jaarverslag-2006-nl - Centrum voor gelijkheid van kansen en voor ...

ordening, bepaalde federaties en verenigingen
van steden en gemeenten, brandweerdiensten,
de Disability Rights Commission (DRC) in Groot-
Brittannië, de Association des Paralysés de
France (APF), de Délégation Ministérielle à
l’Accessibilité (DMA) en de Haute Autorité de
Lutte contre les Discriminations et pour l’Egalité
(HALDE) in Frankrijk, de Commissie Gelijke
Behandeling en de Chronische Zieken en Gehandicapten
Raad in Nederland.
Wat stelt het Centrum vast?
Eerst en vooral willen we ten stelligste benadrukken
dat het werk van het Centrum op zich al
een goede sensibilisering vormde voor het probleem
van de toegankelijkheid. Het Centrum
werd steeds uiterst positief onthaald door alle
gesprekspartners die steeds het nodige belang
stelden in de kwestie van de toegankelijkheid.
Sommigen van hen gaven toe maar weinig te
weten over het probleem, maar vonden toch dat
de integratie van personen met een handicap –
en meer in het algemeen, personen met
beperkte mobiliteit – in een toegankelijke
bebouwde omgeving toch wel van essentieel
belang is.
Doorheen de studie van het Centrum werden er
contacten en samenwerking aangeknoopt met
zowel de verenigingen als met de besturen en
overheidsinstanties om verder over dit probleem
na te denken en concrete maatregelen uit te
denken. Anderzijds heeft het Centrum in het
algemeen kunnen vaststellen dat er een (soms)
aanzienlijke inspanning wordt gedaan om gebouwen
toegankelijk te maken voor personen met
beperkte mobiliteit. Zelfs indien die inspanningen
niet altijd even goed gecoördineerd of ‘gekanaliseerd’
worden en dat in de verschillende gewesten
vaak op en andere manier gebeurt, is in elk
geval de bereidheid aanwezig om de bebouwde
omgeving te verbeteren.
De acties die rond toegankelijkheid worden
gevoerd door de verenigingen van personen met
een handicap zijn van het grootste belang: publicaties,
brochures, studies, campagnes in de pers,
sensibiliseringsdagen, websites, databanken,
expertises, opleidingen, opmaken van beoordelingsroosters,
aanwijzingen, normenkohiers,
deelname aan gemeentelijke commissies van
personen met een handicap, deelname aan werkgroepen,
specifiek overleg en overeenkomsten
met bepaalde overheidsinstanties of administraties,
groepering van bepaalde verenigingen, die
werken rond toegankelijkheid (bv. Collectif
Accessibilité Wallonie Bruxelles-Capitale, Toegankelijkheids
Overleg Vlaanderen).
Bepaalde politieke en administratieve instanties
die bevoegd zijn voor ruimtelijke ordening en
stedenbouw of voor gelijke kansen, voeren ook
belangrijke acties om de toegankelijkheid te
verbeteren: opleiding van ambtenaren, architecten
en ingenieurs in toegankelijkheid, de bereidheid
van sommige administraties om hun gebouwen
te laten screenen, afspraken tussen de
administraties en de verenigingen zodat die het
naleven van de toegankelijkheidsnormen kunnen
controleren, het invoeren van een toegankelijkheidslabel
met een financieel ruggensteuntje, de
publicatie van gedetailleerde toegankelijkheidsnormen,
Een coördinatiebeleid inzake toegankelijkheid
(het oprichten of ondersteunen door
regeringsorganen van organisaties zoals ENTER,
de Toegankelijkheidsbureaus,…)
Uit al die gesprekken weerhoudt het Centrum
echter een paar knelpunten die een belemmering
vormen voor een integrale toegankelijkheid. Zo is
er de gebrekkige kennis van de wettelijke bepalingen
rond toegankelijkheid als vervat in de
CWATUP (voor het Waalse Gewest), de RRU (voor
het Brussels Hoofdstedelijke Gewest) en in de
federale wet van 1975 (die in Vlaanderen nog
steeds de vereisten inzake toegankelijkheid regelt).
Anderzijds is er ook het gebrek aan opleiding op
alle niveaus: buiten enkele pilootscholen in
toegankelijkheid en een paar initiatieven uit de
bouwsector stelt het Centrum een gebrek aan
sensibilisering en scholing vast op het vlak van
toegankelijkheid bij architecten en bij alle beroepen
uit de bouwsector en bij de brandweerdiensten
die gelast zijn met de controle op de
evacuatiemogelijkheden van een gebouw; of bij
gemeentelijke of regionale ambtenaren die
moeten toezien op het naleven van de toegankelijkheidsregels
bij het afleveren van een stedenbouwkundige
vergunning.
Verder is er ook het gebrek aan personeel om
het naleven van de wettelijke bepalingen te
controleren, het niet toepassen van de bestaande
wettelijke sancties en het gebrek aan middelen
voor de overheden en de administraties om een
toegankelijke bebouwde omgeving te realiseren.
Ten slotte rest er nog het enorme probleem van
de bestaande gebouwen, waarvan er enkele
openbare plaatsen zijn waar elk van ons op een
of andere moment wel eens naar toe moet en
waarvoor er geen enkele toegankelijkheidsverplichting
bestaat.
31