jaarverslag-2006-nl - Centrum voor gelijkheid van kansen en voor ...

vraagt volgens het Centrum een debat op zich:
voor velen van hen is het erg moeilijk om zelfs
maar een visum kort verblijf te bekomen om hun
ouders in België te bezoeken, anderzijds worden
hen belangrijke rechten toegekend. Tenslotte
hopen we dat het Wetboek van Belgische Nationaliteit
binnenkort de grondige evaluatie zal
krijgen die de invoering van een echt nationaliteitsrecht
voorafgaat: de nationaliteitsverwerving
moet in de nabije toekomst meer en meer de
weg opgaan van een recht. In die optiek is een
definitie van wat een wettelijk verblijf is noodzakelijk
(dit afleiden uit de omzendbrief van 30
januari 2006 betreffende de deelname van
vreemdelingen aan de gemeenteraadsverkiezingen
is niet adequaat). De procedure van de
nationaliteitsverklaring, mits aangepaste voorwaarden
voor de toegang ertoe en aangepaste
middelen voor haar toepassing, staat ons inziens
model voor de nationaliteitsprocedure bij uitstek
van de toekomst.
5.5 Bezettingen: de kinderen
van Sint-Bonifatius
In de loop van het jaar 2006 werd het Centrum
meermaals verzocht om hulp, tussenkomst en
bemiddeling door groepen mensen zonder papieren,
waarop het getracht heeft te antwoorden
met de nodige tact en menselijkheid en op een
manier die het Centrum op punt heeft gesteld
sinds het door de wet gelast werd met het
toezien op de fundamentele rechten van de
vreemdelingen.
De laatste jaren en vooral sinds juli 2003
kwamen er steeds meer van die collectieve
acties. Toen kwam het Centrum tussen in het
conflict tussen de administratie en de Minister
van Binnenlandse Zaken en enkele honderden
uitgeprocedeerde Afghaanse asielzoekers. De
meeste mensen werden uiteindelijk geregulariseerd.
Die beweging en de vorm die ze heeft aangenomen
(kerkbezetting met hongerstaking)
knoopte aan bij een oude traditie. Al in 1974
dwong een beweging van dat type, gebaseerd in
Schaarbeek (Brussel), de regularisatie af van
zo’n 9000 personen op het ogenblik dat de
Belgische overheid een einde stelde aan de
arbeidsimmigratie. Bijna 25 jaar later bereidde
de bezetting van de Brusselse Begijnhofkerk in
1998-99 de publieke opinie voor op de grote
regularisatieoperatie volgens de wet van 22
december 1999, een operatie waar meer dan
42000 personen zouden van genieten. Deze
analyse werd uiteengezet in het Jaarverslag
2003 van het Centrum (pp.175-196).
Na een periode van relatieve rust op het front
van directe actie, werd deze manier van actievoeren
overgenomen door de Afghaanse beweging
in 2003. Voordien heerste een periode
waarin het asielsysteem, getypeerd door trage
procedures, voor de nodige spanningen zorgde,
waardoor een dringende hervorming noodzakelijk
werd. Na de actie van de Afghanen zouden
andere nationaal gebaseerde bewegingen de
fakkel overnemen. De meest frappante waren die
van de Koerden en de Iraniërs, die hun mobilisatie
spreidden over verschillende jaren, waaronder
het jaar 2006. In tegenstelling tot de
beweging van de Afghanen, wier succes hen
duidelijk had geïnspireerd, gaven hun acties
geen substantiële resultaten.
Eén actie uit 2006 zal iedereen zich wellicht
blijven herinneren: de lange bezetting van de
Sint-Bonifatiuskerk in Elsene (Brussel) die dat
jaar een ontknoping kende nadat ze op 19
oktober 2005 was opgestart. In tegenstelling tot
alle andere acties die sinds 2003 gevoerd waren,
was ze geen alleenrecht van een bepaalde nationaliteit,
daar er meer dan dertig verschillende
nationaliteiten bij betrokken waren. Ook typerend
was dat tijdens de eerste maanden de
bezetting niet gepaard ging met een hongerstaking.
Net als de actie in de Begijnhofkerk in
1998-99 kadert ook deze binnen de politieke
agenda. Tijdens de daaropvolgende maanden
zouden er belangrijke hervormingsplannen van
de wet van 15 december 1980 betreffende de
toegang en het verblijf van vreemdelingen het
onderwerp vormen van parlementaire debatten.
In dat vooruitzicht vormde de bezetting van de
Sint-Bonifatiuskerk een drukmiddel waarmee de
‘mensen zonder papieren’ zich collectief in de
discussie gingen mengen. De Union de défense
des sans-papiers (Udep), formeel opgericht in
juni 2004, liet toen echt van zich horen.
76