Technieken voor de observatie en analyse van verkeersconflicten

5 . D I S C U S S I E
Er is veel onderzoek verricht naar het gebruik en de validiteit van de
verkeersconflicttechnieken. De techniek is bruikbaar om beter inzicht te krijgen in de
verkeersveiligheid van een situatie. De mate waarin met behulp van
verkeersconflicttechnieken een voorspelling gegeven kan worden van het aantal te
verwachten ongevallen, staat ter discussie. Landen zoals Zweden die veel onderzoek
hebben gedaan naar deze relatie, zijn in staat om op basis van ernstige conflicten een
indicatie te geven van het te verwachten aantal ongevallen.
Verschillende onderzoeken geven aan dat verkeersconflicttechnieken een nuttig
instrument zijn om het gedrag van verkeersdeelnemers beter te begrijpen. Met behulp
van de techniek is het mogelijk om inzicht te krijgen in de processen die vooraf gaan aan
ernstige conflicten of ongevallen. Ook kan inzicht worden verkregen in veel voorkomende
situaties die op zich niet ernstig zijn, maar gemakkelijk ernstig kunnen worden,
bijvoorbeeld als een verkeersdeelnemer plotseling besluit te remmen of over te steken.
Omdat we als vervolg op deze studie een proefonderzoek wilden opzetten, zijn in deze
literatuurstudie twee methodes uitgebreider bekeken: de Zweedse
verkeersconflicttechniek en de Nederlandse methode DOCTOR. We hebben voor deze
twee methodes gekozen omdat ze beiden nog worden gebruikt en er
opleidingsmogelijkheden zijn voor observatoren. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen
om het proefonderzoek uit te voeren met de Zweedse methode. De belangrijkste reden is
de eenvoud van de methode waardoor het aanleren relatief eenvoudig is. Bovendien is de
methode gebaseerd op twee indicatoren die met behulp van camerabeelden te
objectiveren zijn, namelijk snelheid op het moment van de ontwijkingsmanoeuvre en
afstand tot imaginaire botspunt. De methode DOCTOR werkt ook nog met een inschatting
van de ernst van de situatie op basis van de te verwachten letselernst. Hierdoor wordt de
methode subjectiever. De resultaten van dit proefonderzoek zijn beschreven in Gysen et
al. (2007).
Steunpunt Verkeersveiligheid 33 RA-2007-118