ejournalist

Hitler mislukte: „De Pührer bleef ons
behouden", jubelde hij in een opschrift
dat de gehele breedte van de
pagina in beslag nam, was zo mogelijk
nog beleedigender voor ons, Nederlanders,
dan zijn afwisselende
vleierij en dreigementen.
In de N.S.B, in Twente bekleedde
hij — hoe kon het anders in een
partij, die zoo weinig kader bezat —
natuurlijk allerlei hooge posten. Een
tijdlang had hij de algemeene leiding
van Mussert's volgelingen in dit district,
hij gaf leiding aan den Naticnalen
Jeugdstorm, was natuurlijk begunstigend
lid van de S.S. en wat hem
vooral zwaar zal worden aangerekend:
hij was commandant van de Landwacht
in Twente.
Van Nierop, die 34 jaar oud is, had
al vroeg fascistische neigingen. Voor
den oorlog was hij verbonden aan de
redactie van De Residentiebode in
Den Haag en hij behoorde toen tot
het Verdinaso, het Verbond van
Dietsche Nationaal Solidaristen, in
welks jeugdbeweging hij een groote
rol vervulde. Toen na Mei 1940 het
Verdinaso opging in de N.S.B., kwam
hij op persgebied naar voren. Voor de
beruchte Vereenigde Persbureau's trad
hij op als Berlijnsch correspondent
en na zijn terugkeer in Nederland
werd hij achtereenvolgens hoofd van
de afd. Perszaken van het hoofdkwartier
der N.S.B, en waarnemend hoofdredacteur
van Volk en Vaderland.
Toen stuurden zijn bazen hem naar
Twente, om daar de hoofdredactie op
zich te nemen en het Twents Nieuwsblad,
dat ontstaan was uit de gedwongen
fusie van Tubantia en de Nieuwe
Hengelosche Courant. Hij deed hier
zijn werk zoodanig, dat de N.S.B.-ers
hem beloonden met den dr. Goedewagen-prijs,
die was uitgeloofd voor
de grootste vuilschrijverij.
Van Nierop, die, toen er nog geen
gevaar was, even moedig praatte en
schreef als Mussert, pakte toen de
bevrijders in aantocht waren, natuurlijK
de biezen.
Hij trok naar het Noorden, maar
toen de politie hem hier op het spoor
kwam, was de vogel gevlogen. Wel
werden zijn vrouw en kinderen in
Oude Pekela gevonden. De politie
bleef echter actief en zoo kon hij gisteren
in Den Haag worden gearresteerd.
Het mag een raadsel worden
genoemd hoe deze man zoolang heeft
kunnen onderduiken, maar ook dit zal
wel spoedig worden opgelost.
Het Vrije Volk — 5 October.
Krantenpapier
Canada en New Poundland zullen
hun uitvoer van krantenpapier naar
Groot-Brittannië in 1947 verhoogen
van 50.000 tot 150.000 long ton.
Met deze beide landen heeft Groot-
Britannië voorts onderhandelingen
gevoerd, dat in 1950 de Britsche import
van papier zoodanig zal zijn, dat
de kranten met 12 pagina's kunnen
verschijnen.
Economische Voorlichting —
5 October.
De Standaard
Het A.R. dagblad „De Standaard"
zal waarschijnlijk op 1 Dec. weer verschijnen.
Haagsch Dagblad — 3 October.
Misbruik van persconferenties
De persconferenties zijn een groeiend
euvel in onze Nederlandsche perswereld.
Er zijn er veel te veel, hun
kwaliteit is te laag en hun bijverschijnselen
zijn onaangenaam.
Beginnen wij met het laatste. Steeds
meer worden persconferenties gelegenheden,
waar de „heeren" van de
pers met eten en drinken worden volgestopt
in de hoop, dat zij in de
goede stemming zullen raken, om het
ter persconferentie aanbevolen stoffelijke
en geestelijke product in hun
courant eenigen lof toe te zwaaien.
Het mag niet voorkomen, dat iemand,
die namens een groote semi-overheidsinstelling
de pers een uiteenzetting
geeft over de werkzaamheden daarvan,
kennelijk onder den invloed is
van de heerlijke dranken, welke op
een voorafgaande receptie werden geschonken.
Het mag ook niet voorkomen,
dat de persconferentie van
een hooggeplaatst buitenlandsch militair
in het water (of liever in de spiritualiën)
valt, omdat, wanneer de
conferentie eenmaal begint, de generaal
evenzeer onder den invloed is als
de aanwezige journalisten. Zulke verschijnselen
geven een verre van prettigen
indruk van degenen, die de persconferenties
leiden. Zij zijn ook volstrekt
misplaatst in een tijd van
soberheid, of laten wij voorzichtig zijn
en zeggen: in een tijd, die een tijd
van soberheid zou moeten zijn. Maar
het is naar den kant van de pers
gezien nog veel bedenkelijker, dat men
meent deze met een kluitje in het
riet te kunnen sturen en als een kind
met wat lekkers te kunnen zoet houden.
Groote soberheid dient bij het
aanvaarden van ververschingen en
dergelijke door de vertegenwoordigers
van de pers te worden betracht en zij
moeten ook niet aarzelen óf door
woorden óf door wegblijven te protesteeren,
wanneer hun gastheeren toch
de houding blijven aannemen, dat zij
de pers op zoo goedkoope wijze meenen
te kunnen lijmen.
Bedenkelijk is ook de veelvuldigheid
van persconferenties in deze dagen.
Die veelvuldigheid brengt mede, dat de
betrokken overheidsinstanties en particuliere
lichamen niet altijd met hun
beste vertegenwoordigers achter de
tafel verschijnen en dat de pers van
den weeromstuit uit haar toch reeds
beperkte redactiestaven ook niet altijd
de besten zendt. Het droevige gevolg
is een steeds verder dalen van het
peil van de gedachtenwisseling. Het
is beschamend om van buitenlandsche
journalisten te moeten hooren, hoe
tam en onbelangrijk zij de Nederlandsche
persconferenties vinden —
en juist door de schuchtere gedragingen
van den gemiddelden Nederlandschen
journalist. Tot een verlaging
van het peil draagt ook bij de overvloed
van hoogst onbelangrijke vereenigingen
en instellingen, die alle
aan de mode offeren, door ook hun
eigen persconferenties te gaan geven.
Men vergeet bij het houden van een
persconferentie dikwijls ook, dat het
medegedeelde van eenig belang moet
zijn. Indien het alleen maar gaat om
feitelijke mededeeling die men even
goed in een gestencild memorandum
aan de pers zou kunnen voorleggen,
is het eenvoudig tijd verknoeien om
een groot aantal journalisten daartoe
bijeen te roepen. Wij begrijpen heel
goed, dat dit toch dikwijls gebeurt,
omdat de betrokken instanties van
een schriftelijke mededeeling weinig
heil meer verwachten. Wij kunnen
ons dat best voorstellen, maar daartegen
is een zeer eenvoudige remedie:
laat men ook het aantal schriftelijke
stukken, dat men aan de verschillende
redacties rondzendt, eindelijk eens
wat beperken. Men weet nu eenmaal,
dat alle kranten nog te woekeren
hebben met een ernstig gebrek aan
papier en dus alleen het allernoodzakelijkste
kunnen publiceeren. Nalijk
zijn er altijd bezwaren te maken
tegen de keus, welke de redacties doen
uit het hun aangeboden materiaal,
maar juist, als degenen, die aan de
couranten schriftelijk materiaal aanbieden,
zichzelf reeds beperkingen opleggen,
is het voor de redacties gemakkelijker
een keus te doen uit de
dan belangrijker stof, welke hun wordt
voorgelegd.
De Nieuwe Nederlander — 2 October.
De Duitsche pers
Van de vijftien kranten, die op het
oogenblik in Berlijn verschijnen, is de
„Tagliche Rundschau" de grootste, met
een oplage ongeveer gelijk aan die
van de Londensche „Times" (500.000).
Reeds enkele dagen na de bezetting
van de hoofdstad hadden de Russische
autoriteiten dit nieuwe dagblad gesticht,
dat nu naar alle deelen van
Sovjet-Duitschland wordt gevlogen.
Het blad maakt soms den indruk letterlijk
uit de „Prawda" te zijn vertaald,
artikelen over Russische cultuur,
economie en politiek domineeren
volkomen. De hoofdartikelen zijn
precies in denzeïfden geest gesteld als
in het roode orgaan. Het uiterlijk doet
daarbij sterk aan dat van de vroegere
officieele Nazikrant de „Völkischer
Beobachter" denken door de enorme
zwarte koppen met roode strepen eronder
op de voorpagina.
„Neue Zeit", het blad van de
Christelijk Democraten, werd door het
Duitsche publiek in de Oostelijke zone
enthousiast ontvangen, daar het de
communistische ideologie niet was toegedaan.
Toen de leider van de CD. in
den herfst van het vorig jaar zich tegen
de „landhervorming" verzette,
waarbij alle groote bezittingen verkaveld
werden, hadden de Russen een
aanleiding in te grijpen. Zij bezetten
het redactiebureau van het partijorgaan
en zorgden, dat er een hoofdartikel
op de voorpagina kwam, waarin
de leiding van de Christelijk Democraten
werd aangevallen.
Maar het Berlijnsche publiek begreep
wat er achter zat; de man, die
9