P^IMOIMC"

Onverwachte zegen
The Merry Mag
De verschrikte vader: Maar zuster, .ben ie d'r wel zeker van.
Overdrijft u nou niet?'
Verziichiing van den „chef de
bureau".
Wa ze de geluidlooze type-
writer hebben uitgevonden,
moesten ze probeeren ook de
stilzwijgende typisten uit te
vinden.
Ze was niet op d'r mondje
gevallen.
Beiden stonden ze bij dezelfde
halte te wachten.
Ze zag er werkelijk aardig
uit.
En hij, verlangend een praatje
te beginnen, zei:
Pardon, u lijkt precies op
een dame, diie ik ken....
Waarop ze tcrugsnibte:
En u lijkt precies op 'n mijn-
heer, dien ik niet zou willen
kennen.
Ze spraken verder geen
woord meer.
Als de kippen erbij.
De jonge Jonassen studeerde.
Juister gezegd, hij was student.
En voor het overige amuseerde
hij zich, gaf geld uit en maakte
schulden. Een paar maal had
zijn oom hem al geholpen.
Maar 't werd hem te bar. Hij
bezocht den zondaar en zei
hem: Jouassen, je bent ont-
erfd. Ik heb m'n testament ver-
anderd en je krijgt niet rtieer
dan één gulden.
Zou ik die misschien nou al
kunnen krijgen, vroeg de on-
verbeterlijke.
't Was niets.
Den laatstcn keer dat we in 't
kamp waren, zei Teeuwissen,
badden we nachten met een
temperatuur van nul graden.
f'Zal ik ereis een mooie
\ hoed voor u maken?
DE VROOLIJKE BLADZIJ
7"*« Merry Mag
Practlsch middel in overvolle dans-
gelegenheden.
HET KORTE VERHAALTJE
Kunt u dut verklaren?
Neem een getal van 3 cijfers
b.v. 836
Keer de cijfers om - 638
Trek het kleinste van 't
grootste af 198
Zet dit weer omgekeerd 891
Opgeteld is 1089
Probeer het nog maar eens
met een ander getal b.v. 623
Omgekeerd 326
Afgetrokken 297
Keer het om 792
Al weer 1089
Indien de getallen zoo zijn,
dat slechts twee cijfers van de
aftrekking overblijven, dan is
Dat is
Meeuwissen.
metsl meende
Noem jij dat niets, zoo'n kou.
Natuurlijk. Noem jij nul dan
wel iets!
Vader houdt van
mooie hoeden?
het eindgetal 189 b.v. 423
324
99
99
198
af 726
627
99
99
198
Wie kan voor deze eigen-
aardige cijdercombinatie een
goede verklaring geven? Zelfs
als ge het niet verklaren kunt,
is het een aardig kunstje om
in gezelschap op te geven.
Hij had de noodige voorzorg
genomen.
Toen Bessemer, een ver-
beterde methode had uitgevon-
den om staal te maken, ging hij
Ja! (pogen ~\
_^ /^ dicht V .^"■s ^-$(0P
TheMenyMaf
Haar opvatting
Ja, dat is z'n vrouw. En zij kijkt altijd of ze iemand beneden
zichzelf heeft getrouwd."
daarmede naar Naswyth, een
bekende schotsche firma.
De uitvinder legde een stuk
staal op Naswyth's lessenaar en
begon* z'n uitvinding toe te
lichten.
Zeg jonge man, zei de
schot, zou je dat alles nou wel
laten zien, de wereld is erg
oneerlijk.
Dat weet ik, gaf Bessemer
tot antwoord, en daarom heb
ik m'n laatste geld gebruikt om
m'n uitvinding te laten in-
schrijven, voordat ik bij u op
bezoek ging.
Onder vriendinnen.
Mary: Dokter Hemmes zei
daar net tegen me, dat ik
klassieke trekken heb. Wat is
eigenlijk klassiek ?
■ Clary: Iets wat oud is!
Hij kon er dankbaar voor zijn.
De spreker hield zijn speech.
En toen hij een tijdje bezig
was, riep iemand van achter
de zaal: Wilt u wat luider
spreken. We kunnen hier niets
verstaan. Waarop iemand van
de voorste rijen opstond en
riep: Man ga zitten en wees
blij dat je 't niet kunt.
Waarom de anderen lachten.
Mijnheer Dicksen z'n mees-
terknecht had hem verlaten««
was zelf een zaak begonnen.
Tegen een paar vrienden dde
over dien man spraken viel bij
duchtig uit:
Wat, die kerel, ik zeg je,
't is een schooier, een be- .
drieger, een oplichter. Een
vent die alles wat hij kent en
wat hij is, van mij geleerd
heeft....
EEN ARTISTIEKE JONGEN EN EEN VADER ZONDER FANTASIE CFITZ IN TH e M ERRY MAGJ
IN ANDERMANS SCHOENEN
— door K. CECIL THURSTONÊ —
John Chilcote, afgevaardigde voor East
Wark, is bij het verlaten van het parle-
ment door een dikken mist overvallen en
heeft een gesprek met een voorbijganger.
Als de mist optrekt, blijkt, dat de beide
mannen sterk op elkaar lijken.
De vreemde ontmoeting heeft Chilcote
nerveus gemaakt. Hij neemt morfine, waar-
aan hij verslaafd is geraakt.
Daarop gaat hij naar het parlement. Hij
moet spreken, maar voelt zdch plotseling te
ziek. Hij verlaat het parlement en rijdt naar
huis. Dan bezoekt hij Loder, zijn dubbel-
ganger, en doet hem het voorstel, om net
als in een boek, met elkaar van positie
te ruilen. Na groote aarzeling accepteert
deze het voorstel.' Kort daarna komt
Chilcote bij Loder en zegt, dat hij hem
moét vervangen. Hij kan 't niet langer
uithouden. Alles wordt in orde gemaakt.
Bijna hadden zij de ringen vergeten, die
Loder's lidteekens moesten bedekken. Hij
vertelt Chilcote de geschiedenis ervan, een
ontmoeting in Italië met een heel mooie,
ijdele vrouw, die hem, op avontuur belust,
voor den mul hield. Loder gaat naar Chil-
cote's huis. Hij heeft een gesprek met
diens vrouw, die hem een boodschap van
haar pleegvader, Fraide, den ouden poli-
ticus overbrengt. Na enkele dagen roept
Chilcote Lodei^ plotseling terug.
Spoediger dan Loder verwacht heeft,
komt hij echter zijn hulp weer inroepen. In
diens huis terug, bemerkt Loder Chilcote's
invloed, ook bij diens vrouw, met wie hij
naar een avondpartij bij Lord Bramfell
gaat. Een der attracties van die partij
is, dat de zuster van Lady Bramfell, Lady
Astrupp, de toekomst uit een kristallen
b^t voorspelt. Loder moet ook in de tent.
Lady Astrupp vraagt hem zijn ringen af
te doen en blijkt .bij den aanblik van de
vingers met lidteekens erg overstuur.
Loder krijgt van Fraide opdracht in het
Lagerhuis een speech te houden. Daarna
komt Chilcote's telegram. Chilcote keert
weer terug. Hij ontmoet Lilian Astrupp,
"wie hij belooft bij haar te komen eten..
Zij teekent dit met een kruisje erbij in
zijn notitieboekje aan. Als Loder zijn dub-
belganger's plaats opnieuw inneemt, meent
hij dat „bij L. eten" een liitnoodiging
van Lakeley is. Te laat bemerkt hij,
dat de „L." Lilian moet aanduiden. Zij is
de vrouw met wie hij- in Italië hét
avontuur had. Loder weet haar ook nu te
weerstaan. Dan keert hij naar huis en
vindt berichten van groot politiek belang.
Fraide verzoekt hem in het Lagerhuis een
rede te houden. Chilcote roept hem echter
terug. Hij vindt hem meer dan ooit onder
den invloed van de morphine en Loder
keert weer terug en houdt zijn speech.
Het resultaat is groot. Gelukkig rijdt hij
met Eve naar huis. Als hij van zijn
liefde voor haar blijken wil geven, ziet hij
Chilcote op straat. Den anderen morgen gaat
hij naar hem toe en dwingt hem naar zijn
huis terug te keeren. Doch Ch. komt weldra
weer opzetten, vreeselijk opgewonden, om-
dat Lillian Astrupp in de kamer kwam
waar het telegram aan Loder lag. Deze
gaat nu terug en bezoekt Lillian. Daarna
gaät hij naar Eve, die hem met grooten
tact ontvangt, 's Avonds ontmoet hij Lillian
in gezelschap in de comedie. Het stuk
dat hij ziet, opent hem de oogen. Hij
gaat direct naar huis en spreekt met Eve,
die bekent het bedrog te hebben ontdekt.
Zij verklaart Loder, gelukkig te zijn
met deze ontdekking, doch hij bereidt haar
voor dat zij zullen moeten scheiden en
zi[ weer Chilcote zal moeten ontvangen.
Er was geen spoor van kleur meer op
zijn gezicht te bekennen en door de
innerlijke ontroering waren er lijnen
om 5Jn mond gevormd, die er vroeger
nooit geweest waren.
„Wat dan?" vroeg Eve met een ang-
stig voorgevoel. „John, wat dan?"
Onwillekeurig drukte zij haar handen
vaster op zijn schouders en zonder
kracht aan te wenden was het voor hem
onmogelijk ze los te maken. Aarzelend
legde hij zijn handen over de hare en
keek in haar tot hem opgeheven gezicht.
„Toen ik van avond in de comedie
zat, Eve," zeide hij langzaam, „ver-
schenen me al de voorstellingen, die ik
me van de toekomst had gemaakt, in
een ander licht. Zonder het te wen-
schen, zonder het te weten zelfs, was
mijn gezichtspunt geheel veranderd. Ik
zag plotseling alles niet meer bij' 't
licht van mijn eigen' armzalige kaarsje,
maar bij 't zoeklicht van de wereld. Ik
zag plotseling alles voor jou in plaats
van voor mezelf".
Haar pogen werden grooter, maar
zij zeide niets.
„Ik zag plotseling het onvergeeflijke
onrecht, d^t ik je gedaan heb —en den
gebiedenden plicht, om er terstond een
eind aan te maken." Hij sprak heel
langzaam, zijn stem klonk dof en 'twas,
alsof de woorden werktuiglijk kwamen.
Eve's gezicht drukte smart en ont-
steltenis uit, zij nam haar handen van
zijn schouders.
„Je bedoelt," zeide zij met moeite,
„dat het uit moet zijn? Dat je weggaat?
Dat je je mooie carrière opgeeft? O
maar, dat kan je niet! Dat kan je niet!"
Ze sprak met ongewone heftigheid,
maar haar angst was duidelijk hoor-
baar in haar stem. „Je kunt niet. Je
moogt niet. net eenige bewijs dat . ."
„Ik dacht niet aan dat bewijs."
„Maar waar dan aan, waar dan nog
aan?" ^
Loder wachtte even.
„Aan onze liefde," zeide bij op vasten
toon.
Een donkere blos kwam op haar
wangen.
„Maar waarom," stamelde zij, „waar-
om? We hebben niets verkeerds ge_
daan. We kunnen vrienden zijn —meer
niet; en' ik — o, ik heb zoo'n behoefte
aan een vriend!" Voor 't eerst zoolang
Loder haar kende, brak haar stem en
begaf haar zelfbeheersching haar. Zij
stond daar voor hem als een beeld
van lijden door eenzaamheid.
Die openbaring trof hem diep, en zijn
ontroering deed de hoogere geestkracht
ontwaken, die achter zijn gebreken ver-
scholen lag en de echte ridderlijkheid,
onder jarenlange onverschilligheid in-
gesluimerd. De opoffering, die hij bijna
onmogelijk had .geacht, verscheen hem
nu plotseling in een nieuw licht. Wat
eerst niet anders dan plicht geweest
was, werd een heilig recht. Hij stak zijn
hand uit en trok haar naar zich toe,
alsof zij een kind ware geweest.
„Eve," zeide hij met iets zachts en
feeders in zijn stem, „van avond heb
ik pas geleerd, hoe volkomen 't leven
van een vrouw aan de genade van
de wereld is overgeleverd en hoe
weinig men van die genade te wachten
heeft. Als de omstandigheden anders
waren geweest, geloof ik — neen, ben
ik ervan overtuigd — dat ik een goed
echtgenoot voor je geweest zou zijn;
ik zou dan mijn recht om je te beschermen
gebruikt hebben, zoo goed
als eenig man ter wereld het had
kunnen gebruiken. Maar nu dat zoo i
niet is, zou ik ., ." Hij aarzelde even.
„Nu ik geen recht heb, om je te beschermen,
behalve het recht, dat mijn
liefde me geeft — wil ik je toch zoo
streng behoeden voor al wat laag is,
als alleen een echtgenoot zijn vrouw
maar behoeden kan."
„Er zijn in 't leven maar twee wegen,
de weg van 't goede en de weg van
't kwade. Wat we ook mogen zeggen,
wat we ook mogen voorwenden te ge-'
looven, wij weten, dat elke handelwijs
altijd een keus is tusschen goed en
kwaad. Een maand — een week geleden
zou ik een man, die zoo sprak,
veracht hebben en mezelf krachtig
hebben genoemd, omdat ik hem verachtte.
Nu weet ik, dat kracht iets meer
is dan anderen in het stof te vertrappen,
om zelf den weg vrij te vinden. Het
is iets veel moeilijkers, waar veel minder
triomf aan verbonden is. Het is
op zijde te gaan, om een ander den
voorrang te geven. Eve!" riep hij plotseling
uit, „Eve, ik tracht dat voor je
te doen! Zie je het niet? Begrijp je 't
niet. De gemakkelijke, de • aangename
weg zou ziijn om rustig voort te gaan.
Alles in me roept me toe, dat te doen
— voort te gaan, te treden op Chilcote's
zwakheid en jou — jou edelmoedigheid.
Maar ik doe het niet! Ik kan het niet
doen!" Plotseling lieten zijn armen haar
los en schoof hij haar zacht van zich af.
Eve, het is voor 't eerst, dat ik een
menschelijk weïen boven mezelf stel."
Eve's hoofd bleef gebogen. Pijnlijke,
oidhoorhare snikken deden haar van
hoofd tot voeten trillen. *
„Iets in je — iets, waar ik geen definitie
van kan geven — iets hoogs en
moois houdt me terug, verspert me letterlijk
den weg. Eve, zie je niet, hoe
hevig ik strijd?"
Nadat hij dit gezegd had, bleef het
lang stil en in die stilte streed Eve den
strijd, dien zoovele vrouwen voor haar
gestreden hebben; den strijd, waarin
woorden nutteloos zijn en tranen niet
tellen. Zij zag er heel jong, heel hulpeiloos,
heel verlaten uit, zooals zij daar
stond. Toen, in de drukkende stilte, die
de kamer vervuWe, keek zij naar
hem op.
Haar wangen droegen sporen van
tranen, haar lange zwarte wimpers
waren nog nat, maar de uitdrukking
van haar gezicht, toen haar oogen de
zijne ontmoetten, was een voorbeeld
van den moed en de vastberadenheids
van die zelfopofferende kracht, die in
een zwak en teer omhulsel wonen kan.
Zij zeide niets — in zulke oogenblikken
komen woorden niet gemakkelijk, |
maar met het meest eenvoudige, ondierworpen,
welsprekende gebaar van
de wereld bracht zij zijn vertwijfelinjg
tot rust. Zij nam zijn hand tusschen j
haar ätanden, hief ze op en drukte ze I
lang en stil tegen haar lippen. J