januari - Chiro - Chirojeugd Vlaanderen

Ronny: Eigenlijk was het pas op mijnveertiende dat ik voor het eerst opeen podium stond. De leider van deChiromuziekkapel, waarbij ik zowaarxylofoon speelde, vroeg aan mijn broerRobert en mijzelf of wij hem wildenbegeleiden bij een optreden. Dat zijn danook de eerste foto’s die er bestaan vande gebroeders Mosuse op een podium: ikachter de piano, Robert achter de drums, enwij maar covers van Rob De Nijs te berdebrengen.Maar je sprak van die Chiromeisjesharten:ik merkte inderdaad dat een half uurtjeop dat podium staan meer effect had danenkele uren paraderen door de stratenvan Sint-Amands en koortsachtig proberenom een gesprek aan te knopen. Een fijnneveneffect, moet ik toegeven.DP: Was je ook de man die dekampvuren op bivak in lichterlaaiezette?Ronny: Niet meer dan elk ander lid vanonze groep: wij vonden onszelf namelijkeen enorm plezante lichting. Die bivakkenwaren trouwens stuk voor stuk schitterend:geen regenbui kon ons humeur toenverpesten. Nog meer dan de gewonezondagnamiddag was een bivak namelijkhelemaal weg-van-thuis zijn!DP: Een anekdote…?Ronny (bulderend van plezier): Absoluut.Ik kan je verhalen vertellen van “expresverloren lopen bij de dropping” of “eenvriend die, ondanks het expliciete verbodvan de leiding, tóch met de dochter vande plaatselijke boer aanpapte en zoenkele dagen tent-arrest kreeg”, maar…Er is één stoot die mijn vrienden én ikzelfnooit zullen vergeten. We waren dat jaarop bivak ergens in de Ardennen, bij eenboerderij. Onze tenten stonden in develden opgesteld, en de koeien werden daargewoon losgelaten. Geen probleem, maarwel veel koeienvlaaien én bijhorende dazen.Op een nacht moest ik dringend gaanplassen, maar ik had geen zin om helemaalnaar het erf te trekken, dus deed ik mijnding gewoon in de wei. Op een bepaaldmoment voel ik iets aan mijn flieter, nietonaangenaam, maar plots gaat dat gevoelvergezeld van een stekende pijn: gestokendoor een daas, recht in mijne piet. Totop de dag van vandaag word ik daaraanherinnerd: toen ik vertelde dat ik gestokenwas, was er al wat gegrinnik, maar toen ikdaarbij ook moest vertellen wáár, was hetkot te klein. Ronny met den dikke piet waseen feit. Ik ben trouwens geen zalfje gaanvragen bij de kookouders, en ‘k heb als eenechte man de pijn verbeten.DP (nadat we de pijnlijke rillingverdreven): Allemaal ontzettendpositieve ervaringen dus. Heb je, door jedonkere huid, dan nooit last gehad vanracisme of pesterijen?Ronny: Ere wie ere toekomt: in de Chiroben ik nooit ofte nimmer gepest ofuitgemaakt. Ik kan je genoeg verhalenvertellen over discotheken waar ik nietbinnen mocht, of rijkswachters die hetopportuun achtten om zomaar mijnidentiteitspapieren te vragen, maar in deChiro: nooit. Daar schuilt volgens mijook de kracht van de Chiro, en van elkevereniging: huidskleur, grootte, weet ik veel,dat maakt allemaal niet uit. Je neemt hetvoor elkaar op, en dat is ongelooflijk straf.DP: Ongelooflijk straf zijn ookbovenstaande vertelsels – waarvoorhartelijken dank!JANUARI 2005 | DUBBELPUNT | 33DP_jan2005.indd Sec1:33 13-12-2004 09:18:34