oogen uitwerken 1 „Ik 

zal u vertrouwen, meneer," zeide 

ze met groote waardigheid, „daar 

ik zonder bescherming ben," 

voegde zij er echt vrouwelijk aan 

toe. „Het is beter, dat ge binnen- 

in gaat zitten, de wind is koud." 

Daarmede hernam zij haar plaats 

in de koets en hij ging zwijgend 

naast haar zitten. 

IV 

Zeker was deze ervaring zeld- 

zaam voor een jong meisje om 

een reis naar Londen te maken 

in gezelschap van een der bru- 

taalste straatroovers, en toch . . . 

hoe genoot Millicent ervan! 

Langen tijd beerschte er stilte 

in de koets. Zij zat in elkaar gedo- 

ken in haar hoekje, maar gaande- 

weg week haar vrees. Na eenigen 

tijd keek zij verlegen naar hem 

op : „Het zal een minder gespan- 

nen toestand zijn, dunkt me, als 

we samen praten," zeide ze stame- 

lend. Hij lachte. „Gaarne," zei hij 

vroolijk, en vreemd genoeg, vlotte 

het gesprek gemakkelijk. Zij 

waren in Londen voordat zij het 

wisten. Hij sprak over reizen, 

over avonturen, maar beiden ver- 

meden zorgvuldig om over zijn 

wijze van bestaan te spreken. 

Millicent vergat die zelfs en ver- 

SCHERMWEDSTRIJDEN TE NOORDWIJK 

Een partij de Jong (in 't front) en Fraterman (in den rug). 

DE ZUIDERZEEWERKEN 

Ondanks tegenspoed van allerlei aard. gaat het werk tot demping ^\ äc ,^ d ""'îf3i- 

Uik en g.rlgeld .erder. Wier.ngen ,s thans mei hel »asteland .erbenden, de eer.te stap. 

die heel wat moeilijkheden heeft gekost 

Het baggeren en lossen van kleiieem 

De baggermolen in zee. 

De plaats, waar de persleiding uitmondt 

(links op den achtergrond). Met behulp «n de schotten wordt het zand- en watermengsel 

* P geleid, zoodat het zand bezinkt op de plaats waar het z.jn moet. 

telde hem, waarom ze naar Lon- 

den ging, van het bal, dat te ba- 

rer eer gegeven zou worden en 

over de genoegens, die haar 

wachtte. Zij vergat geheel en al 

de reden, waarom hij naast haar 

zat. Het was niet voordat hij plot- 

seling zeide : „Het spijt mij, maar 

hier zal ik u moeten verlaten," 

dat zij zich alteg herinnerde. De 

koets storid stil en hij stond op 

den weg, zich over haar hand 

buigend. Zij leunde voorover 

en zeide : „Meneer, indien een 

wensch van mij u zou kunnen 

beïnvloeden, dan zou ik u willen 

vragen : toe, geef uw avontuur- 

lijk leven op 1 We zullen elkander 

wel nooit meer ontmoeten, maar 

ik zou zoo graag . ..." Hij keek 

op met lachende oogen. „Neen," 

zeide hij, „de wereld is zoo klein ; 

Kapt. A. E. W. de Jong, die den van Stiruna 

beker »erdedigdc en voor den 2en keer woi 

wees niet kleinmoedig. Wat dj 

woorden betreft voor mijn toef 

komstig welzijn, die zijn in mij* 

hart gegrift; ik zal ze onthouden !| 

De zweep knalde, de koets ginl 

voort en zijn woorden stierven 

weg in de duisternis .... \ 

V 

. J 

Violen beten vroobjke muzie^ 

hooren, toen Millicent in een böj 

schut hoekje van de balzaa 

stond. Zij was laat aangekomen 

maar dat deed er niet toe, nj 

zij ten slotte toch werkelijk hia 

was. Er zou dadebjk een menud 

beginnen. Zij keek met vprblincB 

oogen naar alles rondom haaa 

als iemand, die uit een donke« 

kamer plotseling in helder zon 

licht komt. Het geruisch val 

zijden brocaat, trotsche vrouwe« 

dappere mannen, muziek, blo« 

men, licht, lachen : het was a| 

een blik in sprookjesland. 

„Millicent, kind !" Haar tan^ 

legde een hand, schitterend va 

juweelen, op haar arm. „Ik wilc 

je even voorstellen : Lord Blak* 

ney — mijn nichtje, miss Mill 

cent O'Hara." Zij ging verdj 

naar andere gasten en de bek 

achtergeblevenen staarden elka 

zwijgend aan. In de oogen Vï 

den man was een lach en nog ie 

anders te lezen, in de hare loutj 

verbazing. „U," zeide zij eind 

lijk, want het was haar reisg 

noot van dien avond. Haar ste! 

beefde ten spijt van haar pogi^ 

om kalm te blijven. „Dit is ei 

eer" — ze legde den nadruk i 

het laatste woord — „die 

zeker niet verwacht had." Da 

eraan denkend wie hij werkeü 

was, en wat voor spel hij speel 

met iedereen, wond zij zich o] 

haar oogen fonkelden. „H 

durft u," zei ze woedend, he 

beschuldigend aanziend, „h 

durft ge hier komen onder e 

valschen naam ? O, hoe dwa 

was het van mij u dezen midd 

zooveel inbehtingen te gev« 

Mylord, waarbjk, ik zal u beke: 

maken, mijn tante zal het wetei 

Zij brak hijgend' af. Hij lad 

slechts ; dan nam hij haar we 

strevende hand stevig in de zfl 

en zeide : „O, hoe echt vrom

iSijk om eerst iemand te veroor- 

jjdeelen, alvorens de verklaring 

te hoeren." Hij geleidde haar 

paar een afgezonderd plekje in 

weerwil van haar verontwaardigd 

tegenstreven. „Nu," zeide hij, 

voor haar staande, „nu zult u de 

verklaring hooren. Het is wel wat 

ingewikkeld en ik ben niet geheel 

Konder schuld, maar ge waart zoo 

iadelijk gereed om mij te houden 

roer iemand die ik niet was — 

bok weer echt vrouwelijk — dat 

pet ook gedeeltelijk uw eigen 

gehuld is. Ik bèn Lord Blakeney, 

linder mijn vrienden bekend 

»nder den naam van „Blake". 

Mijn evenbeeld, „Beau Blake", 

Hoet mij de eer aan om zooveel 

mogelijk mijn kleeding na te 

yootsen, wat nu en dan aanleiding 

|eeft tot verwarring, die hem te 

pas komt. Ge maakte een zeer 

[i>egrijpebjke fout. Ik had de 

tiligence gemist, waarmede ik 

jonden hoopte te bereiken, in 

jtijds voor dit bal. Had ik — een 

peemdeling — aan u, onbegeleid 

;bng meisje, om een plaate in uw 

loeta gevraagd, ge zoudt ver- 

intwaardigd geweigerd hebben. 

'jOn op mijn woord, miss O'Hara 

|— bewondering sprak uit zijn 

[lik — ik was niet in staat dit 

B riskeeren. Ge moet weten, dat, 

oen ik zoo plotseling de koets 

ianhield, ik er totaal geen denk- 

eeld van had, dat er zich slechts 

:en onbeschermde schoone jonge 

ïizigster in bevond. Ik maakte 

ebruik van de gelegenheid en 

peelde de rol, die ge mij toebe- 

eelde. Ais ge mij nu maar ver- 

even wilt, dan berouwt het mij 

öen oogenblik." Hij greep voor 

je tweede maal haar kleine hand. 

jWiltge mij vergeven?"—■ „Wer- 

elijk, Mylord, ik geloof niet, 

at ik zoo hard zou kunnen zijn, 

at nic< te doen!" 

Drie dagen later op de avond- 

irtij van de Hertogin, herinner- 

b hij haar aan het gebeurde. 

Liefste, had je dè.t voor moge- 

k gehouden : belegerd en ver- 

eerd — in zoo'n korten tijd ?" 

( : j keek naar links en toen naar 

chts. „Ik geloof toch heusch, 

it het zoo is !" zei ze stralend. 

EEN WEDDENSCHAP. 

De beeren Rabuteau, Potin en 

ipiton zaten om hun stamta- 

dtje en bespraken een der moei- 

kste problemen ; de huwelij ks- 

ouw. Capiton bekeek de zaak 

t een historisch oogpunt en 

(weerde, dat werkelijke huwe- 

V - , -. 

VAN ALLE WINDSTREKEN 

1 De >)nigger ,, -singer. 

Op de engelsche badplaatsen is 

de neger-zanger een bekend en, dat 

moet er bij gezegd worden, niet altijd 

even geliefde figuur. Ook ai doen ze 

dan schijnbaar hun best, om hetbad- 

plaatsleven met hun liedjes op te vroo- 

lijken en de daarbij onvermijdbare 

pogingen om voor zich zelf een hono- 

rarium bij elkaar te brengen, het 

heeft hun populariteit niet vergroot. 

Onderzoekers, die nu eenmaal 

niets, zelfs geen neger-zanger op een 

engelsche badplaats met rust kun- 

nen laten, hebben nagegaan, hoe 

eigenlijk dit „speciale nummer" op 

het bad-programma is verschenen. 

En ze hebben uitgevonden, dat de 

eerste negerzangers in Engeland ver- 

schenen ten tijde van den grooten 

strijd tegen den slavenhandel. 

Zooals men weet, heeft Engeland 

zich sterk geïntresseerd voor de be- 

strijding van dezen menschonteeren- 

den handel. In het felsten van den 

strijd ertegen, was alles wat neger 

was, in het brandpunt der belang- 

stelling. 

Ontslagen en ontsnapte slaven 

kwamen naar Engeland en het 

publiek had gaarne eenige coppers 

over om hen daarmee te helpen. 

De negerversjes met hun sentimen- 

teele deuntjes vielen in den smaak 

en een tijd lang konden verschillende 

zwarte ministreels er hun kostje mee 

ophalen. 

Zooals in alles, kwam ook in deze 

soort broodwinning de klat. De 

blanke „artisten" voelden de con- 

currentie van hun donkere broeders 

en... ze gingen zich zwart maken 

in den letterlijken zin van het woord. 

Op die wijze werkten ze mêe aan 

het overvoeren van de markt en het 

degradeeren van de „nigger-singers". 

ONDER EX-VORSTEN 

De Ex-Koning van Portugal, 

Manuel, woont een groot gedeelte 

van het jaar in Parijs en zoo is ook 

het geval met den oud Shah van 

Perzië. 

Het is te begrijpen, dat deze ge- 

wezen heerschers elkaar nog wel 

ereis ontmoeten en daar zij beiden 

blijkbaar van het parijsche leven 

houden, bezoeken zij ook de elegante 

plaatsen van amusement. 

Nu loopt het volgende verhaal, dat 

waar zou kunnen zijn, indien het 

niet waar is. 

Manuel, in gezelschap van den 

Shah, zaten in een dansgelegenheid 

en genoten van hetgeen aan oog en 

tong geboden werd. De zaal was 

zeer bezet en een laatkomer vond 

alleen aan hun tafeltje nog een stoel. 

Het was een zeer aangenaam op- 

tredend persoon en spoedig was het 

Een gelukkig man! 

Hij gebruikt bij het scheren 

r\QD9^ ReddyCream 

Verkrijgbaar in potten van 1 K.G. 

fr. per post ad f 3.— 

Ook bij alle Coiffeurs. 

HUGSCHE 2EEP2IEDEIII „DE OOIEVIir • OEI HllG 

W.H. VAN VENETIË 

AMSTERDAM 

26 HELMERSTR. 52, TEL. 24413 

HONDEN GENEESMIDDELEN 

van Dierenarts K. DIFFINÉ 

Chem. FabriekKiewelA.G.Keulen 

„ONZE HONDEN" 

Handboek voor den hondenllefhebber 

en hondenfokker. — Toezending van 

dit interessante boek geschied op aan- 

vrage £ratii en franco. 

Firma 

Joh.v.d.MeijdenDzn. 

ROLLUIKEN 

MARQUISES 

Opgericht 

1860 

Telefoon 

30495 

Trompstraat, Den Haag 

Concert- en 

$/ Theater-Bureau 

Max van Gelder 

^/&/ Kantoor: Westeindc 13 

Amsterdam - Tel. 36763 

Belast zich speciaal met het 

vakkundig aamenttellcn van 

Variété- en CabaretprotframmaV 

Plaatsen van orkeaten en arran- 

tfeeren Tan particuliere facatan 

MAISON STRASTERS 

Vibratory Maisage 

Kapper - Manicure 

Kapsalons voor Dames en Heeren 

Groote vencheideDheid in Franache-, 

|Bn

VAN BLOEMEN EN PLANTEN 

Ofschoon wij nu, zoo midden in 

I den zomer, niet veel meer aan den 

'j aanleg van onzen tuin kunnen ver- 

I anderen, kunnen wij toch wel op 

I kweekerijen of in andere tuinen op- 

1 letten, wat er voor moois te zien is, 

|; opdat wij er tijdig voor kunnen 

1 zorgen, dat mooie het volgende jaar 

B zelf te bezitten. 

Zoo zal overal waar ze staat, de 

Galega Hartlandi bicolor ons oog 

weten te boeien. Het is een forsche 

struik, die den ganschen zomer als 

overdekt is met een ontelbaar aantal 

bloem aren, elk bestaande uit een 

menigte half paarse, half witte 

bloempjes. 

Wat haar waarde voor tuinliefheb- 

sters en -liefhebbers nog verhoogt, 

is haar eigenschap, om met weinig 

zorgen zich tevreden te stellen. Noch 

aan den grondsoort, noch aan de 

plaats waar ze te staan komt, stelt 

ze buitenmatige eischen, al spreekt 

het vanzelf, dat ze zich voor een 

zonnig plekje en een voedzaam 

plaatsje erkentelijk toont door zich 

f nog mooier te maken dan ze van 

I nature reeds is. 

De Galega is een zoogenaamde 

jsj vaste plant, die tegen den winter 

li tot aan den grond afsterft, maar 

I met haar onderaardsche deelen blijft 

I voortleven, en in het voorjaar zich 

(l opnieuw laat zien. Het is verwon- 

' derlijk, hoe snel ze zich dan tot een 

l forsche, volle struik van een meter 

en meer hoogte ontwikkelt. Zooals 

alle vaste planten kan ze gescheurd 

worden. Zonder bezwaar zullen wij 

dus bij vrienden of kennissen, in wier 

tuinen deze zomerbloeier voorkomt, 

in het na- ot voorjaar een stuk 

kunnen bekomen, of wel, voor het 

I geval wij zelf een exemplaar bezit- 

i ten, zullen wij op onze beurt hen 

I een genoegen ermee kunnen doen. 

' Als wij haar bij het planten een 

stevige voorraad voedsel meegeven, 

kan ze het eenige jaren zonder 

nieuwe zorgen uithouden. 

VRAAG EN ANTWOORD 

Een onzer lezers vraagt ons een 

middel tegen slakken. 

Antwoord. Slakken zijn het beste te 

verwijderen door op de plaatsen, waar 

ze voorkomen, zout te strooien of kalk 

neer te leggen. 

Mef. B. te Nijverdal vraagt: 

Als lezeres van uw blad zou ik gaarne 

een middel van u vernemen, om roest- 

vlekken van messen te kunnen verwijde- 

ren, liefst zonder beschadiging. Ik heb 

reeds van alles geprobeerd en niets 

heeft mij geholpen. 

Antwoord. Laat de messen weeken 

in slaolie, schuur ze dan voorzichtig 

met olie en brussels aarde, slijp en 

polijst ze. 

Roestvlekken verwijderen zonder het 

mes te beschadigen, is evenwel onmoge- 

lijk, daar roest een verbinding is van 

vocht en lucht met 't staal van 't mes. 

Bovenstaand middel beperkt 't kwaad 

zooveel mogelijk. 

Uitslag van de Vijf-guldcns- 

prijsvraag 

Mevrouw Rust, Hotel Seinpost, Zand- 

voort (Bad), kreeg den vijfguldensprijs 

voor het aardige, volgende gedichtje 

van haar: 

ROZEN. 

(Hoe het komt dat ze rood zijn.) 

Voor de achtb're zon bleef pozen, 

Die de eerste vrouw bescheen, 

Was wit de kleur der rozen, 

Met lelie-blankheid één. 

Maar toen bij het minnekozen, 

Een blos beur wang beschoot, 

Toen schaamden zich de rozen 

En werden rozen-rood. 

(Naar oud-hollandsch voorbeeld.) 

De volgende inzenders kregen troost- 

prijzen: ~]T 

Mej. J. de Bock, Bestevaerstraat 51, 

A'dam; L. H. ter Wee, Jacob Marisstr. 

91, A'dam; mej. J. Liffmann, Verbin- 

dingstr. 3-III, A'dam; J. Spijker, Spij- 

kerstraat 172, Arnhem; E. W. v. Wil- 

gen, Alphen a. d. Rijn; M. v. d. Plank, 

Brasserskade 169, Delft; G. Achter- 

huis, Hengeloschestr. 4 C104, bij En-/ 

schede; M. Klep, Boschlaan 38, Gin-' 

neken (bü Breda); Mevr. Fabius—Cre- 

mer, Eindhoven; H. Fuhri Snethlage, L. 

v. Meerdervoort 329, Den Haag; H. 

Zirkzee, Korte Rapenburg 2, Leiden; 

G. Sennée, Jonker Fransstr. 80a, Rot- 

terdam; Jo de Zwart, Zomerhofstraat 

72, R'dam; P. de Lange, Schoonoord, 

Drente: K. Riedijk, Nieuwe laan 64, 

Vlaardingen. 

Nieuwe Vfff-guldens-prüsvraag 

't Is al lang geleden, dat we een 

ketenpnjsvraag opgaven. Dit ondanks 

het feit, dat deze prijsvragen altijd in 

den smaak vielen. Daarom nu ereis een 

nieuwe. De keten begint met dageraad 

en eindigt met zonsondergang, er lig- 

gen^ drie ketens tusschen, die moeten 

beginnen met de laatste lettergreep van 

het vorige woord. Dus b.v. op dage- 

kan volgen raadgeving of raadsel of 

iets dergelijks en zoo verder, totdat de 

schakeling aan „zon" van zonsonder- 

gang aansluit. 

Zendt uw opgaven vóór 30 Aug. a.s. 

aan de Redactie Wereldrevue, Galge- 

water 22, Leiden. Aan de vijf beste 

inzenders zenden wij- één gulden. Ook 

zijn er vele troostprijzen. 

Onderschriften prfisvraag 

Het volgende is het bekroonde onder- 

schrift op de aangegeven teekening in 

het nummer van 26 Juli van G. Sennée, 

Jonker Fransstraat 80a, Rotterdam. 

ZU: Maar man je hebt de pudding 

die ik zelf bereid had, genomen om te 

plakken inplaats van de stijfsel. Wat 

moet ik nu onzen gasten voorzetten ? 

Hij: Geef bun de stijfsel, daar mer- 

ken ze toch niets van. 

Troostprijzen kregen: 

Mei. C. van der Lugt, Borgerstraat 

161, Amsterdam; H. A. Schimmel Sr., 

Rochusênstraat 188, 's-Graverdiage; J. 

Kool. Kanaalstr. 21, A'dam; J. Massar, 

Weerdiesstraat 30, Arnhem; f. Scheele 

Rzn.. Copernicusstr. 234. Den Haag; W. 

F. Bennewitz Jr., Rijswijkscheweg 101, 

Den Haag. 

Een onderschrift gevraagd. 

Zendt dit vóór 30 Aug. a.s. aan het 

adres Redactie Wereldrevue „Bijschrif- 

ten-Prijsvraag", Galgewater 22, Leiden. 

Als prijs wordt f 2.50 toegekend met 

vele troostprijzen. 

CORRESPONDENTIE 

/. v. d. H. te Rotterdam. Wij heb- 

ben in den laatsten tijd van dit soort 

raadsels nog al veel gebruik gemaakt. 

Wij moeten ook hierbij voor afwisseling 

zorgen. 

/ C. v. d. W., Rotterdam. Van uw 

raadsels zal ik no. 3 gebruiken. No. 1, 

daarvan ben ik geschrokken. Stel je 

voor een politie-agent, die zich met 

appels laat omkoopen. No. 2 is te inge- 

wikkeld en no. 4 eveneens. 

B. T., Den Haag. Heel graag. Wij 

hebben de zaak ook in den doofpot 

gedaan. Op uw vraag over het gebruik 

der zaden hopen wij u spoedig antwoord 

te zenden. Denk er voor het vervolg 

aan, dat dergelijke vragen van t 0.35 in 

postzegels vergezeld moeten zijn. 

Thys Str., Schiedam. Beste Thys, dat 

raadsel hebben we vroeger ook al ereis 

gehad. 

A. v. B., Den Haag. Een dergelijke 

kleine fout kan natuurlijk voorkomen, 

als de naam iets onduidelijk is gespeld 

dan is de oorzaak al reeds aanwezig. 

Iedereen, die de familie kent, verbetert 

zoo'n foutje van zelf. Herplaatsing is 

daarom niet mogelijk. 

Aan inzendsters en inzenders van kin- 

derportretten. Wij ontvangen geregeld 

nieuwe portretten van kleine vriendin- 

netjes en vriendjes, zoodat onze voor- 

raad eerder toeneemt, dan afneemt. 

Sommige inzenders worden ongeduldig 

en vragen waarom zij nog niet aan de 

beurt komen. Wij behandelen de inzen- 

dingen al naar gelang ze binnenkomen 

of de voorstelling geschikt is voor 

een bepaald plaatsje. Wie de foto niet 

lang kan missen, wachte dus voorloopig 

met sturen, tot we weer om nieuwe 

foto's vragen. 

M. R. K. te Zierikzee. Hoe komt 

u erbij. Wij moeten echter voor afwis- 

seling zorgen en kunnen onmogelijk aan 

een onderwerp te veel plaats geven. 

G. v. d. W., Den Haag. Vragen op 

het gebied van hoenderteelt moeten 

vergezeld zijn van f 0.35 in postzegels. 

Gaarne ontvingen wij dit bedrag nog 

van u. 

Mevr. H. Wij hopen spoedig uw vraag 

te behandelen. 

Me]. T. v. R., A'dam. Ook u hoop 

ik spoedig nader te berichten. 

G. de W. te Arnhem. Dat ziet ge 

juist veel in gezinnen met kinderen, die 

weinig van elkaar in leeftijd verschillen. 

Zij hebben geen behoefte aan vreemde 

kinderen. U behoeft zich daarover echter 

niet ongerust te maken. Later komt dat 

wel in orde. 

t 

l 

'% 

*- 

I 

jpIN ANDERMANS SCHOENEN^ 

(g))) — door K. CECIL THURSTONB — ^(^ 

John Chilcote, afgevaardigde voor 

East Wark, is bij het verlaten van het 

parlement door een dikken mist over- 

vallen en heeft in dien mist een gesprek 

met een voorbijganger. 

Als de mist optrekt, blijkt, dat de 

beide mannen op verrassende manier 

op elkaar lijken. Chilcote is daardoor 

in de war. 

De vreemde ontmoeting heeft Chil- 

cote nerveus gemaakt. Hij neemt mor- 

fine, waaraan hij sinds eenigen tijd ver- 

slaafd is. De uitwerking van het gift 

wordt spoedig merkbaar. Chilcote is 

zichtbaar opgefrischt. 

Nadat de morfine uitgewerkt is, ver- 

sdapt Chilcote weer. Alles hindert hem. 

Hij gaat z'n huis uit en dwaalt door 

de stad. Daarop bezocht hij Lady 

Astrupp, een zeer jonge, zeer mooie 

en wufte weduwe. Zij vertelt hem, dat zij 

een boek leest Other men's shoes, 

waarin van de groote gelijkenis van 

twee mannen sprake is. 

Na het bezoek aan Lady Astrupp 

gaat Chilcote, naar het parlement. Hij 

moet spreken, maar voelt zich plotseling 

te ziek. Hij verlaat het parlement en 

rijdt naar huis om zoo spoedig mogelijk 

morfine te nemen. Dan bezoekt hij Loder 

zijn dubbelganger en doet hem het 

voorstel, om net als in het boek, 

met elkaar van positie te ruilen. Eerst 

werpt Loder de gedachte ver van zich 

af. Doch den volgenden dag krijgt Chil- 

cote een telegram. Loder vraagt hem 

om naar zijn woning te komen; hij 

accepteert 't voorstel. De voorbereiding 

wordt getroffen. Allerhande moeilijk- 

heden zijn te overwinnen. Soms schijnt 

het plan te mislukken. Plotseling komt 

Chilcote bij Loder en zegt, dat hij hem 

moet vervangen. Hij kan 't niet langer 

uithouden. Alles wordt in orde gemaakt. 

Bijna hadden zij de ringen vergeten, die 

Loder's lidteekenen moest bedekken. 

Hij vertelt Chilcote de geschiedenis 

ervan, een ontmoeting in Italië met een 

heel mooie, ijdele vrouw, die hem, op 

avontuur belust, voor den mal hield. 

Haar hondje heeft hem in de vingers 

gebeten. Dit heeft hem tegen vrouwen 

gepanserd. Nadat de mannen afscheid 

hebben genomen, blijft Chilcote alleen 

in Loder's kamer. Loder gaat naar Chil- 

cote's huis. Hij heeft een gesprek met 

diens vrouw, die hem een boodschap 

van haar pleegvader, Fraide, den ouden 

politicus overbrengt. Daarop volgt een 

ontmoeting met Fraide, die zich opnieuw 

voor hem interesseert, nu hij bemerkt 

hoe Chilcote meer belangstelbng toont. 

Mevrouw Chilcote tracht van haar man 

de belofte te krijgen, dat hij zich meer 

âl inspannen. Dan komt plotseling het 

telegram, dat Loder terugroept en drie 

weken lang verkeert Chilcote weer in 

zijn oude omgeving. Loder kan zich niet 

gemakkelijk meer in zijn oude positie 

schikken en is zeer neerslachtig. 

Een tijdlang ging hij in die rich- 

ting voort, maar toen hij Bouverie- 

Street bereikte, draaide hij rechtsaf, 

nam een der eenigszins hellende 

straten die naar Carmelite leiden en 

bereikte zoo het Embankment, de 

kade die langs de Theems voert. 

Daar bleef hij een oogenblik staan, 

diep ademhalend. De halve duister- 

"-••'■■ ■ ; _ ■ ___ 

nis en de groote ruimte om hem 

heen gaven hem een gevoel van ver- 

kwikking. Hij trok zijn hoed nog 

wat meer in zijn oogen, liep naar 

de rivierkant en zette toen zijn weg 

voort in de richting van Westminster- 

Bridge. De watermassa naast hem 

was glad als olie en ondoorzichtig; 

zij leek in de halve duisternis nog 

eens zoo breed en leverde een fan- 

tastisch schouwspel op met de tal- 

looze teruggekaatste lichten, die er 

als het ware een netwerk over vorm- 

den. Op den tegenovergestelden 

oever staken de reusachtige ge- 

bouwen en schoorsteenen donker af 

tegen den hemel en ook daar straalde 

een eindelooze massa lichten. Dit 

alles deed denken aan een andere 

stad. 

Zijn gemoed was vol, terwijl hij 

huiswaarts ging; hij zag niets van 

alles, wat hem eerst belangstelling 

had ingeboezemd, — de breede rivier, 

de gebouwen aan den overkant, het 

schijnsel van de lichten op het water. 

Hij kwam weder door Fleet-Street 

en liep verder naar zijn huis terug 

met de kalme zekerheid, die som- 

mige menschen kunnen hebben in 

oogenblikken van volkomen afge- 

trokkenheid van geest. 

Hij liep door Clifford's Inn met 

denzelfden langzamen, bijna luste- 

loozen stap; toen hij dicht bij zijn 

deur kwam, bleef hij staan. Er stond 

iemand op de stoep. 

Een oogenblik dacht hij, dat zijn 

verbeelding hem parten speelde; toen 

begreep hij plotseling alles en zijn 

hart bonsde van verwachting. 

„Ben jij het, Chilcote?" vroeg hij 

op gedempten toon. Het was aan zijn 

stem niet merkbaar, wat er in zijn 

binnenste omging. 

Bij 't geluid van zijn stem, draaide 

de persoon op den stoep zich om. 

„Hola!" zeide hij, „ik dacht een 

oogenblik, dat je den geest van den 

een of anderen ouden bewoner van 

't huis waart. Je zult me vermoedelijk 

in 't geheel niet verwacht hebben?" 

Loder nam de hand, die hij hem 

toestak in de zijne en drukte haar, 

zich er volkomen van onbewust, dat 

hij dit deed. 

„Neen, ik had je — niet verwacht", 

antwoordde hij. 

Chilcote keek hem aan en keek 

toen naar het graspleintje voor hem. 

,,lk ben heelemaal op", zeide hij. „Ik 

kan 't niet langer doen dat loopen 

in 't gareel!" Hij lachte, toen hij 

dat zeide, maar bij het flauwe schijn- 

sel van 't licht in de gang vond 

Loder, dat zijn gezicht sterk verval- 

len was, ondanks den lichten blos 

van opwinding door hun ohtmoeting 

veroorzaakt. Hij schoof zijn arm 

onder dien van Chilcote en trok hem 

mee naar de trap. 

„Zoo, zoo, ben je 't slavenleven 

moe?" vroeg hij, ook lachend, in 

navolging van zijn bezoeker en van 

diens toon. Maar onder zijn oogen- 

schijnlijk rustige vroolijkheid klop- 

ten zijn polsen en waren zijn 

zenuwen gespannen van verwach- 

ting, en hij had plotseling een gevoel, 

alsof hem een groote macht ten deel 

viel, waardoor hij verheven werd 

boven 't gjeen hem omgaf en boven 

andere menschen; 't was, alsof hij 

geestelijk en physiek op een ver- 

hevenheid werd geplaatst, van waar 

hij de wereld overzag; 't was hem 

ook, alsof het lot hem in het oogen- 

blik van duisternis rondom hem een 

teeken had gegeven. 

Voor zij aan de trap kwamen, had 

Chilcote zijn arm al weggetrokken. 

Nu klom hij haastig naar boven, 

maar op het eerste portaal bleef hij 

staan en keek naar Loder, die achter 

hem liep. 

„Het ging in den beginne best," 

zeide hij, — „uitstekend! De eerste 

week volgde ik bijna heelemaal je 

voorbeeld, 't Was of ik op een soort 

hoogte stond, waar ik op blijven 

moest. Maar de laatste tien dagen is 

bet — is het weer mis gegaan." 

„Waarom?" Loder vermeed het 

hem aan te zien; hij hield hardnek- 

kig zijn oogen gevestigd op de plek, 

waar zijn hand de leuning vasthield. 

„Waarom?" herhaalde Chilcote. 

,,De oude, voorhistorische geschie- 

denis, — zwakheid, die krachtiger 

is dan sterkte. Ik — ik — het spijt 

me ontzaglijk, dat ik 't je zoo lastig 

maak maar 't is dat zich moeten ver- 

toonen in de wereld, dat me van 

streek maakt. Daar kan ik niet 

tegen." 

„'t Zich moeten vertoonen in de 

wereld?" herhaalde Loder verbaasd, 

„ik dacht juist...." 

„Je moet niet denken, man! Ik 

denk nooit! Dat sleept zulk 'n voort- 

durend onderstebovengooien van 

principes en theorieën achter zich 

aan. Wij hebben in ons contract 

alleen maar over de politieke quaes- 

tie gesproken, maar 't geval wil, 

dat het gezelschapsleven overal bij 

komt kijken, dat dringt zich overal 

in en in de politiek vooral. Ik heb 

je niet noodig voor dineetjes of om 

naar de comedie te gaan, maar een 

groote soiree met een politiek bij- 

smaakje zie je, dat is wat anders. 

Daar moet iemand in mijn positie 

zich vertoonen; hij doet zijn carrière 

afbreuk, als hij dat verzuimt; men 

zou er over spreken." 

Loder keek op. „Leg me dat eens 

uit," zeide hij haastig. 

Chilcote schrikte even bij die 

vraag. 

„Ben ik — ben ik niet duidelijk 

genoeg geweest?" zeide hij. „'t Ge- 

val wil, dat er van avond een soiree 

bij de Brawfell's is. Je weet wel, 

bij Blanche Brawfell, — gravin 

Brawfell, de zuster van Lillian As- 

trupp." Zijn woorden maakten Loder 

niets wijzer, maar dat bedacht hij 

niet. Alle mogelijke explicaties vond 

hij lastig en vervelend en daarom 

wierp hij ze ver van zich. 

„En nu moet je daar verschijnen 

ter wille van je partij?" 

Chilcote loosde een zucht, maar

~-iT r. ..........i ' * . , . , . 

't was een zucht van verlichting. 

„Ja. De oude Fraide is er zeer op 

gesteld — en Eve zegt, dat ik 't 

onmogelijk kan laten." Hij voegde 

er deze laatste woorden op onver- 

schilligen toon bij; maar toen scheen 

plotseling de naam van zijn vrouw 

(.en herinnering bij hem wakker te 

roepen. De uitdrukking op zijn ge- 

zicht veranderde, er kwam een trek 

van satirisch genoegen op en lachend 

zeide hij: 

„Apropos, Loder, mijn vrouw is 

de eerste negen of tien dagen, nadat 

ik terug was, bijzonder vriendelijk 

en tolerant voor me geweest. Ik dacht 

dat je in je vervanging van me ge- 

heel onpersoonlijk zoudt blijven? Ik 

ben niet jaloersch," vervolgde hij 

lachend, „ik ben absoluut niet ja- 

loersch hoor, maar weet je wel, dat 

je gezegd hebt, na die geschiedenis 

in Italië. Een ezel stoot zich niet 

tweemaal aan ..." 

Zijn toon en zijn lach brachten 

Loder's bloed in beweging; onwille- 

keurig omklemde zijn hand de 

leuning vaster en hij keek met ge- 

fronst voorhoofd op naar het gezicht 

boven hem — zijn eigen gezicht, 

naar het scheen, waaruit een ietwat 

boosaardig genoegen sprak. Toen hij 

dat zag, kwam er een zonderlinge 

gewaarwording over hem; zijn hand 

liet de leuning los, hij duwde Chil- 

cote, zonder hem te laten uitspreken, 

op zijde en liep haastig naar boven. 

Voor hij de kamerdeur geopend 

had, stond zijn metgezel naast hem. 

„Loder", zeide hij. „Loder! ik be- 

doelde niets kwaads. Een mensch 

moet toch eens 'n oogenblik vroolijk 

zijn in zijn leven!" 

Maar Loder bleef met afgewend 

gezicht voor de deur staan. 

Een plotselinge angst maakte zich 

van Chilcote meester. „Loder", zeide 

hij op dringenden toon, „je wilt me 

toch niet aan mijn lot overlaten? 

Ik kan vanavond niet teruggaan. Ik 

kan niet, hoor je!" 

Nog steeds bleef Loder onbe- 

weeglijk staan. 

Door zijn stilzwijgen doodelijk be- 

angst, greep Chilcote hem bij zijn 

arm en riep zenuwachtig uit: 

Loder! Loder, je zult me toch niet 

aan mijn lot overlaten?" 

Met een haastige beweging trok 

Loder zijn arm weg; toen keerde hij 

zich naar Chilcote toe: 

„Wat zijn we allemaal toch 

dwazen!" zeide hij op korten, min- 

achtenden toon. „Ik geloof, dat het 

alleen maar de graad van dwaasheid 

is, waarin we verschillen. Ga mee 

naar binnen en laten we van kleeren 

verwisselen." 

HOOFDSTUK XIV. 

De beste oogenblikken in het 

leven van een man zijn die, waarin 

hij, bewust van zijn innerlijke kracht, 

voelt, dat de wereld voor hem open 

staat. Bevredigde eerzucht moge de 

zomer van zijn loopbaan zijn, de 

anticipatie ervan kan men de 

bloeiende lente van die loopbaan 

noemen. 

Toen Loder dien avond van Fleet 

Street naar Qrosvernor Square reed, 

voelde hij dit, hoewel het hem niet 

met bewustheid duidelijk werd, want 

hij was niet zeer vergevorderd in 

zelfonderzoek en zelfontleding. Maar 

de gewaarwording was te sterk om 

ongemerkt voorbij te gaan. Hij be- 

greep, dat hij nu vasten voet had ge- 

kregen en dat hij op de ladder stond, 

die hem naar boven moest brengen. 

Op dat oogenblik zag hij noch 

vooruit noch achter zich. Het tegen- 

woordige was hem voldoende. Er 

mochten moeilijkheden voor hem zijn 

weggelegd, — moeilijkheden hadden 

maar één doel: het op de proef stel- 

len en aanwakkeren van iemand's 

krachten. In deze eerste oogenblik- 

ken was zijn egoïsme alleen aan 't 

woord en in dat egoisme verheugde 

hij zich bijna over Chilcote's zwak- 

heid. Hoe meer Chilcote zijn levens- 

draden verwarde, hoe sterker en 

vaardiger de vingers moesten zijn, 

die hen weer ontwarden. Een groot 

ongeduld maakte zich van hem 

meester, de drang, de vreugde tot 

handelen giste in zijn bloed. 

Hij stapte uit het rijtuig, liep met 

rustig zelfvertrouwen naar de deur 

van Chilcote's huis en stak den 

sleutel in 't slot. Zelfs in deze een- 

voudige handeling lag een zweem 

van voldoening. Toen opende hij 

bedaard de deur en trad de vestibule 

binnen. 

Een knecht was bezig houtblok- 

ken op het vuur te gooien, dat in 

den grooten open haard brandde. 

„Waar is mevrouw?" vroeg Loder, 

onbewust zijn eerste vraag in dit- 

zelfde huis herhalend. 

De knecht keek op. Mevrouw 

komt juist van tafel, mijnheer; zij 

heeft alleen gedineerd, — op haar 

eigen kamer." Hij keek naar Loder 

met dien snellen, onzekeren blik, dien 

men bij al de bedienden in huis waar 

kon nemen, als zij iets tot hun 

meester zeiden. Loder bemerkte dien 

blik en dacht bij zichzelf, hoeveel 

nieuwsgierigheid er door verraden 

werd, — hoeveel inzicht in die 

dingen, die voor de dienstboden ge- 

heimen moeten blijven, er onder 

verborgen lag. Een oogenblik voelde 

hij zijn oude ergernis tegen Chilcote 

weer ontwaken, maar ongeduldig 

schudde hij ze van zich af. Zonder 

verder iets te zeggen klom hij de 

trap op. 

Toen hij boven was, begaf hij zich 

niet, zooals gewoonlijk, naar de deur, 

die het portaal afsloot, waarop Chil- 

cote's kamers uitkwamen, maar hij 

liep de gang verder op naar Eve's 

boudoir. Langzaam legde hij die 

enkele passen af; bij de deur om- 

vatte zijn hand den knop, maar toen 

wachtte hij een oogenblik. Een ge- 

voel, dat hij niet verklaren kon, — 

een aarzeling, een tegenzin om in dit 

gedeelte van het huis binnen te drin- 

gen deed hem plotseling den knop 

los laten. Met iets verlegens in zijn 

houding liep hij langzaam weer naar 

zijn kamer terug. 

Zoodra hij in Chilcote's slaap- 

kamer was, drukte hij op de elec- 

trische schel. Renwick stond bijna 

op hetzelfde oogenblik voor hem en 

toen Loder hem zag, werd zijn gevoel 

van in de omgeving te zijn, waar hij 

thuishoorde, reeds opgewekt door 

het groote bed en het deftige ouder- 

wetsche ameublement van de kamer, 

nog sterker. 

Maar Renwick kwam de kamer 

niet verder in, zooals hij verwachtte. 

Hij bleef vlak bij de deur staan, in 

een aarzelende houding, die een goed 

gedresseerden knecht vreemd is. 

Loder bedacht, dat 's mans onnoozel- 

heid waarschijnlijk Chilcote tot wan- 

hoop gebracht had en dat Chilcote 

zich wellicht geen moeite had ge- 

geven, om die wanhoop te verbergen. 

Dat denkbeeld deed hem onwille- 

keurig glimlachen. 

„Kom wat meer de kamer in, 

Renwick," zeide hij. „Ik vind er iets 

onaangenaams in, dat je daar bij de 

deur blijft staan. Heeft mevrouw van 

avond geen boodschap voor me ge- 

geven? 

Renwick nam hem van ter zijde 

angstig op. „Jawel, mijnheer," ant- 

woordde hij. „Mevrouw's kamenier 

zeide, dat het rijtuig besteld was om 

kwart over tienen en dat mevrouw 

hoopte, dat u dien tijd goed vond." 

Hij zeide dit op aarzelenden toon, 

alsof hij een driftigen uitval ver- 

wachtte. 

Bij den eersten zin had Loder 

toevallig een anderen kant opge- 

keken, maar nu de man zweeg, 

keerde hij zich om en zag hij hem 

met zijn heldere, doordringende 

oogen strak aan. 

„Luister eens, Renwick," zeide hij, 

„ik kan het niet hebben, dat je op 

zoo'n manier tegen me spreekt. Ik 

mag soms eens tegen je uitvaren als 

— als ik last van mijn zenuwen heb; 

maar als ik me wel voel, dan be- 

handel ik je ook, zooals 't behoort. 

Je zult moeten leeren te zien, of ik 

wel ben of niet. Kijk me nu eens 

aan." Bij die woorden klopte zijn 

hart ietwat sneller, — het was een 

groot waagstuk; maar ook het ge- 

voel van als heerscher op te treden, 

deed het bloed vlugger door zijn 

aderen stroomen. 

„Kijk me eens aan. Zie ik er uit, 

zooals ik er van morgen uitzag — 

of gisteren?" 

De man keek half onnoozel, half 

verlegen naar hem op. 

„Wel?" 

„Nu, mijnheer," antwoordde Ren- 

wick, „ik zou zeggen, dat u er 't 

zelfde uitzag — en aan den anderen 

kant ook weer anders. U heeft, dunkt 

me, een gezonder kleur, uw oogen 

staan helderder." Onder Loder's half 

lachende blik, die hem als 't ware 

tot spreken uitlokte, werd hij ver- 

trouwelijker. „Nu ik u nauwkeuriger 

aanzie, mijnheer...." 

Loder lachte. „Juist precies!" zeide 

hij. „Nu je me nauwkeuriger aan- 

ziet, merk je dat. Je zult wat nauwlet- 

tender toe moeten zien; nauwlettend 

toezien is een van de beste eigen- 

schappen in een bediende. Als je in 

't vervolg de kamer inkomt, moet je 

me dadelijk aankijken en dan daar- 

naar je gedrag regelen. Je moet be- 

denken, dat het dienen bij iemand, die 

last heeft van zijn zenuwen als 't 

. . ' 

J 

mmmmm^.— «JJP^W .• l —' 

ware hetzelfde is als twee meesters 

te dienen. Nu kan je gaan; en zeg 

aan de kamenier van mevrouw, dat 

ik om kwart over tienen klaar zal 

zijn." 

„Ja mijnheer. Heeft u verder nog 

iets?" 

„Neen. Ik heb je ook niet meer 

noodig, als ik vannacht thuis kom". 

Hij keerde zich om bij die woorden 

en ging naar den haard toe, die altijd 

brandde in Chilcote's slaapkamer. 

Toen de knecht de kamer wilde ver- 

laten, riep hij hem echter terug. 

„O ja, Renwick, nog iets. Breng 

me wat sandwiches en een whisky en 

soda". 

Hij herinnerde zich op dat oogen- 

blik voor 't eerst, dat hij sedert dien 

middag twee uur niets gebruikt had. 

(Wordt vervolgd.) 

GLUCK UND ERFOLG UM 

HERRENVERKEHR 

HANSA 

Erstes Amerikanisches 

Institut fürSchönheitsplege 

Pediküre, Maniküre, Massages, Haarbehandlung, 

(Haarausfall u.s.w.) Haarfarbe, entfetlung, Ent- 

haarung, Kopfwaschungen, u.s.w. 

HANSA Beseilel WIRKUCH Pusteln, Pickel, 

Milfesser, Fleckige Haut. Summersprossen u.s.w. 

Für oft enttäuscht endlich da« rechte 

HANSA 

Amrterdamscheitraat 29 - Scheveningen 

Bezoekt te Scheveningen 

CENTRAL PAVILLON 

en 

CENTRAL DIELE 

HET Cabaret van Scheveningen 

Nederlandsch-lndie 

KANTOOR VOOR ADVIEZEN 

(en behoeve van hen, die voor he( eers( 

naar Indië vertrekken, door een dame vol- 

komen op de hoogte van Indische toestanden. 

Desgewenscht ook les in Maleisch. 

INLICHTINGEN GRATIS 

VAN SLINGELANDTSTRAAT 14 

DEN HAAG 

PAVILLON ORIENTAL 

= HABLÉ = 

GEVERS DEYNOOTWEQ 17/19 

SCHEVENINGEN 

TELEFOON 60474 

Geopend een naar de eischen destijds inge- 

richte Salon van de ouds gerenommeerde 

HABLÉ-WAFELS 

LUNCH- EN TEAROOM 

Aangenaamst en rustigst zitje van Scheve- 

ningen, halte lijn 8, tegenover de „Seinpost" 

R UwialbcwaarpUau 

Zelfde firma als op de Boulevard, 

Zeekant 9 - Telefoon 50318 

.■■i-i^,.-.•„■,>::. . . ^_ — „ 

O'! 

t 

NUTTIGE WENKEN 

Nog te weinig worden door de 

vrouwen bij haar huiswerk de zoo 

gemakkelijke rubber-handschoenen 

gedragen. Zij voorkomen harde ruwe 

handen en zijn volstrekt niet storend 

bij het werk. 

Voldersaarde met ammonia tot een 

papje gemaakt, vormen een middel 

om wijnvlekken uit linnen te ver- 

wijderen. Spreid het papje op de 

vlekken, laat het goed drogen en 

wasch het linnen dan in lauw-warm 

water uit. 

Wanneer ge witte zij wilt was- 

schen, wrijf er de zeep dan nooit 

over. Los de zeep in het water op 

voordat gij er de zij inbrengt. Wring 

het in warm water uit. 

Schoenen passen met X stralen. 

Toen ik onlangs in Glasgow was, 

zag ik daar een zeer practische en 

aardig gevonden toepassing van de 

X-stralen. 

In de schoenen-afdeeling van het 

grootste „warenhuis" der stad was 

een apparaat opgesteld, dat den klan- 

ten de gelegenheid geeft om te con- 

troleeren of het schoeisel, dat men 

wil koopen, werkelijk past, d.w.z. 

of het geen schade aan de voet kan 

doen. 

Men gaat op een verhooging staan 

en zet de voeten op een glazen plaat. 

Men buigt zich dan over een kijk- 

glas, zooals dat aan de bekende 

VOOR ONZE LEZERESSEN C 

No. 69924. Keurige en zeer prac- 

tische Najaarsmantel of om bij 

koele zomeravonden te dragen. 

Men kan hem maken van tweed, 

serge of covert coating. 

Benoodigd van 133 cM. breedo stof 

3.75 ä 4 M. 

Verkrijgbaar in maat 42. 44, 46, 

48 of 50 ; overeenkomend met 

bustemaat 90, 95, 100, 110 of 

120 cM. 

No. 71527. Schattig Zomerpakje 

voor een kleinen jongen voor katoen, 

zephyr, enz. gegarneerd met een 

biesje van afstekende kleur. 

Benoodigd Van 95 cM. breede itof 

1,25 M. ; van 90 cM. breede gar- 

neerstof 0.35 M. Verkrijgbaar voor 

den leeftijd van 1 tot 6 jaar. 

No. 71527 

Deze modellen zijn met toestemming der fa. Weldon Ltd. 

te Londen, ontleend aan de Weldon's Modebladen. 

Geknipte patronen zijn tegen toezending van f 0.65, 

ingeregen patroon mantel f 1.80, japon en mantel- 

costuum f 2,75, blouies en kindergoed f 1.50 en itrijk- 

patronen k 25 cent per nummer, franco te bekomen bij 

Mevr. Milly Simons, 2e Schuytstraat 261, Den Haag. 

stereoscopen is aangebracht en ziet 

naar beneden. De verkoopster heeft 

inmiddels de electrische verbinding 

tot stand gebracht en voor het oog 

van den kooper vertoont zich nu 

het skelet van de voet omgeven met 

den zoolrand, zoodat men precies 

zien kan of de schoen aan de voet 

knelt of voldoende ruimte overlaat, 

zoodat de voet zich kan bewegen. 

De verkoopster kan door een 

andere opening tegelijker tijd zich 

op de hoogte stellen en daardoor 

constateeren, welke schoenen de 

cliënt noodig heeft. 

Het leek mij een zeer practische 

nieuwigheid, waarvan de algemeene 

toepassing zeker aanbevelingswaar- 

dig mag heeten. 

LEVENSPROBLEMEN 

Mevr. N. W. P. te S. Tot mijn spijt 

heeft het eenigen tijd geduurd eer ik 

u antwoord kon geven. 

Beeldt u zich niet iets in? Verwijde- 

ring tusschen man en vrouw zijn vaak 

gevoed en vergroot doordat één van 

de beide partijen (of wel beiden) 

ging(en) gelooven, dat de andere's toe- 

genegenheid verkoeld was. 

Langdurige afwezigheid behoeft niet 

tot verwijdering te voeren. 

Integendeel, vaak is de vreugde van 

het weder ontmoeten de bron van ver- 

sterkte liefde. 

Onderzoek eens bij u zelf of wellicht 

ook bij u schuld kan zijn. 

De inlichtingen, welke u wenscht, kun- 

nen wij moeilijk voor u krijgen, daar 

wij de details niet voldoende kennen. 

U kunt echter Mesdagstraat 8 te 

's-Gravenhage mondeling alle infor- 

maties krijgen (tel. 11880, toestel 66).

^^^^««TO«^^^- -'^ m^Mvmmmm 

JONGENS EN MEISJES 

BBN HOBKJB APAHTI 

ONDER RBDACTIB VAN TANTB LIZB 

Beste meisjes en jongens. Velen van 

jelui hebben de prijsvraag van 26 Juli 

goed opgelost. Maar de netheid liet bij 

velen nog al wat te wenschen over. 

Hieronder laat ik de vraag met de 

oplossing volgen en dan de namen der 

prijswinners. 

D 

dus: stoomtrammen. 

Lies Ewert, Czaar Peterstr. 39, Am- 

sterdam; Catharina Poots, Develstraat 

15rood, Dordrecht; J. Admiraal, Zui- 

dendijk 97, Dordrecht; Willem Plank, 

Brasserskade 169, Delft; Henny Pot- 

tinga, Pothoofd 29, Deventer; Johanna 

Hoogendijk, Atjehstr. 53, Den Haag; 

Paulientje Kamperdijk, 2e Schuytstraat 

117, Den Haag; B. Eijkhout, v. Ostade- 

straat 367, Den Haag; Elizabeth Par- 

ree, Hamerstr. 8 en 8B, Den Haag; 

Paul v. d. -Leek, De Heemstr. 216, Den 

Haag; Willy Kleijn, Hekkelaan 11 o, 

Dgn Haag; Jeanne Amelia Chevallerau, 

Beeklaan 336, Den Haag; Harry Vet- 

ter, Frankenslag 351, Den Haag; Roe- 

lof Engelenberg, Leidschestr. 8, Haar- 

lem; N. Kuivenhoven, Heerenstr. 27, 

Leiden; Jo Stuy, St. Annastraat 66, 

Nijmegen; Johan Falize, Groesbeeksche 

Dwarsweg 4, Nijmegen; Bram v. d. 

Burgh, Adrianastr. 61a, Rotterdam; J. 

v. d. Heuvel, IJselstr. 50, Rotterdam; 

Marie Bakker, Maasdamschestraat 13, 

Schiedam; Gerrit Boonefaas, Zuidkade 

334, Waddinxveen; Roelof Jobing, 42c 

Laan, Wildervank; Ella Joachimsthal, 

Grand Hotel, Zandvoort. 

DE NIEUWE PRUSVRAAG 

L •_•: 

v> 

Onze lezer M. v. Kaden is een grap- 

penmaker. Die stuurt me bijgaande 

teekening en vraagt me: Zeg, tante Lize, 

wat weet je van dat mannetje te ver- 

tellen ? 

Ik heb er ereis naar zitten kijken 

en ondanks het feit, dat ik er eerst 

niet veel van zeggen kon, kreeg ik dien 

Van Maden heel spoedig in de gaten. 

Wat dunkt jelui meisjes en jongens, 

wat je er allemaal van zeggen kunt ? 

Dat hij onmondig is, heb je zeker al 

gezien, dat hij.... Maar neen, ik ga 

jelui niet helpen. Doet het zelf! En 

stuurt vóór 30 Aug. a.s. den uitslag 

aan Tante Lize, Galgewater 22, Leiden. 

Voor de beste inzendingen zijn mooie 

prijzen. 

^_^____^__^^^_ 

De Anatomische Les 

(Op lijm.) 

Uit het dictaat van een medisch-studcnt. 

XXV. 

DE VOET. 

De voet bestaat uit vele beentjes: 

Voetwortel, middenvoet, vijf teentjes. 

Drie kootjes bezit elke teen. 

De groote teen, die mist er een. 

De voetwortel heeft een oneven 

Aantel beendren, namelijk zeven, 

Waaronder, het zij hier vermeld, 

Men èn het sj>ring~ èn 't hielbeen telt. 

De middenvoet bevat vijf beentjes 

Tusschen den wortel en de teentjes, 

Dewelke niet zoo erg klein, 

Doch langer dan de kootjes zijn. 

DE KNIESCHIJF. 

De knieschijf, 'n plat stuk been, is tegen 

De voorzij van de knie gelegren. 

Zij zorgt, dat 't kniegewricht niet knikt. 

Bij 't loepen niet naar achteren zwikt 

RHEUMATIEK 

HOOFD EN ZENUWPUN 

—1 VEPKOUDHEID F - 

SL&PELOOSHEID 

Elke week een vraag. 

Max M. te Amsterdam vraagt 

waarom de pennen van een vulpen- 

houder meestal van goud worden 

gemaakt. 

De reden, Max, waarom men dit 

kostbare materiaal voor deze pen- 

nen neemt is de volgende. Goud is 

een edel metaal, d.w.z. het roest niet. 

Roesten doen de metalen doordat 

zij aangetast worden door zuren. De 

inkt, waarmee wij tegenwoordig 

schrijven, bevat de zuren, welke de 

niet-edele metalen aantasten. Deze 

zijn daarom niet geschikt om een lang 

leven, dat van een vulpen wordt ge- 

eisoht, door te maken. Nu is het 

niet waar, dat de pen van een vul- 

penhouder heelemaal van goud is. 

Dat zou al weer niet mogelijk wezen, 

daar goud een heel zacht metaal is. 

De punten van een goede vulpen- 

houder zijn van irridium gemaakt. 

Irridium is bijzonder hard en daar- 

door kan het de voortdurende wrij- 

ving over het papier goed weer- 

staan, beter nog dan het staal, 

waarvan de gewone pennen ge- 

maakt zijn, welke echter gemakke- 

lijker te vervangen zijn. 

VOOR DE OUDEREN 

Electriciteit om metalen te ont- 

dekken. 

Men heeft wel van de wichelroede 

gehoord, waarvan gezegd wordt, dat 

zij in de handen van hen, die er voor 

geschikt zijn, aanduidt waar water te 

vinden is. 

Door een nieuwe methode met een 

soort van electrische wichelroede 

heeft men nu voor 't eerst in Zweden 

arsenicum in den bodem gevonden. 

Tegelijk werden nieuwe beddingen 

van ijzerpyriet en koper ontdekt. 

Het onderzoek vond plaats in de 

provincie Vaesterbotten in Zweden. 

Volgens een voorloopige raming zal 

men jaarlijks 350.000 ton pyriet, 

25.000 ton kopererts en ongeveer 

40.000 ton arsenicumerts kunnen win- 

nen. Dit laatste bevat omstreeks 30 

procent arsenicum. De ontdekking 

van dit erts is voor Zweden van 

groot industrieel belang, daar Zweden 

voor dit product geheel op het buiten- 

land aangewezen was. Het gevonden 

kopererts bevat vier tot acht procent 

koper, terwijl het ijzerpyriet 40 ä 45 

procent zwavel kan opleveren. 

De methode, waardoor het erts ge- 

vonden werd, is uitgevonden en toe- 

gepast door een Zweedsch ingenieur, 

Karl Sundberg. Er wordt alleen ge- 

werkt met electrische instrumenten, 

die niet alleen de ligging van het 

erts aanduiden, maar ook aard en 

hoeveelheid er van. De instrumenten 

werden gebruikt in combinatie met 

de gewone geologische methode. 

Wanneer Sundberg losse brokken erts 

vond nam hij aan, dat zij daar vroeger ■ 

door gletschers waren achtergelaten. 

Met het instrument werd dan in de 

richting van den ouden gletscher ge- 

zocht. 

RAADSELS 

ingezonden door S. D. N. van Rhijn, 

Gr. Hertoginnelaan 224, Den Haag. 

A B A 

B B 

A B A 

Jan heeft 56 centen. Hij krijgt een 

geldkistje met 6 vakjes en wil z'n centen 

nu zoo verdeelen, dat in de hokjes met 

een A aangegeven, precies evenveel lig- 

gen en in B precies evenveel, doch zoo' 

dat opgeteld naar alle kanten 23 centen 

zijn te vinden. Hoe doet hij dat ? 

•s}U3P g q ui 'ö v uj 

Welk water wordt heel koud, alleen 

door er een s achter te zetten? 

'Sb JpjOM fl f3f/ 

_ 

* 

MET BLOEMENCORSO TE SCHBVBNÏNOEN 

Overzicht der versierde wagens op den strandboulevard. 

WERELDREVUE 

WEEKBLAD ONDER LEIDING VAN M. E. B. CUBIUS. 

REDACTIE-ADRES GALGEWATER 22, LEIDEN.Tel. 760. 

22 AUG. 1924

Charles G. Dawes Het amerikanisten-congres In den Haas 

Ie leider der conferentie van deskundigen Congressisten, uit alle deelen der wereld bijeengeicomen, op de stoep van de .Ridderzaaf 

en vader van het naar hem genoemde In het mi(iden de voorzitter, mr. Delprat. 

Dawes-rapport. 

WAT BUITEN EN BINNEN 

ONS LAND GEBEURDE 

H—18 Augustus 

vHet laatste woard is nu aan de 

parlementen der betrokken landen 

jsn speciaal aan den Rijksdag. Met 

ideze uitspraak mag dit overzicht 

beginnen na de berichten, welke ten 

lange leste het bericht brachten, dat 

men in Londen tot een compromis 

is gekomen. 

Frankrijk heeft beloofd, indien het 

; Dawes-voorstel en de verder overeen- 

igekomen afspraken door Duitschland 

iworden vervuld, voor 15 Augustus 

|l925, dus in een jaar, de Roer- 

t)ezetting in haar geheel op te heffen 

jen direct tot het terugtrekken der 

troepen in eenige voorname plaatsen 

alsmede van de spoorwegbeambten, 

uit het bezette gebied over te gaan. 

Dat was het uiterste, waartoe 

Herriot, die natuurlijk ook met de 

stemming van zijn landgenooten 

rekening moest houden, wilde gaan. 

Zijn kracht lag in het feit, dat 

zoowel Macdonald als de amerikaan- 

sche gezant Kellogg zich achter den 

franschen premier schaarden. 

Zoo is dus deze eertte conferentie, 

waarbij twee sociaal-democratische 

premiers de leiding hadden, tot een 

succes geworden. 

De toekomst zal moeten leeren 

in hoever dit blijvend en tot alge- 

meene zegen is. 

De feesten ter gelegenheid van 

het vijfjarig bestaan der duitsche 

grondwet van Weimar zijn overal 

rustig en waardig gevierd. 

NA TIEN JAREN 

ET ONZEN EilGEN FOTOGRAAF DOOR BELGIË 

De oude verwoeste bibliotheek 

In Leuven 

De duitsche afgevaardigden 

in hun hotel te Londen gefotografeerd, v.l.n.r. Dr. Stresemann 

en Dr. Luther. 

De nieuwe pas gebouwde biblio- 

theek aldaar. 

De ruïne van het oude gerechtshof te Leuven 

VAN TWEE BELANGRIJKE CONFERENTIES 

wumtm^ 

A. A. Joffe 

De sowjet-ambassuradeur. die de overeen- 

komst met het engelsche gouvernement 

onderteckende. 

In Egypte is een beweging tegen 

den koning gaande. Op de egyptisch- 

soedaneesche grens hebben botsingen 

tusschen engelsche en egyptische 

militairen plaats gevonden. 

Het nieuwe Servische kabinet heeft 

een motie van vertrouwen gekregen. 

China werd geteisterd door ge- 

weldige overstroomingen. Men schat 

dat tenminste 50.000 menschen ver- 

dronken zijn. 

De zuid-slavische regeering is van 

plan Kroatië autonomie te verleenen. 

Prins Paul zou onderkoning van 

Kroatië worden. 

In de af geloopen overzichtsperiode 

bracht de koningin met het prinsesje 

een bezoek aan Hilversum, 

In den Haag werd een amerika- 

nistencongres gehouden met deel- 

nemers uit verschillende deelen van 

de wereld. 

Er is een ontwerp tot wijziging 

der forensenbelasting ingediend. 

De wet houdende nadere bepa- 

lingen omtrent den waarborg en de 

belasting der gouden en zilveren 

werken treedt 1 Sept. a^. in werking. 

Prins Carol van Roemenie 

bracht een bezoek aan de »liegtuigenfabriek 

Fokker te Amsterdam. 

Na het onderteekenen der engelsche-sowjet overeenkomst 

Dr. Marx Ue sowjel-gedeiegeerden na het onderteekenen voor het engelsche ministerie 

van buitenlandsche zaken gefotografeerd. 

^ ^^^^ , - 

WEEKPRAATJE 

DE ONTDEKKING VAN 

AMERIKA. 

Een van de verdiensten van 

geschiedkundige nasporingen is, 

dat elk bekend feit, telkens en 

telkens weer onder de loupe 

wordt bekeken en nageplozen 

of het wel waar en histo- 

risch juist is. Door al dat bestu- 

deeren is al heel wat, dat we 

op school als onomstootelijke 

waarheid uit het hoofd hebben 

moeten leeren, onjuist gebleken 

en onnuttige oefening voor onze 

kinderlijke hersenen. 

* * 

Wie in zijn schooljaren een uit- 

brander of een „onvoldoende" 

heeft gekregen, omdat hij niet wist 

te vertellen, wanneer en door wien 

Amerika was ontdekt, die schijnt 

erg onbillijk behandeld te zijn. 

Want knappe koppen, niet alleen 

veel knapper dan de leerling, 

doch ook dan de leeraar, van 

wien de uitbranders en onvol- 

doenden afkomstig waren, zijn 

het nog altijd er niet over eens, 

dat het jaar 1492 en mijnheer 

Christoffel Columbus de ontdek- 

kingstijd en de ontdekker van 

het land der Yankees en de oor- 

zaak van het engelsch met neus 

klanken zijn geweest. 

« 

De twijfel aan Columbus die 

in ieder geval zeker is van de uit- 

vindersrechten op het trucje met 

het ei, dat naar hem heet, is vol- 

strekt niet gevolgd door de zeker- 

heid omtrent een anderen datum 

en het vertrouwen in een anderen 

man. 

Sommigen beweren, dat een 

zekere mijnheer Cabot, die van- 

uit Bristol zee koos, eerder voet 

zette in Amerika, al was het dan 

ook op een ander gedeelte dan 

waar Columbus landde. 

* ♦ 

* 

Er is zelfs een internationale 

concurrentie op dit gebied. De 

Noormannen, die op ander terreinden 

naam hebben zulke bijdehande 

en doortastende roovers 

t« zijn, schijnen ook Columbus 

en Cabot van hun uitvindersrechten 

te willen berooven. 

Zoo zij het dan al niet zelf 

doen, dan toch de geleerden, welke 

voor hen optreden en ijveren. 

* 

* 

* 

In den laatsten tijd wordt 

weer een nieuwe theorie verkondigd. 

Vader Devine, een canadeesch 

geestelijke en oudheidkundige, 

beweert, dat de Ieren 

Amerika hebben ontdekt. 

In de bibliotheek van het Vaticaan 

zouden "landkaarten zijn 

ontdekt, welke de juistheid van 

die stelling waar moeten maken. 

* * 

Het is nu waarempel niet om 

ten koste van anderen grapjes te 

verkoopen, dat ik durf beweren, 

dat dit IJOU net iets voor de 

Ieren is. 

Heel leuk een werelddeel ont- 

dekken, d'r niks van vertellen, 

ca E^(S 

De bekende char-è-bancs 

waarmede de vreemdelingen een rit door 

Amsterdam maken, moest op den Dam heele 

maal omrijden. 

.% ^■> 

Een onzer amsterdamsche lezersschrijft 

ons: Ik vind uwe nieuwe rubriek een 

uitstekend idee. Nu geen ingezonden 

stukken meer, met twijfelachtige klach- 

ten, doch door fotografen duidelijk 

aangetoonde fouten. Mag ik, als goed 

amsterdammer, u vragen of ge ereis 

de aandacht wilt vestigen op de eigen- 

aardige wijze, waarop Amsterdam in 

het hartje van het seizoen de vreemde- 

lingen ontvangt. 

V/e hebben aan dit verzoek voldaan. 

Amsterdam staat op dit punt niet 

alleen, doch dit is een reden temeer 

om de betrokken overheidspersonen 

ereis duidelijk te laten zien, wat hun 

nalatigheid tot gevolgen heeft. 

sspv-i 

De ..Champs de batallie" van Amsterdam 

Onnoodig om naar Noord-Frankrijk te gaan. De amsterdamsche P.W. maakte het den vreem- 

delingen wel gemakkelijk. Men vindt in Amsterdam, onze bovenstaande foto's bewijzen het, 

alles wat men op de slagvelden zou kannen aantreffen. 

Een aanlokkelijk beeld 

Midden in den toeristentijd in het hartje van de stad, de Dam voor het Paleis. 

cen ander alle moeite laten dqi 

om 't opnieuw te ontdokken é 

dan later, nadat je er met dü 

zenden en nog eens duizendé 

heen getrokken bent, voor den d^ 

te komen met een kaart, waard 

staat, o, die ontdekking v^ 

Amerika, dat hebben wij gedaa; 

Jullie dacht, dat we alleen ma 

in Amerika konden regeeren 

leden van den senaat kond^ 

worden, neen we hebben ve 

meer op ons geweten, wij hebb^ 

het land ontdekt ook ! 

* * 

* 

Op de kaarten, die in het V? 

ticaan gevonden zijn, staat 

heele kust van Noord-Ameril 

van Nova Scotia tot Florida aaf 

gegeven. Het land wordt * 

Groot Ierland aangeduid. ï 

kaarten stammen uit het ja' 

1000, zoo bericht vader DevüJ 

« « 

* i 

Monseigneur Evan, een anti 

rikaansch geestelijke, die zii{ 

speciaal voor deze stelling ini 

resseert, heeft de moeite gei| 

men om in de pauselijke bibl 

theek de bewijzen na te speurt 

Volgens hem zou St. Braudam 

een lersch bisschop uit de 9. 

eeuw, die als zeevaarder beke* 

was, de ontdekking van 

nieuwe wereld van uit Euro! 

hebben gedaan. 

Hij trok er als zendeling he 

en bezocht de kust van Nieu? 

Engeland tot Delaware toe. 

Voorstanders van deze nicui 

bewering mecnen een bewijs vd 

hun stelling te vinden in \ 

feit, dat de beroemde Roq 

Toren te Newport veel overe^ 

stemming vertoont met de on 

torens, die men in Ierland bouw» 

Of men dergelijke overeenstei 

mingen, die toch heel best { 

toevalhge en geheel andere o^ 

zaak kunnen zijn ontstaan ) 

,,wetenschappelijk" mee magi 

ten spreken, daarover zou mj 

terecht, van meening kunr 

verschillen. 

Een stellig bewijs zal in S 

kwestie, evenmin als in zoovi 

dergelijke, wel heel moeilijk j 

vinden zijn. 

* * 

* 

Ook al interesseert het ons i 

erg om te weten, wie Am er 

ontdekt heeft, een troost v* 

de onzekerheid moge liggen in 1 

feit, dat de Amerikanen blijkbi 

weer ons land opnieuw ontdj 

hebben en meer dan in de laat 

jaren naar hier komen. 

Werkelijk we kunnen hun 

langstelling en, het moge mat 

aliatisch klinken, dit vergeve n 

mij, hun dollars héél goed 

bruiken! 

Gedeeltelijk komt dit ze 

doordat Wembley heel wat m 

sehen trekt, die nu „en passa 

ook Nederland gaan bezoek 

doth uit mededeelingen welke 

ter oore kwamen bleek, dat« 

de reklame door ons land in 

Vereen. Staten gemaakt, vm 

gedragen heeft. Zeker een vinj 

wijzing om op dien weg ver 

door te gaan! 

M. E. R. Curi

t^sSi'^''- 

Het zilveren feest van de Amster- 

damsche brandweer 

Een der nieuwste verbeteringen. De stafwagen 

met radio-inrichting. 

Richting Delftsche poort en cafe Loos. 

y«!'^'llw 

■VlWi 

«.▼*" •#> 

'% \m 

DE FOTO'S VAN DEZE WEEK 

Trek honden-Concours Een prachtexemplaar 

; Rotterdam gehouden; het controleeren van Willem II, eigenaar de heer Stolberg, won 

den gang den Isten prijs. 

ulnbouw en bloemententoonstelling 

te Castricum 

■ ^> 

■^ 

Naar het Vacantlekamp De verkeerspolitie 

Een 2S0-tal amsterdamsche kinderen Het nieuwe gebouw voor de Verkeers- VOOf de zeCUWSChe slachtoffers 

vertrokken naar het Vacantlekamp politie aan den Overtoom te Amster- en hun nabestaanden werd te Amsterdam aecoilectecrd. 

bij Hilversum. dam nadert zijn voltooiing De collectanten droegen deels visscherspakken. 

Een overzicht van Rotterdam vanaf de stadhulstoren 

De Groote kerk en omgeving. Richting Bosjeskerk. 

ï * . ?3 1 

« < -Ai' ^ 'V'üß 

3 

0 'm -—■—~ ^»i 

Hoofdinspecteur Alard 

Tomaten-export naar Engeland 

In Rotterdam is thans de verzending van tomaten naar Engeland in volled ganq- 

Het restaureeren van de R.K 

kerk te Almelo Weer aan het werk 

gaande van de Kon. mij voor tuinbouw. van de nijmeegsche politie gehuldigd ter eere Onze foto toont hoe het restauratie- De tricotagefabriek Almelo is. na twee jarenstilstand. 

Een vaas met rozen (Butterfly's). van zijn zilveren feest. werk voortgang maakt. weer aan het werk gegaan 

Het slot te Zeist LandDouwtentoonsteiims te 

idat de gemeente Zeist dit merkwaardige gebouw niet wilde koopen Winterswijk 

oestaat er grootte kans dat het zal verdwijnen. Moeder en kind te samen tentoongesteld. 

Verbetering verbindlnssweg 

Haarlem Amsterdam 

Foto genomen bij het station Hal(*cq. 

9 

Zangvereenlglng Oefening en stichting 

uit den Haag maakte haar jaarlijksch uitstapje naar het 

Groenendaalsche bosch bij Heemstede. 

Het Noorderhuls bil Runen 

in de buurt van Hoogcveen werd Alsvacantie knderhu is 

ingebruik genomen. 

De Kon. vers. van nederl. scherpschutters 

hield van 16—25 Aug. een groote nationale schietwedstrijd 

op de banen der schietverg. „Driebergen—Rijsenherg en O." 

^—- ^ß^ßmmmß* 

1 1 

■ tan ■■- B B ■ 

m > • » m m n 'm m 

Ulh 1 

n • 

i ^ i 

€ ^ ^ %. 

4 m 

k ra k^ 

- 

PIENIIMm EN SAm 

Qn de jongenswereld, waarvan Penrod en Sam deel 

) uitmaken, wordt slag geleverd. In het gevecht 

*orden er krijgsgevangenen gemaakt en ook kleine 

Dickie valt in handen van den vijand met 't gevolg, 

dat hij in de kleerkast van Penrod's zuster opgesloten 

wordt. Dickie valt in slaap en wordt wakker als 

de familie aan tafel zit. Wat een schrik als hij 

plotseling onder de bescherming van een witte cape 

uit de kast weet te ontsnappen ! Ofschoon Penrod 

neerziet op alle meisjes is er toch één die een uit- 

zondering maakt, kleine Greetje, die bestemd is 

om in zijn jongensleven een trouwe deelgenoote te 

worden van al zijn lief en leed. Er volgen groote 

dagen voor de vrienden Penrod en Sam. Penrod's 

vader is namelijk eigenaar van een stuk land, waarop 

een oude schuur staat; die wordt het vergader- 

lokaal van de geheime vereeniging waartoe al hun 

vrienden behooren. 

Er is er echter een, die met leede oogen aanziet, dat 

Penrod's populariteit met den dag groeit en dat is 

Roddy Bitts. Zal zijn vader's geld hem niet kunnen 

helpen ? Penrod's vader ontmoet den ouden heer 

Bitts en verkoopt hem zonder er over na te denken 

het stuk land. Dat wordt een slag voor Penrod, 

die als circusdirecteur van een zelf-georganiseerd 

circus juist op het hoogtepunt van zijn roem is. 

Maar de slag treft vooral zoo diep, omdat Pen's 

trouwe hond pas overleden is en hem een grafje 

op het land is gedolven en de nieuwe eigenaars 

stemmen er niet in toe, dat Pen het grafje over- 

brengt. Penrod wordt ziek van verdriet en zijn 

vader begrijpt ineens, wat het verlies van het stuk 

land voor zijn jongen beteekent. Hij brengt den 

heer Bitts een bezoek en met schade koopt hij het 

stuk land weer terug om Penrod zijn koninkrijk 

geheel en voor goed te schenken. 

Deze film vol jongensstreken, vol blijde herinne- 

ring aan jeugd en dagen zonder zorg, die de firma 

P. R. van Duinen te Amsterdam naar ons land heeft 

gebracht zal zeker tot een tocht naar de bioscoop 

bewegen teneinde daar nog eens te genieten van 

de zonnige dagen van weleer. 

WMadLU i yiXt^Äk,^/ ^v'.!-^.... - ■___

a B, s.'- 

_ ; 

1600. Slag bij Nieuwpoort. 

1648. Vrede van Munster. 

1619. O'.debameveldt onthoofd. 

1924. Rembrandtplein geasfal- 

teerd. 

Bovenstaande^ data zijn de eenige 

iten, die ik mij uit mijn H.B.S.- 

d weet te herinneren. 

Behalve de laatste dan. Ik durf 

best voor uitkomen, want er zijn 

eer exhabeessers, die — nagevraagd 

moeten bekennen, dat er van al 

s met hard peezen doorgebrachte 

ren niet veel is overgebleven. 

De school, die de eer genoot zulk 

n solide basis voor mijn algeheele 

itwikkeling te leggen (dat was 

ch de bedoeling?) stond in het 

irtje van de stad. Destijds vond 

; de ligging buitengewoon gunstig, 

»ar er vlak in de buurt een 

eisjes-industrieschool was. Op het 

iject Weteringschans-Leidscheplein 

ib ik mijn grondige kennis van 

Oe Vrouw" opgedaan. Deze des- 

indigheid vertoont de onaange- 

ime eigenschap eiken dag in kracht 

verminderen. 

De leeraren, die er voor bestemd 

aren een groot aantal jongens vol 

proppen met dingen, waarvan 

j reeds te voren wisten, dat er 

ets van zou blijven hangen, deze 

sraren - met - voorbedachten - rade 

irmden een collectie, die in onze 

iderstad bepaald uniek was. Een 

szer nobele mannen luisterde naar 

ai in-muzikaal klinkenden bijnaam 

^rano — vrij naar Rostand's mees- 

rwerk. Ook hij duelleerde, maar 

et strafregels. De bergen strafwerk, 

e deze man opgaf, zijn vrij wat 

>oger dan de Mount-Everest. 

Tot zijn eer gezegd: hij was een 

oot muziekliefhebber en toen hij 

nmaal ontdekt had, dat ik tot 

venslang violist veroordeeld was, 

eeg ik een wit voetje. Mocht hij 

t lezen, dan maakt hij het weer 

k-zwart. 

Er was een andere leeraar, die 

et Lodewijk de Veertiende-zaliger 

m typische, vermakelijke overeen- 

«nst had: hij droeg namelijk een 

■uik. Nu zijn er pruiken, die demon 

ratief pruikerig doen in hun functie 

in pruik, er zijn ook anti pruik- 

•uiken, die niet pruikerig doen 

anneer zij als pruik in betrekking 

jn. De pruik van dezen pruik- 

shoeftigen leeraar was een demon- 

ratieve über-pruik. Een pruik, die 

hl wilde weten dat-ie een pruik 

as. De kleur was hard geel met 

•oene strepen'. Decoratief was 't 

ts heel bijzonders. 

Dit decoratieve onding was schijn- 

lar samengesteld uit touw en stroo. 

et lesuur van dezen man was een 

istuur. Zoo eenparig heb ik nooit 

eer 30 jongens zien slapen. Hij 

>rak aan één stuk door, op een 

zigen zeur-toon. Als nobel mensch, 

s volmaakt philantroop had hij de 

rmpathieke eigenschap zóó bijziende 

i zien, dat hij niet zag, dat bij een 

rentueele vraag de ondervraagde 

it te slapen. Iedereen had natuur- 

ik altijd voldoende op zijn rapport: 

ij nooit lastig, wij slapend. Een 

raaf man. Zalig ruste zijn assche. 

men. 

Rekenen kon ik heelemaal niet. 

coral van die interessante sommen 

Üffi .*«S * ■. 

*;ï- ._■ '■ - 

r^- 

* 

i\ ■. 

MAGDA JANSEN 

^^ ^m^mmfvmwimmm; 

foto Gtveke 

het komende seizoen verbonden aan hel gezelschap van dr. Willem Royaards. 

met A en B, die elkaar tegemoet 

komen. A is gewoonlijk de vlugste, 

B de schlemiel. Nu ging het daarom 

er achter te komen, waar zij elkaar 

zouden ontmoeten, 

In een bui van moedeloosheid 

schreef ik eens bij een wanhopige 

poging daar achter te komen: ge- 

steld B gaat op de tram, is het dan 

nog noodig mij verder met zoon 

onbetrouwbaar individu in te laten? 

Daar de leeraar in quaestie eenigen 

zin voor humor had, werd ik slechts 

voor één week van school verwij- 

derd — had hij dit niet gehad, 

misschien zat ik nu nog na-te-blijven. 

Hij heeft alles vergeven en niet 

vergeten — en bezoekt elke week 

het theater Tuschinski. Brave man, 

hij fluit me niet eens uit. 

Het genie van de school — ja, 

nu moet ik namen noemen — was 

Dr. Terwen, de meest geniale kerel, 

die ooit op een H.B.S. voor ons zijn 

tijd verknoeide. Het eenige excuus: 

wij aanbaden hem. Bij Terwen was 

altijd orde, voor Terwen werd er een 

robbertje om gevochten, wie zijn 

glas water zou halen, bij Terwen werd 

nooit gespiekt: zou iemand het ge- 

waagd hebben, hij werd door zijn 

buurman een blauw oog geslagen, 

van Terwen leerden wij de historie- 

paragraphen. 

Hij was ook een ideale kerel. 

Betrekkelijk jong is hij gestorven, 

niemand der oud-leerlingen van de 

Eerste H. B.S. met driejarigen cursus 

op de oude gezellige Weteringschans 

zal hem ooit vergeten. Voor hij 

binnentrad, was de klas reeds muis- 

stil. Hij was het levende bewijs van 

de niet te weerspreken stelling, dat 

strafwerk waanzin is, want dat een 

leeraar mèt persoonlijkheid — geen 

confectiemannetje, dat maar nazegt 

wat hij zelf met moeite leerde — 

zooveel invloed, zooveel gezag heeft, 

zooveel ,,voelbaar" respect inboe- 

zemt, dat zijn aanwezigheid alleen 

reeds excessen onderdrukt. 

De wijze, waarop hij les gaf, neen 

doceerde, was een openbaring, die 

immer nieuw bleef, immer boeide. 

Eenige seconden in den deurpost 

staan en de klas overzien, was zijn 

eerste werk. Op een stoel zat hij 

nooit, hij scheen een soort mahome- 

daansche afkeer voor dat meubel 

te hebben. Had hij op tafel plaats 

genomen, dan verbrak hij de eer- 

biedige stilte. .. . door dingen van 

den dag te verhalen. Bijeenkomsten 

van staatslieden, conferenties van 

hier of daar, politieke constellaties 

die zich zouden kunnen voordoen 

of complicaties, die daarvan het 

gevolg konden zijn. En dan ging hij 

door : „deze toestanden herinneren 

aan het oude Athene van den jare..." 

en zoo verbond hij het heden — dat 

vóórging met het verleden — dat 

hetzelfde was. Hij sprak ons over 

tooneel, muziek, waterwerken, won- 

deren van electriciteitstoepassing, 

bewonderde Marconi en adoreerde 

Bach's Mattheus-Passion, sprak over 

de mysterieuse lichten van Rem- 

brandt's Nachtwacht en de even- 

tueele resultaten van een op handen 

zijnde Tweede Kamerverkiezing. Er 

was maar één doctor Terwen, en wij 

hielden veel van hem. De jaren op 

de H.B.S. doorgebracht, hebben 

alleen voor mij nog waarde door de 

zoo gelukkige omstandigheid, die nog 

altijd is blijven nawerken, met hem 

te hebben mógen kennismaken. De 

oude, onvergankelijke Talmud leert 

ons: eert uwe leeraren, eert de 

mannen die u kennis bijbrengen, 

minstens zooveel als uwe ouders — 

maar het toepassen daarvan gaat 

alleen ongemerkt makkelijk bij man- 

nen als de onvergetelijke Terwen. 

Hij w^s ook de eenige leeraar van 

de geheele school.... die geen bij- 

naam had. Grooter compliment door 

een stel kwajongens kan een leeraar 

niet gemaakt worden. 

Alle leeraren opnoemen gaat niet. 

Maar voor een tweetal wil ik een 

uitzondering maken: de mottige en 

de lintwurm. De mottige leed aan 

strafwerk-hysterie. Kwam hij binnen, 

kreeg iemand strafwerk, ging hij 

zitten, strafwerk, stond hij op, straf- 

werk, bij eiken stap strafwerk, straf- 

werk, strafwerk. 

Had Dante hem persoonlijk ge- 

kend of met dichterlijk vóór-voelen 

kunnen vermoeden, zeker zou hij 

een plaatsje in zijn „Inferno" ge- 

kregen hebben. Bij de beschrijving 

van „de Hel" ontbreekt zeker de 

strafwerk-maniak, die het verstond 

eiken dag tientallen jongens met 

extra-werk te beladen. Het aantal 

scheld- en bijnamen dat hij droeg, 

was legio. In een uitvoerig betoog 

op rijm trachtte ik destijds te be- 

wijzen, dat hij een onecht kind was 

van Nero en Al va. Later bleek mij 

uit bijzondere overwegingen, dat dit 

onmogelijk was. Ik weet niet of in 

den brievenbus van den hemelpoort 

Cinema en Theater gestopt wordt, 

mocht dit zoo zijn, dan hoop ik, 

dat hij mij vergeeft. Is dit niet 

het geval, dan troost ik mij met 

het gevoel de waarheid te hebben 

gezegd. Dat is ook wat waard. 

De lintwurm kon mij niet uitstaan. 

Dat vond ik destijds onbegrijpelijk; 

nu ik ouder geworden ben begin ik 

hem gelijk te geven. Kwam ik de 

klas binnen — kreeg ik een uit- 

brander, kwam ik niet binnen — 

toch een uitbrander; zat ik stil, 

heette het: En wat voert „meneer" 

nou wéér uit ? Zat ik niet stil: Zeg, 

draaitol, gedraag je behoorlijk! 

Ik begon dien man te haten, mét 

reden, hij deed het mij al lang, 

zonder — uit antipathie. 

Maar dat zou veranderen. Er werd 

namelijk een bond opgericht, die 

zich H.BS. noemde: Houdt Braaf 

Stand. Oorspronkelijk bedoeld als 

oppositie-orgaan — wij gaven ook 

een blad, dat twee keer verscheen. 

Bij de eerste verschijning werd de 

drukker betaald, van het tweede 

blad krijgt de arme kerel nog altijd 

zijn geld. Het orgaan stelde zich 

voor, te werken voor de belangen 

der scholieren. Welke die belangen 

waren wist niemand, maar het klonk 

den leeraren even doodstrommel- 

achtig in de ooren als den armen 

aristrocraten van 1798 het: Qa. 

ira — tous les aristocrats è la 

lanterne! 

En daarom had elke leerling op 

een zeer in 't oog loopende plaats 

het groen insigne gespeld van de 

jonge oppositievereeniging. 

Daarvan waren onder meer lid: 

Adolf Bouwmeester, Cor Ruys, Al- 

bert v. Dalsum en ondergeteekende 

en deze artisten in den dop namen 

zich op zekeren dag voor een uit- 

voering te geven om direkteur, 

leeraren, ouders en voogden te laten 

zien, welke genieën er toch waren 

onder de arme, getrapte, onder- 

drukte lammetjes van de eerste 

H B.S. met driejarigen cursus, hoek 

Vijzelgracht en Weteringschans te 

Amsterdam. 

■' '-.^m ^P ■'■■*'T 

FERDINAND DAVID 

was een voortreffelijk violist en componeerde 

niet zonder verdienste eenige concerten voor 

zijn instrument. Hij was däar zelf zeer mede 

ingenomen en hield ze voor kunstwerken van 

vrij groote beteekenis. De geschiedenis, die 

zonder genade oordeelt, heeft deze meening 

niet overgenomen. Hij gold voor een der 

allereerste vertolkers der klassieken van zijn 

tijd en dus viel hem de eer te beurt het 

vioolconcert van den jongen, genialen Men- 

delssohn, kort nadat het voltooid was, ten 

gehoore te brengen. Het had een stormachtig 

succes en de menigte in het Leipziger Gewand- 

haus bracht componist en vertolkers een ovatie. 

Na de uitvoering klopte Schumann David 

op den schouder en zei lachend: „Zie eens, 

lieve collega, dat is nu het vioolconcert, dat 

jij altijd had willen componeeren!" 

LULLY 

oS> = — 

Lodewijk de Veertiende, Ie roi Soleil, de 

auteur van het beruchte woord: après nous 

Ie déluge .— dat in onzen tijd meer wordt 

toegepast dan in den zijne — had een gavotte 

gecomponeerd en liet deze zijn hofcomponist 

Lully zien. 

Deze trok zijn gelaat — gewend aan de 

door hem meesterlijk toegepaste kunst de 

waarheid te verbergen — in den vriende- 

lijksten plooi en maakte voor den Zonnekoning 

een diepe buiging. „Heerlijk, Uwe Majesteit. 

Heerlijk 1 U kunt toch alles. Uwe Majesteit 

wilde zoo duidelijk mogelijk een miserabel 

stuk muziek componeeren.... het is Uwe 

majesteit buitengewoon goed gelukt! 

JULIA CUYPERS IN 

In het circus te Scheveningen, dit jaar geëx- 

ploiteerd door het bekende Circus Busch uit 

Berlijn, wordt een schitterend manege-schouw- 

spel gegeven. De titel is „Madame Dubarry" 

en onze gevierde nederlandsche actrice Julia 

,„ , T _r 

CO 

5 VROUWEN-LOG1KA V 

o 

B 

A 

o 

7 

4 

o 

A 

o 

i 

o 

i 

G 

i 

O 

7 

G 

oi 

Het is weer zoo een zwoele dag. 

Je gooit je ramen open. 

Je bent zoo ongedecideerd, 

Te vadsig om te loopen. 

Je hangt té lezen in je stoel. 

Je moet voortdurend gapen, 

Na eiken regel, die je leest. 

Ga je een kwartiertje slapen. 

Het is weer zoo een- zwoele dag, 

De juffrouw van beneden, 

Is zwemmend in de hittegolf, 

Bij 'n ijsco overleden. 

Een volgevreten paardenvlieg, 

Te lui om nog te zoemen, 

Zit daar beneden op de straat 

Op een.... 't is niet te noemen. 

Het is weer zoo een zwoele dag, 

Mijn teer geliefde gade, 

Schenkt mij nu al mijn twaalfde glas 

Frambozenlimonade. 

De heele wereld transpireert, 

Je bakt als in een oven. 

De zegen en de zonnesteek. 

Ze komen bêi van boven. 

Het is weer zoo een zwoele dag, 

De heetste dag der dagen, 

De mannen van de hooge boord, 

Loopen met Schillerkragen. 

Maar hoe de hittegolf ook kwelt, 

,.De „mode'' is onkwetsbaar. 

De dame doet haar blauwvos om, 

En denkt hooghartig: „Klets maar." 

CHEF VAN DIJK. 

O 

i 

7 

i 

o 

7 

i 

o 

7 

VROOMHEIDSREMPLACANTEN. 

Gedurende den arbeid hebben kunstenaars i 

gewoonlijk voor niets aandacht, ook niet voor r. 

de wonderen der natuur. Lully, de vermaarde | 

fransche componist, zat aan het klavier te j 

fantaseeren, toen een geweldig onweer losbrak j 

en elke bliksemslag insloeg. Bij iedere uit- 

barsting van den donder sloegen zijn vrienden pj 

een kruis — onverstoorbaar schreef Lully p| 

verder. Plotseling een slag, die de aarde deed f r< 

kraken en een ontzettende angst teweegbracht. [7 

Even hield Lully met schrijven op en zei" 1 

tegen een vriend: Je ziet, ik heb m'n handen l 61 

vol, sla jij eenige kruisen voor mij' 

ging weer rustig verder. 

BERLIOZ 

de groote fantasievolle romanticus der muziek, ^ 

wiens verschijning in de wereld der tonen|je 

gelijk stond met een heilzame revolutie, die^j 

aan alle kleinburgerlijk gedoe een eind maakte, ac 

een genie, wiens werken nog steeds wegens- 

de gedurfdheid hunner orkestrale conceptie 

bewondering afdwingen, tevens schrijver met 

suggestieve hoedanigheden, was een geestige 

man. Eens werd hij uitgenoodigd een uit-it« 

voering bij te wonen van Cherubini's, m^ 

vergeten, opera Ali Baba. Alleen de ouverturîei 

van dit werk verschijnt nog wel eens, zij 'tlo 

sporadisch op het repertoire van onze groote w 

muziekinstellingen. Na het einde der eerste je 

akte zei hij, gapend, tegen een vriend: „Twintig»© 

francs voor een origineele melodie." it 

Gedurende het tweede bedrijf bood hijp 

veertig, op het einde ervan tachtig. ■** 

Gedurende de derde akte stond hij geïrriteerd sr 

op en ging weg met de woorden: „Ik geefi* 

't op — ik ben niet rijk genoeg!" H 

JOSEF DESSAUER n 

A 

een vergeten componist van zoete liedekens, gj 

bekwam van den uitgever Schlesinger als e 

honorarium voor een paar jeugdromances een e] 

zilveren horloge. Na eenigen tijd kwamjg 

Dessauer het kantoor van Schlesinger binnen ei 

en zei verwijtend: „Hoe is 't nu — uw hor- 

loge gaat heelemaal niet I" 

Waarop Schlesinger koel, zakelijk ant- 

woordde: „Maar dacht u soms, dat uw ro- 

mances gaan?" jj 

„MADAME DUBARRY" 

Cuypers speelt er als gast de hoofdrol in. 

Het is een schitterend staaltje van montee- 

ring, dat men te zien krijgt. Men bedenke 

alleen maar eens, dat er drie eclatante balletten 

in voorkomen.

0 

■ ■■ 

\ OH! BBiX.E BLONÖE 

CHANSON DE RAOUL, COMTE DE SOISSONS MUSIQUE. DE MAX TAK 

OUD FRANSCH M1NNELEEDJE l 

n \ 

4i « s^T^ i r - i u rT^ ./^ ö^ bel-Ce. ownde au cvzfxü w 

■t.^^ 

tv 

1 larf 

ir; 

i 

^ É Ä w ^ 

Ê 

z» 

iff 

s 

ra E 

Q0*ht J&COB du monde, que j'ai-me éant du *ie cJvo-te t'ac cHengmnddéiüi C eti un. 

^W i fcii 

É 

f' ! iJJ 

s 4 WS. 

d&c&usetvov^- 

P 

^ 

^^ 

^ j: 1 1 

loj o ^ 

"TC 

-+ PP 

f * 

peSuz DU>f£ da auccyx óó qent pex-tk 

W 

\ C x—¥- % m—9—f- 1 ^ (* 0- 

a^ 

wm 

^m 

j'Tij^ ^W 

^ 

du. 

f ^ 

öfe ómjai-me 

ï .Mî 

/?» 

¥ ^ 

^W di pa/tuyc- éiutG couvwnee- ti&i eenóAftóöcu* urze (£ vcuótend^cuó ut> amiie^có 

m. ^ 

Ë 

nij i^ 3EEE * : ?=f 

r i r M M 

^^ s 

m ï 

i^-^>-*- . ^■^•ifiiMfiiiMiÉ 

. 

1 

- ' ■■"■■■ .■■

o - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?