EC184.pdf Download this document - Repository ...

DUURZAAM MAAR NIET BIOLOGISCH
aspecten zijn: de rol van risico en onzekerheid, het opsporen van mogelijkheden, de
entrepreneur als geldschieter, het opstarten van nieuwe ondernemingen, het belang van de
persoonlijkheid, het belang van winst, entrepreneurschap als een productiefactor, de
entrepreneur als manager en het belang van innovatie. Joseph Schumpeter is één van de
wetenschappers die bovenstaande aspecten gebruikt heeft voor de invulling van zijn definitie
van entrepreneurschap. Schumpeter (1947) ziet de entrepreneur als “iemand die
mogelijkheden opspoort, winst wil maken en waarde hecht aan het idee dat de persoonlijkheid
van een entrepreneur een rol speelt in het entrepreneuriale proces.”
De focus van dit rapport ligt op de verschuiving van de gangbare landbouw naar de duurzame
landbouw. Daarom heb ik er voor gekozen om in dit rapport Schumpeters definitie te volgen.
Schumpeter (1947, p. 91) definieert de functie van entrepreneur als volgt:
“The entrepreneur and his function are not difficult to conceptualize: the defining
characteristic is simply the doing of new things or the doing of things that are already being
done in a new way. ”
De activiteiten die een entrepreneur onderneemt, bepalen uiteindelijk of er sprake is van
duurzaam entrepreneurschap. Daarom zal duurzaamheid nu eerst gedefinieerd worden.
In de jaren zeventig en tachtig werd duidelijk dat er nadelen kleefden aan de toen gangbare
manieren van productie. Dean & Mc Mullan (2007) noemen luchtvervuiling, watervervuiling,
bodemvervuiling, beschadiging van de ozon laag, zure regen, klimaatverandering en de
vernietiging van oceanen als nadelige effecten. Het was de Brundlandcommissie in 1987 die
een duurzame manier produceren en consumeren introduceerde. De Brundlandcommissie
definieerde duurzaamheid als: “Meeting the needs of the present without compromising the
ability of future generations to meet their own needs.” (WOCD, 1987).
De vraag blijft hoe deze definitie geoperationaliseerd kan worden. In de huidige economische
leer domineren de neoklassieke modellen. Deze modellen hebben volgens Gelders (2005)
echter nadelen. Hoofdstuk 4 gaat verder in op deze nadelen.
Voor het operationaliseren van duurzame grondgebonden landbouw wordt de lijn van de
ecologische economie gevolgd. Waarbij volgens Gelders (2006) de duurzaamheid van
interacties tussen ecologische en economische systemen voorop staat. Dekking et al. (2007)
hebben geprobeerd inhoudelijk invulling te geven aan duurzaamheid. Als startpunt hebben zij
de drie p’s van de Brundland commissie (1987) gebruikt: planet, people en profit. Om deze
drie p’s in te vullen, hebben zij een verkennend onderzoek uitgevoerd naar beschikbare
duurzaamheidcriteria. Deze criteria vinden hun oorsprong in maatregelen die de agrarische
sector kan nemen om duurzaamheid na te streven. De criteria staan in appendix K en L.
6 Wetenschapswinkel Economie & Bedrijfskunde