Tekst - Vlaams Parlement

50 Stuk 55 (2009-2010) – Nr. 2
Ongeveer iedereen die in een onteigeningsplan is opgenomen, dient een bezwaar in. Het
gaat ook om de procedures die achteraf bij de Raad van State worden ingespannen.
Dit betekent niet dat we hier geen aandacht voor hebben. In het proces dat aan het GRUP
voorafgaat, wordt duidelijk met de actoren overlegd. De vraag is dan wie als onteigenende
instantie wil optreden en de correcte gegevens kan leveren. Er is trouwens ook discussie
over de vraag of dit al dan niet moet. Het gaat erom dat de betrokkenen afspraken moeten
maken. Indien een onteigeningsplan wordt gekoppeld aan een RUP, moeten we in het
GRUP een onteigenende instantie vermelden. Er moeten afspraken zijn met de steden en
de gemeenten. Zij kunnen verklaren voor bepaalde stukken de verantwoordelijkheid op
zich te nemen en de gegevens te leveren. Binnen die context kan de koppeling plaatsvinden.
Dit gebeurt trouwens nu al. Indien die duidelijkheid er niet is, vinden we dat die koppeling
de procedure sterk vertraagt en de verdere voortgang bemoeilijkt.
Het gaat immers om heel wat bijkomende planlast. De procedure wordt eveneens zwaarder.
Alle mensen moeten worden aangeschreven. Er moet een afweging worden gemaakt.
De vraag is steeds of het de moeite loont dit binnen het GRUP en het tijdspad op te
nemen.
We moeten tevens kijken naar de eventuele alternatieven van de betrokken sectoren. De
meeste sectoren beschikken over een eigen onteigeningsinstrumentarium. We moeten
afwegen en afspreken wie dat gemakkelijker kan doen. Dit wordt telkens opnieuw onderzocht.
In samenspraak met de betrokkenen worden keuzes gemaakt.
De heer Lode Ceyssens: Ik besef ten volle dat de toevoeging van het onteigeningsplan de
procedure enorm verzwaart. Daarnaast vind ik wel dat het ons tijdens de zoektocht naar
maatschappelijk draagvlak enig voordeel oplevert. Dit plan biedt immers heel wat duidelijkheid.
Ik stel in verband met planologische initiatieven vaak vast dat een storm van kritiek
op bepaalde, al dan niet terechte, veronderstellingen is gebaseerd. De kritiek die hier
het resultaat van is, kan het planologisch initiatief soms helemaal onderuit halen.
Indien we een planologisch initiatief afwerken en vervolgens vaststellen dat het onteigeningsplan
in de soep draait, heeft het geen zin gehad het planologisch initiatief tot een
goed einde te brengen. We lopen daarna immers weer vast.
De voorzitter: Dit heeft vaak met de grafische weergaven tijdens de eerste fase te maken.
Er wordt met brede stifttekeningen gewerkt. De mensen gaan dan op Google Earth millimeter
per millimeter nakijken hoe het zit.
De heer Jan Peumans: Er zit natuurlijk een verschil in de benadering vanuit de invalshoek
van de administratie. Ik wil me hier vooral beperken tot het onderwerp dat me het meest
interesseert, namelijk het beleidsdomein Openbare Werken. Met de beleidsdomeinen
Ruimtelijke Ordening en Leefmilieu ben ik niet zo vertrouwd.
We moeten oog hebben voor de manier waarop de administratie met projecten omgaat.
We beschikken over wetgeving, decreetgeving en uitvoeringsbesluiten. De vraag is hoe
de administratie omgaat met de procedures die ze zelf heeft ontwikkeld. Ik verwijs in dit
verband naar een omzendbrief van de Administratie Wegen en Verkeer over de bouw
van infrastructuurwerken. De omzendbrief verduidelijkt hoe die werken tot stand moeten
komen en welke procedures moeten worden gevolgd. Dit is best interessante lectuur. Bij
die bedrijfsprocessen komen heel wat zaken kijken. Dit enorm complex gegeven is gedeeltelijk
door de administratie zelf tot stand gebracht. Dat is geen verwijt. Het is gewoon de
realiteit. Ik vraag me af in welke mate dit de zaken ingewikkelder maakt.
V L A A M S P A R L E M E N T