EC184.pdf Download this document - Repository ...

DUURZAAM MAAR NIET BIOLOGISCH
2003, Oenema et al., 2003, Balk-Theuws, 2004) die in opdracht van en/ of samenwerking met
beleidsmakers geschreven zijn.
De bekendste vorm van duurzaam ondernemerschap in de agrarische sector is biologische
landbouw. Momenteel zijn het voornamelijk de biologische agrariërs die aan de inputzijde
van hun bedrijfsvoering ondersteuning krijgen. Dit gebeurt via de regeling groenprojecten.
Met deze regeling wordt relatief goedkoop kapitaal ter beschikking gesteld. De speciale
positie die biologische agrariërs innemen, wordt bevestigd door Pugliese (2001). Zij geeft aan
dat biologische agrariërs een sterke positie hebben opgebouwd, zowel in de agrarische wereld
als in de maatschappij. Dit heeft ze in staat gesteld om financiële hulpbronnen te mobiliseren
en naar zich toe te trekken.
Veel niet-biologische agrariërs betogen ook duurzaam te ondernemen. Deze agrariërs komen
niet in aanmerking voor financiering door groenfondsen, omdat hun activiteiten nog niet
(h)erkend worden als duurzaam. Zo ontstaat een kloof tussen biologisch ondernemen dat
erkend en gestimuleerd wordt, en duurzame alternatieven in de gangbare agrarische sector die
niet gestimuleerd worden. Om deze kloof te overbruggen, is het belangrijk te kijken hoe
duurzame agrariërs in de gangbare landbouw zich onderscheiden van gangbare agrariërs die
niet duurzaam werken. Dekking et al. (2007) hebben hier in opdracht van het ministerie van
Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (LNV) een start mee gemaakt in hun rapport: “Een
verkenning naar de duurzaamheidvoorwaarden voor een beleggingsfonds in grond”.
Uiteindelijk is het belangrijk dat duurzaamheid niet alleen transparant is, maar dat gangbare
agrariërs ook kunnen aantonen dat hun activiteiten duurzaam zijn. Certificering wordt gezien
als een belangrijk middel om een duurzame standaard op transparante wijze te
institutionaliseren (Crals & Vereeck, 2004). Daarom is het van belang om aan te geven of
agrariërs die duurzame initiatieven ontwikkelen, gecertificeerd kunnen worden. Uit het
bovenstaande is de volgende vraag ontstaan:
Hoe kunnen (groepen van) bedrijven in de grondgebonden landbouw duurzaam
entrepreneurschap zichtbaar maken middels certificering en in welke mate kunnen
bestaande certificeringmethoden daaraan bijdragen?
Om de hoofdvraag goed te kunnen beantwoorden zijn deelvragen opgesteld:
Wat is duurzaam entrepreneurschap en hoe kan het geoperationaliseerd worden voor de
grondgebonden landbouw ?
Wat is certificering en welke rol kan het spelen in de grondgebonden landbouw?
Op wat voor manier wordt buiten de grondgebonden landbouw invulling gegeven aan
certificering van duurzame initiatieven?
2 Wetenschapswinkel Economie & Bedrijfskunde