Tekst - Vlaams Parlement

28 Stuk 55 (2009-2010) – Nr. 2
voor een geïntegreerde Vlaamse benadering. Te veel decreten, te veel administraties vertrekken
puur vanuit een sectorale opbouw.
We hebben nu te maken met facebook, internet en burgerbewegingen die zeer spontaan
ontstaan en grote mediabelangstelling krijgen. Waar begint en eindigt het verhaal De
zaken evolueren zeer snel. Wij kunnen niet volgen met onze decreten.
De heer Jan Peumans: Mijnheer de voorzitter, u bent ook burgemeester van een grensgemeente.
Nederlanders zijn zeer bedreven in inspraak en in het inschakelen van allerlei
juridische procedures. Ik herinner me het systeem van de planologische kernbeslissing,
waarbij heel duidelijk werd aangegeven wat er planologisch ging gebeuren. Vaak gaat het
om een planologisch probleem. Het planologisch probleem gaat om milieu-effecten enzovoort.
De Nederlanders hebben allerlei systemen geprobeerd. Tot nu toe hebben ze ook
nog niet echt een oplossing. Het is dus geen gemakkelijke opdracht. Ik verwijs naar de
Tracéwet, waarin staat dat het tracé is vastgelegd. Een volgende minister liet dan weer
geen derde rijstrook aanleggen op de E17, maar wel prioriteit 1 uitvoeren. In Nederland
heeft men dat ook nog niet goed onder controle.
Nederland is een land dat zijn procedures zeer goed kent. Op een bepaald moment was
er de Spoedwet Wegverbreding. Er waren problemen met de luchtkwaliteit, waardoor de
beoogde tijdswinst is verdwenen. Nu moet men weer een andere oplossing zoeken. Dat is
allemaal niet simpel.
3. Gedachtewisseling met een vertegenwoordiger van de Vlaamse Havencommissie over de
Aanbeveling van de Vlaamse Havencommissie over het beter en sneller doorlopen van
Vlaamse planprocessen
3.1. Uiteenzetting door de heer Guy Janssens
De heer Guy Janssens: Dames en heren, ik adviseer het gemeentelijk Havenbedrijf
Antwerpen inzake beleids- en juridische thema’s. Vandaag zit ik hier namens de Vlaamse
Havencommissie, die recent over dit soort problemen een aanbeveling heeft geschreven.
Daarnet ging het over de grenzen van de inspraak. Dat is een belangrijke vraag. Ter
overweging wil ik meegeven dat de Crisis- en herstelwet in Nederland op 1 januari 2010
in werking treedt. Daarin is niet zozeer voor de ambtelijke inspraak, maar wel voor de
gerechtelijke beroepsmogelijkheden een beperking ingesteld. Dat is toch wel een revolutie
voor Nederland, een land waar de rechten van de verdediging zo goed worden gevrijwaard.
De mogelijkheden om een beroep in te stellen bij de Raad van State worden gelinkt
aan het belang dat de betrokken indiener van het beroep heeft. Voordien kon men, zodra
men een belang had, gebruikmaken van alle mogelijke juridische middelen die ter beschikking
staan. Een landbouwer, baggeraar of een particulier kon zich bijvoorbeeld beroepen
op natuurelementen. Nu wordt meer een link gelegd tussen het beroepsmotief en het
belang van de indiener van het beroep. Ook in Nederland tracht men dus de grenzen te
trekken. We zullen zien wat dat in de praktijk oplevert.
Begin november heeft de Vlaamse Havencommissie de aanbeveling goedgekeurd naar
aanleiding van moeilijkheden die de Vlaamse havens ondervinden bij het doorlopen van
planprocessen. Dat staat los van de parlementaire opdracht, maar er zijn heel wat raakvlakken
met de doelstelling van de aanbeveling van de Vlaamse Havencommissie. Het
vloeit voort uit de bezorgdheid dat alles te lang duurt en te complex is.
De Vlaamse havens met hun bijzondere economische dynamiek worden in het bijzonder
geconfronteerd met de complexiteit en de lange duurtijd van de processen. Wij hebben
gefocust op de ontwikkeling van de strategische planprocessen zoals die voor de havens
zijn vooropgesteld. Daaruit zijn heel wat knelpunten naar voren gekomen.
V L A A M S P A R L E M E N T