Weekblad%20Cinema%20en%20Theater_1935_620_r.pdf

■■" w
EP ISE^DCHT
ZE AIS
In het volgende nummer van ons blad zullen wij
EENIGE NIEUWE RUBRIEKEN
brengen, waarvan wij overtuigd zijn, dat ze zeker de Instem-
ming onzer abonnë's zullen hebben.
Onze eerste nieuwe rubriek zal er een zijn van
GROOT PRACTISCH BELANG
voor al onze lezers. Ziethier, wat deze beoogt: het gebeurt na-
tuurlijk herhaaldelijk, dat ge graag het een of ander zoudt
willen hebben, een boek, een huishoudelijk voorwerp of iets
anders. Het hoeft niet altijd nieuw te zijn, doch wel vanzelf-
sprekend in goeden staat. Nu kan het heel goed gebeuren, dat
verschillende van onze lezeressen en lezers Juist hebben het-
geen gij zoekt en het wel zouden willen afstaan; omgekeerd
kunt gij iets hebben, wat een andere abonnë zoekt. Hoe moet
men dit echter van elkaar weten? Dit Is nu Juist, waarin onze
nieuwe rubriek U te hulp wil komen. Alle lezeressen en lezers
krijgen het recht, elke week een gratis advertentie in ons
blad te plaatsen in de rubriek:
WIJ HEBBEN — WIJ VRAGEN.
De advertenties moeten ons worden toegezonden op een ge-
frankeerde briefkaart, met duidelijke vermelding van naam en
adres. WIJ moeten ons echter het recht voorbehouden, om ad-
vertenties, waarvan de inhoud niet in overeenstemming is met
de bedoeling van deze rubriek, te weigeren, terwijl de plaat-
sing zoo noodig kan worden uitgesteld. Handelsadvertenties
kunnen wij in deze rubriek alleen tegen een 'vergoeding van
f 0.50 per advertentie plaatsen.
Van heden af kan men reeds annonces voor deze rubriek
opgeven. Men gelieve ze te sturen aan ons adres: Admin. Het
Weekblad Cinema & Theater, Galgewater 22, Leiden. Op brief-
kaart of op envelop s.v.p. duidelijk vermelden: Gratis adver-
tentie-rubriek.
Dit wat de eerste rubriek betreft, die, wij twijfelen daaraan
niet, stellig door onze abonnë's gewaardeerd zal worden.
Nu over de tweede, die U van niet minder nut zal blijken
te zijn.
WIJ kunnen ons Indenken, dat U vaak raad zoudt willen heb-
ben In moeilijke gevallen van persoonlijken of huishoudelijken
aard. Niet altijd heeft U iemand, waaraan U dien raad zoudt
kunnen vragen. Welnu: U kunt zich nu voortaan tot ons rich-
ten. Wij zullen al Uw vragen en problemen gratis voor U in
ons blad beantwoorden. Wij hebben een staf van ervaren
medewerkers op ieder gebied, volkomen competent om U het
beste advies te geven, dat U zich kunt wenschen.
Leg ons dus Uw vragen en moeilijkheden gerust voor!
Wij zuilen deze rubriek
DE „VOOR U-CLUB"
noemen, omdat zij speciaal voor U gecreëerd werd en het
principe van wederkeerigheid, dus het „club-verband" niet is
uitgesloten, want het lijkt ons in het geheel niet uitgesloten,
dat onze lezers elkander ook op dit gebied wel eens onderling
behulpzaam zullen kunnen zijn. Wat de een niet weet, weet
immers soms de ander!
U gelieve Uw vragen voor deze rubriek, voorzien van Uw
naam en adres, te zenden aan: Secretaresse der Voor U-Club,
Redactie Het Weekblad Cinema & Theater, Galgewater 22,
Leiden. De vragen worden met vermelding van de voorletters
der inzenders in ons blad beantwoord.
En thans, ten slotte, onze derde rubriek, die meer speciaal
voor Uw kinderen is bestemd.
Natuurlijk vindt iedere vader of moeder het prettig, hun
kinderen ais ze jarig zijn te verrassen. WIJ willen hen graag
hiertoe In de gelegenheid stellen, door In een speciale rubriek:
HARTELIJK GEFELICITEERD
de portretjes op te nemen van kinderen onzer abonnë's, die
Jarig worden.
Hiertoe dienen de foto's drie weken vóór den verjarings-
datum in ons bezit te zijn en aan den achterkant voorzien van
naam, leeftijd en verjaringsdatum van de(n) Jarige, en naam
en adres van de(n) afzend (st) er. De leeftijdsgrens is gesteld
op 16 Jaar. Na opname worden de portretjes onbeschadigd ge-
retourneerd.
De foto's moeten worden ingezonden aan de redactie van
ons blad; op de envelop gelieven men echter duidelijk te ver-
melden: Voor de rubriek „Hartelijk Gefeliciteerd".
Wij vertrouwen, dat onze abonnë's In de drie genoemde ru-
brieken, evenals wij, een aanwinst voor ons blad zullen zien
en... dat zij er het nut en de voldoening van zullen mogen
hebben, die wij ons voorstellen!
.
- 2 -
*$m**pm
De Parfum der Romantiek
en de basis van een geheele
reeks parfumerieën, geliefd
om hun betooverenden geur
en charme.
"4711" Tosca Partnm
Een aparte geur en niet zwaar, altijd
welkom bij dames van smaak, de
geheele wereld over.
"4711" Tosca Eau de Cologne
Twee in één - het verfrisschende van
'4711" Eau de Cologne en de welrie-
kendheid van "4711" Tosca Parfum.
In alle kleuren - onzichtbaar en bui-
tengewoon fijn - houdt uitstekend op
de huid. Als onderlaag voor poeder:
"4711" Tosca Cream of Matt-Creme
OEDE
BLEEKZUCHT en all« daaruit voortvloeiend»
ZWAKTETOESTANDEN
Dr. H. NANNING*«
HAEMOFERRIN
(STAALHAEMATOCBEN)
Uitstekend bloedvormtnd «enlerkiagimiddcL
12.60 per t/l flesch • AugeitMm vu MMak • f 1.60 per 1/2 fleack
Dr. H. NANNING'a Ph.rm. Ch.m. Fabriek N.V. . Den Haat
flM zeker te zijn dat
^ er niets aan Uw in
de puntjes verzorgd
uiterlijk afbreuk kan
doen, moet U regelmatig
Odorono gebruiken.
QDORONO is bereid
^^ volgens medisch
voorschrift. Er is niets
geheimzinnigs in de
werking van dit middel.
De huidporiën der
oksels worden eenvou-
dig samengetrokken, en
hierdoor wordt plaatselijk
de transpiratie
verhinderd,
zonder dat zij
in de andere lichaamsdeelen in haar normalen loop
wordt gestoord.
U" R bestaan twee soorten Odorono : de " Regular " die
in de meeste gevallen kan worden toegepast, en de
" Instant" voor personen met een gevoelige huid en fr0no
voor een veelvuldig gebruik. B

-——— UHWffWIIiigipga^^ ^^WlS^ß^
Croeze Bosman-film.
Rolverdeeling:
Ted Lacey Lyle Talbot Albert Raybold
Janet Baker Valerie Hobson John Yee ...
Clay Clement
E. Alyn Warren
China Town Squad" speelt onder de revolutionnaire Chineezen, die het
gezag van hun land omver willen werpen en een nieuwen staat op
willen bouwen. Om dit doel sneller te bereiken, wil de partij gebruik
maken van vliegtuigen en voor dit oogmerk worden overal onder de opstandige
.■.■■■..■ . ■ :..■■.; ' . . . »
Chineezen gelden ingezameld. Een
zekere Albert Raybold is met de op-
dracht belast, onder de revolutionnairen
van San Francisco te werken. Alstecken
van zijn missie draagt hij een ring
van jade.
Hij heeft echter schromelijk mis-
bruik van het hem geschonken ver-
trouwen gemaakt en de gelden te eigen
bate aangewend.
Zijn wangedrag schijnt echter aan het
licht gekomen te zijn, want terwijl
hij in een restaurant zit, wordt hij
vermoord, terwijl men den ring van zijn vin-
ger steelt.
De politie van San Francisco bemoeit zich
met den moord, doch bij het ontsluieren van
het geheim rijzen er schier onoverkomelijke
moeilijkheden voor haar op. Hoc zij er ten
slotte toch in slaagt, den dader van den moord
te ontmaskeren, toont de film in een reeks
spannende beelden, die de aandacht van het
begin tot het eitfde geboeid houden.
1. Valerie Hobson en Lyle Talbot.
2. De ring wordt gestolen.
i i ' TÉÜ
3, Valerie Hobson.
i \.\
! ! : '*:
■
:*
■ ;
--■ /-
W^fL .'■•?■ :?"'jaa^B^B
TC
&■
-■■•fi' t
> %M «***
r \
-f ■tÖLV
^
•
.i*i *■
m*m.
f^iifZ
«%«
-■*.*
^ri$
'% f ■
£

Richard Heukeroth
—————wpwiwipp^ wm:
Tff
Dit muziekspel in zes tafereelen, dat met succes te Am-
sterdam ten tooneele werd gebracht, werd gecomponeerd
door Rudolf Karsemeyer. Den tekst schreef Us Vissel,
terwijl de opvoering onder leiding stond van Richard
Heukeroth. „Femmy" werd met zooveel enthousiasme Us Vissel
De Nederlandsch e filmster
Dolly Mollinger met haar
lieveling Peter. 2 ij vervult
in de nieuwe film . Het leven
is niet zoo kwa ad een ■ M
zeer belangrij QS
| V
Éi
A /
/ / M'
w
v
\
"V, c^.
WHÊÊUUt • '■WBHSIRttK-n'' '"'■■l ■■■■■^■HHBBHB
• •
- 6 -
ontvangen, dat we binnenkort de tweede opvoering tege-
moet kunnen zien.
Het monodrama wordt gespeeld door de jonge actrice
Judith Hes. Deze leerlinge van de tooneelspeelster Magda
Janssens maakte in dit muziekspel een succesvol debuut.
■ ..;■.. . -
fc
if / " '■
. .
m K
'IB^Bjä^ * 'i '^Jé^: \
■ ■ ■ .... ■ ■..
t
;
\
1. De jongste en de oudste Metro-
Goldwyn-Mayerster. — May Robson
maakt een wandeling met haar lieve-
ling, het sterretje Juanita Quiglèy.
-7 -

(Vervolg)
DOOR E DG AR R I CE BU R R O U G H S
[SGHRiJ^ER tARZAN-VERHAüK
De aardbewoner Carson Napier vliegt met een raket naar
de planeet Venus. Aan boord van een schip, dat de Venus-
siaansche zeeën bevaart, ontmoet hij Duare, een prinses
uit het land Vepaja, van wie hij veel gaat -houden, evenals
zij van hem. Bij een verblijf aan de kust echter wordt hij
gevangen genomen door Thoristen, vijanden van het land
Vepaja, en weggevoerd. Duare weet hij nog net op tijd door
een Angan, een gevleugeld mensch, naar het schip terug
te zenden.
Hij wordt gebracht naar de kamer met de zeven deuren,
waar hem de dood in den vorm van de vreeselijkste kwellin-
gen wacht. Hij weet echter te ontsnappen door langs een
touw in de balken te klimmen en zoo het gebouw te verlaten.
Over een balkon bereikt hij een aangrenzend huis, waar hij
Duare weer vindt, die door Moosko, een leider der Tho-
risten, gekweld wordt. Er ontstaat een hevige vechtpartij
tusschen Carson en Moosko, waarbij de laatste gedood
wordt. Ais Carson daarna Duare in zijn armen wil sluiten,
zegt ze echter, dat ze niet van hem houdt, dat het een
vergissing is geweest. Carson besluit toch te trachten Duare
te redden. Ze weten ongemerkt de stad te verlaten, doch ze
vinden de zee niet terug en verdwalen.
Langen tijd dolen zij door het onbekende land aan tallooze
gevaren ontkomend. Op zekeren dag houden zij halt op een
heel idyllisch plekje aan een rivier. Carson zegt, dat hij daar
zou willen blijven en altijd gelukkig zou kunnen zijn, als
Duare maar van hem hield. Maar Duare mag niet van hem
houden, omdat ze een prinses is.
Eindelijk ontmoeten ze een mensch, zooals hij zegt jong
-vorst- van de streek, waar ze zich bevinden, en vijand
der Thoristen. Hij neemt hen mee naar zijn woning.
r ir tt creatuur waarop hij reed en dat hij een zorat noemde,
M leek in het geheel niet op een dier dat ik al eens eerder had
gezien. Hel leek wat afmetingen hetreft op een klein paard.
Zijn lange, slanke poolen deden onwillekeurig denken dat het
snel kon loepen. Zijn voeten waren rond en hadden geen
nagels; in de plaats daarvan zaten er onderaan groote klompen
eelt. Zijn bijna loodrechte koot deed veronderstellen, dat het
moeilijk berijdbaar zou zijn, maar dat was niet zoo. Later
merkte ik dat zijn bijna horizontale dijbeenen en schouders de
schokken opvingen en den zorat tot een gemakkelijk te berijden
zadeldier maakten.
Boven zijn schoften en even over het midden van zijn rug
bevonden zich zachte kussens of miniatuur bulten, die een
uitstekend zadel vormden met knop en achterboog. De kop
van het dier was kort en breed, met twee groote, op schoteltjes
lijkende oogen, en hangende ooren. Het had de tanden van
een planteneter. Zijn eenige middel ter verdediging scheen te
liggen in zijn snelheid, ofschoon ik later ervoer, dat het zijn
tanden op zeer effectieve wijze kan gebruiken wanneer zijn
woede is opgewekt.
Wij liepen naast Skor toen we naar zijn huis gingen. De
kazars volgden slaafsch achter ons, op bevel van hun meester.
Onze weg liep naar de groote bocht van de rivier, die wij
hadden probeeren af te snijden door de vlakte over te steken,
en naar een bosch, dat op haar oevers groeide. De nabijheid
van de kazars maakte mij zenuwachtig, want af en toe kwam
er èèn heel dicht bij ons, en ik vreesde dat Duare door een van
die afschuwelijke dieren gewond zou worden eer ik het kon
verhinderen. Ik vroeg Skor waar hij die dieren voor gebruikte.
„Om mee te jagen," antwoordde hij, „maar eigenlijk hoofd-
zakelijk ter bescherming. Ik heb vyanden, en bovendien zwer-
ven er talrijke roofdieren rond in Morov. De kazars kennen
geen vrees, en het zijn moedige strijders. Hun grootste zwak is
hun voorliefde voor kannibalisme; zij zullen ophouden met
vechten om een van hun eigen soortgenooten op te eten, wan-
neer die gewond is."
Kort nadat wij het bosch betreden hadden, kwamen wij bij
een groot, somber gebouw van steen, dat er uitzag als een
vesting. Het was gebouwd op een kleine verhooging van den
oever, en de rivier stroomde er aan dien kant vlak langs. Een
steenen muur, die aansloot bij den muur van het gebouw, welke
zich aan den kant der rivier bevond, omsloot verscheidene
aren ontboscht land die aan de voorzijde van het gebouw lagen.
- 8 -
Een zware poort sloot de eenige opening af, die in dezen muur
zichtbaar was.
Toen wy genaderd waren, riep Skor: „Open, het is de jong!"
en langzaam zwaaiden de poortdeuren naar buiten open.
Toen wij binnentraden stonden verscheidene gewapende
mannen, die onder de boomen hadden gezeten, welke men had
laten staan toen men het stuk grond was gaan ontginnen, op en
bleven met gebogen hoofd staan. Zij zagen er wreed en tege-
lijkertüd treurig uit. Hetgeen mij het meest aan hen trof, was de
zonderlinge kleur van hun huid: een weerzinwekkende, onge-
zonde bleekheid, een bleekheid, die door bloedeloosheid werd
veroorzaakt. Ik zag de oogen van een hunner, die toevallig
opkeek toen wij voorbijkwamen, en ik rilde. Het waren glazige,
kleurlooze oogen, zonder licht, zonder schittering. Ik zou hem
voor stekeblind hebben gehouden, als hü zijn oogen niet direct
had neergeslagen toen ze de mijne ontmoetten. Een ander had
een diepe, open wond dwars over zijn wang van zijn voorhoofd
tot zijn kin; ofschoon ze open was, bloedde ze echter niet.
Skor gaf een kort bevel, waarop twee der mannen den troep
kazars binnen een sterke omheining naast de poort joegen,
terwijl wij naar het huis liepen. Misschien zou ik beter van
kasteel kunnen spreken, want daar leek het het meeste op.
De omheinde ruimte, die wij overstaken, was geheel kaal met
uitzondering van eenige boomen, die men had laten staan.
Overal verspreid lag afval van allerlei aard, en er heerschte
een onbeschrijfelijke wanorde. Oude sandalen, lompen, scher-
ven van aardewerk en resten uit de kasteelkeuken waren in het
wilde weg neergeworpen. De eenige plek, waar men eenigszins
had geprobeerd den rommel op te ruimen, werd gevormd door
een kleine ruimte voor den hoofdingang, die met tegels was
geplaveid.
Hier steeg Skor af toen er drie mannen, die sprekend
leken op degenen welke wij bij de ingangspoort hadden gezien,
als schimmen uit het gebouw te voorschijn kwamen. Een van
hen nam Skors rijdier en bracht het weg, terwijl de beide
anderen ieder aan een kant van den ingang gingen staan toen
wij naar binnen gingen.
De ingang was slechts klein; de deur, die haar afsloot, echter
dik en zwaar. Het scheen de eenige toegang gelykvloersch aan
dezen kant van het kasteel te zijn. Langs de eerste en tweede
verdieping had ik kleine vensters opgemerkt, die van tralies
waren voorzien. Aan één kant van het gebouw bevond zich een
toren, die tot een hoogte van twee verdiepingen boven het
kasteel uitrees. Deze toren had eveneens kleine vensters, die
ook van tralies waren voorzien.
Het inwendige van het kasteel was somber en donker. In
vereeniging met het voorkomen van de bewoners, die ik reeds
had gezien, riep het een gevoel van neerslachtigheid bij my
op, dat ik niet van me af kon zetten.
„Jullie zult wel honger hebben," zei Skor. „Ga mee naar de
binnenplaats — daar is het aangenamer — en ik zal jullie
voedsel laten brengen."
We volgden hem door een korte gang naar een open ruimte,
waar omheen het kasteel gebouwd was. Ik moest direct aan de
binnenplaats van een gevangenis denken. Er lagen steenen
tegels op den grond. Er groeide zelfs geen grassprietje. De
grijze steenen muren rezen, slechts onderbroken door de kleine
raampjes, steil omhoog. Er was geen enkele poging gedaan het
gebouw architectonisch eenigszins te versieren, noen om de
binnenplaats op eenige manier te verfraaien. Ook hier lag
allerlei afval; men had het klaarblijkelijk gemakkelijker ge-
vonden het hier neer te werpen dan het naar buiten te brengen.
Ik voelde mij bedrukt door voorgevoelens van een naderend
onheil. Ik wilde wel, dat wij het gebouw nooit betreden had-
den, maar ik probeerde mijn vrees opzij te zetten. Ik hield me-
zelf voor, dat Skor door woord noch gebaar had laten be-
vroeden, dat hy iets anders was dan een vriendelijk en bezorgd
gastheer. Hij scheen werkelijk graag vriendschap met ons te
hebben gesloten. Ik was er echter aan gaan ^wijfelen, of hij wel
een jong was, want er was geen spoor van koninklijkheid in
zijn omgeving of aan zijn manier van wonen te bekennen.
In het midden van de binnenplaats stond een houten tafel
met vuile, versleten banken. Op de tafel bevonden zich de
resten van een maaltijd. Skor beduidde ons op de banken
plaats te nemen en klapte toen, alvorens zelf aan het hoofd
van de tafel te gaan zitten, drie keer in zijn handen.
„Ik heb hier zelden gasten," vertelde hij. „Het is werkelijk
een aangename afwisseling voor my. Ik hoop, dat u zich gedu-
rende uw verblijf hier zult amuseeren. Ik ben er zeker van.
\
ffcdereefl, die de Wamef Bros-film „Golddiggcrs of 1935"
■'•heeft gezien, herinnert zich uit deze rolprent wel het bekende
liedje „Lullaby of Broadway" en dé actrice Winifred Shaw, die
deze song ten beste geeft. Juist aan de actrice willen we hier
eenige woorden wijden.
Winifred Shaw is den vijf en twintigsten Februari, onder den
naam Winifred Lei Momi Shaw, tè San Francisco geboren. In
deze plaats bracht zij heiserste deel van haar leven door, maar
daar haar ouders als vartété*artisten door het land trokken, wis*
selde ze nogal eens van woonplaats en bezocht zeer veel middel'
bare scholen, o.a. te San Diego «n Chicago. In de eerste klas
van de H.B.S. trad zij reeds in schoolrevues op en na het verlaten
van deze instelling belandde ze na veel omzwervingen öp
Broadway en vervulde hier in verscheidene muzikale comedies
een hoofdrol, o.a. in „Simple Simon", „Ziegfeld Follies" en
wRaln or shine", waarift ook de beroemde komiek Joe Cook
speelde.
Toen Wlnlfr«^ eens te Philadelphia optrad, hoorde een der
impresario's van Warner Bros haar zingen en engageerde haar

■■ ' ^m ^Wmmmmwmm^m':
dat ik het zeker zal doen," en terwyl hy dit zei, keek hy Duare
weer aan op de manier, die mij niet aanstond.
„Ik ben er van overtuigd, dat wij hier gaarne zouden blyven
als het mogelijk was," anwoordde Duare snel, „maar dat kan
niet, want wy moeten naar het huis van myn vader."
„Waar woont uw vader?" vroeg Skor.
„In Vepaja," verklaarde Duare.
„Ik heb nooit van dat land gehoord," zei Skor. „Waar ligt
het?"
„Heeft u nooit van Vepaja gehoord?" riep Duare ongeloovig
uit. „Heel het tegenwoordige land van Thora werd Vepaja ge-
noemd tot de Thoristen in opstand kwamen en het in bezit
namen en de overlevenden van de heerschende klasse naar
het eiland verjoegen, dat alles is wat er van het oude Vepaja
is overgebleven."
„O ja, daar had ik wel van gehoord," erkende Skor, „maar
het is lang geleden en in het verre Trabol gebeurd."
„Is het hier dan geen Trabol?" vroeg Duare.
„Neen," antwoordde Skor, „dit is Strabol."
„Maar Strabol is een warm land," beweerde Duare. „Er kan
geen mensch in Strabol leven!"
„U is nu in Strabol. Het is hier gedurende een deel van
het jaar wel erg warm, maar niet zóó, dat het niet uit te
houden is."
Ik had belangstellend toegehoord. ^Indien hetgeen Skor zei
waar was, dan hadden wij den evenaar overgestoken en be-
vonden we ons nu op het noordelijk halfrond van Venus. De
Vepajaners hadden mij indertyd verteld, dat Strabol onbe-
woonbaar was — een gloeiend-heete vochtige woestenij, die
slechts bewoond werd door verschrikkelijke roofdieren en rep-
tielen. Het heele noordelyk halfrond was terra incognita voor
de bewoners van het zuidelijk halfrond, en om die reden had
ik het juist graag willen onderzoeken.
Nu ik echter verantwoordelijk was voor Duare, kon er van
een onderzoek niet veel komen, maar ik zou misschien een en
ander van Skor te weten kunnen komen, en daarom vroeg ik
hem naar het land, dat zich verder naar het Noorden uit-
strekte.
„Het is er niets gedaan," viel hy uit. „Er wonen niets dan
dwazen. Ze halen hun schouders op voor de ware wetenschap
en voor lederen vorm van vooruitgang. Ze hebben my ver-
dreven; ze hadden me wel willen dooden. Toen ben ik hier-
heen gegaan en heb het koninkrijk Morov gesticht. Dat is nu
reeds verscheidene jaren geleden — misschien wel honderd
jaar. Ik ben sinds dien tijd nooit meer naar mijn geboorteland
teruggekeerd, maar soms komen hun menschen wel eens hier."
Bij deze laatste woorden lachte hy op onaangename wyze.
Op dat oogenblik kwam er een vrouw uit het gebouw, waar-
schijnlijk op het handgeklap van Skor. Ze was van middel-
baren leeftijd. Haar huid had dezelfde weerzinwekkende kleur
als van de mannen, die ik had gezien; bovendien was ze
vreeselyk vuil. Haar mond hing open en haar tong, die droog
en gezwollen was, stak er uit. Haar oogen waren glazig en
Jeanette MacDonnald en Nelson Eddy in de Metro-Goldwyn-Mayerfilm
.Die ondeugende Marietta"
■ ISK •■•'■:■.
staarden niets-ziend voor zich uit. Ze bewoog zich op een
zonderlinge wyze langzaam schuifelend vooruit.
Achter haar kwamen twee mannen. Ze zagen er net zoo uit
als zy, en aan alle drie was er iets onbeschryfelijks weerzin-
wekkends.
„Neem dat weg!" beval Skor met een handbeweging in de
richting van de vuile schotels. „En breng voedsel."
De drie menschen verzamelden de schotels en schoven toen
weg. Geen van hen sprak een woord. De blik van afschuw in
de oogen van Duare kon door Skor niet onopgemerkt zyn ge-
bleven.
„Staat mijn personeel u niet aan?" vroeg hy onderzoekend.
„Maar ik zei niets," antwoordde Duare.
„Ik zag het aan uw gezicht!" Plotseling begon Skor te lachen.
Er klonk geen vroolykheid in zyn lach, en evenmin was er een
glinstering in zyn oogen. Wel echter een verschrikkelijke be-
dreiging, die net zoo snel verdween als ze was gekomen. „Het
zyn uitstekende bedienden," vervolgde hy op gewonen toon.
„Ze praten niet te veel en zü doen alles wat ik hun beveel."
Nu keerden de drie menschen terug met schalen eten. Er was
vleesch, gedeeltelijk rauw en gedeeltelijk gekookt, maar abso-
luut oneetbaar; er was fruit en groente, maar niets er van
scheen my toe gewasschen te zyn. Er was ook wijn, en dat
was het eenige, wat voor menschelyk gebruik geschikt was.
De maaltyd was geen succes. Duare kon niet eten. Ik nipte
van mijn wijn en sloeg Skor gade terwijl hy als uitgehongerd
die smerige kostjes verslond. Uit een gedeeltelijk openstaande
deur kwamen verscheidene kleine dieren naar de tafel rennen.
Skor wierp hun een been toe, waaraan hy had zitten kluiven,
en ze begonnen er om te vechten terwyl Skor lachend toekeek.
Het waren knaagdieren, ongeveer zoo groot als onze aardsche
huiskatten.
Ik zag hoe Duare heimelijk het voedsel van haar bord schoof
en het op den grond liet vallen toen Skor niet naar haar keek.
Haar voorbeeld volgend, deed ik hetzelfde. Op die manier ver-
meden wy het van het voedsel te eten zonder onzen gastheer
te kwetsen, en de mistals hadden een goeden maaltijd.
De duisternis viel reeds toen Skor van tafel opstond.
„Ik zal u naar uw kamers brengen," zei hy. „U zult wel moe
zijn." Zijn toon en manieren waren die van een volmaakten
gastheer. „Morgen kunt u dan uw reis vcortzetten."
Opgelucht door deze belofte volgden we hem het huis in.
Het was een donker en somber verblyf, waarvan de kilte en
de kleurloosheid als een last op iemand vielen. Hij ging ons
voor een trap op naar boven en toen volgden wy hem een
lange, donkere gang in. Toen bleef hy staan voor een deur
en wierp die open.
„Ik hoop dat u goed slaapt," zei hy tegen Duare, een buiging
makend en haar verzoekend binnen te gaan.
Zwijgend schreed Duare over den drempel, en Skor sloot de
deur achter haar. Daarop bracht hij my naar het eind van de
gang en twee trappen op, en liet my toen een ronde kamer
binnengaan, waarvan ik dacht, dat ze zich in den toren bevond
dien ik had gezien toen wy het plein van het kasteel overge-
stoken waren.
„Ik hoop dat u uitgerust en verfrischt ontwaken zult," zei
Skor beleefd en trok zich terug, de deur achter zich sluitend.
Ik hoorde hem de trap afgaan en luisterde tot zyn voetstap-
pen in de verte weggestorven waren. Ik dacht aan Duare, die
zich alleen beneden bevond in dien somberen en mysterieuzen
steenklomp. Ik had geen reden aan te nemen, dat zy niet
veilig was, maar toch was ik niet op myn gemak. In geen geval
was ik dan ook van plan, haar alleen te laten. Indien er iets
gebeurde, wilde ik er by zijn om haar te beschermen.
Ik wachtte tot Skor tyd genoeg had gehad om zich naar zyn
eigen vertrekken te begeven, waar die zich ook mochten be-
vinden. Toen ging ik naar de deur, besloten Duare op te zoeken.
Ik legde myn hand op den klink en probeerde de deur te
openen. Ze was van buiten gesloten! Snel ging ik naar de ver-
schillende ramen. Ze waren allemaal van zware tralies voorzien.
Vaag, van heel verre in het afschrikwekkende gebouw, meende
ik een spottend gelach te hooren.
HOOFDSTUK ACHT.
Het meisje in den toren.
Het torenvertrek waarin ik myzelf opgesloten vond, werd
alleen verlicht door den geheimzinnigen gloed die de nachte-
lijke duisternis van Venus eenigszins verdrijft, die anders on-
doordringbaar zou zyn. Schemerachtig ontdekte ik de omtrek-
ken van de meubels, die zich in de kamer bevonden — ze
waren maar zeer schaarsch. De kamer had meer het aanzien
van een cel, dan van een kamer waar men gasten te slapen legt.
Ik ging naar een kast met laden en onderzocht die. Er be-
vonden zich niets anders in dan stukken van afgedragen
kleeren, eindjes garen en kluwens touw. Teleurgesteld wendde
ik my af en begon het vertrek op en neer te loopen, bezorgd
over Duare. Ik was volkomen hulpeloos. Ik kon niets uitrichten.
Het zou natuurlijk nutteloos geweest zyn op de deur te bonken
of om hulp te roepen. De wil, die my opgesloten had, was hier
oppermachtig. Alleen door een vrijwillige daad van dien wil
kon ik vrijgelaten worden!
{Wordt vervolgd).
hUu/rrxjO^
„Is dat de loodgieter, Jaantje? '
„Nee mevrouw. Het is een mijnheer, die vraagt of U een
middel wilt koopen om het duinwater te verzachten."
„Dat is nou al de vijlde maal, dut ik je
Jeu ffdifrevoetba lie/i wij snee rigj:
„Och, ik zal maar zoo denken :
't is een soort van goedkoope
massage — je blijft er fit van!"
'Nou^wat zou dat? Word je dr soms „Ja, lieveling, ik moet blijven overwerken
niet voor betaald?" 0 P kantoor!"
/
- 11 —
_______ _^_^_^^____
.
CKorzJva/zI
De nieuwste dessins in karpetten zijn
kleine vlekjes, over de geheele opper-
vlakte verspreid. — Buitengewoon prac-
tisch voor iemand, die een lekkende
vulpen heeft I
„De mensch komt tot het schrijven
van verzen, wanneer hij vervuld is van
groote emoties, die hij op een of an-
dere wijze tot uiting moet brengen,"
lezen wij. — We begrijpen niet, dat er
zoo weinig golfspelers dichter gewor-
den zijn!
Een jongeman en een meisje, die el-
kaar het eerst hebben ontmoet bij ge-
legenheid van een ongeluk op het ijs,
hebben zich dezer dagen verloofd. —
Wie zou er het eerst het ijs gebroken
hebben?
„De inkt en het vloeipapier zijn op de
meeste van onze postkantoren zeer
slecht," schrijft ons een abonné. —
Maar ook de pennen hebben hun slechte
punt I
„Als ge iets goeds bij den kop hebt,
houdt het dan stevig vastl" luidt een
wijs gezegde. — Dit geldt vooral voor
jockies bij wedrennen.
„Mijn vrouw luistert nooit naar mij,
als ik iets zeg," klaagde onlangs een
man voor den kantonrechter. — Hij moet
eens probeeren in zijn slaap te praten I

i.
Simon Lindley vocht den zwaarsten
strijd van zijn kven uit dien avond.
Hij stond met Joan Falkner aan
den rand van de palmenplantage, sta-
rend naar de vervagende kleuren van
den zonsondergang en wist, dat als
hij wilde, hij met haar trouwen kon.
Dat zou de hemel voor hèm beteekencn
en na luttele maanden waarschijnlijk de
hel voor häär.
Het doffe oranje in het Westen ver-
anderde langzaam in een schaduwig
bruin. De palmen donkerden, tot zij
als uit brons gegoten schenen. Laag
in de lucht gloeide een glans, als de
doorschijnende diepte van een Zuidelijke
zee.
„Het is als een sprookje," fluisterde
Joan.
Haar hand lag op zijn arm — hij
kon voelen, dat zij trilde. De nervositeit
van haar ademhaling trof zijn oor, heel
de verwachtende spanning van haar
wezen drong tot zijn bewustzijn door.
Als hij nu zei: „Joan, ik houd van
je," zou ze de volgende seconde in zijn
armen liggen.
Een jongere man dan hij zou niet ge-
aarzeld hebben. Maar Simon Lindlcy
was vierendertig en zijn aanbidding
bande iedere zelfzucht uit. Hij geloofde,
dat zij verliefd was op de liefde, dat
de betoovering van het nieuwe, exotische
oord haar in hcur greep had. Koureya
kon een wonder van liefclijkhcid, kon
een droom zijn — in de lente. Voor
veertien dagen, voor een maand ...
Maar veronderstel, dat ze hier voor
jaren gebonden was, in de gruwelijke
eenzaamheid, de genadclooze hitte, haar
wereld beperkt tot de palmen, de ein-
deloozc woestijn vlakten en de Tigris?
Zij, een meisje van tweeëntwintig, jong
en frisch, gewoon aan de afleiding, de
amusementen, de levendigheid van de
groote stad. ..
DIJ DE VOORPLAAT
Amerika's grootste {ümkomiek Joe E.
Brown zal u binnenkort weer eens een
vroolijken avond kunnen bezorgen en
wel in zijn nieuwste rolprent „Op de
planken".
Joe werd te Holgate, Ohio, geboren.
Op negenjarigen leeftijd maakte hij
reeds deel uit vaii het circusgezelschap
van de gebroeders Ringler. Op vijftien-
jarigen leeftijd overkwam hem een on-
geval, dat acn zijn circuscarrière een
einde maakte. Hij ging zich toen op het
tooneelspel toeleggen met het resultaat,
dat hij op Broadway een zeer geziene
gast werd. Een zijner successtukken was
in dien tijd „Twinkle Twinkle" en juist
door dit stuk werd de aandacht van
Warner Bros op hem gevestigd. Hij
kreeg een vast contract bij deze onder
neming en heeft al in verscheidene films
een belangrijke rol vervuld. Wij kennen
hem o.a. uit „De drijvende zwembroek",
„Hou je roer recht" en „Circusclown".
Hij kneep zijn handen in elkaar. Zijn
lippen vormden onwillekeurig het woord
waanzin.
Ja, dät zou het zijn: waanzin -- zelf-
zuchtige waanzin 1
II.
Haar hand lag nog steeds op zijn arm.
De aanraking zond een electrischen
stroom door zijn lichaam, een gevoel
van dronkenschap. Hij durfde niet naar
haar te kijken, om zijn vast, sterk besluit
niet in gevaar te brengen. Hij hield zijn
oogen op den horizon gericht, een don-
kere omvatting nu van het lila van
de aarde.
Ze huiverde licht en, zich vermannend,
wendde hij zich naar haar.
„Je krijgt het koud. We moeten
teruggaan."
Ze sprak geen woord, toen ze terug-
keerden naar den oever van de rivier.
Hij begreep de reden, en daar zijn ge-
dachten ondraaglijk waren, praatte hij
zichzelf voor: „Ze zal het in een paar
dagen vergeten! Watson zal haar helpen
vergeten. Hij heeft den geschikten
leeftijd."
In de verte glommen de kookvuren
van de Arabische arbeiders. Eén van
hen zong, een klagend, monotoon lied.
De eeuwenheugende wateren van de
Tigris blonken schemerig en boven de
zwarte silhouet van een mahaila — in-
landsch vaartuig — schitterde een
vroege ster, zóó dichtbij, dat zij eeil lan-
taarn aan den mast leek.
Inderdaad, Koureya kon wonderlijk
mooi zijn. En zijn schoonheid was de
laatste dagen voor Lindley vernieuwd
door de aanwezigheid van Joan. Ze was
hier met haar vader, Andrew Falkner,
een van de commissarissen van de Tigris
Stoomboot Maatschappij, en met Gerald
Watson, haar neef.
Gasten waren in het algemeen een
oase in het bestaan van Simon Lindley,
op zijn eenzame palmenplantage vijftig
mijlen langs de rivier ten Noorden van
Bagdad. En veel van die oases waren
er niet geweest tijdens zijn verblijf hier.
Maar toen hij zag, wat voor soort meisje
de dochter van Andrew Falkner was,
scheen haast bovenaardsche muziek
zijn nauwbegrensde wereld te ver-
vullen. Ze was slank en fijn gebouwd
— heel blond, heur zijig haar was als
een gouden nevel om haar hoofd, haar
oogen diep-blauw onder lange wimpers,
haar gezicht een zacht ovaal.
Maar het was niet alleen de uiterlijke
charme, die van Joan uitging, wat hem
aantrok. Haar frissche belangstelling in
al het nieuwe dat ze zag, haar jolige,
intelligente humor, haar heerlijke
natuurlijkheid boeiden hem onuitspreke-
lijk. .En zij, van haar kant, scheen direct
een innerlijke verwantschap te voelen,
die haar naar hem toedreef. Gerald
Watson, kennelijk verliefd op zijn
nichtje, vertoonde alle teekenen van
jaloezie.
- 12 -
ALVAREZ
In het eerst was Lindley dankbaar
en geamuseerd; dankbaar voor dit be-
koorlijke tusschenspel in de jaren van
verlatenheid — geamuseerd, omdat hij
zich niet bewust was, dat Watson reden
kon hebben voor zijn jaloerschheid.
Naarmate echter de veertien dagen van
Joans verblijf verliepen, drong de onge-
loofelijke waarheid meer en meer tot
hem door. Het was niet ongeloofelijk,
dat hij verliefd was geworden op Joan.
Maar in alle nederigheid stond hij tegen-
over 't onmiskenbare feit, dat zij verliefd
was op hem — een stillen baling, nog
voor vele jaren den gevangene van de
monotonie van Koureya.
Deze dagen waren de proefsteen
voor Lindley's karakter. Hij dacht aan
zijn eenzame jaren hier, aan de einde-
looze avonden met een spel kaarten en
een boek, aan de tijden, dat de verlaten-
heid hem besloop als een nachtmerrie.
Hij stelde zich Joan hier voor als het
nieuwe van Koureya af zou zijn en ze
zich realiseeren zou; dat 'ze zich vergist
had! En dan haar dappere strijd, om
dat feit voor hem te verbergen, haar
jonge hart bezwijkend onder het leed!
Zoo had hij met zichzelf geredeneerd
en gevochten, en dien avond geloofde
hij, dat hij den slag gewonnen had.
Overmorgen zpu ze weggaan — hij zou
een herinnering hebben aan iets moois en
goeds. En Joan ? Ze zou spoedig ver-
geten. Waarom niet ?
Ze kwamen in de bungalow terug.
Falkner en Watson zaten te praten bij
hun groc. Watsons s'teelsche, booze blik
ontging Simon Lindley niet. Hij was
een magere jongeman, met donkere
haren en bruine oogen, ontegenzeglijk
knap, maar met een lastig, prikkelbaar
humeur en daardoor zeer slecht in staat
zijn gevoelens te verbergen.
„Hallo Joanl" riep hij. „Nog niet
beu van de zonsondergangen?"
Ze schudde het hoofd. Er was een
sfeer van stilte, van rust om haar, die
Watson niet kon begrijpen.
„Alleen maar een kwestie van tijd,"
vervolgde hij laatdunkend. „Er gaat ongetwijfeld
bekoring van Koureya uit, dat
moet ik toegeven. Maar het moet afschuwelijk
gaan vervelen na een poos."
„Ja," erkende Lindley ernstig. „Het
is geen oord, behalve voor een ouden
brompot, zooals ik."
De diepere beteekenis van deze conversatie
. ontging Falkner. Hij lachte,
nam een slok uit zijn glas en zei:
SIGAREN
's Morgens,
's Middags,
's Avonds.
Remaco-filra — Regie: Charles Lament.
Rolverdecling:
Kay Adrienne Ames. Gregg Donald Co-ok.
Terry Ralph Bellamy. Chuck Robert Armstrong.
Deze rolprent laat zien hoe door een onschuldig misverstand, beter gezegd door onge-
loof en wantrouwen, twee menschen ongelukkig kunnen worden. Hier wordt het gevaar
echter gelukkig nog op het laatste oogenblik bezworen.
Terry Gallagher, een New Yorksche jongeman van eenigszins verdachten levenswan-
del, maakt in een kleine stad kennis met een jong meisje uit society-kringen, Kay Parrish.
Hij belooft haar aan een baantje te zullen helpen als ze ooit naar New York moqht komen.
Korten tijd later is Kay gedwongen naa-- New York te gaan om in haar levensonderhoud
te voorzien, want haar vader heeft, door financieele zorgen, zelfmoord gepleegd en haar
zonder een cent achtergelaten.
m^^^^.
Terry stelt haar' in zijn pas geopende etablissement te werk en hoewel ze dezen arbeid
verafschuwt, vervult ze haar plicht toch zoo goed mogelijk.
Ondertusschen leert ze een jongeman kennen, Gregg, van wien ze veel gaat houden,
evenals hij van haar. Hij doet haar zooveel goed als hij maar kan en opent zelfs een bankreke-
ning voor haar, hoewel zijn familie tegen den omgang en een huwelijk met Kay ten heftigste
protesteert Als Kay echter eens na een heerlijken dag buiten met Gregg te hebben doorgebracht,
thuiskomt, vindt ze Terry in een wanhopige stemming, daar hij zijn schulden niet kan betalen
en gedwongen is zijn etablissement te sluiten. Kay biedt hem dan het door Gregg geschonken
geld aan en redt hem hierdoor van den ondergang.
Gregg gelooft echter haar verklaring, dat x haar ouden weldoener helpen móést niet en
breekt met haar. Gelukkig ontmoet Terry hem eenigen tijd later en is hij in de
gelegenheid om Kay's uiteenzetting te bevestigen en een verzoening tusschen
Gregg en Kay te bewerkstelligen.
1. Robert Armstrong. — 2. Adrienne Ames. — 3. In de nachtclub. —
4. Adrienne Ames en Ralph Bellamy. — 5. Ralph Bellamy.
- 13 -

Jjf /9/f/lÄ P/T\ " Hct li -' kt m,e toe ' (iat ^ et nog wel „Het lijkt me toe, dat het nog wel ^^
m ff^CSwlS*' ^Si \, meevalt. Eenden en korhoenders om op
Mv*
j g 0 _ te jagen en prachtig vischwater. Het
%?^
kan heusch erger. Maar zeg, Joan, wat
H
eb jullie dat geval gelezen, dat in... .
(och waarom zou ik den naam noemen
en den bewoners van de aantrekben
jij stil. Scheelt er wat aan?"
„Niets vader," antwoordde ze met eer
glimlach. En haar oogen staarden in
het niet.
In Watsons hoofd trok een rüjipel.
.0*
kelijke plaats ergernis bezorgen?), dat ergens in Hij wierp weer een zijdelingschen blik
ons land gebeurd is?
op Joan en Lindley. Er viel een zwijgen,
In dat Ergenshuizen was een groot zieken- ten laatste verbroken door Falkner.
huis.
Nu is het een bekend feit, dat niet alle
zieken eiken dag maar naar hartelust mogen
eten, maar als ze in het stadium van aansterken
zijn gekomen, dat dan voor hen niets
goed genoeg is.
Ze krijgen van alles het beste.
Ook van de groenten.
Zachte worteltjes, smakelijke spruitjes, een
zacht bloemkooltje. Enzoovoort. Enzoovoort!
Daar het een groot ziekenhuis betrof, waar
veel op-krachtkomers en -komsters verblijven,
was er ook in een heel jaar heel wat aan
groenten noodig.
Dies volgde men het gebruikelijke systeem:
men liet de leveranciers „inschrijven", dat wil
op goed Nederlandsch zeggen, de gegadigde,
die het voorrecht kreeg, om te mogen leveren,
is in den regel overgeleverd, want hij heeft
zich in z'n vingers gesneden. Doch op een
manier, waarvoor ze je in het ziekenhuis geen
verbandje geven. Ze laten je liever „bloeien".
Een groenteboer, die van zulke operaties
zonder medische assistentie niet scheen te houden,
zocht een doekje voor het bloeden.
Wetend dat de kleine geschenken d'r zijn om
de vriendschap te onderhouden, zond hij aan
den ambtenaar van het hierbedoelde ziekenhuis,
belast met de zorg voor de inkoopen, een
mand met fruit, een fijne mand met fijn fruit
en niet al te weinig.
De mand kwam terug.
En het fruit ook.
Oje, zei de groenteboer (ik laat het aan u
over, of dit woord hier als oje of als oje
moet worden uitgesproken). En hij dacht na.
Z'n conclusie was: Stom geweest, de man
blieft geen fruit. En hij stuurde een enveloppe,
zonder naam en adres er op, maar ƒ 50.— er
in, met z'n adreskaartje.
Toen kwamen de poppen aan het dansen.
Niet de vijftig pop, al waren deze de oorzaak
van het drama.
De administrateur liep naar de politie,
klaagde den groentebaas aan wegens poging
tot omkooping van een ambtenaar in functie.
Geen kleinigheid.
De groenten kregen d'r een gasluchtje door,
iets wat voor aankomende patiënten niet aantrekkelijk
en gezond is.
M'n conclusie.
Komt den vent toe, die er zulke ergerlijke
gewoonten op nahoudt.
Ik ben intusschen maar blij, dat m'n positie
als 'n ergernis-man, me nooit in de verleiding
zal brengen, om in letterlijken zin de vruchten
van m'n arbeid op deze wijze te kunnen opeten.
Want, welke groenteboer zou het in z'n
kersepit halen om te probeeren, mij tot ergernis
over hem te stemmen.
Zei m'n vrouw: Petrus, wat ben je toch een
schlemiel. Peter Schlemiel in eigen persoon! Hij
zou het toch kunnen doen, opdat je je ergernis
over hem niet zou uiten!
Jammer! Maar ik moet bekennen, dat m'n
vrouw weer gelijk had. En ik ben daarom des
te meer uw
PETRUS PRUTTELAAR.
„We zijn allemaal 'n beetje stil vanavond.
Misschien is het, omdat we weldra
afscheid moeten nemen. Ik moet zeggen,
Lindley, dat je buitengewoon vriendelijk
voor ons geweest bent. Je bent eenvoudig
een ideale gastheer."
„Ja, dat is zoo," viel Watson bij,
echter zonder veel geestdrift.
Joan knikte.
„Ik ga me even verkleeden," kondigde
ze aan.
Toen ze de kamer verliet, was Lindley
de eenige, die het jagend gaan van haar
ademhaling opmerkte. Het kostte hem
een bovenmenschelijke zelfbeheersching
om te blijven zitten en rustig het gesprek
met de beide mannen voort te
zetten. Het liefst zou hij haar nagerend
zijn, haar in zijn armen hebben gesloten,
en gesnikt hebben: „Joan, Joan, zie
je dan niet, hoeveel ik van je houd.
Maar je mag niet met me trouwen,
je mag niet..."
Joseph, Lindley's Indische bediende,
kwam binnen om de tafel te dekken.
Falkner grinnikte tegen hem.
„Krijgen we wat lekkers te eten?"
vroeg hij opgewekt.
„O ja, Sahib."
Watson vroeg: „Hoe is het met dat
uitstapje naar Bagdad morgen?"
„Jullie moet maar met je drieën gaan
en jezelf amuseeren," zei Lindley. „Ik
zou dolgraag meegaan, maar ik zie er
absoluut geen kans toe — ik zit tot
over mijn ooren in het werk. Jullie moet
direct na het ontbijt vertrekken, dan
kunnen jullie om ongeveer tien uur
terug zijn. Het is volkomen veilig om
's avonds te varen, nu er een zoeklicht
op de motorboot geïnstalleerd is."
Watson streek nadenkend met de
hand langs zijn kin.
„Ik vraag me af — we hebben zoo'n
hoop inkoopen te doen — zou je er
bezwaar tegen hebben, dat we Joseph
meenemen? Ik bedoel, hij weet beter
dan wij, waar we zijn moeten en hoeveel
we moeten betalen."
„Natuurlijk niet! Ga je gang!" stemde
Lindley grif toe.
„Serenath, onze bediende, is een uitstekende
kok. Hij kan voor je eten zorgen,
terwijl wij weg zijn."
„Dat is best. Nemen jullie gerust
Joseph maar mee."
Watson ging de kamer uit en er was
een glinstering in zijn oogen. Hij was
geen kwade kerel in den grond van zijn
hart, maar hij werd letterlijk bezeten
door jaloezie. Hij moest Joan eens en
vooral genezen van haar dwaze verliefdheid
op Lindley. En daar wist hij wel
een middel op, een eenvoudig middel.
Tien minuten lang had hij een gefluisterd
gesprek met Serenath en geld
ging van hand tot hand. Iets anders ook
— een klein, wit tablet uit de leeren
medicijntasch, die Watson zich voor
— 14 —
\
^ nu
20 YANKEES
De goedkoopste
AMERIKAANSCHE IMPORT
SIGARETTEN
van prima kwaliteit
Imp. t ALVANA . DEN HAAG
htm trip naar deze verre streken met
weinig medische hulp en slechte
hygiënische toestanden, had aangeschaft.
Toen hij Serenath verliet, was
zijn glimlach half beschaamd, half
triomfantelijk...
III.
Den volgenden avond at Simon
Lindley alleen. De eenzame maaltijd was
een voorlooper van de honderden, die
zouden volgen. Maar hij zou dit schitterende
tusschenspel slechts hebben om
te herdenken. Hij zou hier in stilzwijgen
zitten en zich verbeelden, dat Joan
tegenover hem zat, het licht spelend
in heur haar, haar rustige, diepe oogen
glimlachend in de zijne, haar zilveren
lach klinkend in zijn oor.
Zijn mager, krachtig gezicht kreeg
een zachte uitdrukking. Hij verviel in
zijn oude gewoonte, om tegen zichzelf
te praten.
„Ze is te jong. Het zou haar breken.
Het zou egoïsme zijn, vervloekt egoïsme.
Bovendien, het kan immers een voorbijgaande
bevlieging zijn ..."
Zijn mond vertrok als in pijn. Hij
lachte 'n beetje schor.
„Een kerel met nog 'n greintje fatsoen
in zijn body, kan een meisje zooals
zij niet vragen zich hier te begraven."
Het was niet alleen de eenzaamheid,
sponnen zijn gedachten verder. Er was
nog het seizoen van de vliegen, een
plaag van glinsterende kwelgeesten van
zonsopgang tot ondergang, de tijd van
de verschroeiende, meedoogenlooze
hitte, en dan nog de kleinere ongemakken
— schorpioenen, duizendpooten,
muskieten...
Hij riep den bediende.
„Serenath, whisky-soda."
„Jawel, Sahib."
De bediende bracht een flesch whisky
en een syphon. Lindley schonk zelf de
whisky in; zijn tweede glas. Hij had
een regel, waar hij onder geen omstandigheden
van afweek: één glas voor
het eten en ééri er na. Hij kende het
noodlottig gemak, waarmee een eenzaam
man, ver van de beschaving, van twee
whisky's tot drie komt en hoe die drie
er vier worden, vier een heele fleseh en
dan beestachtige drankzucht.
Serenath nam het glas op om er
sodawater bij te voegen. Maar er ging
nog wat anders in het glas dan de soda
— een fijngeknepen tablet. Het was han-
dig gedaan. Het poeder loste onmid-
delhjk op.
Lindley dronk. Er scheen een flauwe,
ongewone bijsmaak aan den drank te
zijn, maar in zijn gedroom over Joan
stond hij er niet verder bij stil.
Twintig minuten later was hij in
een diepen, loodzwaren slaap verzonken;
zijn ademhaling ging luid en reutelend.
Serenath sloop binnen met een leege
whiskyflesch. Hij zette haar op den
grond, aan Lindley's voeten. De half
leege flesch liet hij waar zij stond, op
tafel bij den elleboog van den slaper.
IV.
Toen de drie gasten terugkwamen
van hun uitstapje naar Bagdad, liep
Watson enkele meters voor de anderen
uit, terwijl ze het voorplein overstaken
naar de verlichte bungalow. Hij opende
de deur, bleef stilstaan, keerde zich
haastig om en zei:
„Niet binnenkomen, Joan. Het is
heusch beter van niet."
„Waarom? Wat is er?"
Hij speelde zijn rol goed — zijn ont-
steltenis droeg alle kenmerken van echt-
heid. Hij maakte een hulpeloos gebaar.
„Wel — het is laat — en — —"
Ze staarde hem aan.
„Doe niet zoo vervelend, Gerrié."
Toen zag ze den slapenden Lindley,
met het hoofd op den arm voorover-
liggend over de tafel, en de whisky-
flcsschen.
Deze nieuwe film
werd onder regie van
Fritz Peter Buch en
Herbert Fredersdorf
opgenomen. De be-
roemde Italiaansche
tenor Alessandro Zi-
liani, die thans vast
bij de Ufa is geënga-
geerd, debuteert in
deze rolprent.
Een kreet kwam over haar lippen en
ze stapte achteruit.
Haar vader, niet vermoedend wat er
in haar omging, klopte haar op den
schouder en zei vriendelijk:
„Je moet het niet zoo zwaar op-*
nemen, kindlief. Zoo zijn die eenzame
kerels in het Oosten."
„Het is ze niet kwalijk te nemen,"
voegde Watson er aan toe.
Joan zei niets; ze sloot even de
oogen en ging heen.
Falkner trok de wenkbrauwen op en
sloeg nadenkend de slapende gestalte
gade.
„Ik moet zeggen, dat ik 'n beetje
verbaasd ben," verklaarde hij. „Ik wist
niet, dat hij van dät soort was. Zullen
we hem wakker maken en in bed
helpen ?"
„We kunnen hem beter laten, waar
hij is," adviseerde Watson. „Met een
. paar uur komt hij wel weer bij zijn posi-
tieven — dan drinkt hij flink wat water
en als hij dan morgenochtend wakker
wordt, is hij weer zoo lekker als kip."
„Och, daar kun je wel gelijk in
hebben," stemde Falkner toe.
Ze lieten Lindley in zijn ongemak-
kelijke houding verder slapen en gin-
gen naar bed. Toen het stil in huis
was, kwam Serenath uit den bijbouw,
waar al de bedienden huisden, de bun-
galow weer binnensluipen. Hij had zich
Watsons instructies goed in het hoofd
geprent en het slot van zijn taak was
de leege flesch, die hij bij Lindley's
voeten had neergezet, te verwijderen.
Koureya sliep. Een enkele maal werd
het groote zwijgen verbroken door het
verre huilen van een jakhals, een hui-
verenden kreet van verschrikking.
Lindley ontwaakte om iets over
eenen. Hij bewoog zich, opende de
oogen, keek op zijn horloge en staarde
verrast voor zich uit.
„Goeie hemel! Hoe voor den drom-
mel ... ?"
Het was niet de eerste maal, dat hij
na een zwaren dag aan de tafel in
slaap was gevallen, maar het verwon-
derde hem, dat niemand hem had
gewekt.
„Hé Serenath!" riep hij. En toen
hij niet direct kwam, nogmaals en
luider: „Serenath!"
De bediende verscheen, gapend en
slaapdronken.
„Weet je, dat het één uur is ? En
Falkner Sahib en de anderen — —?"
„Die zijn terug, Sahib. Twee uur,
drie uur al. Ze zagen u slapen en zijn
naar bed gegaan."
Lindley streek met de hand over het
voorhoofd.
„Dan moet ik aardig vast geslapen
hebben. Je was zeker al in bed?"
„Jawel, Sahib."
Lindley knikte suffig.
„Het spijt me, dat ik je gestoord
heb." En daarop, meer tegen zichzelf
dan tegen den bediende: „Ik slaap
warempel nóg half..."
Zoowel Falkner als Watson onthiel-
den zich van iedere opmerking den
volgenden morgen, maar éénmaal ving
Lindley een veelbeteekenend lachje van
den ouderen man op, waar hij niets
van begreep. Ze praatten over Bagdad
tot Joan binnenkwam om te ontbijten.
(Vervolg op pagina 21)

" 1 •
n
.■*'■ .'--^^^ .
Paramount-füm - R ie: RaouI Walsh
eg
Rolverdeeling:
„Tops" Cardona George Raft
Dixie Dean i • • Al lce r ¥ ^
Susan Moore Frances Langford
Daphne O'Connor Patsy Kelly
Ceremoniemeester Walter Catlett
Huxley . . . . John H. Dilson
Drie meisjes, Dixie, Susan en Daphne, worden uit
hun kantoorbetrekkingen ontslagen. Er breekt
een moeilijke tijd voor hen aan, daar ze geen
nieuwen werkkring vinden en ze zelf in hun Ifevens-
onderhoud moeten voorzien.
Op zekeren avond wordt er een wedstrijd
voor amateur-musici, die voor de radio op
moeten treden uitgeschreven. De drie meisjes,
die allen muzikaal goed onderlegd zijn,
begeven zich naar den studio, in de hoop
den uitgeloofden prijs te winnen. Als zij
echter eindelijk aan de beurt zijn,
valt Susan flauw, daar ze eenige
dagen niet gegeten heeft. Hun kans
gaat nu voorbij en de prijs wordt
gewonnen door „Tops" Cardona
en zijn band. Als hij echter hoort
waarom de meisjes op het laatste
oogenblik niet konden optreden,
noodigt hij hen uit op een
diner. Ze willen ^chter als
contra-prestatie in het restau-
rant voor hem zingen en
oogsten zóó'n succes, dat
Tops — die dec, dat zij
werkelijk talent hebben —
hen voor zijn band en-
gageert.
Ze worden nu lang-
zamerhand populaire
^^..-" ^:- -■■.. : :::S-:v.-;- _ ■.^i^.:-.-^
; ,
- 16 -
"V,.
&-. -
K: n K-
PPiüPPP
radio-figuren, terwijl »Susa , op Tops verliefd wordt.
Tops koestert eenzelfde ge voor Susan, doch hij wil het
zichzelf niet bekennen, da; üj zijn zakelijke relaties niet
door de liefde wil laten b rloeden. De beide andere
meisjes komen echter tege fops in opstand, daar hij een
ijzeren discipline van hen langt eji hen gedurende den
geheelen dag voorschrijft zij te doen en te laten hebben.
Het komt zelfs zóó dat ze alle drie wegloopen
Susan, omdat ze denkt aa :en ongelukkige hef de voor
Tops te lijden. Zoodra ze :hter het hazenpad gekozen
hebben, krijgen ze spijt hun ondoordachten stap en
keeren berouwvol terug. Poch heeft deze daad haar
goede gevolgen, want T( heeft nu intusschen ingezien,
wat de drie meisjes voc tem beteekenen en wat in
het bijzonder Susan voor m is, zoodat hij nu niet Ianger
aarzelt haar zijn liefe e bekennen en voor de anderen
de discipline wat acht.
1. Walter Catlett en George
3. Alice Faye, Frances Lanj
John H. Dilson. — 4. Patsy
5. George Raft en France
'Langford.
\
e**d
AV)
— 2. George als dirigent.
Patsy Kelly en
illy.
y.
/
, v «ip
/
■"•••>->.
' -■^.^.
v
a^Ki
m
^ yi T
^^^*^ J
M
\ k*^
& iW
•>.'
fc^V
17
\
■
&
X
.am
m
^^^^^^^m

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND
3 DECEMBER
OPLOSSING
LETTERGREEP-KRUISWOORDRAADSEL
m 1 PAR KEE REM VOOR BO -1
TER pt] TE GEH OPRAAK rai VO
m RE DE RE KBNA TIE
m ZELF KANT m JA VA igm
1 BO DE El REN Dtl REN DIER
[TER 1 ßtll DEM NEIi HOUT ^1 LIJK |
KOEK BAK KER DtlWERK ZAAM HEID 1
i OPLOSSING VIJFVOUDIG TOOVERKWADRAAT
]
p 0 N D
n
S L 0 B
0 V E R L E E R
M E R 0 0 E R E
D R 0 M 1 B R E M
K E R K
E G E L'
R E D E
N K L E 1 Y
p 0 S T
R A A P
0 V E R A M T 1
s E L A A T A P
T R A P P_ 1 P A
OPLOSSING
PUNTENRAADSEL
0 0 D A : K
S R K
TT 0 E
A 0 0
STOPP E L
T
S p P
E
E E
E ■ E
6
E M
E - - A.
' E L A
OPLOSSING
RUITENRAADSEL
E
OPLOSSING
VLECHTMATJE
H S A
H 0 R L 0 G E
R A M
s L A Q z E E
0 Z L
A G N E L L O
E E 0
OPLOSSING KRUIS-
WOORDRAADSEL
A n
LL K
Z
c
H &
E G
G E
M bÄ
0 i E
1 B R E K = M
*. ÏL
1 _ A
e 7 A
RUL
3 IJ
R L
A
F_
E L
S
s
OPLOSSING HOE LANGER HOE KORTER
HAND — HAN — HA — H
■.■■"-•■ ■■.■■■ ■ ■' ■ ^_^.^.^^_
KRUISWOORDRAADSEL
Horizontaal.
1. de schryver van iets.
8. geliefde verblijfplaats
voor kinderen.
10. muzieknoot.
11. meisjesnaam.
12. vogelvrijverklaring.
13. lidwoord.
15. boograam.
.19. uitroep van pijn.
Vul in:
1—2 wysmaken.
2—3 zekere blauwe
verf.
4—3 vogel.
5—4 zacht geweld.
5—6 dolk.
7—6 welriekend
kruid.
PUNTENRAADSEL
- 18 -
20. reeds.
21. gekuipt vat.
Verticaal.
1. stad in Fransch-Soedan,
W.-Afrika.
2. etensbak.
3. landbouwwerktuig.
4. adreskaartje.
5. weg, aan beide zijden
met boomen beplant.
'u
7—8 maaltijd.
1—8 maaltijd.
1—5 harssoort of
zekere roode
Rijnwijn.
7—3 dier.
6—2 waterplantje.
8—4 dier.
EU
3
C. tegenovergestelde van
scherts.
7. afkorting van eerwaar-
de heer (Latijn).
8. afkorting van debet.
9. parades.
14. beginnen de meeste
sprookjes mee.,
16. bekende afkorting,
17. afkorting van: vader.
18. meisjesnaam.
INVULRAADSEL
^ Ti
EK
Vul in horizontale richting woorden in
van de volgende beteekenis:
1. deel van een wiel.
2. beoefenen de meeste jongelui.
3. deel van een lepel.
4. schenken.
5. wild dier.
Bij goede invulling komt in de diago-
naal van links boven naar rechts onder
een wapen en van rechts boven naar links
onder een uiting van hevige, gemoeds-
beweging.
mm
GEÏLL. OPTEL-EN AFTREKPUZZLE
Neem de letters van den naam van het eerste vojr-
werp, voeg er bij .of trek er af al naar gelang de
teekening aangeeft, de letters van het volgende voor-
werp Het eind ri sultaat zal dan zijn een bekend
gezegde.
LETTERGREEPRAADSEL
Uit onderstaande 19 lettergrepen zijn 6
woorden te vormen, welker beginletters
van boven naar beneden en welker laat-
ste letters van onder naar boven gelezen
een woord vormen dat beteekent ver-
maak dat onder het bereik van het geheele
volk valt.
«
»
Lettergrepen: kos — ste — os — me —
ver — lijk — ta — boom — pra — lo
— ve — se — dien — Ie — ge — ko
— dro — ra — ver.
Beteekenis der woorden:
1. waardig.
2. godin der lente.
3. melaatschheid.
4. tropische boom.
5. deel van een telegraaftoestel.
6. rijwielschofcl.
i
3
KAMRAADSEL
^^^ Vul in:
5 ^ Horizontaal.
D
^F 1, een plant.
Verticaal.
1. toespijs.
2. dag der week.
3. vorderen.
4. scheepswezen.
5. vrij van lasten.
Te gebruiken letters: a,
a, a, a, a, c, d, d, d, e, e,
e, e, g, g, h, i, i, i, i, k, 1,
m, n, n, n, n, p, p, r, r,
s, s, t. t, u, u, v, ij.
ONZE FILMPUZZLE
DIAGONAALRAADSEL
—J C
u
^
□
5
u
6
□
7
u
8
4
10
[.( •v
De filmliefhebbers kunnen deze week
hun hart ophalen aan een diagonaalraad-
sel. Wij stellen weer een hoofdprijs van
ƒ 2.50 en als troostprijzen tien foto's van
filmsterren beschikbaar, die verdeeld
zullen worden onder de goede oplossers,
die ons vóór 24 December hun antwoor-
den zenden. (Indische abonné's vóór 24
Februari).
Vul in horizontale richting woorden in,
die beteekenen:
1. Zekere oranje gekleurde bloemsoort.
2. Het binnenhalen van het koren.
3. Geval, wat niet in een bepaalde ru-
briek thuis te brengen is.
4. Begeerigheid.
5. Niet fijn.
C. Grasland langs beekjes in het Oosten
van ons land.
7. Water in den grond.
8. Iemand van koninklijken bloede in
Rusland.
9. Zonder schubben.
10. Auto voor goederenvervoer.
Bij juiste invulling ontstaat in de dia-
gonaal van links boven naar rechts onder
de naam van een zeer bekende Ameri-
kaansche filmster.
Op enveloppe of briefkaart duidelijk
vermelden: Filmpuzzle 24 Dec.
- 19 -
.
R'ELKE
WÊÊÊÊÊÊÊmmfA QDGiAVE i Um
JZEN
DE PRIJSWINNAARS
Ds hoofdprlji.« vlal.n ten deel aan: d«n haar J. Hofland, ma-
luHrouw N. Dalama. majuHrouw M. ». Ha«an, mavrouw W. Vald«.
Dan Haag: dan haar J. T. A. Aubart. dan haar S. W. Bo.hul«n.
Rottardam; dan haar G. da Vrlai. Ulrach».
Da trootlprliian kondan wordan foagakand aan: dan haar
C. Taatgan, Aiiani dan haar H Tlmmar. Dan H.ldar; dan haar
A. Hulzlnga. Noordwolda; dan haar W. SchOrmann, Rll.wljk,
mavrouw Odarkark. Galdrop,- dan haar B. Nlauwburg, Moor-
dracht: dan haar M Robaart. dan haar G. Vr.ak.n Haarlam:
dan haar H. F. A. Muldar, Gronlngan; dan haar Fr Hootamani,
Ooitarbaak; majuHrouw L. Potthuma, Maar.ian; dan haar A.
Rodanhuii. Hul.um (Fr.); ma|uHrouw N Zoon, Dordrachl; ma-
Juffrouw S. da Goay. Rottardam; dan baar A.M. Trlap dan
haar F. ». Aaltan, Dan Haag; mavrouw A. Vrijdal, maiulfrouw
L Sari«. Haarlan: mavrouw Hoaffalmao, Oagttgaait; majuHrouw
C Swaban, Uwlmonda; mavrouw Wlaland-Lot. Tilburg; dan
haar P. v. d Grind, majuffrouw M. Ooman, dan haar J.Franian,
dan haar P. da Ruyitohar, dan haar S. C. da Kottar dan haar
G. Ooman, Rottardam; mavrouw A. tan Boieh. Amitardam.
Oplossing C. & Th.-Kamraadsel.
E L i s s A L A N D 1
L
E
G
A
n
T
n
s
L
A
A
rt
0
T
T
1
S
E
E
C
T
U
U
R
0
n
A
D
E
n
Da hoofdpriji vlal
tan daal aan dan
haar Tj. Numan.
Tlal.
Da trooitprljxan
aan: dan haar G ■ van
Glansbaak, Dan
Haag; majuHrouw
A. Wagamakars, Til-
burg ; majuffrouw B.
van Zantan, Amitar-
dam: majuHrouw G.
Rolling, Amitardam;
dan haar R. van Kee«. Acmlardsm; majuHrouw W. Eikaboom,
Dan Haag: majuHrouw R. Hartavaldt, Rottardam; dan haar M.
P. van Vaan, Gronlngan: mavrouw G. Flat-van Zijp. Dan Haag:
majuHrouw L. G. da Braa, Rottardam.
De Amateur-detective
1.317. ^
"35"
r>
rrt
Ziathier weer aens aan itukja boevanlaal, waarop da ama-
taur-datactlvat ondar onza laian ilalllg graag hun krachlan
lullen baproavan. Da vraag I«, uil la zoakan wal da aane boaf
door middal van dit gahaimtehrft aan dan andara wllda mada-
daalan.
Wij flellan waar aan prlj» van f. 2.50 an twaa Irooilprijien
baschikbaar, ta verdaalan onder han, dia om voor 24 Dacam-
bar aan goede oploislng zanden aan da radaclia van dll blad.
Op briefkaart of envelop i.v p. duidelijk varmaldan; Amateur-
detactlve 24 December.
n
V
L
0
Q
D
ONZE PRIJZEN
Voor goede oplossingen op iedere
puzzle, rebus, probleem, enzoovoort,
stellen wij een prijs van ƒ 2.50 be-
nevens vier troostprijzen beschik-
baar. In totaal dus deze weck
6 prijzen van ƒ 2.50 elk en
24 troostprijzen.
DE OPLOSSINGEN
op de in dit nummer voorkomende
puzzles, enzoovoort, gelieve men
vóór 24 December in te zenden aan
de redactie van dit blad Galgewater
22, Leiden. Abonné's uit de over-
zeesche gewesten vóór 24 Februari.
Op enveloppe of briefkaart vermel-
de men duidelijk:
Oplossingen Zoek en Vind 24 Dec.
;

■I
■ ,
l
;>
,«%■■
:-'-•,.
• k /
Darmtraagheid
en Bloedstuwlng
kunnen fot kleinere of grootere knobbels
aan den darmuitgang leiden. Wanneer U
niet let op deze meestal met jeuk gepaard
gaande verschijning, ontwikkelt zich vaak
een zeer pijnlijke aambeienkwaal. Voorkomen
en reeda bij de eerste teekenen Anusol aam-
beien suppositoriën „Goedecke" inbrengen
zou het juiste zijn, doch ook bij een ver-
gevorderde kwaal helpen deze door den
dokter ten zeerste aanbevolen suppositoriën
snel en zeker. Zij zijn bij apothekers ver-
krijgbaar in doozen met loodje.
[üeivolè van pag. 15)
Op het moment, dat ze de kamer
inkwam,'namen Lindley's scherpe oogen
een verandering in haar waar. Ze nam
met haar gewone opgewektheid aan het
gesprek deel, maar hij zou er een eed
op hebben durven doen, dat er mede-
lijden in de uitdrukking van haar ge-
zicht was en een soort vriendelijke
reserve in haar houding. Het was zoo
vreemd en onverklaarbaar, dat het
Simon Lindley moeite kostte zijn ge-
dachten bij zijn werk te houden.
Het was Joseph, die hem den sleu-
tel verschafte tot de oplossing van het
raadsel. Toen Lindley hem de dage-
lijksche orders gaf, grinnikte hij en
schudde met iets vaderlijk vermanends
het hoofd. En daarop zei hij, met het
privilege van een j arenlangen, trouwen
dienaar:
„Is uw tong niet nog 'n beetje zwaar,
Sahib ?•'
„Mijn tong zwaar? Waar heb je het
in vredesnaam over?"
Joseph grinnikte weer.
„Sahib heeft immers een heele flesch
whisky leeggedronken 1"
Lindley nam zijn pijp uit den mond
en staarde den bediende aan.
„Man, wat bezielt je ?" stiet hij
toen uit. mmmim
Joseph was uit Tiet veld geslagen.
Hij maakte een nederige buiging.
„Gisteravond — toen we uit Bagdad
terugkwamen! U sliep, hoofd op tafel.
Leege flesch aan uw voeten, half leege
flesch bij uw elleboog."
„Een leege flesch bij mijn voeten ?"
beet Lindley hem toe, met een stem,
die den Indiër verschrikt deed achter-
uitdeinzen.
,,Ja Sahib, op den vloer. Neemt u
mij niet kwalijk, Sahib."
Lindley zei niets meer. Hij beduidde
den man heen te gaan en begon rug-"
teloos op en neer te loopen, zijn tanden
grimmig bijtend op het mondstuk van
zijn pijp.
Er had geen leege whisky-flesch op
den grond gestaan, toen hij wakker
werd. En evenmin was er een geweest,
toen hij in slaap viel.
Hoe was het gekomen, dat hij zoo
plotseling en zwaar was ingeslapen ? Het
was eigenaardig. Hij was wel vermoeid
geweest, maar ten slotte toch niet zoo
overmatig! Het was eigenaardig... Nu
hij er weer over nadacht — hij had een
licht bijsmaakje geproefd aan dat
tweede glas .. . Iemand moest die leege
flesch daar hebben neergezet, terwijl
hij sliep. Waarom? Even stopten
Lindley's gedachten. De verklaring was
eenvoudig. Opdat het zou lijken alsof
hij dronken was!
Met welk doel?
Zijn grijze oogen werden eensklaps
hard en koud. Joan moest hem in dien
toestand hebben gezien. Dat verklaarde
haar houding aan het ontbijt. Hij schoof
de stukjes van de legkaart verder aan
elkaar. Het. was Watson geweest, die
had voorgesteld Joseph mee te nemen
op den tocht naar Bagdad en zijn
eigen bediende achter te laten, om
voor Lindley's eten te zorgen ...
Het sloot als een bus ...
Lindley riep Joseph.
„Joseph," zei hij, op een vlakken
toon, die niet verried, dat er iets bij-
zonders gaande was, „ik fnoet Serenath
even hebben. Stuur hem bij me."
Serenath kwam. Lindley stuurde
Joseph weer weg.
„Serenath, wat heb je gisteravond
in mijn whisky gedaan ?"
De vraag werd afgevuurd als een
pistoolschot en klonk als een bevel, dat
geen tegenspraak toeliet. De donkere
huid van den bediende werd grauw en
hij poogde wat te stamelen.
„Leugens zullen je niet helpen. Wie
heeft je gezegd, dat te doen?"
— 21 -
J©A1M CRAWFOI^O,
naar een teekening van Arturo Sanchez.
Serenath kroop in elkaar van angst,
„Watson Sahib zei het me, Sahib.
Ik ben zijn bediende ..."
„Maak, dat je uit mijn oogen komt,"
grauwde Lindley.
VI.
Simon Lindley's mond was een
strakke lijn. Hij verliet de plantage
om Watson te zoeken, die gezegd had
dien ochtend te zullen gaan visschen
op een kleine kaap, die in de Tigris
uitstak.
Watson zat te soezen boven zijn hen-
gel. Toen hij voetstappen hoorde,
draaide hij zich om en verstijfde.
Lindley's gelaatsuitdrukking was een
dreigement.
Lindley zei kortaf: „Ik heb daarnet
een gesprek met je bediende gehad.
De aap is uit de mouw gekomen."
Alle kleur trok uit Watsons gezicht
weg. Hij deed geen poging om te ont-
kennen. Hij scharrelde overeind, zijn
onthutste oogen op Lindley gericht.
„Alleraardigste poets, die je me ge-
bakken hebt. Waarom deed je het ?"
„Omdat — — omdat "
„Ik kan het jezelf wel vertellen,"
hernam Lindley met een onnatuurlijk
bedaarde stem. „Je bent jaloersch ge-

^—^^—^^^^^^^^^^^^^^^^mrnm^mrnimmm^mm.
William Powell, de bekende filmacUur. zal Holly-
wood varlatan. D» (iscus «licht «1. ean te groot
deel van zijn salaris.
filmster Verrea Teasdale Is in een sanatorium
te Hollywood opgenomen
E. W. £e ROTTERDAM. Bedoelde film
is reeds in ons land vertoond. De firma
Lumina-Film, Nes 23, Amsterdam zal Q
kunnen mededeelen, of deze rolprent nog
eens te Rotterdam vertoond zal worden.
Beide artisten hebben nadien in geen film
meer samengespeeld. Het adres van Rudolf
Forster is: Cottagegate 63 te Weenen.
R. v. N. te 's-GRAVENHAGE. Het
adres van Dolly Mollinger is thans Heeren-
gracht 513 te Amsterdam. Zij zal Uw brief
zeker beantwoorden. Zij is niet getrouwd
of verloofd. Zij zal een rol in de Neder- „
landsche film „Rubber" sr«len.
BESTRIJDT UW
VERKOUDHEID HET
len
druppel
VA»EK
op Uw
zakdoek
Flacon a f. I.ïS en f.2- bij apothekers en drogisten
De fllmactric« Sylvia Sidney Is door de British-
Gaumont to Londen geëngageerd. Zij zat binnenkort
van California naar Engeland vertrekken.
De Ooïten rij kiene fllmspeelster Leopold ine Kon-
tantin bevindt zich op het oogenblik te Hollywooo
C. W. 5 te AMSTERDAM. Dick Po-
well is den 14den November jaris. Zijn adres
is: Warner Bros Studios, Burbank, Cali-
fornië. Carole Lombard viert haar verjaardag
op den 6den October. Haar ware naam is
Caroline Jane Peters. Zij is met William
Powell getrouwd geweest, thans gescheiden.
Haar adres is 5451 Marathon Street,
Hollywood.
R. T. M. te ROTTERDAM. Het adres
van Herbert Marshall is 5451 Marathon
Street, Hollywood. Hij heeft een contract
met de Paramount, was echter voor de film
„De bonte sluier" aan de Metro-Goldwyn-
Mayer uitgeleend.
Vraag driehonderd acht en vijftig
Er bestaat ergens een meer, waarop
men — hoe wonderlijk dit ook klinkt —
loepen kan. Waar ligt dit meer en welke
wondere vloeistof bevat het?
Voor de goede oplossers stellen wij als
hoofdprijs een lot van de loterij der Jood-
sche Invalide benevens vijf troostprijzen
67 jaar en lenig als een kat.
Hoewel zij stijve gewrichten had,
toen zij 57 jaar was.
Kunt ge Uw teenen aanraken, zonder
Uw knieën te buigen? Zoudt ge dit
kunnen doen als ge 67 jaar zijt? Er
is geen enkele reden waarom ge dit
niet zoudt kunnen, indien ge dezelfde
methode als deze dame volgt om „fit"
te blijven. Zij schrijft: „Toen ik 56
jaar was begonnen polsen en enkels
op te zwellen. Ik was niet meer in
staat mijn hoofd te draaien. Waar ik
er niets voor voelde een „echte oude
dame" te worden, besloot ik een proef
met Kruschen Salts te nemen. Ik heb
het nu regelmatig 10 jaar lang ge-
nomen en ik ben volkomen gezond.
Ik wandel dagelijks 3 ä 4 K.M. of zelfs
meer en kan gemakkelijk mijn teenen
aanraken, zonder mijn knieën te buigen,
wat ik een prachtig resultaat vind, want
in twee maanden ben ik ,67 jaar. Van-
daag vroeg men mij nog hoe ik het
klaar speelde er zoo uitstekend te
blijven uitzien. Mijn antwoord was: Ik
ben een „Kruschenist". Mevr. E. M. P.
Er is een zekere, veilige weg om
„fit" te blijven: „De kleine dagelijksche
dosis". Kruschen is een wetenschappe-
lijke samenstelling van zes minerale
zouten, die Uw afvoerorganen in prima
conditie houden, zoodat alle afvalstof-
fen, die Uw bloed verontreinigen en
Uw gezondheid in gevaar brengen,
langs de natuurlijke wegen volkomen
worden verwijderd. Stralende gezond-
heid voor één cent per dag.
Kruschen Salts is uitsluitend ver-
krijgbaar bij alle apothekers en dro-
gisten ä f 0.90 en f 1.60 per flacon,
omzetbelasting inbegrepen. Let op, dat
op het etiket op de flesch zoowel als
op de buitenverpakking, de naam
Rowntree Handels Maatschappij voor-
komt.
beschikbaar, die zullen worden verdeeld
op een manier, waarbij alle inzenders van
goede oplossingen gelijke kansen op het
verkrijgen van een der prijzen hebben.
Oplossingen a.u.b. vóór 28 December
zenden aan ons adres: Redactie „Het
Weekblad", Galgewater 22, Leiden. De
abonné's uit overzeesche gewesten hebben
tot 28 Februari gelegenheid ons hun in-
zendingen te doen toekomen. Op brief-
kaart of enveloppe gelieve men duidelijk
te vermelden: Vraag 358.
QVVOSSlfiQ
Vraag driehonderd vier en vijftig
De „Eroica" is een door Beethoven ge-
componeerde symphonie, die hij ter eere
van Napoleon schreef.
De hoofdprijs viel ten deel aan mejuf-
frouw P. v. Maaren te Nijmegen, de troost-
prijzen aan den heer D. Holtz te Leiden,
den heer Th. A. Potmeer te Den Bosch,
den heer P. Todeman te Den Haag, den
heer F. de Sterke te Den Haag, mejuf-
frouw C. Westenk te Den Haag.
■
weest,* spin-jaloersch. En je dacht, dat
als Joan me eens ,goed en smerig
dronken zou zien, dat dat dan wel als
een koude douche op haar zou werken.
Is het niet zoo?"
Watson bevochtigde zijn lippen, zocht
een moment naar woorden en barstte
toen uit, fel en hartstochtelijk:
„Ik aanbid den grond, waarop ze
haar voeten zet..."
„En niemand anders mag dien grond
betreden, hè?" viel Lindley hem droog-
weg in de rede. „Alleen jij moet vrijen
toegang hebben en als er een mede-
minnaar komt opdagen, gebruik je den
eersten gemeenen streek den beste,
die in je op komt, om hem onschade-
lijk te maken..."
Lindley leunde nu naar voren; zijn
oogenschjjnlijke kalmte was van hem
afgevallen en hij siste den ander zijn
woorden toe.
„Ik zal je wat vertellen. Als het
niet om Joan was, zou ik niets liever
doen, dan je op dit eigen oogenblik de
hersens inslaan!"
Watson was zichtbaar bang en toch
was er een koppige trek op zijn gezicht.
„Het kan me niet schelen, of het een
gemeene streek was," zei hij norsch.
„En ik zal je ook zeggen waarom. Het
zou Joan dooden, als ze hier haar leven
moest slijten. Ze is jong, niet veel meer
dan een kind. De eenzaamheid zou haar
gek maken. Jij bent tien, twaalf jaar
ouder en aan dat. leven gewoon. Zij
zou er nooit aan kunnen wennen. Maar
er zou nooit een klacht over haar lippen
komen. Daar heeft ze een te schitterend
karakter voor. Ze zou in stilte lijden en
wegkwijnen — —"
„Ben jij haar beschermer?"
Watson werd vuurrood, maar hij
hield voet bij stuk.
„O, ik weet, dat ik verliefd op haar
ben, razend, smoorverliefd! Maar dat
is de kwestie niet waar het om gaat. Ze
is onder de betoovering geraakt van
het nieuwe, het exotische van Koureya,
omdat het nieuwtje er nog niet af is. En
ze zal misschien ook een poosje onder
jouw bekoring blijven, maar ..."
Hij zweeg abrupt, en de schichtige
blik in zijn oogen verried, dat hij een
woede-uitbarsting of zelfs een aanval
van zijn tegenstander vreesde, maar tot
zijn onuitsprekelijke verbazing was er
alleen maar een triest lachje om Lind-
ley's mond.
„Je staat met je ideeën niet alleen,
Watson." De stem klonk zacht en ver-
moeid. „Is het niet bij je opgekomen,
dat ik er wel eens net zoo over kon
denken? Het stuit me tegen 'de borst,
om er over te praten, maar in de ge-
geven omstandigheden is het beter, dat
je het weet — ook voor je eigen ge-
moedsrust. Eergisteravond — wel, ik
geloof, dat als ik toen één woord ge-
zegd had, dat Joan me zou hebben ge-
accepteerd."
Zijn oogen waren thans naar den
grond gericht.
„Maar ik zei niets," vervolgde hij.
„Ik houd te veel van haar, om haar te
veroordeelen tot iets, waarvan ze de
draagwijdte niet beseft."
Watson staarde hem enkele seconden
verbijsterd aan.
„Hemel nog aan toe!" hijgde hij
toen. „Ik — ik — het spijt me ver-
schrikkelijk, kerel. Ik had geen flauw
vermoeden — —"
„Het kan me geen steek schelen of
het je spijt of dat je er blij om bent,"
onderbrak Lindley hem. „De eenige,
die me wat schelen kan, is Joan. Jij
bent ongeveer van haar leeftijd en zal
haar een prettiger leven kunnen geven
dan ik. Ik geloof, dat je in den grond
een fatsoenlijke vent bent, behalve dan,
dat je krankzinnige jaloezie je parten
speelt. Dus de dingen kunnen blijven
zooals ze zijn — we zullen Joan in den
waan laten, dat ik een drinker ben —
het zal haar helpen — om — om ge-
ringer van me te denken. Je kimt
tevreden zijn met het succes van je...
eh... krijgslist," voegde hij er bitter
aan toe.
Watson slikte. Hij was niet in staat
een woord uit te brengen.
„Maar ik vertel je één ding," ging
Lindley meedoogenloos voort. „Als je
haar ongelukkig maakt en dat komt mij
ooit ter oore, dan mag de hemel je
genadig zijn! Al moet ik er voor van het
andere einde der aarde komen, ik zal
je vinden ..."
Watson knikte als verwezen. Lindley
glimlachte naar de oneindigheid van
den strak blauwen hemelkoepel en ging
met groote stappen heen.
VIL
Maar zijn beproeving was nog niet
ten einde.
Om half zes, terwijl hij bezig was
een rapport te schrijven, kwam Joan
binnen en vroeg:
„Gaan we nog eens naar den zons-
ondergang kijken?"
Hij dwong zich tot een vroolijk ant-
woord.
„Ik moet mijn brood verdienen en
die zonsondergangen lijken allemaal
precies op elkaar," zei hij lachend.
Ze trok een pruillip.
„Het is de laatste keer. Maar natuur-
lijk, als je niet kunt — of wilt — —"
Hij bezweek.
„Ik kan niet verdragen, dat je boos
op me bent," hernam hij, nog steeds op
denzelfden schertsenden toon. „Vooruit
dan maar..."
Ze liepen naar den rand van de pal-
menplantage. Hij putte zich uit in een
stroom van luchtige conversatie — hij
vreesde iedere seconde van stilte.
Joan scheen niet te luisteren. Er was
een afwezige glimlach in haar oogen,
die dwaalden naar ongeziene dingen
achter een verwijderden horizon.
De zon verloor haar gloeiend aureool
en werd een purperen bol zonder stra-
len. De nevelige omtrekken van het
Perzisch scheidingsgebergte sloten
blauwig den verren gezichtseinder af.
Toen werden bol en bergsilhouetten
gelijktijdig uitgewischt en tusschen de
palmen gleden violette schaduwen. De
wereld scheen te vervloeien en te ver-
zachten tot een meer van weemoedige
stilte.
Lindley was niet in staat de be-
veiligende comedie van vlotte conver-
satie vol te houden. Een troosteloos
zwijgen viel over hen. Hij dwong zich
met langzame bewegingen een pakje
sigaretten uit zijn zak te halen en het
Joan voor te houden.
Ze schudde het hoofd.
— 23 -
., „; .._
H
Hier staat U vandaag ... Welken weg
gaat U op? HAV BANK, Schiedam.
Levensverzekering.
VRIEND PIETEMSE^
I
k hoorde deze week van een kennis,
dat de Nederlandsche filmindustrie
J^ -Ji- in de toekomst alleen nog maar
goedkoope films zou kunnen produceeren,
omdat het afzetgebied zóó beperkt is, dat het
voor de producenten onmogelijk is aan hun
kosten te komen."
„Inderdaad brengen onze nationale filmproducten
maar een bescheiden bedrag op.
De productiekosten zullen dan ook aanmerkelijk-
beperkt moeten worden, wil men deze
jonge industrie ooit rendabel maken."
„In Tsjecho-Slowakije worden toch zooveel
films vervaardigd en dat is ook maar
een klein land. Waarom kan dat dan wel?"
„Over het algemeen, Pietersen, zijn ook
de Tsjechische films niet kostbaar. Dan zijn
er ook veel Duitsch sprekende opgenomen;
daarvoor is het afzetgebied veel en veel
grooter. Maar bovendien heeft Tsjecho-
Slowakije achttienhonderddrieendertig bioscopen
en ons land maar driehonderd. Je ziet,
dat de filmindustrie daar een veel grootere
kans heeft."
„En nu is er in Den Haag zelfs weer een
nieuwe filmmaatschappij opgericht. Is dat
niet erg riskant?"
„Stel je gerust, Pietersen. Bedoelde maatschappij
legt zich alleen toe op het vervaardigen
van smalfilms. En daarin zit in
figuurlijken en letterlijken zin nog muziek.
Philips in Eindhoven fabriceert tegenwoordig
de „Philips Cinesonor 16", dat is een
geluidsfilmprojector voor smalfilm op 16
mm. En volgens Philips is thans een geluidsfilmvoorstelling
in de huiskamer binnen
ieders bereik."
„Nou, dan ga ik me eens zoo'n opnameapparaat
aanschaffen. Ik wil toch eens kijken,
of ik geen goede camera-man ben."
„Dan moet je eerst een draaiboek schrijven.
De groote fout van de meeste smalfilmers
is, dat ze maar in het wilde weg
opnemen."
„Ik beloof je, dat ik direct een scenario
ga schrijven. Voor je straf moet je het lezen
ook."
„Goed, Pietersen, laat maar eens zien wat
je kunt."

heeft een kennis uit de hengelclub, een aller-
aardigsten kerel, die hem af en toe komt
opzoeken, doch die de onaangename gewoon-
te heeft te blijven „plakken".
Op een avond was het weer zoo ver en
mijn neef en nicht hadden reeds verscheidene
malen discreet gegeeuwd.
Eindelijk vroeg mijn neef: ,,Zeg, veitel
eens, hoe groot was die visch, dien je on-
langs gevangen hebt?"
,.Zoo, ongeveer," antwoordde de gast,
opslaand en zijn armen uitstrekkend. Haas-
tig greep mijn neef 's mans rechterhand en
zei: ..Jammer, dat je al weg gaat, kerel. Tot
ziens hè, en welterusten."
De man uit Australië: In sommige dee-
len van Australië wonen de menschen zóó
ver van elkaar weg, dat zij elkaar in geen
week kunnen bereiken."
Vriend: ..Dat lijkt me toch wel erg een-
zaam en saai."
De man uit Australië: „Ja, maar het
heeft toch ook zijn voordeelen. Als je daar
bijvoorbeeld een of ander tuingereedschap
van iemand leent, kun je practisch zeggen.
dat het je eigendom wordt."
Tramconducteur: Bent u gisterenavond
nog goed.thuis gekomen, mijnheer?"
Passagier: „Ja natuurlijk. Waarom vraag
je dat?"
Conducteur: „Omdat u opstond voor een
dame en haar uw plaats aanbood, terwijl zij
en u de eenige passagiers waren."
„Ik heb mijn zoontje een half uur gele-
den gestuurd om een kilo pruimen en ü hebt
er mij maar een half pond van gegeven."
„Mijn weegschaal is in orde, hoor me-
vrouw," verzekerde de fruitman, „maar
hebt u uw zoontje al eens gewogen van-
daag?"
In een drukke winkelzaak had een dame
reeds geruimen tijd geduldig staan wachten
tot zij geholpen werd. In antwoord op haar
vraag zei de verkoopster:
„Het spijt mij, mevrouw, maar wij kun-
nen alleen op crediet leveren aan klanten, die
hier al een heele poos zijn."
„O, dan kunt u gerust uw gang gaan,"
zei de dame opgewekt, „want ik ben hier
zeker al meer dan een half uur."
Vader: „Waar is toch dat kleine keuken-
trapje?"
Moeder: „O. daar heb ik Jantje mee zien
sjouwen."
VWer: „Dan zal het wel in den kelder
staan bij de plank van de jam."
De chef gaf een van de dames typistes een
geducht standje. ,.U bent hier 's morgens de
laatste, die komt. en 's middags de eerste,
die weggaat."
Waarop de jongedame vrijmoedig ant-
woordde: ,,U zoudt toch niet willen, dat
ik tweemaal per dag te laat was, wel?"
-.i;;«,..':,-. ,.,...£■ ..,..._ ... '.. ..
,,Neen, dank je."
Als haar stem maar niet zoo zacht
en lief was, niet zoo wanhopig lief! Hij
zei het tegen zichzelf, alsof hij een
lichamelijke pijn trachtte te onder-
drukken.
„Morgen om dezen tijd — —," ging
ze droomcrig voort. Toen: „Ben je
nooit beu van Koureya?"
„Soms."
„Ik denk, dat het wel verschrikkelijk
eenzaam is."
„Ik ben er gewend. Ik ben over het
ergste heen."
„Je moet hier nog verscheidene jaren
blijven, niet?"
„Vermoedelijk wel."
Er volgde een lange pauze. Daarop
haar zachte, zoete stem weer:
„Ik heb een geweldige bewondering
voor mannen als jij, die hun werk doen
op zoo'n verlaten plek, ver van alle
beschaving..."
Hij tipte de asch van zijn sigaret.
Na deze beweging werd hij haast wezen-
loos stil.
„Ik zal deze veertien dagen nooit ver-
geten." Er waren tranen in haar stem;
ze staarde recht voor zich uit en sprak
heel langzaam. „Het was zoo heel
anders dan alles wat ik tot nu toe ge-
zien en beleefd heb."
„Ik ben blij, dat je van je verblijf hier
genoten hebt." Zijn woorden waren dof
en leeg.
.J e — J c bent heel hartelijk geweest,
voor vader en voor Gerrie en voor mij.
Ik kan je niet genoeg danken. Ik heb
nooit iemand ontmoet —•"
Met een scherp rukje hield ze den
adem in en wendde het hoofd naar hem
— glimlachend met de lippen, omdat
haar oogen gesluierd waren door een
mist.
„Ik heb nooit iemand ontmoet —"
Zijn armen bewogen. Hij dwong ze
tot strakke onbeweeglijkheid. Hij hield,
over haar hoofd heen, den blik gericht
naar het donkerende groen van den
horizon. Hij durfde niet naar haar
te zien ...
Toen ze weer sprak, was het in een
zachte, maar besliste fluistering.
„We moeten gaan. Ik dank je, dat
je mee bent gegaan."
Over een half uur zouden de gasten
vertrekken. Over een half uur zou hij
aan den oever van de Tigris staan en
de motorboot nakijken, die zijn puf-
fenden weg stroomafwaarts aanving, ter-
wijl zijn drie gasten zouden wuiven, tot
ze vervaagden tot een verwarde vlek.
Het zou een afscheid voor eeuwig zijn...
Er was iets van verstikkenäe, leege
eindeloosheid aan dat woord. Het wekte
de voorstelling van een zwarte tunnel,
die naar het einde van den tijd liep.
Vanavond zou het ergste zijn. Lang-
zaam zou hij terugdrijven naar de
mechanische routine van eenzame maal-
tijden, boeken, spelletjes patience, al-
leenspraken, om niet te vergaan in de
almachtige geluidloosheid van den
avond ,— een verheerlijkt visioen van
wat had kunnen zijn, als hij door de
rookwolken van zijn pijp staarde. Het
werk op de plantage zou hem absor-
beeren in zijn dagelijksche eenvormig-
heid. . ..
-24 - N
Maar als dit leven eentonig voor hèm
was, hoe moest het dan wel voor Joan
zijn ? Een moordende gevangenschap —
een ander woord was er niet...
VIII.
Watson en Falkner waren naar de
aanlegplaats om toezicht te houden, ter-
wijl een deel van hun bagage reeds in
de motorboot werd geborgen. Joan was,
zooals Lindley wist, bezig een valies in
te pakken met Josephs assistentie. Spoe-
dig zou ze Koureya vergeten, al mocht
ze nu nog zoo vast gclooven er met hart
en ziel aan verbonden te zijn. Ze zou
nieuwe dingen zien, nieuwe menschen
leeren kennen. Zoo is de weg der
jeugd nu eenmaal...
Hij leunde loom tegen den stam van
een palm op het erf, toen hij Joan
op zich zag toekomen. Heur haar
glansde zilverig in het verdwijnende
avondlicht.
Hij glimlachte tegen haar en zei,
kwasi opgewekt:
„Nu hebben we niets anders meer te
doen dan een handje te geven en
goeiendag te zeggen!"
Joan glimlachte niet. Ze keek hem
aan met dien vasten blik, dien hij zoo
goed kende en het duurde verscheidene
seconden eer ze sprak.
„Ik moet iets met je bepraten. Maar
niet hier. Ergens waar we niet gestoord
worden."
„Vanwaar die ernst opeens?" poogde
hij luchtig te vragen, maar zijn stem
klonk beverig.
Ze antwoordde niet, maar ging hem
voor naar de plantage.
Toen ze onder de boomen waren,
sprak ze weer. Haar heele wezen leek
gespannen; sterke krachten, machtiger
misschien dan haar wil, moesten aan
het werk zijn achter het masker van
haar voorgewende kalmte.
„Ik heb iets van Joseph gehoord,"
begon ze. „Hij moet je bijzonder zijn
toegedaan: Wat hij me vertelde, had
hij; van Serenath, zei hij en Serenatb
had het hèm verteld, omdat jij het
toch al wist."
Lindley schrok. „Wat bedoel je?"
„Je was niet dronken gisteravond.
Als je werkelijk dronken was geweest,
och, zou het je kwalijk te nemen zijn?
Ik was eerst wel erg geschrokken, maar
hoe meer ik er over nadacht, hoe beter
ik het kon begrijpen. Maar," even
lichtte er een spoor van een lach in
haar oogen, „ik ben wel èrg blij, dat
het niet zoo was. Gerrie gaf Serenath
een tablet om in je whisky te gooien."
Lindley vertrok zijn gezicht in een
gi'ij" 5 -
„Het was alleen maar een mop, zei
hij. „Watson bedoelde geen kwaad. Het
was een mop — anders niet!"
De nieuwe Hollandsche film
„HET LEVEN IS NIET
ZOO KWAAD"
met Lou Bandy en Fientje de la Mar,
gaat met Kerstmis in roulatie en wordt
uitgebracht door N.V. Filma - Amsterdam
.L
hieuvAP ^^^zR
Be Universal Filmmaatschappij te
Hollywood zal de Sienkiewicz-
roman „Quo Vadis?" verfilmen. In
de zwijgendefilm „Quo Vadis?" speelde in
1924 Emil Jannings de rol van Nero.
Productieleider Hunt Stromberg heeft
Janet Gaynor
voor de Metro-
Goldwyn-
Mayer te Cul-
ver-City geën-
gageerd. Zij zal
de hoofdrol ver-
tolken in,.Small
town girl",
Hans Albers
zal onder regie
van Gustav
Ucicky de
hoofdrol spelen
in de Ufa-toon-
JANET GAYIMÓR
film „Casano-
va". De opna-
men beginnen in Januari a.s.
Gretl Theimer zal de hoofdrol vervullen
in de Maxim-film „Donaumelodien", welke
in Boedapest wordt opgenomen.
Esther Ralston en Tobi Wing werden
geëngageerd
voor de Repu-
blic-film „House
of danger".
Ginger Rogers
en Fred Astaire
vertolken de
hoofdrollen in
de Radio-film
„Follow the
fleet".
In deR.K.O.-
film „Mother
Lode" speelt
Richard Dix de
mannelijke
hoofdrol.
De Duitsche componist Will Meisel is
geëngageerd door Warner Bros.
In de Columbia-film „Hell ship Morgan"
zal George Bancroft een belangrijke rol
uitbeelden.
Jack Oakie en Alice Faye spelen de be-
langrijkste rol-
len in de Fox-
20th Century-
film „King of
Burlesque".
In „Les peti-
tes alliées", een
film welke te
Parijs wordt op-
genomen, ver-
vullen Madeleine
Renaud, Mireil-
le Perrey, Mar-
the Mussine en
Germaine Webb
ALICE FAYE
ESTHER RALSTON
de hoofdrollen.
Regisseur is Jean
Dréville.
Daniel Defoes „Robinson Crusoe" zal
door de Republic'Film opgenomen worden.
George Arliss speelt in „The mind of
Mr. Reeder", een film die te Londen opge-
nomen wordt, niet alleen de hoofdrol, maar
hij heeft tevens de regie.
„Maar waarom heb je me dat dan
niet verteld?"
Haar oogen lieten niet van hem af
— er was iets dwingends in hun uit-
drukking.
,Juist, omdat het niet anders dan
een mop was, heusch! Maar je moet
nu gaan, Joan. Ze wachten op je ..."
Zonder het te weten, schreeuwde hij
de woorden uit — hij schreeuwde, om-
dat hij bang was voor zichzelf.
„Neen, ik ga nog niet," antwoordde
ze vastbesloten. „Ik wéét, dat het géén
grap was. Gerrie deed het, omdat hij
jaloersch is. Waarom heb je me het
niet verteld? Waarom wilde je me in
den waan laten, dat je aan den drank
verslaafd was ? Kijk me aan en zeg
me de waarheid!"
Hij kón haar niet aankijken. Zijn han-
den waren ineengeklemd en hij trilde
op zijn beenen.
Toen verhief ze haar stem en
hartstochtelijk, met brandende, droge
snikken, kwamen haar woorden.
„Wil jij het niet zeggen ? Wel, dan
zal ik me door domme conventie niet
laten weerhouden! Het gaat om mijn
leven en om jouw leven en daarom
heb ik recht om de waarheid te weten!
Het kan me niet schelen — het kan me
geen steek schelen wat je van me
denkt. Ik houd van je ..."
Zijn handen maakten een hulpeloos
gebaar in de lucht. En met een uit-
dagenden klank in haar stem sprak ze
verder.:
„Ik geloofde, dat je om me gaf, maar
er was iets dat — toe, waarom zeg
je het me niet... waarom zeg je het
me niet ?"
Zijn woorden kwamen schor en
moeilijk.
„Je begrijpt het niet, kindlief. Dit
verlaten oord — de eenzaamheid —
het eentonige bestaan "
Ze wachtte niet tot hij uitgesproken
was.
„O, dacht je, dat ik Gerrie's bedekte
toespelingen niet begrepen heb ? Zijn
gepraat over het nieuwtje, dat er gauw
af zou zijn, en de stilte, de eeuwige
leegte, het moordende klimaat en weet
ik wat al meer. Dacht je, dat ik een
kind ben, dat ik me door ieta
anders zou laten leiden dan door mijn
eigen sterk gevoel ? Dacht je, dat ik
niet weet, dat geluk niets te maken
heeft met de plaats, waar je woont of
j met rijkdom of andere uiterlijke dingen ?
Moet ik je misschien vragen — of —
of je van mij houdt?"
„Hemel," riep Lindley met ver-
stikte stem; „of ik van je houd? De
wereld is niet groot genoeg om te om-
vatten wat ik voor je voel. Maar ik kan
niet toestaan —"
Ze legde haar hand op zijn mond.
„Je zult me moeien toestaan bij je
te blijven, al was het je lot hier te
wonen tot het einde der dagen." En
lachend voegde ze er bij: „Maar vóór
dien tijd zullen we wel wat dichter
naar de bewoonde wereld verhuizen!"
Van den kant van de rivier klonken
stemmen: „Lindley! Joan!"
Falkner en Gerald kwamen hen
zoeken.
Het meisje nam Lindley bij de hand
en trok hem mee naar den rand van
de beplanting. Toen de beide mannen
25
„ ... , • Vl^VJT
NOOIT MEER VETWORMPJES
door eenvoudige zuurstofbehandeliag
zeil toe te passen.
Vetpuistjes, uitgezette poriën en der-
gelijke huidontsieringen beteekenen, dat
de huidporiën door onzuiverheden ver-
stopt zijn en de onderhuidsche weefsels
niet goed functionneeren.
Alleen natuurlijke, zuiverende zuur-
stof kan dit kwaad genezen. Wanneer
U een flinken lepel Radox door Uw
waschwater mengt, ziet U de zuurstof
die Radox vrijmaakt, in sprankelende
belletjes naar de oppervlakte komen.
Deze verfrisschende, geneeskrachtige
zuurstof zal Uw arme, verstopte huid-
poriën openen en zuiveren, en de onder-
huidsche weefsels en kliertjes bereiken,
waarvan de algeheele gezondheid der
huid afhangt.
Deze weefsels worden door Radox
gevoed en versterkt, waardoor de ge-
heele huid als 't ware verjongt. Probeer
Radox vanavond nog. Om vetpuistjes
of rimpels onmiddellijk te verwijderen
is de eenvoudige gebruiksaanwijzing
bijgesloten. Als algemeene schoonheids-
behandeling hoeft u niets anders te
doen, dan telkens, wanneer U het ge-
zicht wascht, wat Radox door het water
te mengen. Binnen enkele dagen zult u
verwonderd zijn over Uw eigen teint:
jeugdig, zacht en elastisch, zonder
eenige ontsiering.
Radox is verkrijgbaar bij alle
apothekers en drogisten ä f 0.75 per
pak, omzetbelasting inbegrepen. Nu
ook verkrijgbaar in kleine pakjes ä
f 0.121/2.
Imp. N.V. Rowntree Handels-Maat-
schappij, Heerengracht 209, Amster-
dam C.
hen zagen, keken ze alsof hun oogen
een wonder aanschouwden.
„Hier zijn we," zei Joan. „Ik ben
klaar om mee te gaan. Maar ik kom
hier spoedig terug, om te blijven zoo-
lang Simon blijft, want ik ga met hem
trouwen . . ."
Vtrivacht;
„CHINA SEAS"
Metro-Goldwyn-Mayers grootsch opgezette
avonturenfilm van bijzonder formaat, waarin
drie stars voor de eerste maal samenspelen:
CLARK GABLE. JEAN HARLOW
WALLACE BEERY
Regle: TAY GARNETT
^fjj^^^^^^^—^^^—^^^^^^^^^^^^^^

hei leven een mimi woipdü
De ptins der kappers.
De naam van dien prins is Antoinc,
voor het nag-eslacht Antoine I waar-
schijnlijk. Een anderen naam schijnt
hij niet te bezitten, voor de vrouw is er
trouwens maar één enkele: de dictator,
wiens orders blindelings worden gevolg-d.
Hij regeert over alle vrouwen der wereld,
die hem met hart en ziel onderworpen zijn.
Is het niet de geheime wcnsch van alle
vrouwen — wat de mode betreft ton minste
— de sterke hand van den leider te voelen?
Antoine vond het „coup de vent"-kapsel
uit. In minder dan geen tijd droegen alle
jonge dames, van Kaap de Goede Hoop
tot aan Groenland, een coiffure, die hen
helaas deed lijken op een poedel, die uit
het water komt. Toen decreteerde Antoine
krullen in den nek. Onmiddellijk, zonder
tegenstribbelen, voegde elke vrouw een ver-
lenging aan haar permanente golf toe, eer.
watergolf, die van het permanente alleen
den naam heeft, daar de vernieuwing er
van een welkome aanleiding is, haar afgod
of diens discipelen enkele keeren per maand
te gaan bezoeken!
Antoines laatste vinding is het krullende
kapsel, dat al het effect op een kant van
het hoofd concentreert, terwijl de andere
zijde van het haor glad over het oor wordt
gestreken on een stevige houvast biedt
voor het kleine on schuingeplante hoedje.
Doch niet alleen aan het haar wijdt An-
toine zijn zorgen — hij heeft fabrieken en
chemische laboratoria en experimenteert al-
tijd maar door om verjongingsmiddelon
voor het uiterlijk uit te vinden.
In zijn schoonheidsinstituut, 'n modern ge-
bouw bij de Opéra in Parijs gelegen, troont
de groote chef in een particulier bureau. De
modewerksters ontvangen de klant, jonge
vrouwen met verpleegsterscostuums en ge-
DE PRINS DER KAPPERS
zichten als filmsterren. Zij zijn het, die het
dagelijksch werk uitvoeren, de meester
komt slechts af en toe een kijkje nemen en
oen advies geven. Men dient al wel zeer
hoog in het boek van den adel of dat van
den dollar te zijn aangeschreven, wil An-
toine zichzelf met het naar nieuwe schoon-
heid dorstende slachtoffer bezighouden. Dan
neemt hij een geïnspireerde houding aan,
hij schudt zijn lange blonde haren, verdraait
zijn ringen en glinsterenden armband en
kijkt vaag in de verte, tot plotseling het
geniale idee bezit van hem neemt en hij
met drie karamestreken een fiatteerende
haardracht heeft uitgevonden.
Alles wat tot de banaliteiten van het vak
behoort, zakelijke besprekingen, rekeningen,
bestellingen, wordt door zijn zakenadviseur
behartigd, die in het dagelijksch leven Ma-
dame Antoine heet. Zij draagt strenge tail-
leurs, een gesteven boord en een monocle.
Verder is er nog de secretaris, een jonge
Griek van werkelijk klassieke schoonheid,
die de leiding heeft van de fabriek, die even
buiten de stad gelegen is, en waar alle too-
vermiddelen bereid worden, die Antoine
voor zijn metamorphoses noodig heeft.
Een prachtige limousine brengt er ons in
weinig tijd. Het gebouw ziet er uit als een
groote landvilla, de ontvangkamer lijkt op
i«#H
een boudoir uit een futuristische film en
de fabrieksruimten doen denken aan een la-
boratorium. Alles glimt er, glazen buizen en
nikkelen staven, hooge retorten en ver-
koperde bakken. Ook hier zijn alle bedien-
den in het wit gekleed.
Achter het huis is een niet al te groote
tuin, die behendig omgetooverd is tot een
hoek van een groot park. De illusie is vol-
maakt, met de hooge heesters en de dub-
bele rij hooge boomen op den achtergrond.
Daar houdt de meester van het huis zich
het liefste op, tenzij hij zich in zijn geheel
met glazen wanden bekleeden studeerkamer
terugtrekt, die het licht van de paarse ven-
sterglazen weerkaatsen. De weinige sier-
meubelen zijn eveneens van spiegelglas en
de enorme rustbank is met kostbare dieren-
huiden bedekt. Het schrijfbureau, met gla-
zen dek, wordt van onderen verlicht. Als
decoratie een enkele zwarte pul met groote
witte bloemen en een negerplastiek.
En daar is het dat de meester urenlang
mediteert over de welige, doch onopge-
maakte haarpruik van een houten manne-
quinkop en hier worden de nieuwe lijnen
van het kapsel geboren, de ondulaties en
de wrongen en de krullen, die morgen heel
de vrouwenwereld in opschudding zullen
bron gen.
Een studlohoeltje In d«
Parijiche villa van An-
toine, met de beroemde
glazen doodkist, door La-
tique vervaardigd, met
kostbare bontvellen ge-
voerd en als rustbank In-
gericht. Aan den muur een
portret van Antoine als
Perzische prin»,geschilderd
door Kees van Dongen.
■ ' ■. ■ . :-'■• : -
EENNIEUW
FILM KI ND
Nu de Fox-Filmmaatschappij in het gelukkige bezit is van het kindersterretje Shirley
Temple, een bezit dat haar jaarlijks millioenen dqllars inbrengt, is iedere filmonder-
nemingop zoek naar filmkinderen. Paramount heeft den kleinen Baby Leroy, die al aardig
op weg is even populair te worden als zijn kunstzuster Shirley, en Metro Goldwyn Mayer
heeft de kindergroep Our Gang, bovendien Freddy Bartholomew, die op zoo'n voortref-
felijke wijze de hoofdrol vertolkte in David Copperfield-Thans heeft ook de Warner Bros
haar „ster in zakformaat". Het is de kleine Sybil Jason. Het zesjarige Engelse he meisje
heeft een buitengewoon komisch talent Zij is te Kaapstad geboren en met haar ouders
op vierjarigen leeftijd in Londen gaan wonen. Ze debuteerde in een Engelsche film als
figurantje, trok echter de aandacht van Irving Asher, den directeur der Warner Bros
studio's bij Londen. Hij zond een proefopname naar Hollywood en Sybil kreeg haar
Amerikaansche contract.
Zij zingt en danst alleraardigst, maar vooral haar imitaties van groote sterren zijn
buitengewoon. Zij treedt te Hollywood het eerst op onder regie van Michael Curtiz in
de film „Schattebout".
. : - ' ' ' : - - m^ H_^___H--_^_^_^_--_^—. ■■^■H
— 27 -

mmmmmmm^^mmmmm
RUBY KEELER
DE ECHTGENOOTE VAN AL JOLSON. ZAL DIT SEIZOEN WEDEROM DE HOOFDROL VERVULLEN IN EENIGE WARNER BROS-FILMS
PgpPtiiiwB^ ■ ' ^WTPaW 1
^E ÜQO^JYE
UIT HÊT GnG€LUH von
Lindsay keek naar de schets. Ze stelde
stroomend water voor en boomen, die wuif-
den in den wind. Het water stroomde en de
boomen waaiden werkelijk. Er zat leven en
beweging- in de voorstelling-.
„Een jonge Amerikaan," vertelde Mr.
Smith. „Een oude vriend schreef me over
hem en zijn vrouw. Het waren sympathieke
jongelui. Ze hadden geen geld en kenden
niemand. Er waren twee babies. Zijn naam
was Lee Abinger. De vrouw heette Mdrian.
Dank je." Hij pakte de schets aan en deed
de portefeuille weer dicht.
Lindsay voelde het bloed naar zijn ge-
zicht stroomen.
„Meneer!" barstte hij uit.
Mr. Smith knikte.
„Misschien toeval — misschien niet. Wij
zullen er meer van hooren als Garratt ont-
dekt heeft wanneer Mrs. Manning den
naam Mrs. Manning gekregen heeft."
„Wat is er van de Abingers geworden?"
vroeg Lindsay nerveus.
Mr. Smith legde de portefeuille naast zijn
stoel op den grond.
„Ik ben daaromtrent niet voldoende in-
gelicht. Ik was destijds in het buitenland...
eh... in Rusland. Toen ik terugkeerde, werd
mij verteld, dat Lee Abinger dood en zijn
vrouw hertrouwd was. In die omstandighe-
den leek het mij beter niet te schrijven.
Trouwens, ik wist ook geen adres."
Garratt vischte een notitieboekje uit een
zijner opgepropte zakken.
„Waar woonden zij toen u hen kende?"
„Earl's Court," antwoordde Mr. Smith.
„Op kamers..." Hij sloot de oogen. „De
pensionhoudster, die altijd aan de deur
kwam, had rood haar. Ze was een lersche;
ze heette Carroll, Mrs. Carroll, Frederick
Street, Earl's Court."
Hij opende zijn oogen weer en staarde in
't vuur.
„Ik ben bang dat ik het nummer niet
meer weet."
Het notitieboekje verdween weer in den
Een opname-pauze tij-
dens het verfilmen van
„Eiken avond 8 uur ".
De hoofdrolvertolksters
Patsy Kelly, Alice Faye
en Francis Langford dra-
gen zeer elegante toi-
letten, waarmeeze voor-
al niet mogen gaan zitten
om ze niet te kreuken.
Men heeft dus deze drie
eigenaardige stoelen
voor hen geconstrueerd,
opdat zij toch een beetje
rust kunnen nemen.
- 29 -
zak met den fel gekleurden zakdoek,
„Nu, dat is dan de eerste keer in de ge-
schiedenis," meende Garratt. „Ik heb tot
nog toe nog nooit meegemaakt, dat u iet:--
vergeten was. Als 't nummer u te binnen
schiet, haal me dan niet midden in den
nacht uit mijn bed, ik kan wachten." Hij
draaide zich op de leuning van den stoel
om en keek Lindsay aan. „Nu, mijn jongen,
tot nu toe hebben we onzen tijd verbeu-
zeld. Laten we tot zaken komen! We zul-
len Drayton en de dames voorloopig laten
rusten; hoe staat het met Restow?"
Mr. Smith vlijde zich weer in zijn stoel
als om in te sluimeren.
Lindsay ontmoette den stalen glans van
Garratts oogen met zijn vriendelijksten
glimlach.
„Ik weet het niet," zei hij.
Garratt snoof.
„Je bent naar dat vervloekte huis gegaan
om Restow in de gaten te houden en komt
me hier aanzetten met een kletspraatje van
„ik weet het niet". Luister naar me, dan zal
ik je op weg helpen. Iemand geeft Madame
Ferrnns instructies. Dat meisje Manning-
van jou, kordate luistervink — hoort alles.
Vertel me nu eens precies — was het
Drayton of Restow?"
„Drayton." •
„Weet je 't zeker?"
„Ja, eerst twijfelde ik, maar nu weet ik
het zeker."
„Toen die Madame Ferrans je op de
boot waarschuwde — waarschuwde ze je
tegen Drayton of tegen Restow?"
„Ik dacht tegen Restow — nu zou ik het
niet met zekerheid durven zeggen."
„En wiens kamer grensde aan de jouwe,
toen je die slang in je bed vond?"
„De kamer van Restow," antwoordde
Lindsay.
„Was Drayton niet in Parijs?"
Lindsay glimlachte.
„Ik weet het niet. Restow gaf me te ver-
slaan, dat hij er was."
„Het ligt voor de hand dut Restow rial
zou zeggen, als hij zijn sporen wilde uit-
wisschen! Laten we nu even teruggaan.
Toen Drayton je op die afpersingsgeschie-
denis afstuurde, heeft hij je toen klaar en
duidelijk gezegd, dat Restow er achter
zat?"
„Het lijkt me niet verstandig onbegrensd
vertrouwen te stellen in wat Drayton be-
weert."
„Denk ook met den anderen kant van je
hersens, Lin! Drayton ziet er zeker niet
tegen op om te liegen als het in zijn kraam
te pas komt — maar hij liep toch de kans,
dat je achter zijn rug naar Restow zou gaan
en,zeggen: „Vertel me eens, oude heer, hoe
zit dat met dat afpersen van Gladisloe?"
Dat riskeerde hij toch, nietwaar — tenzij
Restow er achter zit —- dut wil dus zeggen,
^^^M——--——^^^^^— ^^^^^^^^
•.
■

SCMERK
Mystikum Poeder 0,50,
0.95, 1.50. Mystikum
Compact 0.60 • Een
mooi gevormde roode
mond met Sdierk lip-
penstift • Trisena-Cre-
me maakt de huid
wonderlijk mat. Pro-
beert U het eensl
lMhh~wdd
Een blaak gelaat met blauwe oogen en blonde haren, daarbij naturel Mystikum
Poeder en een zweempje Blonde-Rouge - en ziet, zoo maakt men zich mooi vol-
gens de Scherk-tabel. Probeert het eensl U vindt spelenderwijs de harmonische
volmaking Uwer schoonheidI Want, blond, bruin, zwart of rossig: Mystikum Poeder
en Mystikum Compact volgens de Scherk-tabel passend bij de kleur van haar,
oogen en teint gekozen, vormt Uw type en maakt U tot een bijzondere boeiende
verschijning. Het is volkomen onzichtbaar, beschermt de huid tegen stof en vuil en
verleent haar het voornaamste: de persoonlijke noot. Zendt U Uw nauwkeurig
adres aan de Firma S. Blindeman & Co., v. Baerlestraat 89, Amsterdam. Wij
zenden U kosteloos de interessante Scherk-tabel.
Nyriikuni
tenzij Restow de Gier is." De laatste
woorden sprak Garratt langzaam en op na-
denkenden toon uit. „Dat is al dien tijd mijn
theorie geweest. Neem de periode, waarin
de Gier 't drukst in actie was — van 1915
tot 1922. Drayton was'toen bij Lewindorf.'
„Dat ben ik niet met u eens," wierp Lind-
say snel tegen. „Ik geloof niet dat de Dray-
ton, die bij Lewindorf was, dezelfde is als
de Drayton, die nu bij Restow is."
Garratt sloeg zich op de knie.
„Je hoeft het niet te gelooven, als je niet
wilt! Luister liever maar eens. Drayton was
boekenwurm bij Lewindorf. Waar was Res-
tow tosn?... Dat zal ik je vertellen. Restow
was op tournee, om het zoo maar eenste
noemen. Hij verdween in de lente van '15
op een sensationeele manier, dook in '19
weer op, was in '20 weer onvindbaar —
herrees in het voorjaar van '22 temidden
ven een stralenkrans van millioenen. In de
tusschenpoozen was hij in Madrid — Parijs
— Warschau — Nisjni Novgorod — Sici-
lië _ Weet ik waar; misschien wel in Tim-
boektoe. Soms had hij millioenen en soms
geen penny. Als Restow de Gier niet is,
wil ik er ik weet niet wat om verwedden,
dat het hem moeilijk zal vallen met een
behoorlijk alibi voor den dag te komen.
Herinner je dea nacht in dat dorpje in
Noord-Frankrijk, toen we dachten den Gier
zoo goed als te pakken te hebben? Nu,
vraag jij Restow eens met mijn vriendelijke
groeten hoe hij kans zag weg te komen.
Verdraaid, dat zou ik dolgraag willen
weten!"
HOOFDSTUK XXXIV
Lindsay liep terug naar Blenheim Square.
De avond was guur en koud. Er was geen
misi. Het schijnsel van de lantaarns viel
WJCH^ÄM©« voor toilettafel en poederdoosje
Mystikum Compact Poeder en rouge in vasten vorm
helder op de donkere, natte straten. De
theaters waren uit en de^ straten werden
leeg. Hij stak door een smalle dwarsstraat
naar Leonard Streeft over, toen hij voet-
stappen achter zich hoorde.
Het idee geschaduwd te worden was
allesbehalve aangenaam. Terwijl hij zijn
pas versnelde, hoorde hij de voetstappen
ook vlugger gaan en iemand riep hem na
met „Fothering". Hij keek over zijn schou-
der en zag een jongeman langs de laatste
lantaarn loopen. Hij liep hard. Het schijn-
sel viel op een bleek, scherp gezicht en op
een hoogen hoed, die achter op het hoofd
hing, op een witte das en een donkere
overjas, die hoog toegeknoopt was. Lind-
say had den man nooit eerder gezien. Hij
bleef op hem wachten.
Het straatje, dat nog geen honderd meter
lang was, lag. geheel verlaten. Lichten
brandden in de bovenvensters van de hui-
zen, maar de benedenverdiepingen waren
in duisternis gehuld.
De jongeman kwam hijgend naar Lind-
say toe.
rjlc _ ik zag je vanuit mijn taxi. Je —
je "loopt zoo deksels vlug," mopperde hij.
„Ja, 't is al laat en ik moet tijdig binnen
zijn," antwoordde Lindsay vriendelijk.
„We kunnen beter voortloopen," hernam
de" jongeman. „Ben je niet geschaduwd?"
„Waarom zou ik geschaduwd worden?'
Het antwoord kwam met een zenuwach-
tigen lach.
„Dat zijn zoo zijn manieren. Alsof,je dat
niet weet!"
„Misschien is het niet verstandig namen
te noemen," opperde Lindsay, bij wijze van
wenk.
^ ja __ ja. Zeg — mijn zenuwen zijn ge-
woon op! Je denkt toch niet, dat iemand
ons in de gaten heeft?"
- 30 -
"deineen!
"ja, mijn zenuwen zijn kapot. Misschien
heb ik te veel gehad. Dacht jij dat ook?
Hij verspreidde een geur van alcohol om
zich heen. Terwijl ze verder liepen, wilde
hij Lindsay een arm geven.
Ja, ik heb te veel gehad," herhaalde hij,
zwaar' leunend op den arm, dien hij vast-
hield — „Je moest kunnen weten, wanneer
je er mee moet uitscheiden." Hij bleef staan
en zijn beverige hand poogde een gebaar
van nadruk te maken. „Ja, dat mpest je.
„Je deed beter naar huis te gaan,' ried
Lindsay. . VT.
Neen " sprak de jongeman beslist. „Niet
naar huis - kan thuis niet slapen. Met
beide handen omvatte hij Lindsays arm.
„Worden wij niet geschaduwd?'
Neen. Waarom in vredesnaam?'
"Dat weet je wel. Maar ik moet me be-
heerschen. Beroerd, als je je zoo ellendig
voelt."
„Hoe komt dat dan?
De jongeman hing half op hem.
Dat hoef ik jóu toch niet te vertellen!
Het is immers niet zoo lang geleden, dat je
in hetzelfde bootje zat. Smerig baantje om
aan iemand te geven, wat? Ik bedoel...
Hij richtte zich op en maakte weer een on-
zekere handbeweging. „Ik bedoel - het is
toch geen baantje voor een fatsoenlijk
mensch. Nou jij?" „ ,
Och ik weet het met, antwoordde
Lindsay. Hij wist het ook niet, maar brand-
de van nieuwsgierigheid om het te weten.
De jongeman ging op het trottoir zitten,
verborg zijn hoofd in de handen en barstte
in tranen uit.
Lindsay keek de straat af. Er was geen
sterveling te bekennen. Hij ging naast den
jongeman op het trottoir zitten en klopte
hem op de schokkende schouders.
„Men wil ten slotte toch graag gentle-
man blijven, nietwaar Froth?"
„Natuurlijk," gaf Lindsay toe.
„En het is geen werk voor een gentleman
een ander zijn papieren af te stelen, wart
Dat hangt van de omstandigheden at,
verklaarde Lindsay voorzichtig.
De jongeman hield op met snikken Hij
duwde zijn hoed nog verder naar achteren
en kwam wat overeind.
Om-stan-dig-heden." Hij sprak t woord
langzaam en plechtig uit. .Ver^aid
Froth die arme Ferdinand - met dat het
'n vriend van mij was-neen. * ^ «Jen
armen kerel nooit eerder gezien.. Maar da
doet er ook niet toe. Als een arme kerel
doodgeschoten is, is het dan fatsoenlijk om
zijn papieren te stelen? Zeg nu zelf?
Hij klopte Lindsay op diens borst en
schudde met dronkemans-aandoenhjkheid t
Lindsay tintelde van het hoofd tot de
voeten. „ . , ..
Die arme Ferdinand Schreck zei hij.
De jongeman deinsde verschrikt achter-
Ult 'stil toch - noem geen namen," waar-
schuwde hij hortend., „Niet gentlemanlike
om namen te noemen. i inrjcav
Och onder vrienden, meende Lindsay
luchtig.' „Maar heb je de papieren ge-
kregen?" . p_„
„Natuurlijk kreeg ik. die papieren -En
geïsch edelman - toerist - hoopen geld
_ niemand heeft argwaan. Maar geen -
werk van een gentleman. Neen!
Hij had het je niet moeten vragen.
(Wordt vervolgd)
^i__-
mmm^mm i
G. J. DE MUNNIK
Energico
MENSCH, LEEF JE LEVEN H
- * .r
-■■■■.
ADR. NUGTEREN
^^■=feiEEJ
*=f H^J-^ vr
i £S
f
f I ' Men; Mensch, leef je Ie - ven en durf te ge - nie - ten. Stoor je aan 't oordeel van
Komt soms de las-ter met slui-pen-de schre-den Tracht je t'ont-ruk-ken je
y-M^ jj |^p^^^^ i ^f
mm^mm §
^Èm
f *f'^r*
an - de-ren niet! Wees niet kleinzielig, maar al - tijd: je - zél-ve! t zij in je vreugd of in zorg of verdriet
naam en je eer. 't Hoofd dan omhoog en niet moe - dc-loos mok-ken, toon je om - ge-ving een krachtig verweer
g n fH—u *—•■
* f
PP
i
-^ ¥
m
*—*
i^l
m T n ^=T-^
^ f W f ^
't Hoofd steeds om-hoog, voel je nim - mer-ver - sla - gen,
Denk dan: aan ie - der zal wel iets man-kee-ren,
U:
1
r ui r
Zé: £M ^ f' r' n i^n^-Mw
»f
öi
i
Recht op je doel af, zij steeds ie-ders stre-ven Mensch,
Hou steeds voor oogen de leus hier ge-ge-ven! Mensch,
m IP*
Of als de zorgen je knellend omvatten,
dreig je in 't leven ten onder te gaan?
Stoor je dan nooit aan wat änderen zeggen,
Tracht j'er manmoedig doorhenen te slaan.
Baken den weg af, dien je wilt betreden.
Treur nimmer om het voorbije verleden.
Blik steeds vooruit! dit zij immer Uw streven,
Mensch, leef je leven!!
Auteursrecht voorbehouden.
Het R.K. Matrozen Knapenkoor voor
Sprenger't Microphone!
H^Mi
Ie- der moet steeds ei- gen zor- gen toch dra-gen?
dit zul je tel - kens en tel - kens weer lec - ren I
leef je
leef je
Ie
Ie ven !
-I L
ff I jjjÏËJ ü^ f
PS
& iijiii^fw
Mensch, leef je Ie - ven.
Mensch, leef je Ie - ven.
Mensch, leef je leven, je uren je dagen,
die je passeeren in eind'looze rij
vreugde of smart, weet ze beiden te dragen.
weet dat het leven zoo gauw is voorbij....
Eens valt de avond, de jaren vervlogen,
Blikt ge dan t'rug met een traan in de oogen??
Daarom, benut wat je thans wordt gegeven,
Mensch, leef je leven !!
^m
r rai
"r
Niet alleen leggen wij in onzen studio het geluid van Uw stem of instrument
op een Gramophone-plaat voor eeuwen vast maar ook groote werken door
koren en orkesten.
Succes ver-
Van 1 tot 3 personen F. 3.50 en hooger
naar groot te van het gezelschap.
N.V. WILLEM SPRENGER'S STUDIO
Passage 46 - Den Haag - Telel. 113778
-

t)e verzot$in$ van
¥
VL>0P3icbtlgbeid in de ktu$t van uvw jeep, creams en reukwater. Êen teere buid wordt door minder-
waardige preparaten 300 licbt geïrriteerd. 5n de J&id-Cottage scboonbeidsmiddelen scbuilt geen
gevaar, integendeel, jij oefenen een weldadlgen Invloed uit op de buid en verboogen de rbarme van
de gedistingeerde vrouw, (èij de dames is de lß>ld-lCottage Cavendergeur bijjonder geliefd. IDeje
parfum sedert onbeuglijke tijden "mode" in de bescbaafde kringen, laat jicb ook bij de "moderne"
vrouw, die baar verfijnde bescbaving wenscbt te besebermen, door geen anderen geur verdringen.
ïmp.: iRicb. BSerneklnck & Co., Ifeuddestraat 9, mmsterdam-C.
^BtosstntiU's
fevendev ViXäter Ügvettder JZeep
VerschUnt wekelijks — Prü» per kwartaal f. I.öj
'\.) . _ _
\
Red. en Adm. Oalnewater 22, Lelden. Tel. 700. Postrekenlnj) 418öü
—^^^^^^^m
^- ' 't S, ,' .ö