januari - Chiro - Chirojeugd Vlaanderen

DE BCV*RONNYMOSUSE“RONNY MET DEN DIKKE PIET”“Mijn vrienden vandaag? Dat zijn nog altijd de mannen waarmee ikdestijds kerel en aspirant was.” Ronny Mosuse (zanger, Idool Backstage)dankt de Chiro dus op ontblote knieën. En beseft dat de jeugdbewegingtoch wel een grote invloed speelde in zijn leven. “Zelfs als ik nu metjongeren omga, merk ik dat er toch een beetje ’n Chiroleider in me schuilt,”klinkt het. “De manier van praten-in-groep bijvoorbeeld, dat leerde jegewoon in de Chiro!” Echt leider is Ronny nooit geweest: het succes datThe Radio’s plots oogstten, nam teveel tijd in beslag, maar toch heefthij zijn mond vol van Chiro – genoeg alleszins om in onze BCV-reeksopgenomen te worden.Ronny Mosuse zat in de Chiro van Sint-Amands. “Sint-Amands aan deSchelde, trouwens. En of die groep eigenlijk een naam had, weet ikniet. Wij zeiden gewoon: de Chirojongens en de Chiromeisjes van Sint-Amands.” Meer moet dat, inderdaad, niet zijn.DP: Alles voor de Chiro, en de Chirovoor alles in je jeugd, Ronny, of is datoverdreven?Ronny: Tja, Chiro is eigenlijk pas vanafmijn dertiende een belangrijke rol gaanspelen. Toen vond de directrice van hettehuis in Sint-Amands dat het, qua integratiein het lokale gebeuren, geen slecht ideezou zijn om naar de Chiro te gaan. Omdatenkele vrienden van de school op datzelfdemoment ook overwogen om op zondag dekorte broek aan te trekken, hebben we destap samen gezet.DP: En, ooit beklaagd?Ronny: Geen seconde! Ik hou aanonze Chirogroep alleen maar positieveherinneringen over. ’t Was echt hetzaligste moment van de week. In deschool was je ook onder het ouderlijkgezag vandaan, maar daar kwam dan hetleerkrachtengezag voor in de plaats. Alleenin de Chiro had ik het gevoel volledigvrij te zijn – we moeten daar namelijkeerlijk in zijn, onze leiding waren zelf nogjongemannen die de teugels niet te strakhielden.De kerelsafdeling vond ik eerlijk gezegd welde zaligste tijd: niet alleen omdat baard- enschaamhaar dan volop de kop opstaken,maar ook omdat de activiteiten in die groepmij het meest aanstonden. Bij de toppersging het er soms nog wat te ‘kinds’ aan toe,en dan was het altijd reikhalzend uitkijkennaar ‘een afdeling ouder’. Ook het feitdat je al wat meer verantwoordelijkheidkreeg, vond ik wel fijn – zo mocht jezowaar al wafels bákken, in plaats vanze gewoon rond te moeten delen bij dejaarlijkse wafelenbak (lacht). En de damesnatuurlijk, de dames staken hun neus aanhet venster…DP: Kortom, een bende pubers die in deChiro hun eerste liefde(s) vonden!Ronny: Yep, klopt helemaal. Devolksdansnamiddagen waren dan ookdé activiteit om eindelijk met het anderegeslacht te kunnen aanpappen. Als kerelwist je trouwens dat je inspanningenmisschien niet zonder gevolg bleven, endat je de juffrouw in kwestie ook buiten deChiro nog eens terug zou kunnen zien.De strafste groep waren de Chiromeisjesvan Duffel. Het was je, als schuchtereknaap, wel toegestaan om enige avances temaken, maar kwam je te dicht, dan kloptendie er gewoon op! (giert het uit) Dat wistenwij eigenlijk wel te appreciëren, hoe raardat ook klinkt.En pas op: enkele jaren later loop ik rondbij de VTM, en daar loopt toch wel niet deknapste van de hele hoop van Duffel? Zewas intussen schminkster geworden, en naverloop van tijd werd ze zelfs een goedevriendin. Verschillende van de toenmaligetiptiens van Duffel zitten nu dan ook in onzevriendengroep.DP: Je muziek en zoetgevooisde stemmoeten natuurlijk wel geholpen hebbenom menig Chiromeisjeshart sneller tedoen slaan?32 | DUBBELPUNT | JANUARI 2005DP_jan2005.indd Sec1:32 13-12-2004 09:18:34