Behoeften van slachtoffers van delicten - WODC

44 Behoeften van slachtoffers van delicten
per delict, maar ook naar het concrete percentage slachtoffers met een
behoefte. De gegevens waarop deze analyse is gebaseerd staan in bijlage 6.
Uit het onderzoek van Baurmann en Schädler (1991) onder slachtoffers
van vermogens- en geweldsdelicten blijkt dat slachtoffers van vermogensdelicten
op de vraag hoe men geholpen zou kunnen worden, het meest
antwoorden ‘compensatie door de verzekeringsmaatschappij’ (61%). Bij
slachtoffers van geweldsdelicten is dit juist de minst genoemde (5%). Zij
antwoorden juist het meest dat zij geholpen kunnen worden met emotionele
hulp (46%), een behoefte die bij de slachtoffers van vermogensdelicten
juist in de onderste helft van de rangorde staat (12%). Ook de behoefte
aan effectieve preventiemaatregelen wordt door de geweldsslachtoffers
vaker genoemd dan door de slachtoffers van vermogenscriminaliteit (25%
en tweede in de rangorde resp. 10% en zesde in de rangorde). Verder staat
de behoefte aan ‘hulp bij formaliteiten’ bij de vermogensslachtoffers hoog
in de rangorde (tweede) en bij de geweldsslachtoffers laag (vijfde); echter
het concrete percentage dat de behoefte uit, ontloopt elkaar nauwelijks
(17% resp. 16%). Minder vaak geuite behoeften over de gehele linie zijn
medische en ‘andere hulp’.
Bij een algemenere vraagstelling in ditzelfde onderzoek, namelijk de
vraag wat er naar de mening van het slachtoffer na aangifte zou moeten
gebeuren, worden door beide slachtoffergroepen ‘bestraffing dader’
(beide ca. 80%) en ‘herstel door dader’ (geweld 35% en vermogen 79%) het
meest genoemd. Hoewel de behoefte aan herstel door de dader dus ook
bij geweldsslachtoffers een van de meest genoemde is, is het percentage
slachtoffers met die behoefte wel een stuk kleiner dan bij de slachtoffers
van vermogensdelicten. Een verschil zien we verder bij de behoefte
aan een juridische uitspraak: deze behoefte wordt door slachtoffers van
geweldsdelicten vaker genoemd dan door slachtoffers van vermogensdelicten
(33% en derde in de rangorde resp. 23% en zesde in de rangorde).
Uit het onderzoek van Maguire en Kynch (2000) onder slachtoffers van
woninginbraak, diefstal, vandalisme, geweld en bedreigingen blijkt dat,
op één uitzondering na, door alle slachtoffers de behoefte aan informatie
van de politie het meest wordt genoemd. 16 Alleen bij slachtoffers van
bedreiging(en) staat de behoefte aan bescherming van de persoonlijke
veiligheid hoger. In zowel rangorde als procenten wordt de behoefte
aan bescherming van de persoonlijke veiligheid door slachtoffers van
geweldsdelicten – waaronder door ons geweld en bedreiging wordt begrepen
– vaker genoemd dan door slachtoffers van de vermogensdelicten
woninginbraak en diefstal. Slachtoffers van geweldsdelicten uiten relatief
16 De behoefte aan informatie bleek in het onderzoek van Brickman ook voor verschillende type delicten
(geweld, huiselijk geweld, overval, woninginbraak) zeer vaak te zijn genoemd als onvervuld gebleven
behoefte.