EC184.pdf Download this document - Repository ...

5 CERTIFIDCERING VAN DUURZAAMHEID
productiemiddelen is echter moeilijk in te schatten. Het is voor potentiële afnemers moeilijk
inzicht te krijgen in productieprocessen
Ippolito (1990) en Kirchhoff (2000) bevestigen het belang van onderscheid tussen de niveaus
van asymmetrie. Een hoog niveau van informatie-asymmetrie creëert een stimulans voor
fraude bij producenten. Een voorbeeld is het onterecht claimen van duurzaamheid van
producten.
Tot dusver is ervan uitgegaan dat certificering één van de belangrijkste middelen is om
asymmetrie in informatie te overbruggen. Higgins et al. (2008) geven een belangrijke nuance.
Volgens hen kan overbrugging van asymmetrie in informatie ook gerealiseerd worden door
een persoonlijke vertrouwensband. Klanten die bij een boerderijwinkel duurzaam
geproduceerd ijs kopen, kunnen op basis van de interactie met de agrariër vertrouwen
opbouwen in de duurzaamheid van het product. Dit voorbeeld geeft aan dat de afstand die
overbrugd moet worden tussen (primaire) producent en de eindgebruiker van belang is bij het
beoordelen van de noodzaak tot certificering.
In de literatuur zijn veel voor- en nadelen te vinden van (duurzaamheid) certificering voor
agrarische producenten en eindgebruikers van agrarische producten. Volgens Muterbaugh et
al. (2005) kan certificering leiden tot hogere winsten voor producenten van agrarische
producten. Giovannuci en Ponte (2005) geven aan dat het de leefbaarheid kan verbeteren op
het platteland. Soninno en Marsden (2006) geven aan dat de (duurzame) kwaliteiten van
producten niet alleen gecommuniceerd worden aan eindgebruikers, maar ook door een
systeem van normatieve kaders en controles geverifieerd worden.
Een aantal zorgen met betrekking tot certificering voor (primaire) producenten van agrarische
producten uiten Goodman (2004), Mutersbaugh et al. (2005). Gómez Tovar et al. (2005) en
Giovanucci en Ponte (2005). Ze geven aan dat er negatieve effecten van certificering uit
kunnen gaan. Namelijk de toegang van kleine producenten tot certificeringsystemen en de
hieraan gekoppelde hogere opbrengsten. Ten tweede wordt het gevaar van een gebrek aan
bekendheid bij consumenten genoemd. Dit kan leiden tot een te lage vraag naar
gecertificeerde producten. Ten derde wordt de macht van certificerende organisaties en de
druk die zij kunnen uitoefenen op kleine producenten genoemd. Als laatste wordt het gevaar
van de macht van grote actoren, zoals retailers, genoemd. Deze zouden duurzaamheidcertificering
kunnen gebruiken om hogere standaarden op te leggen aan producenten
waarvoor zij echter niet bereid zijn een hogere prijs te betalen.
Wetenschapswinkel Economie & Bedrijfskunde 21