2005 – 2006, nummer 1 - Thauma

More documents

Recommendations

Info

probeert te houden van zijn minnares Phyllis, verleidt wordt door het wraakzuchtige meisje. Phyllis danst in de tuin buiten de studeerkamer van Aristoteles en de filosoof ontbrandt in lust. Ze belooft hem ‘zijn wensen te vervullen’ als hij bereid is ter plekke op handen en voeten te gaan en door haar bereden te worden. Alexander betrapt de twee, Aristoteles wordt te kijk gezet en de twee geliefden worden herenigd. Wat is nu de moraal van dit verhaal? Volgens sommigen moeten wij hieruit leren dat de filosofie machteloos staat tegenover de liefde, volgens anderen dat we nooit en te nimmer een vrouw moeten vertrouwen. [13] THAUMA 2005-2006 NUMMER 1 6. Kurt Gödel’s eigenaardige dood Kurt Gödel, die leed aan ernstige paranoia, was altijd bang om vergiftigd te worden en at daarom alleen eten dat door zijn vrouw gekookt was. Uit vrees voor gif vertrouwde hij zelfs zijn eigen kookkunst niet. Toen zijn vrouw ernstig ziek werd en zodoende niet meer voor hem kon koken, verhongerde hij dan ook. 7. Het kortste Godsbewijs Eén van de meest elegante en simpele godsbewijzen wordt aangehaald door Thomas van Aquino in de Summa Theologica, I, q. 2. Het gaat als volgt. Er bestaat minstens één waarheid. Als er immers geen waarheid bestond, was er toch één waarheid, namelijk ‘er is geen waarheid’. Welnu, “ik ben de weg, de waarheid en het leven” (Jn. 14:6). Dus God bestaat, quod erat demonstrandum. Thomas van Aquino was echter niet onder de indruk. 8. Wonderkindjes Mocht je je afvragen of je kind een filosofisch genie in de dop is, dan zijn hier een aantal beruchte signalen. a. Het kind begint op zijn derde Grieks en Latijn te leren en schrijft zijn eerste boek op zijn twaalfde, zoals John Stuart Mill b. Het kind vertaalt Euripides’ Medea in het Latijn (metrisch) voor het veertien jaar oud is, zoals Thomas Hobbes c. Het kind vindt nagenoeg de gehele Euclidische meetkunde opnieuw uit nog voor zijn zestiende jaar, stiekem, omdat zijn vader vindt dat hij te jong is om aan wiskunde te doen, zoals Blaise Pascal d. Het kind ontwikkeld rond zijn derde een geweldige hartstocht voor paraplu’s, net als L.E.J. Brouwer.
HET BESLISSENDE BOEK NIETZSCHE’S ‚THE BIRTH OF TRAGEDY’ (1872) Herman Siemens Is there such a thing as a first or formative encounter with philosophy? When I cast my mind back, I can find no single origin, no ‘daemonic’ encounter with a sombre genius, but am drawn, like the Nietzschean genealogist, along diverse and fragmented memory traces towards a multiplicity of origins. One such moment was my encounter with Nietzsche’s ‘The Birth of Tragedy’ (BT). I knew when I closed the book that I had to write about it, to work out my response to its central thought: the forgotten origins of European culture in alterity and difference, in the encounter with Dionysos ‘strewn with flowers and garlands, being drawn by panthers and tigers under his yoke’. Nietzsche’s project – as I understood it –: to recuperate these forgotten origins, as a response to the crisis of the present, became mine and with it, the realisation of a shared problem, a common lot with him, as inheritors of European culture and values in crisis and transition. Several years later, while writing my dissertation, I realised that the account of tragedy in BT can only be understood in relation to his critique of ‘Socratic’ modernity. This book, famous for the ‘Apollinian’ and ‘Dionysian’ and their relation of ‘duplicity’ is not simply about Greek tragedy. The birth of tragedy occupies only 8 or 9 of 24 chapters and is embedded in a grand narrative that is itself ‘duplicitous’. It is about the relation between two radically opposed epochs of European civilisation: the Tragic or pre-Socratic Age, in which art was the defining measure for all areas of life, including science; and the Socratic or Theoretical Age in which theory is the defining measure for everything, including art. It is to the narratology of the book that we must look if we are to understand the relation between art and theory. And at the centre of the narrative stands the figure of Socrates, the ‘one turning point and vortex of so-called world history’. But even this figure is duplicitous. The transition from the Tragic to the Theoretical Age is placed under the sign of ‘the dying Socrates’, the new ‘ideal of noble Greek youth’ (including Plato), as the ‘first who could not only live, guided by the instinct of [14] THAUMA 2005-2006 NUMMER 1 science, but also - and this is far more - die that way’. As ‘the human being whom knowledge and reasons have liberated from the fear of death’ he becomes the ‘emblem’ of science (BT 13). But then there is also ‘the music-practising Socrates’, a figure whose influence extends into the future and stands as the symbol for a rebirth of tragedy. Why does Nietzsche place the transition from the Tragic to the Theoretical Age under the sign of ‘the dying Socrates’? And why the transition to a future Tragic Age under the ‘the music-practising Socrates’? The clue to these figures, and to the relation between theory and art which they encode, is of course Plato’s Phaedo and a contest of narratives played out by Nietzsche in Chapter 14 of BT. The Phaedo recounts Socrates’ final hours, when a daemonic hesitation concerning his life-long philosophical contempt for art compels him to ‘practise music’ for the first time. At issue in the Phaedo, as always for Plato, is the question of the best human life. As in the Republic, he will advocate philosophy as the life devoted to wisdom, eschewing, as far as possible, the claims of the body and the passions. One passion in particular is central to the dialogue: our fear of death. In the figure of Socrates, Plato presents philosophical activity as ‘charming away’ the fear of death (Ph. 77e-78). Socrates argues, and at the same time demonstrates, that ‘those who really apply themselves in the right way to philosophy are directly and of their own accord preparing themselves for dying and death.’ (Ph. 64a). Here, then, is Nietzsche’s figure of ‘the dying Socrates’. With his usual cheerfulness, Plato’s Socrates devotes his full attention to the arguments, after which he drinks the cup of poison, meeting his death with perfect composure. He thereby demonstrates the philosophical detachment of the intellect from the body for which he argues as the best life. Yet, in the opening exchanges this is far from clear. Socrates appears to hesitate, hanging a question-mark over his life-long dedication to philosophy. The threat comes from poetry, condemned in the Republic for nourishing the passions (Rep. 606). While awaiting execution,
Page 1 and 2: COLOFON Thauma Blad voor de Faculte
Page 3 and 4: POST UIT HET BUITENLAND KUL Sanne v
Page 5 and 6: 3. Belgenland: buitenland? Mijn keu
Page 7 and 8: Kunst und feministische Analysen 4
Page 9 and 10: Forschungsauftrag umgewandelt wird
Page 11: WIST JE DAT ... ? Thomas Brouwer 1.
Page 15 and 16: ecomes the moment when the true sig
Page 17 and 18: Oresos: Om een goede staat te stich
Page 19 and 20: zaken in vrijheid met elkaar mening
Page 21 and 22: RECENSIE KLEINE GODEN MET GROTE WEN
Page 23 and 24: Toevallige eigenschappen worden dus
Page 25 and 26: Bas Haring heeft Kunstmatige Intell
Page 27 and 28: mensen en de plaats die ze voor zic
Page 29 and 30: ERLÄUTERUNG VAN ‚HÄLFTE DES LEB

2005 – 2006, nummer 1 - Thauma

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?