Een constante in beweging? - Maastricht University

4. De minimum reistijd bij mensen is gerelateerd aan de minimale oefening die nodig is om spieren
gezond te houden, zoals dat ook bij allerlei dieren is waargenomen. De maximum reistijd bij
mensen wordt bepaald door de maximale hoeveelheid energie per kilogram lichaamsgewicht die
het menselijk lichaam in een leven kan opbrengen. Beide functionaliteiten hebben geleid tot het
hormonale mechanisme, zoals hiervoor beschreven, waarbij de mens endogene prikkels krijgt om
niet te weinig, maar ook niet te veel te bewegen.
Een en ander leidt tot de volgende aanbevelingen voor nader onderzoek:
1. Het lijkt interessant om de gevoeligheid van de reistijd voor allerlei variabelen (als de ruimtelijke
structuur, dichtheid van voedsel, dichtheid van de bevolking et cetera) met een ant colony
optimization model te testen. Daarbij zal als constraint in ieder geval de dichtheid van voedsel
voldoende moeten zijn om de populatiedichtheid te kunnen dragen.
2. Vanwege de grote rol van reistijd en reisafstand in Central Place Foraging modellen en vanwege
het gegeven dat de meeste menselijke populaties genetisch het best geëquipeerd zullen zijn op
CPF wordt aanbevolen dergelijke onderzoeken nader te beoordelen op hun merites.
3. Het lijkt interessant om met behulp van de speltheorie de ‘optimale verhouding’ van bijvoorbeeld
twee typen mensen te modelleren: mensen die winst behalen door bovengemiddeld lang te reizen
en mensen die een verlies nemen door ondergemiddeld lang te reizen. Doel van deze theoretische
benadering is na te gaan van welke variabelen de optimale mix van deze twee strategieën is en
welke gevolgen dat voor reistijd kan hebben.
4. Gepleit wordt voor het opstellen van een model voor verplaatsingsgedrag gestoeld op basis van
een positieve en een negatieve nutsfunctie (bijvoorbeeld in termen van pleasure en displeasure)
die afhankelijk is van reistijd, doel en omstandigheden van de verplaatsing en van de emotionele
toestand van de reiziger. Omdat dergelijke modellen doorgaans tot homeostase leiden kan het
behulpzaam zijn bij het theoretisch afleiden van de BREVER-wet vanuit een gedragsmechanisme.
Daarbij zouden experimenten gedaan kunnen worden om beter inzicht te krijgen in het verloop
van pleasure en displeasure gedurende verplaatsingen. Dit kan bijvoorbeeld door proefpersonen op
een hometrainer met videobeeld te zetten en deze beelden te laten zien die interessanter worden
naarmate ze zich meer inspannen. Door eerst de ‘pleasure-curves’ van de videobeelden zelf en van
het zitten op de hometrainer zelf te meten, kunnen voorspellingen worden gedaan over het
moment waarop de proefpersoon de hometrainer zal verlaten.
5. Verdere statistische analyse van de reistijd, waarbij verschillen tussen mensen onderling worden
getoetst op biologische kenmerken als leeftijd, geslacht en zorgsituatie (aantal en leeftijd van de
kinderen). Voorts zou deze analyse de grenzen van de geldigheid moeten vaststellen en daarbij
onderscheid moeten maken tussen de absolute waarde van de constante (de gemiddelde 75
minuten) en het mogelijk constant zijn over generaties van de reistijd voor bepaalde
dwarsdoorsneden uit de populatie maar met eventueel van die 75 minuten afwijkende
gemiddelden.
6. Statistisch toetsen of prikkels door bijvoorbeeld het gebruik van een spelcomputer leidt tot minder
reizen (dus bijvoorbeeld minder reizen onder jongeren die veel achter PC zitten).
7. Doe een gedachtenexperiment voor een pre-industriële samenleving: wat zouden deze mensen
doen, waanneer we ze opeens met virtuele mobiliteit (ICT) confronteren?
40