Eten Drinken en Doorgeven

uitgeteld. De huizen, de harten, de handen zijn voor hen
gesloten, zij zijn ontheemd, vaderlandloos. Buiten de beschermende
muren gedreven van de saamhorigheid, de lotsverbondenheid,
wonen zij in een niemandsland, zij behoren nergens
meer bij, bij Israël noch Aram, bij vriend noch vijand, in een
geestelijk luchtledig, door allen veracht en verlaten. Zij hebben
niets te verliezen, want zij hebben alles verloren, zij hebben
niets te winnen, zij zijn de onverschilligen voor het verloop va
de strijd, of de stad valt of niet Het volk achter de muren had
zich van hen vervreemd, het volk vóór hen was ook vijandig,
ook op hen konden zij niet rekenen. Dit miserabel kwartet
poogde een schijnbestaan te rekken in de schaduw van de hoge
muren der stad, weggedoken als schuwe, aangeschoten vogels,
wachtend slechts op de barmhartige dood.
Wanneer ergens de nood het scherpst zich tekende, was dat bi
deze vier melaatsen. Vroeger leefden zij van wat men over de
muur hen toewierp, maar nu de stad zelf van honger omkwam
was er niets meer te hopen. Hun toestand was allerellendigst,
zij stonden letterlijk en figuurlijk met de rug tegen de muur.
De bijbel vertelt van het geheimzinnige gesprek van deze
melaatsen in de avondschemering. Zo kunnen slechts uitzichtlozen
spreken, woorden van wanhoop. "Waarom blijven wij
hier, totdat wij sterven? Indien wij zeggen: Wij zullen de stad
binnengaan - in de stad is hongersnood, zodat wij daar sterven
en indien wij hier blijven, dan zullen wij ook sterven. Welaan
dan, laten wij overlopen naar de legerplaats der Arameeërs.
Indien zij ons in leven laten, zullen wij leven; en indien zij ons
doden, zullen wij sterven" (II Kon. 7 : 3, 4). Deze melaatsen
riskeren de dood door de vijanden van hun volk, maar bij de
muur zullen zij ook sterven.
En dan gaan zij het grote, gevaarlijke avontuur aan. Zij verlaten
hun schamel bivak aan de muur en sluipen als schimmen
door de snel vallende avondschemering. Het lijkt een hachelijk
zaak zonder kansen, van achter de dodende pijlen voor dit
overlopen naar de vijand en van vóór eveneens. Als "de
burgers van Calais" , van Rodin, met het galgetouw om de hals
wankelen deze ellendigen de woestijn in, een spookachtige
bedevaart der wanhoop. Zij kunnen slechts vinden wijl zij niet
bezitten, met het risico dat het de dood is die zij vinden. Het